Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

"นายถุงชา" - Coggle Diagram

- - - - กลุ่มยา ยาระงับอาการทางจิต
      - สรรพคุณ รักษาอาการทางจิต
        ผลข้างเคียง การมองเห็นเปลี่ยนแปลงไป เจ็บหน้าอก สับสน ปัสสาวะน้อยมีสีเข็ม
    - - กลุ่มยา ยากันชัก
      - สรรพคุณ เป็นยาที่ใช้บรรเทาอาการโรคลมชัก รักษาความผิดปกติทางอารมณ์อย่างภาวะ (Mania) ในผู้ป่วยโรคไบโพลาร์ และป้องกันอาการปวดหัว ไมเกรน
    - - กลุ่มยา ยาระงับอาการทางจิต
      - สรรพคุณ รักษาอาการทางจิต
        ผลข้างเคียง การมองเห็นเปลี่ยนแปลงไป เจ็บหน้าอก สับสน ปัสสาวะน้อยมีสีเข็ม
    - - กลุ่มยา ฟีโนไทอาซีน
        (Phenothiazine)
      - สรรพคุณ นำมาใช้รักษา ความผิดปกติของจิตใจ อารมณ์ และสภาวะอื่น ๆ เช่น กลุ่มโรคจิตเภทหรือโรคจิต ซึ่งเป็นความผิดปกติทางด้านจิตใจที่ส่งผลกระทบต่อความคิด ความรู้สึก อาการประสาทหลอน อาการก้าวร้าว และอาการหลงผิด
    - - กลุ่มยา เบนโซไดอะซีปีน (Benzodiazepine)
      - สรรพคุณ เป็นยาที่ใช้รักษาผู้ป่วยโรควิตกกังวลหรือผู้ที่มีความวิตกกังวลจากระดับสารเคมีในสมองที่ไม่สมดุลกัน และยังมีผลทางการรักษาอาการอื่น อย่างอาการนอน
    - - กลุ่มยา ยาต้านพาร์กินสัน
      - สรรพคุณ เป็นยาสำหรับรักษาโรคพาร์กินสัน รักษาอาการข้างเคียงที่เกิดจากการใช้ยาบางชนิด
- - - - วัตถุประสงค์
        
        เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่นได้อย่างเหมาะสม
      - เกณฑ์การประเมินผล
        
        ผู้ป่วยพูดคุยกับผู้อื่นมากขึ้นจากเดิม
        
        ผู้ป่วยไม่แยกตัว
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.ดูแลสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดกับผู้ป่วย โดยการทักทาย เปิดโอกาสให้ระบายความรู้สึกเกี่ยวกับสาเหตุของความบกพร่องในการสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น พร้อมยอมรับและรับฟังด้วยท่าทีเป็นมิตร เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ
        
        2.ดูแลให้ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ เช่น กิจกรรมกลุ่มบำบัด เพื่อส่งเสริมให้ผู้ป่วยได้พูดคุย แสดงความคิดเห็นกับบุคคลอื่นเพิ่มขึ้น
        
        3.ให้ข้อมูลถึงผลดีและประโยชน์ของการมีปฏิสัมพันธ์ กับบุคคลอื่น เพื่อให้ผู้ป่วยทราบและตระหนักถึงผลดี และมีแรงจูงใจในการสร้างสัมพันธภาพกับบุคคลอื่น
        
        4.สอนทักษะการสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น เช่น การทักทาย การยิ้ม การสบตา วิธีการเริ่มต้น การสนทนา การขอบคุณ การขอโทษ เพื่อให้ผู้ป่วยมีทักษะในการเริ่มต้นสร้างสัมพันธภาพกับ บุคคลอื่น
        
        5.กระตุ้นและส่งเสริมการมีสัมพันธภาพของผู้ป่วยกับบุคคลอื่น
        
        6.ให้คำชมเชยและให้กำลังใจ เพื่อเสริมสร้างกำลังใจให้กับผู้ป่วยในการมีสัมพันธภาพที่ดีกับบุคคลอื่นต่อไป
    - - วัตถุประสงค์
        
        เพื่อให้ผู้ป่วยสื่อสารด้วยภาษาพูดที่ทำให้ผู้อื่นเข้าใจและลดพฤติกรรมแยกตัว
      - เกณฑ์การประเมินผล
        
        ผู้ป่วยสามารถสื่อสารด้วยภาษาพูดที่ทำให้ผู้อื่นเข้าใจ
        
        ผู้ป่วยไม่มีพฤติกรรมแยกตัว
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.พยาบาลควรประเมินลักษณะการสื่อสารของผู้ป่วยว่ามีความพกพร่องอย่างไร เช่น พูดหลายเรื่อง ผสมกันจนคนฟังไม่เข้าใจ หรือไม่พูดเพราะอาการทางจิตต่าง ๆ
        
