Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A beautiful mind, อ้างอิง - Coggle Diagram

- - - - จอห์นเป็นเด็กเรียนเก่ง ชอบทำอะไรด้วยตนเอง แต่เป็นคนเก็บตัว ไม่มีเพื่อนสนิทและมักมีปัญหาในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียว เนื่องจากรู้สึกว่าเพื่อนชอบแกล้งเขาเพราะเห็นว่าเขาเก่งกว่าฉลาดกว่า ผู้ป่วยไม่ชอบกิจกรรมนันทนาการแต่มีความสนใจทางด้านวิทยาศาสตร์และทำการทดลองด้วยตนเองตั้งแต่อายุ 12 ปี
    - - จอห์นสนใจทางด้านคณิตศาสตร์และมุ่งมั่นในการเรียนจนจบปริญญาโท ตอนอายุ 20 ปี จอห์นเริ่มมีบุคลิกที่ดูแตกต่างจากผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัดโดยยังคงเป็นคนเก็บตัวและไม่มีเพื่อนสนิท
        
        จอห์นเข้าเรียนปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันและมีความโดดเด่นทางด้านการเรียนในระดับอัจฉริยะเขาเริ่มมีความคิดว่านักคณิตศาสตร์มีความสำคัญต่ออนาคตของอเมริกาและในช่วงเดียวกันนั้นจอห์นพบว่ามีเพื่อนรูมเมทคนหนึ่งชื่อชาร์ลส์ (Mr. Charles) ได้มาชวนพูดคุยในสถานการณ์ต่างๆให้กำลังใจและคอยอยู่เป็นเพื่อน ช่วงที่จอห์นเริ่มมีความคิดหมกมุ่นและมีพฤติกรรมแปลก ๆ เพิ่มมากขึ้น
    - - จอห์นทำงานที่วีลเลอร์แลปส์และงานสายลับ ซึ่งพบว่าชาร์ลส์ยังมาปรากฏตัวอยู่กับเขาหลายสถานการณ์บางครั้งยังมีหลานสาวตามมาด้วยโดยชาร์ลส์เป็นเพียงคนเดียวที่จอห์นสามารถพูดคุยเรื่องราวต่างๆด้วยได้ จอห์นเริ่มสร้างห้องทำงานลับที่ใช้ทำงานสายลับถอดรหัสจากนิตยสารต่างๆต่อมาจอห์นมีแฟนและตัดสินใจแต่งงานกันในที่สุด
    - - จอห์นสามารถควบคุมตัวเองและอยู่กับภาพหลอนนั้นได้ เขาจึงได้รับการยอมรับจากอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันและได้รับรางวัลโนเบลจากทฤษฎีสมดุลระบบ ที่เขาพัฒนาตั้งแต่เป็นนักศึกษา
- - - - เขาพูดคุยโต้ตอบอยู่คนเดียว เสมือนว่ากําลังพูดคุยอยู่กับใครสักคนหนึ่ง ทั้งๆที่จริงแล้ว ไม่ได้มีใครอยู่บริเวณนั้นเลย
    - - เขาเห็นภาพหลอนว่ามีเพื่อนรูมเมทอยู่ด้วยตอนเรียนมหาวิทยาลัยปรินซ์ตัน
      - เห็นหลานสาวของเพื่อนรูมเมทและสายลับช่วงทำงาน
    - - เขาเห็นภาพหลอนว่าการที่เขาทำงานให้สายลับแล้วมีคนติดตามไล่ยิงเขาเขาจึงไม่ขอทำงานต่อให้สายลับ สายลับจึงไม่รับรองความปลอดภัย หลังจากนั้นเขาก็เริ่มมีอาการหวาดระแวงว่ามีคนตามฆ่าตามทำร้ายเห็นอะไรเห็นใครก็ระแวงไปหมด
  - - - เศร้า (Sad)
        
        ไม่เป็นมิตร (Hostility)
        