        2.พยาบาลสร้างสัมพันธภาพแบบ one to one เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย และไว้วางใจ จัดเวลาเข้าไปพบและพูดคุยกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ป่วยพูด หรือผู้ป่วยไม่โต้ตอบเพราะ จะช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกว่าตนเองได้รับการยอมรับและยังเป็นที่ต้องการของผู้อื่นพยาบาลควรสื่อสารกับผู้ป่วยอย่างชัดเจน เช่น สื่อสารกับผู้ป่วยด้วยประโยคสั้น ๆ เข้าใจง่ายเรียกชื่อผู้ป่วยให้ถูกต้อง
        
        3.พยาบาลต้องนำเทคนิคการสื่อสารเพื่อการบำบัดมาใช้ เช่น ในกรณีที่พูดหลายเรื่องพยาบาลควรให้ผู้ป่วยหยุดพูดเป็นครั้งคราว และกระตุ้นให้ผู้ป่วยได้อธิบายสิ่งที่เขาได้พูดไป กรณีผู้ป่วยไม่พูดหรือไม่โต้ตอบ พยาบาลควรใช้การตีความหรือการคาดเดาจากภาษาท่าทาง (non-verbal) ของผู้ป่วยและกระตุ้นผู้ป่วย โดยการวิเคราะห์ความรู้สึกขอผู้ป่วย (verbalizing the implied) เช่น คุณกังวลใจเมื่อใกล้จะถึงเวลาที่แม่จะกลับบ้าน
        
        4.เมื่อสัมพันธภาพดำเนินมาสักระยะ พยาบาลควรชักชวนผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่ม ซึ่งกิจกรรมระยะแรกควรเป็นกิจกรรมที่ง่าย ๆ ไม่ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว และมีสมาชิกกลุ่มไม่มากเกินไปกระตุ้นให้ผู้ป่วยสื่อสารมากขึ้น เช่น จัดกิจกรรมสร้างความคุ้นเคย มีการสื่อสารและปฏิสัมพันธ์กัน มีกิจกรรมการแนะนำตนเองให้ผู้อื่นรู้จัก พยาบาลควรร่วมกิจกรรมกลุ่มพร้อมกับผู้ป่วย เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกอบอุ่นสบายใจเมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย
        
        5.เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวของตัวเอง โดยกระตุ้นให้ ผู้ป่วยทำกิจกรรมกับสมาชิกอื่นที่ผู้ป่วยพอใจและพยาบาลควรให้กำลังใจ หรือแรงเสริม เมื่อเห็นผู้ป่วยร่วมในกิจกรรม
    - - วัตถุประสงค์
        
        เพื่อช่วยให้มีความคิดอยู่ในความเป็นจริงและป้องกันไม่ให้ผลของความคิดหลงผิดเกิดเป็นอันตรายต่อผู้ป่วยและผู้อื่น
      - เกณฑ์การประเมินผล
        
        ผู้ป่วยไม่มีอาการหลงผิด
        
        ผู้ป่วยไม่ทำร้ายตนเองและผู้อื่น
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.พยาบาลต้องประเมินความคิดของผู้ป่วยว่ามีผลอย่างไรต่อพฤติกรรมและการกระทำของผู้ป่วย เช่น คิดว่าตนเองเป็นทหารเอกของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช พยาบาลจึงควรระมัดระวังในประเด็นนี้
        
        2.พยาบาลต้องตระหนักว่า ความคิดของผู้ป่วยเป็นความคิดที่ยึดแน่นและผู้ป่วยเชื่อว่าเป็นจริงตามนั้น
        
        3.พยาบาลต้องยอมรับในความคิดหลงผิดของผู้ป่วย โดยพยาบาลไม่ควรโต้แย้ง หรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าให้ฟังนั้นไม่จริง และพยาบาลไม่ต้องปฏิบัติตามที่ผู้ป่วยเชื่อ และไม่ควรนำคำพูดของผู้ป่วยไปพูดล้อเล่น
        
        4.พยาบาลต้องให้ความสำคัญกับการสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดอย่างสม่ำเสมอเพื่อเป็นแนวทางให้ผู้ป่วยถึงความคิดงเขาได้อย่างอิสระ และเพื่อได้รับฟังความคิดของผู้ป่วย
        
        5.สำหรับผู้ป่วยที่มีความคิดหลงผิดแบบระแวงพยาบาลควรปฏิบัติดังนี้
        
        5.1 พยาบาลต้องไม่ทำให้ผู้ป่วยสงสัยในพฤติกรรมของพยาบาลเพราะผู้ป่วยจะระมัดระวังตัว
        
        5.2 การเข้าไปสนทนากับผู้ป่วยต้องแนะนำตัวและบอกวัตถุประสงค์ให้ชัดเจน
        
        5.3 การปฏิบัติต่อผู้ป่วยต้องคงเส้นคงวาเมื่อมีข้อตกลงต่อกันแล้วจะต้องปฏิบัติตามข้อตกลง
        
        5.4 หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วยและไม่ควรใช้ภาษาหรือกิริยาที่ก่อให้เกิดความสงสัยหรือ ตีความได้ไม่ชัดเจน
    - - วัตถุประสงค์
        
        เพื่อไม่ให้ผู้ป่วยกลับมาเป็นซ้ำ
      - เกณฑ์การประเมินผล
        
        ผู้ป่วยมาตามแพทย์นัด
        
        ผู้ป่วยรับยาอย่างต่อเนื่อง
        
        ผู้ป่วยไม่มีอาการกำเริบหรือกลับไปเป็นซ้ำ
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.สร้างสัมพันธภาพเพื่อให้ผู้ป่วยไว้วางใจพูดคุยและให้การเสริมแรงทางบวกเกี่ยวกับการรับประทานยา
        
        2.ในกรณีที่ผู้ป่วยอาการของโรคไม่สงบ ญาติต้องเป็นบุคคลที่ให้ผู้ป่วยรับประทานยา
        
        ดูแลให้รับประทานยาตามแพทย์สั่งสม่ำเสมอ ไม่ควรลดหรือเพิ่มยา หรือหยุดรับประทานยาเอง โดยต้องให้ผู้ป่วยกลืนยาต่อหน้า ตรวจเช็คยาในช่องปากของผู้ป่วยทุกครั้งหลังรับประทานยา และเฝ้าระวังการทิ้งยา หรือการล้วงคออาเจียนหลังรับประทานยา
        
        หากผู้ป่วยไม่ร่วมมือรับประทานยา ให้ถามถึงสาเหตุของการไม่รับประทานยา บอกถึงผลดีของยาที่มีต่อผู้ป่วยด้วยเสียงเป็นมิตร นุ่มนวล หากผู้ป่วยยังไม่ยอมรับประทานยา ให้ญาติ โทรปรึกษาแพทย์และพาผู้ป่วยมาพบแพทย์
        
        3.ให้ความรู้ ความเข้าใจเกี่ยวกับโรคที่เป็นแก่ผู้ป่วยและญาติ รวมถึงความรู้เรื่องการรับประทานยา คือ รับประทานยาตามแพทย์สั่งอย่างสม่ำเสมอ ห้ามปรับหรือลดยาเอง
        
        4.เสนอแนะให้ครอบครัวสอบถามและให้กำลังใจเมื่อผู้ป่วยสามารถปฏิบัติได้ดี
        
        5.เสนอแนะผู้ดูแลเกี่ยวกับการจัดยาใส่ กล่องยาเพื่อเตรียมไว้สำหรับแต่ละมื้อของวัน และการวางไว้ในที่ที่สามารถเตือนความจำได้ เพื่อป้องกันการลืมกินยา
    - - วัตถุประสงค์
        
        เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยมีพฤติกรรมการดื่มสุราลดลงเกณฑ์
      - การประเมินผล
        
        ผู้ป่วยมีพฤติกรรมการดื่มสุราลดลงหรือไม่ดื่มสุรา
      - กิจกรรมการพยาบาล
        
        1.ประเมินอาการการรับรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับโรคติดสุรา ทัศนคติต่อการใช้สุรา ความเชื่อ แรงจูงใจ ในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการดื่มสุราของผู้ป่วย ทัศนคติของญาติต่อการดูแลผู้ป่วย
        
        2.ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับประทานยาโรคจิตเภทตามแผนการรักษาของแพทย์
        
        3.ให้ความรู้เรื่องการเจ็บป่วยที่มีสาเหตุจากแอลกอฮอล์ที่ผู้ป่วยได้รับเกี่ยวกับโทษผลกระทบต่อร่างกายจิตใจเน้นให้ผู้ป่วยตระหนักถึงปัญหาการยอมรับและเข้าใจตนเอง
        
        4.อธิบายให้ผู้ป่วยและญาติเข้าใจถึงความสำคัญของการบำบัดทางจิตสังคมเพื่อช่วยปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมผู้ป่วยในการลดละเลิกสุราป้องกันการกลับไปเสพโดยช่วยให้ผู้ป่วยมีวิธีการที่เหมาะสมในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่จะเลิกสุรามีพฤติกรรมเหมาะสมในการแก้ไขปัญหา
- - - - ผู้ป่วยอาจมีปัญหาด้านการแสดงออกทางอารมณ์พฤติกรรม และความสามารถ เคลื่อนไหวน้อยและไม่ค่อยทำอะไร ปลีกตัวออกจากสังคม มีปัญหาใน การทำกิจวัตรประจำวัน เช่น ไม่อาบน้ำ น้ำลายไหล เก็บตัวคนเดียว ไม่นอนหลับ
    - - แสดงออกในด้านความผิดปกติของความคิดการรับรู้การติดต่อ สื่อสาร และพฤติกรรม
      - อาการหลงผิด (Delusion) คือ การมีความคิดความเชื่อที่ไม่ตรงกับความเป็นจริง ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เช่น การหลงผิดคิดว่ามีคนจะมาทำร้าย เนื่องจากผู้ป่วยคิดว่าตนเองเป็นทหารเอกของ พระนเรศวร