        ไม่มีสัมพันธภาพกับผู้อื่น เช่น ชอบอยู่คนเดียว เวลาพูดไม่สบตากับผู้อื่น
        
        ความสามารถในการใช้ชีวิตประจำวันลดลง เช่น ไม่สามารถช่วยภรรยาเลี้ยงลูกได้ ความสามารถในการทำงานลดลง
      - มีการหมกมุ่นในการคิดค้นทฤษฎีใหม่เพื่อให้เป็นที่ยอมรับจากสังคม
  - - - เดินไม่แกว่งแขน ซอยเท้าถี่ เดินกอดอกก้มหน้าเหมือนหวาดระแวงตลอดเวลา
- - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า"มีคนสะกดรอยตามทำให้เขากลัวและกังวลอย่างมาก"
      - S : ผู้ป่วยบอกว่า"สายลับสั่งให้กำจัดภรรยา เนื่องจากเขารู้ความลับมากเกินไป ถ้าจอห์นไม่ทำเดี๋ยวเขาทำเอง"
      - S : ผู้ป่วยบอกว่า"ชาร์ลส์คอยดูแลตอนที่ลูกของเขาอยู่ในอ่างอาบน้ำ"
      - O : จอห์นผลักภรรยาที่กำลังอุ้มลูกล้มลง ขณะที่สายลับจะยิงภรรยาของเขา
    - - เพื่อป้องกันการทำร้ายตัวเองและผู้อื่น
    - - ระยะสั้น : ขณะที่ดูแลผู้ป่วยเป็นระยะเวลา 3 อาทิตย์ ผู้ป่วยไม่ทำร้ายตนเองหรือผู้อื่น
      - ระยะยาว : เมื่ออยู่บ้านไม่มีการทำร้ายร่างกายตนเองและคนในครอบครัว
    - - 1.ประเมินการรับรู้ของผู้ป่วย ว่ามีระดับการรับรู้เพียงใด มีอาการประสาทหลอนเกิดขึ้นบ้างหรือไม่ เพื่อกำหนดแนวทางการช่วยเหลือได้ถูกต้องและเหมาะสม
      - 2.สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยด้วยท่าทีที่เป็นมิตร และเรียกชื่อผู้ป่วยให้ถูกต้องทุกครั้ง เพื่อให้ผู้ป่วยไว้วางใจ ยอมรับความเจ็บป่วยและให้ความร่วมมือในการรักษา
      - 3.เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยพูดถึงอาการประสาทหลอนและหาวิธีที่จะให้ผู้ป่วยเผชิญอาการประสาทหลอนของเขาอย่างเหมาะสม เช่น เมื่อเห็นภาพหลอนให้ทำเป็นไม่สนใจหรือหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้
      - 4.จัดสิ่งแวดล้อมให้กระตุ้นผู้ป่วยน้อยที่สุด จัดที่พักให้อยู่ในความเงียบสงบ มีแสงสว่างที่เพียงพอ และมีความเป็นส่วนตัว รวมถึงนำอุปกรณ์ที่อาจก่อให้เกิดอันตรายออกห่างผู้ป่วยให้มากที่สุด เช่น ของมีคม วัตถุที่ทำด้วยแก้ว กระจก เชือก เป็นต้น เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้น
      - 5.แสดงการยอมรับอาการประสาทหลอนของผู้ป่วยโดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง แต่แสดงความคิดเห็นที่ขัดแย้งได้โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting reality) ในขณะการสนทนาเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้นมาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
      - 6.ให้ผู้ป่วยได้รับยา Thorazine 30 mg IM q 6 hrs, Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prnตามแผนการรักษา พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียง เช่น กระสับกระส่าย หัวใจเต้นเร็วหรือเต้นช้าลง และอาจถึงขั้นชักได้ เพื่อให้การพยาบาลได้ทัน
      - 7.สังเกตพฤติกรรมของผู้ป่วยตลอดเวลา เช่นอาการกระวนกระวาย สีหน้าแววตา ท่าทาง ทำลายข้าวของ เป็นต้น เพื่อให้การพยาบาลอย่างทันท่วงที
    - - ผู้ป่วยไม่ทำร้ายตนเองและผู้อื่น
  - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า"ไม่ชอบยุ่งกับใคร ชอบอยู่คนเดียว"
      - O : ผู้ป่วยเดินหลังค่อม มองซ้าย-ขวาและมีท่าทีหวาดระแวงเกือบตลอดเวลา
      - O : ผู้ป่วยพูดตะกุกตะกักในบางครั้ง เมื่อพูดถึงเรื่องการสะกดรอยตามผู้ป่วยจะพูดรัว เร็ว
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยมีทักษะการสร้างสัมพันธภาพที่ดี
    - - ระยะสั้น : ขณะรับการรักษาที่โรงพยาบาล ผู้ป่วยมีสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ป่วยคนอื่น
      - ระยะยาว : เมื่อกลับไปอยู่ที่บ้านผู้ป่วยมีสัมพันธภาพที่ดีกับคนในครอบครัว
    - - 1.ประเมินลักษณะการสื่อสารของผู้ป่วยมีความบกพร่องอย่างไร เช่น พูดตะกุกตะกัก พูดรัว เร็ว เป็นต้น เพื่อให้การพยาบาลได้อย่างเหมาะสม
      - 2.สร้างสัมพันธภาพแบบ (one to one) เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัยและไว้วางใจ และพูดคุยกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ป่วยพูดหรือผู้ป่วยโต้ตอบ พยาบาลควรสื่อสารกับผู้ป่วยอย่างผู้ป่วยให้ถูกต้องปลอดภัยและไว้วางใจจัดเวลาเข้าไปพบ และพูดคุยกับผู้ป่วย
      - 3.แสดงการยอมรับอาการหวาดระแวงของผู้ป่วยโดยไม่โต้แย้งหรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าไม่เป็นความจริง แต่แสดงความคิดเห็นที่ขัดแย้งได้โดยใช้เทคนิคการให้ความจริง (presenting reality) ในขณะการสนทนา เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยเกิดความเข้าใจว่าความคิดที่เกิดขึ้นนั้นมาจากการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นและหวาดระแวงน้อยลง
      - 4.เมื่อสัมพันธภาพดำเนินมาสักระยะพยาบาลควรชักชวนผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่มซึ่งกิจกรรมระยะแรกควรเป็นกิจกรรมที่ง่ายๆ ไม่ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว และมีสามาชิกกลุ่มไม่มากเกินไป เพื่อกระตุ้นให้ผู้ป่วยสื่อสารมากขึ้น
      - 5.เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวอย่างของตัวเอง โดยกระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจกรรมกับสมาชิกอื่นที่ผู้ป่วยพอใจ เพื่อให้ผู้ป่วยกล้าแสดงออกถึงความสามารถและสิ่งที่ตัวเองถนัด
      - 6.พยาบาลให้แรงเสริมทางบวกและกล่าวชม เมื่อผู้ป่วยสามารถแสดงออกถึงพฤติกรรมหรือคำพูดที่เหมาะสม เช่น ผู้ป่วยแสดงความคิดเห็นในกลุ่ม และสามารถทำงานเสร็จตรงตามเวลา เป็นต้น เพื่อให้ผู้ป่วยรับรู้ว่าการแสดงพฤติกรรมนั้นเป็นพฤติกรรมที่เหมาะสม
    - - ผู้ป่วยมีการสัมพันธภาพที่ดีกับผู้อื่นและไม่มีความคิดหวาดระแวง
  - - - S : ภรรยาของผู้ป่วยถามหมอว่า "ต้องใช้ระยะเวลาในการรักษาด้วยไฟฟ้านานเท่าไหร่ "
      - O : ภรรยาของผู้ป่วยแสดงสีหน้าวิตกกังวลเมื่อเห็นอาการของผู้ป่วยกำเริบ
      - O : ภรรยาของผู้ป่วยร้องไห้ขณะที่เห็นผู้ป่วยได้รับการรักษาด้วยไฟฟ้า
    - - ครอบครัวมีความวิตกกังวลลดลง
    - - ครอบครัวไม่แสดงสีหน้าวิตกกังวล เช่น หน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ร้องไห้ ไม่กระวนกระวาย เป็นต้น
    - - 1.สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยและญาติด้วยท่าทีที่เป็นมิตร เพื่อให้ผู้ป่วยและญาติไว้วางใจ ลดความวิตกกังวล ยอมรับความเจ็บป่วยและให้ความร่วมมือในการรักษา พยาบาลต้องให้เวลา มีความอดทนในการรับฟัง แสดงความเข้าอกเข้าใจผู้ป่วยและญาติด้วยการมีท่าทีที่เป็นมิตรและอบอุ่น
      - 2.ให้คำปรึกษา แนะนำผู้ป่วยและญาติเกี่ยวกับอาการ พยาธิภาพของโรค และร่วมวางแผนการรักษาพยาบาล เพื่อให้ญาติมีส่วนร่วมในการดูแลรักษา
      - 3.เปิดโอกาสให้ผู้ปวยและญาติได้ระบายความรู้สึกวิตกกังวล และให้ซักถามข้อสงสัยพร้อมอธิบายให้เข้าใจ เพื่อลดความกดดันทางอารมณ์ และรับฟังด้วยความตั้งใจ
      - 4.ให้คำแนะนำ และร่วมกันหาวิธีรับมือกับผลข้างเคียงของยา เช่น ถ้าหากผู้ป่วยมีความต้องการทางเพศลดลง อาจใช้วิธีอื่นที่สามารถช่วยให้ภรรยาสำเร็จความใคร่ ได้แก่ Sex toys เพื่อลดปัญหาภายในครอบครัว
      - 5.กระตุ้นให้ญาติมีส่วนร่วมในการให้กำลังใจ และกิจกรรมต่างๆ พร้อมทั้งส่งเสริมการปรับตัว การใช้ชีวิตประจำวันของผู้ป่วย เพื่อให้ผู้ป่วยและญาติสามารถเผชิญปัญหาที่เกิดขึ้นร่วมกันได้
      - 6.แนะนำเทคนิคการผ่อนคลาย เช่น ดนตรีบำบัด การฝึกหายใจ การทำจิตใจให้สงบ อ่านหนังสือ ฟังเพลง เพื่อคลายความวิตกกังวลของผู้ป่วยและญาติ
    - - ครอบครัวมีความวิตกกังวลลดลง
  - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า"จะไม่รักษาที่โรงพยาบาลนี้ต่อ เพราะหากเขารักษาต่อในโรงพยาบาลเขาต้องรักษาตลอดชีวิต ส่งผลให้เขาไม่สามารถกลับไปทำงานได้"
      - S : ผู้ป่วยบอกว่า "การทานยาทำให้เขาช่วยภรรยาเลี้ยงลูกไม่ได้ และยังทำให้ความสามารถในการคิดคำนวณลดลง"
      - O:ผู้ป่วยซ่อนยาไว้ใต้กล่องลิ้นชัก
      - O:ผู้ป่วยมีอารมณ์ทางเพศลดลง
    - - เพื่อป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ
      - เพื่อให้ผู้ป่วยทานยาอย่างสม่ำเสมอ
    - - ผู้ป่วยไม่มีประวัติการทิ้งยาขณะรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล
      - ผู้ป่วยมีความตระหนักรู้ในการรับประทานยามากขึ้น สามารถรับประทานยาทางจิตเวชได้ถูกต้องสม่ำเสม
      - ผู้ป่วยสามารถบอกได้เมื่อกลับบ้านจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไร อย่างน้อย 3 ข้อ
      - ผู้ป่วยสามารถบอกข้อเสียของการไม่รับประทานยาอย่างต่อเนื่องได้อย่างน้อย 3 ข้อ
    - - 1.ประเมินความรู้ การรับรู้เกี่ยวกับตนเอง การปฏิบัติตัวของผู้ป่วยในการรับประทานยาอย่างต่อเนื่องและการดูแลตนเองเมื่อกลับบ้าน เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับคำแนะนำที่เหมาะสม
      - ใช้เทคนิคในการพูดคุยให้ผู้ป่วยมีทัศนคติที่ดีต่อการรักษาด้วยยา ให้การดูแลแบบองค์รวม ทั้งกาย จิต สังคม และจิตวิญญาณ เน้นการอธิบายให้ผู้ป่วยเข้าใจถึงผลดีผลเสียของการรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผู้ป่วยยอมรับการรักษาด้วยยา
      - ให้ความรู้เกี่ยวกับการดําเนินโรค ปัจจัยเสี่ยงที่มีผลต่อการป่วยซ้ำ โดยเฉพาะเรื่องการขาดยา การไม่รับประทานยาอย่างต่อเนื่องและอาการเตือน เช่น หงุดหงิดง่าย หวาดระแวง นอนไม่หลับ ไม่ยอมทานอาหารหรือยา เพื่อให้ผู้ป่วยเข้าใจเกี่ยวกับการรักษาด้วยยา
      - อธิบายถึงผลข้างเคียงของยาThorazine และ Diazepam ที่อาจเกิดขึ้นได้ เช่น มีอาการลิ้นแข็ง พูด หรือกลืนลำบาก ตาเหลือก คอบิด หรือหลังแอ่น กระสับกระส่าย ไม่สามารถอยู่นิ่งได้ อาการดูด หรือขมุบขมิบปาก ความต้องการทางเพศลดลง เป็นต้น เพื่อให้ผู้ป่วยเข้าใจและยอมรับผลข้างเคียงจากการใช้ยา
      - อธิบายถึงประโยชน์ของการรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง ช่วยลดความตึงเครียดทางอารมณ์ ทำให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญกับความเครียดที่เกิดขึ้นได้ สามารถอยู่ร่วมกับบุคคลอื่นในสังคมได้ สามารถควบคุมความคิด และทำให้อารมณ์ของผู้ป่วยอยู่ในภาวะปกติได้รวมทั้งการมาตรวจตามนัดอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผู้ป่วยตระหนักในการใช้ยา
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึก และซักถามข้อสงสัยเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวเมื่อกลับบ้านโดยเฉพาะเรื่องการรับประทานยา เพื่อสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้ยาให้กับผู้ป่วย
      - วางแผนจำหน่ายอย่างมีประสิทธิภาพ (D-METHOD)
        
        D
        
        Diagnosis
        
        ซึ่งสําหรับผู้ป่วยรายนี้เป็น F20.0 คือ Paranoid schizophrenia โรคจิตเภทชนิดระแวง
        
        ให้ครอบครัวเข้ามามีส่วนร่วม
        
        สาเหตุที่ทําให้โรคของผู้ป่วยกลับมาเป็นซ้ำ
        
        ได้รับยาไม่สม่ำเสมอ
        
        การไม่ไปพบตามแพทย์นัด
        
        ความเครียดต่างๆในชีวิตประจําวัน
        
        การขาดแหล่งสนับสนุนช่วยเหลือในการดําเนินชีวิต
        
        สัมพันธ์ภาพในครอบครัวและบุคคลรอบข้างไม่ดี
        
        ไม่ควรให้ผู้รับบริการอยู่คนเดียวและแนะนําไม่ให้โต้แย้งกับผู้รับบริการ
        
        M
        
        Medication การรับประทานยา
        
        แนะนำการใช้ยาที่ตนเองได้รับอย่างละเอียด สรรพคุณของยา ขนาด วิธีใช้ข้อควรระวังในการใช้ยา ตลอดจนการสังเกตภาวะแทรกซ้อนรวมทั้งข้อห้ามการใช้ยาด้วย
        
        ข้อดี :ช่วยลดความตึงเครียดทางอารมณ์ ทำให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญกับความเครียดที่เกิดขึ้นได้ สามารถอยู่ร่วมกับบุคคลอื่นในสังคมได้ สามารถควบคุมความคิด และทำให้อารมณ์ของผู้ป่วยอยู่ในภาวะปกติได้
        
        ข้อเสีย :อาการไม่พึ่งประสงค์จากการใช้ยา เช่นความต้องการทางเพศลดลง อาจส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวันได้ เป็นต้น อาการเหล่านี้มักจะเกิดขึ้นในช่วงระยะแรกของการใช้ยา
        
        ให้คําแนะนําเกี่ยวกับสถานที่บริการสุขภาพใกล้เคียงหรือแหล่งสนับสนุนเครือข่าย เพื่อขอคําปรึกษาเรื่องอาการ หรือเรื่องอื่นๆ
        
        หลีกเลี่ยงสิ่งแวดล้อมที่ก่อให้เกิดความเครียด และความกดดันของโรค
        
        ควรเก็บอุปกรณ์ที่ เสี่ยงต่อการเกิดอันตราย ของมีคมทุกชนิดให้พ้นผู้ป่วย
        
        การอยู่ร่วมกันของบุคคลในครอบครัว ควรมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือสนับสนุน ให้กําลังใจให้ผู้ป่วยมีกิจกรรมทั้งในบ้านและนอกบ้าน
        
        T
        
        Treatment การปฏิบัติตามแผนการรักษาพยาบาล
        
        แนะนําให้ผู้ป่วยผู้ดูแลสังเกตอาการข้างเคียงของยา ถ้ามีอาการข้างเคียงให้มาพบแพทย์และไม่ควรหยุดยาเอง รวมถึงอาการกําเริบของผู้ป่วย
        
        ควรให้การช่วยเหลือทันทีไม่ปล่อยให้รอนาน
        
        ควรรีบตรวจก่อนว่ามีอาวุธติดตัวหรือไม่ ควรเข้าไปคุยด้วยท่าทีที่เป็นมิตร ไม่ท้าทายผู้ป่วย
        
        ให้ผู้ป่วยมีโอกาสพูดระบายความรู้สึก รับฟังและเข้าใจผู้ป่วย
        
        ควรรักษาระยะห่างพอประมาณ 1-2 เมตร
        
        ถ้าผู้ป่วยเริ่มมีพฤติกรรมก้าวร้าว อย่าโต้เถียง
        
        H
        
        Health ให้ความรู้เกี่ยวกับข้อจํากัดในการทํากิจกรรม
        
        ควรจัดกิจกรรมที่เหมาะสมกับสุขภาพ
        
        แนะนําวิธีการเผชิญปัญหาที่เหมาะสม
        
        การได้ระบายความรู้สึกให้ผู้อื่น
        
        ฟังเพลง เล่นดนตรีหรือทํางานอดิเรกที่ชอบ
        
        แนะนําให้รับประทานยาสม่ําเสมอ ตรงเวลา ไม่ปรับลดหรือ หยุดยาเอง
        
        แนะนําเรื่องการพักผ่อนนอนหลับให้เพียงพอ
        
        ญาติและครอบครัวให้ร่วมกันทํากิจกรรมกับผู้ป่วย
        
        O
        
        Out-patent การมาตรวจตามแพทย์นัด
        
        หากอาการที่ผิดปกติที่ต้องมาก่อนแพทย์นัด เมื่อมีอารมณ์หรือพฤติกรรมเปลี่ยนแปลง เช่น นอนไม่หลับ หงุดหงิด หูแว่ว ควบคุมตัวเองไม่ได้เบื่อหน่าย ควรบอกให้ญาติใกล้ชิดทราบรวมถึงการแนะนําญาติให้ร่วมกันสังเกต
        
        D
        
        Diet การรับประทานอาหาร
        
        แนะนําให้รับประทานอาหารแนะนําทานอาหารให้ครบ 5 หมู่
        
        แนะนําให้ออกกําลังกายสม่ําเสมอทุกๆวัน อย่างน้อย 20-30 นาทีเพื่อให้ร่างกายทุกส่วนมี การเคลื่อนไหว กล้ามเนื้อแข็งแรง
- - - - อาการด้านลบ เช่น หน้าตาเฉยเมย พูดน้อย แยกตัวจากสังคม (Negative symptoms)
      - การพูดจาสับสน เนื่องจากไม่สามารถรวบรวมความคิดให้เป็นระบบได้ เช่น ตอบไม่ตรงคำถาม (Disorganized speech)
      - อาการประสาทหลอน (Hallucinations )
      - พฤติกรรมที่ผิดปกติไปจากเดิมมากหรือมีพฤติกรรมแบบ catatonic (Grossly disorganized or catatonic behavior)
        
        ตั้งแต่ ทำตัวบ้าๆบอๆแบบเด็ก หรือก้าวร้าวรุนแรงได้; catatonic behavior คือ การไม่เคลื่อนไหวตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อม อาจต่อต้านเมื่อจับให้เคลื่อนไหว (negativism) อาจมีรูปแบบการเคลื่อนไหวซ้ำๆ แข็งทื่อ ทำหน้าตาบูดเบี้ยว ไม่พูดหรือพูดเลียนคำพูดคนอื่น
      - อาการหลงผิด (Delusions)
  - - - อาการด้านลบ เช่น หน้าตาเฉยเมย พูดน้อย แยกตัวจากสังคม (Negative symptoms)
      - อาการหลงผิด (Delusions)
      - อาการประสาทหลอน (Hallucinations)
      - Grossly disorganized or catatonic behavior
    - - ถูกสังคมตีตรา มองว่าเขามีพฤติกรรมที่ประหลาด และถูกล้อเลียนอยู่เสมอ
      - จอห์นหวาดระแวงจนไม่สามารถทำงานได้ เช่น ตอนขึ้นปราศรัยบนเวทีแล้วคิดว่าจะมีคนทำร้าย จนวิ่งหนีออกจากห้องประชุมไป
    - - จอห์นมีอาการตั้งแต่เรียนที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันจนถึงวัยสูงอายุ
- - - - เป็นการให้ความรู้และการสนับสนุนแก่ครอบครัวของผู้ป่วยโรคจิตเภท ซึ่งพบว่าวิธีนี้ช่วยลดอัตราการเข้าโรงพยาบาลของผู้ป่วย และลดความรุนแรงของอาการได้
        
        จอห์น ภรรยาและจิตแพทย์ ร่วมกันวางแผนถึงแนวทางการรักษาในโรงพยาบาล
    - - เป็นวิธีการรักษาที่มุ่งเน้นให้ผู้ป่วยจัดการกับความเครียดและอาการป่วย เพื่อช่วยให้มีทักษะด้านการสื่อสารและการเข้าสังคมที่ดีขึ้น ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยสามารถไปเรียน ไปทำงาน และใช้ชีวิตประจำวันได้ตามปกติ
        
        จอห์นกลับไปเรียนในห้องเรียนร่วมกับนักศึกษาในมหาวิทยาลัย เพื่อให้กลับมาให้ชีวิตได้ตามปกติ
    - - แพทย์จะเลือกใช้เฉพาะผู้ป่วยที่มีความคิดอยากท่าร้ายตนเอง หรือผู้ป่วยมีอาการคลุ้มคลั่งมาก ๆ เชื่อว่าสามารถท่าให้อาการทางจิตดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
        
        Insulin Shock Therapy 1 course (5 times per week/ 10 weeks)
        
        Modified ECT การรักษาด้วยไฟฟ้าที่ใช้ยาระงับความ
        รู้สึก หรือยาสลบ และยาคลายกล้ามเนื้อช่วยในการรักษา
        
        การพยาบาล
        
        เตรียมความพร้อมด้านร่างกายและจิตใจ ก่อนส่งผู้ป่วยมารับการรักษาด้วยไฟฟ้า
        
        1)งดยาที่มีผลต่อการรักษาด้วยไฟฟ้าก่อนทำการรักษา ภายใน 48 ชั่วโมง ตามรายการที่กำหนดในฟอร์มสั่งการรักษาไฟฟ้า(FO-ECT-001) เช่น ยากลุ่ม anticonvulsion กลุ่ม benzodiazepine ยา lithium
        
        2)ดูแลความสะอาดร่างกาย เส้มผม และช่องปาก หากมีความผิดปกติเช่น เหงือกบวม แก้มบวม ฟันโยก ปากได้น้อยกว่าปกติ ส่งปรึกษาแพทย์
        
        3)NPOหลังเที่ยงคืน (หรือก่อนรับรักษาไม่น้อยกว่า 6 ชั่วโมง)
        
        4) วัดสัญญาณชีพก่อนส่งรักษา หากมีไข้จนอุณหภูมิร่างกายตังแต่ 37.8 องศาเซลเซียสขึ้นไป และความดัน
        โลหิตตั้งแต่ 140/190 มิลลิเมตรปรอท งดการรักษาด้วยไฟฟ้าในวันนั้น
        
        5) ดูแลถอดฟันปลอมในรายที่มีฟันปลอมชนิดถอดได้ ถอดเครื่องประดับทุกชนิดที่เป็นโลหะออก และถ่ายปัสสาวะก่อนส่งไปรักษาด้วยไฟฟ้า
        
        6) ให้คำแนะนำ สำหรับผู้รับการบำบัดรักษาด้วยไฟฟ้า ชนิดใช้ยาระงับความรู้สึก และให้ข้อมูลการปฏิบัติตนที่เหมาะสม ในระยะก่อนรักษา ระยะรักษา และหลังการรักษา ค่าใช้จ่ายการรักษาด้วยไฟฟ้า ตามสิทธิการรักษา การเตรียมตัวก่อนรักษา การลงนามยินยอมรับการรักษาและ ให้ผู้ป่วยและครอบครัวได้ซักถามข้อสงสัย
        
        ขณะทำECT:พยาบาลต้องจัดท่าที่ถูกต้องและดูแลทางเดินหายใจให้ โล่ง (open airway) ให้นอนตะแคงพยาบาลควรจะประเมินผู้ป่วยตามระบบ ABCs
        
        Airways ทางเดินหายใจ ประเมินเสียงเสมหะ
        
        Breathing อัตราการหายใจและลักษณะการหายใจ
        
        Circulation ชีพจร ความดันโลหิต สีผิวความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือด
        
        การประเมินระดับความรู้สึกตัว(Neuro signs)
        
        หลังทำECT:การดูแลผู้ป่วยหลังการรักษาด้วยไฟฟ้าที่หอผู้ป่วย
        
        ประเมินสัญญาณชีพและลงบันทึกในแบบบันทึกการให้บริการหลังรักษาด้วยไฟฟ้า
        
        พยาบาลวิสัญญีเยี่ยมผู้ป่วยหลังรับการรักษาที่หอผู้ป่วย
        
        แพทย์/พยาบาล ลงสรุปบันทึกการรักษาด้วยไฟฟ้าตามรายการ ได้แก่ จำนวนครั้งที่รักษา ค่าพลังงานที่ใช้ ภาวะแทรกซ้อนที่เกิดขึ้นใน OPD card
    - - ทำให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น เช่นฝึกทักษะการใช้ชีวิตในสังคม ทักษะในการประกอบอาชีพ ทักษะในการ สื่อสาร เป็นการลดการเกิดโรคกลับเป็นซ้ำ
        
        จอห์นพยายามที่จะไปทำงาน เพื่อพัฒนาทักษะด้านคณิตศาสตร์ของเขาในการช่วยสอนนักศึกษา
    - - รักษาผู้ป่วยด้วยการพูดคุยหรือให้ระบายความคิดและความรู้สึกออกมา เพื่อช่วยเปลี่ยนวิธีพูด วิธีคิด การรู้สึก หรือพฤติกรรมของผู้ป่วย
        
        จอห์นได้รับการรักษาเริ่มแรก โดยแพทย์ใช้เทคนิคบำบัด เช่น เทคนิคการให้ความจริง (Presenting reality) และเทคนิคกระตุ้นให้ผู้ป่วยอธิบาย (Encouraging description of perception) เป็นต้น
    - - Thorazine (Chlorpromazine)30 mg IM q 6 hrs
        
        -เป็นยากลุ่มเก่า (FGAs) จัดอยู่ในกลุ่มAntipsychotics
        -ใช้รักษาความผิดปกติของจิตใจ อารมณ์และสภาวะอื่น
        
        ผลข้างเคียง
        
        Extrapyramidal side effects (EPS)เป็นผลข้างเคียงจากยารักษาอาการทางจิตที่พบได้บ่อย โดยเฉพาะจากการใช้ยารักษาอาการทางจิตกลุ่มที่มี potency สูง เกิดจากการที่ยาไปยับยั้งการทำงานของ dopaminereceptor ที่ nigrostriatal pathway ประกอบด้วย
        
        1.1 Acute dystonia
        
        ผู้ป่วยจะมีอาการบิดเกร็งอย่างทันทีของกล้ามเนื้อในร่างกาย ทำให้มีอาการลิ้นแข็ง พูด หรือกลืนลำบาก ตาเหลือก (oculogyric crisis) คอบิด (torticollis) หรือหลังแอ่น (opisthotonos)
        
        1.2 Akathisia
        
        ผู้ป่วยจะรู้สึกกระวนกระวายใจ กระสับกระส่าย ไม่สามารถอยู่นิ่งได้อาจต้องขยับแขน ขา เดินไปมา หรือเคลื่อนไหวตลอดเวลา มักเกิดในช่วง 2-3 สัปดาห์แรกของการได้รับยา
        
        1.3 Parkinsonism
        
        ผูู้ป่วยจะมีอาการกล้ามเนื้อแข็งเกร็ง มีcogwheel rigidity สั่น (tremor) เคลื่อนไหวช้า (bradykinesia) พบ perioral tremor ได้บ่อย
        
        1.4 Tardive dyskinesia
        
        ผู้ป่วยจะมีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อที่มากกว่าปกติและเกิดขึ้นซ้ำๆโดยไม่ตั้งใจ คือ อาการดูด หรือขมุบขมิบปาก และมีลิ้นม้วนวนไปมาในปากหรือใช้ลิ้นดุนแก้ม หากให้อ้าปาก ผู้ป่วยจะแลบลิ้นออกมาเอง
      - Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn
        
        -ยารักษาอาการวิตกกังวล กลุ่มAntianxiety drungs
        -ใช้เพื่อคลายความวิตกกังวลอันเป็นสาเหตุหนึ่งของปัญหานอนไม่หลับ
        
        ผลข้างเคียง
        
        ง่วงซึม หลงลืม
        
        กล้ามเนื้ออ่อนแรง ร่างกายสูญเสียความสมดุล
        
        ดื้อยาและภาวะพึ่งพิงยา(ใช้ยาติดต่อเป็นเวลานาน
- - - - จากการสังเกต ผู้ป่วยเดินหลังค่อม มองซ้ายขวาเกือบตลอดเวลา
      - ความสามารถในการรับสัมผัส (Perception)
        
        จากการสนทนาและการสังเกตเพื่อประเมินการรับสัมผัสด้านต่างๆ ผู้ป่วยรับสัมผัสได้ตามปกติ แต่บางครั้งผู้ป่วย พูดคนเดียวเหมือนก าลังสนทนากับใคร สอบถามทราบว่าผู้ป่วยก าลังสนทนากับเพื่อนชื่อชาร์ลส์ ซึ่งผู้ป่วยบอกว่า ตอนที่ถูกน าตัวมาที่โรงพยาบาล ผู้ป่วยเห็นเพื่อนคนนี้เข้ามาในห้องตรวจด้วย เขาเป็นเพื่อนกับชาร์ลส์ตั้งแต่เริ่มเข้า เรียนปริญญาเอก อยู่ด้วยกันมาตลอดแม้จะจบการศึกษาแล้วผู้ป่วยยังมักเห็นเพื่อนคนดังกล่าวมาปรากฏตัวอยู่กับเขา บ่อยๆในสถานการณ์ต่างๆ
        
        ระดับของการรู้สึกตัว (Conscious)
        
        จากการสังเกต ผู้ป่วยรู้สึกตัวดี ตอบสนองต่อการเรียกชื่อ มีเหม่อลอยบ้างเล็กน้อย
        
        การรับรู้ (Orientation)
        
        จากการสนทนาผู้ป่วยรับรู้วัน เวลา และสถานที่ได้ แต่บอกว่าจิตแพทย์ที่รักษาเขาเป็นสายลับรัสเซีย ผู้ป่วยจึง ไม่ให้ความร่วมมือในการรักษาเท่าที่ควร การจัดการเรียนการสอนด้วยกระบวนการเรียนโดยใช้ปัญหาเป็นฐาน (Problem Based Learning; PBL)
        
        ความจำ (Memory)
        
        จากการสนทนาผู้ป่วยมีความจำเฉพาะหน้า (Immediate and Recall memory) ความจำระยะสั้น (Recent memory) และความจำระยะยาว (Remote memory) เป็นปกติ สามารถจำกลุ่มตัวเลขยากๆยาวๆได้เป็นอย่างดี
        
        ระดับสติปัญญา (Intelligence)
        
        จากการสนทนาและจากผลการทดสอบ ผู้ป่วยวัยผู้ใหญ่ตอนต้น จบการศึกษาระดับปริญญาเอก มีความรู้ ความเข้าใจและมีสติปัญญาในระดับอัจฉริยะทางด้านคณิตศาสตร์
        
        ความตั้งใจและสมาธิ (Attention & Concentration)
        
        2 more items...
- - - - 1) ได้รับการบำบัดรักษาตามมาตรฐานทางการแพทย์โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
      - 2) ได้รับการปกปิดข้อมูลเกี่ยวกับการเจ็บป่วยและการบำบัดรักษาไว้เป็นความลับ เว้นแต่มีกฎหมายบัญญัติให้เปิดเผยได้
      - 3) ได้รับความคุ้มครองจากการวิจัย ตามมาตรา ๒๐
        
        มาตรา ๒๐ การวิจัยใดๆ ที่กระทำต่อผู้ป่วย จะกระทำได้ต้องได้รับความยินยอมเป็นหนังสือจากผู้ป่วย และต้องผ่านความเห็นชอบของคณะกรรมการที่ดำเนินการเกี่ยวกับจริยธรรมการวิจัยในคนด้วย และความยินยอมนี้ผู้ป่วยจะยกเลิกเมื่อใดก็ได้ ในกรณีที่ผู้ป่วยมีอายุไม่ถึง 18 ปี บริบูรณ์ หรือขาดความสามารถในการตัดสินใจให้ความยินยอมรับการบำบัดรักษา เช่น ผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต หรือผู้บกพร่องทางพัฒนาการหรือสติปัญญา ให้คู่สมรส บุพการี ผู้สืบสันดาน ผู้ปกครอง ผู้พิทักษ์ ผู้อนุบาล เป็นผู้ให้ความยินยอมแทน
      - 4) ได้รับการคุ้มครองในระบบประกันสุขภาพและประกันสังคม และระบบอื่นๆ ของรัฐอย่างเสมอภาคและเท่าเทียมกัน
    - - 1) ในกรณีที่อาจเกิดอันตรายต่อผู้ป่วยอื่น
      - 2) เพื่อความปลอดภัยของสาธารณชน
      - 3) มีกฎหมายเฉพาะบัญญัติให้ต้องเปิดเผย
        
        เช่น ในกรณีที่ผู้ป่วยบอกกับจิตแพทย์ว่ามีการวางแผนฆ่าภรรยาด้วยปืนที่เก็บซ่อนไว้ เนื่องจากความคิดหวาดระแวง หลงผิด ว่าภรรยาแอบคบหากับผู้ชายอื่น ในกรณีเช่นนี้ จิตแพทย์ควรแจ้งแก่ญาติ ภรรยา หรือทีมที่ทำการรักษาเพื่อทำการวางแผนการรักษาที่เหมาะสม
    - - ให้กระทำได้ในกรณีที่ผู้ป่วยให้ความยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร และต้องรับทราบถึงเหตุผลความจำเป็น ความเสี่ยง ภาวะแทรกซ้อน ประโยชน์ของการบำบัด แต่ในกรณีมีเหตุฉุกเฉินหรือมีความจำเป็น การรักษาทางจิตเวชด้วยไฟฟ้าต้องได้รับความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์ของคณะกรรมการสถานบำบัดรักษา ส่วนการให้ความยินยอมเพื่อรับการรักษา ในกรณีที่ผู้ป่วยมีอายุไม่ถึง 18 ปีบริบูรณ์ หรือขาดความสามารถในการตัดสินใจให้ความยินยอมรับการบำบัดรักษา เช่น ผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต หรือผู้บกพร่องทางพัฒนาการหรือสติปัญญา ให้คู่สมรส บุพการี ผู้สืบสันดาน ผู้ปกครอง ผู้พิทักษ์ ผู้อนุบาล เป็นผู้ให้ความยินยอมแทน
    - - 1) มีภาวะอันตราย เช่น อาการก้าวร้าว ทำร้ายตนเองและผู้อื่น พกอาวุธ ทำลายข้าวของ เป็นต้น
      - 2) มีความจําเป็นต้องได้รับการบําบัดรักษา แต่ไม่ยอมเข้ารับการบำบัดรักษา
    - - มาตรา 23 เจอ: เมื่อพบบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตตามมาตรา 22
      - มาตรา 23 แจ้ง: แจ้งพนักงานเจ้าหน้าที่ เช่น แพทย์ พยาบาล เจ้าหน้าที่สาธารณสุข เป็นต้น พนักงานฝ่าย ปกครองเช่น กํานันผู้ใหญ่บ้าน เป็นตัน หรือตํารวจเพื่อนําส่งสถานพยาบาลของรัฐหรือหรือสถานบําบัดรักษาที่ อยู่ใกล้เคียงโดยไม่ชักช้า เพื่อรับการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องตันตามมาตรา 27 ทั้งนี้ โดยจะมีผู้รับ ดูแลบุคคลดังกล่าวไปด้วยหรือไม่ก็ได้
      - มาตรา 24 ตรวจ: สถานพยาบาลของรัฐหรือหรือสถานบําบัดรักษาต้องประเมินอาการและวินิจฉัยเบื้องตัน ภายใน 48 ชั่วโมง นับแต่เวลาที่บุคคลนั้นมาถึงสถานพยาบาลของรัฐหรือสถานบําบัดรักษา โดยมีแพทย์และ พยาบาลอย่างละ 1 คน เป็นผู้ตรวจวินิจฉัยอาการเบื้องตัน
      - มาตรา 24 ส่ง: ส่งรักษาในสถานบําบัด (โรงพยาบาลจิตเวช) เมื่อผู้ป่วยจําเป็นต้องได้รับการตรวจวินิจฉัยและการ ประเมินอาการโตยละเอียด ภายใน 30 วันหลังรับไว้ กรณีที่เป็นผู้ป่วยมาตรา 22 คณะกรรมการสถานบําบัดจะ เป็นผู้ลงความเห็นถึงแผนการดูแลผู้ป่วยต่อไป โดยมีคําสั่งอย่างไตอย่างหนึ่ง ดังต่อไปนี้
        
        ให้บุคคลนั้นต้องเข้ารับการบําบัดรักษาในสถานบําบัดรักษา
        
        2 ให้บุคคลนั้นต้องรับการบําบัดรักษา ณ สถานท่ีอ่ืนนอกจาสถานบําบัดรักษาเมื่อบุคคลนั้นไม่มี ภาวะอันตราย ทั้งนี้จะกําหนดเงื่อนไขใด ๆ ที่จําเป็นเกี่ยวกับการบําบัดรักษาให้บุคคลนั้นหรือผู้รับดูแลบุคคล นั้นต้องปฏิบัติด้วยก็ได้
- - - - กรณีศึกษา
        
        ปลีกตัวออกจากสังคม
        
        แสดงออกทางสีหน้าและอารมณ์น้อยลง
        
        พูดน้อยลง และอาจพูดด้วยเสียงโทนเดียว
    - - ประสาทหลอน (Hallucination) ผู้ป่วยอาจมองเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น รู้สึก หรือรับรสที่ไม่มีอยู่จริงแต่มักเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นมีอยู่จริงซึ่งเกิดจากความคิดของผู้ป่วยเอง โดยอาการที่พบได้บ่อย คือ อาการหลอนทางการได้ยิน
        
        กรณีศึกษา
        
        ภาพหลอน (Visual Hallucination)
        
        หูแว่ว (Auditory Hallucination)
      - หลงผิด (Delusion) มักเกิดกับผู้ป่วยโรคนี้โดยส่วนใหญ่ โดยผู้ป่วยอาจเชื่อในสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงหรือไม่มีอยู่จริง เช่น เชื่อว่ามีคนวางแผนฆ่าหรือวางแผนปองร้าย
        
        กรณีศึกษา
        
        คิดไปเองว่าถูกปองร้าย (Persecutory Delusion)
      - มีความผิดปกติทางการเคลื่อนไหว ผู้ป่วยอาจมีการเคลื่อนไหวร่างกายอย่างตื่นกลัว หรือทำท่าทางแปลก ๆ ออกมา
        
        กรณีศึกษา
        
        การเคลื่อนไหวที่เป็นลักษณะเฉพาะตัวของคนนั้น (Mannerism)