Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A Beautiful Mind (Mr.John Forbes Nash,Jr), นางสาวพฤษชาติ สร้อยสน เลขที่50…

- - - - เห็นภาพที่ตนเองสร้างขึ้นมา เห็นว่ามีคนลอบทำร้ายตนเอง หู่แว่ว
    - - คิดว่ามีคนลอบทำร้ายและสะกดรอยตามตนเอง
    - - ไม่มีเพื่อน อยู่คนเดียวเป็นประจำ
    - - ทำร้ายตนเอง และทำร้ายภรรยากับลูกโดยไม่ตั้งใจ
    - - ตอบโต้คนในจินตนาการที่ไม่มีตัวตน กระสับกระส่าย เดินไปเดินมา เดินหลังค่อม มองซ้ายมองขวาตลอดเวลา ก้มหน้าไม่สบตาผู้คน ไร้ความรู้สึก
- - - - อาการด้านบวก (Positive symptoms)
        
        1.อาการหลงผิด (Delusion) คือ การมีความคิดหรือความเชื่อไม่ตรง
        2.อาการประสาทหลอนอย่างชัดเจน (Prominent hallucination) คือ การกำหนดรู้สิ่งที่เกิดขึ้นโดยไม่มีสิ่งเร้าภายนอก
        3.การพูดแบบไม่มีระเบียบแบบแผน (Disorganized speech) คือ การพูดในลักษณะประโยคที่กล่าวออกมาไม่สัมพันธ์กัน
        4.พฤติกรรมแบบไม่มีระเบียบแบบแผน (Disorganized behavior) คือ พฤติกรรมที่ผิดแปลกไปมาก
        5.พฤติกรรมเคลื่อนไหวผิดแปลกไปจากปกติ (Catatonic behavior) การเคลื่อนไหวมากหรือน้อยเกินไป
      - อาการด้านลบ (Negative symptoms)
        
        อารมณ์ทื่อ และเฉยเมย
        
        ความคิดการพูด และการอ่านลดลง
        
        ขาดความสนใจในการเข้าสังคม
        
        ไม่ดูแลสุขภาพอนามัยส่วนตัว
      - อาการด้านการรู้คิด (Cognitive symtoms)
        
        ความสามารถในการจัดการการตัดสินใจ การวางแผนลดลง
        
        ความสามารถในการคงความใส่ใจลดลง
        
        ความจำเพื่อใช้่งานบกพร่อง
  - - - อาการหลงผิด (Delusions)
      - อาการประสาทหลอน (Hallucinations )
      - อาการด้านลบ เช่น หน้าตาเฉยเมย พูดน้อย แยกตัวจากสังคม (Negative symptoms)
      - การพูดจาสับสน เนื่องจากไม่สามารถรวบรวมความคิดให้เป็นระบบได้ เช่น ตอบไม่ตรงคำถาม (Disorganized speech)
      - พฤติกรรมที่ผิดปกติไปจากเดิมมากหรือมีพฤติกรรมแบบ catatonic (Grossly disorganized or catatonic behavior)
    - - 1.มีอาการต่อไปนี้ตั้งแต่ 2 อาการขึ้นไป
        
        อาการด้านลบ เช่น หน้าตาเฉยเมย พูดน้อย แยกตัวจากสังคม (Negative symptoms)
        
        อาการประสาทหลอน (Hallucinations)
        
        Grossly disorganized or catatonic behavior
        
        อาการหลงผิด (Delusions)
      - 2.ส่งผลกระทบต่อการทำงานหรือการใช้ชีวิตในสังคม
        
        ถูกสังคมตีตรา มองว่าเขามีพฤติกรรมที่ประหลาด และถูกล้อเลียนอยู่เสมอ
        
        จอห์นหวาดระแวงจนไม่สามารถทำงานได้ เช่น ตอนขึ้นปราศรัยบนเวทีแล้วคิดว่าจะมีคนทำร้าย จนวิ่งหนีออกจากห้องประชุมไป
      - 3.มีอาการโรคจิตต่อเนื่องกันนาน 6 เดือนขึ้นไป
        
        จอห์นมีอาการตั้งแต่เรียนที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันจนถึงวัยสูงอายุ
- - - - ECT 1 course (5 times per week/ 10 weeks)
        การรักษาด้วยไฟฟ้าที่ใช้ยาระงับความรู้สึก หรือยาสลบ และยาคลายกล้ามเนื้อช่วยในการรักษา
      - แพทย์จะเลือกใช้เฉพาะผู้ป่วยที่มีความคิดอยากท่าร้ายตนเอง หรือผู้ป่วยมีอาการคลุ้ม คลั่งมาก ๆ เชื่อว่าสามารถท่าให้อาการทางจิตดีขึ้นอย่างรวดเร็ว
    - - สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยจะทำให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ จึงสามารถรับรู้ปัญหาได้
        
        มุ่งเน้นพัฒนาความสามารถและแก้ใขความบกพร่องของผู้ป่วย
        
        จัดกิจกรรมกลุ่มเพื่อให้เกิดการเรียนรู้การแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของสมาชิกกลุ่ม
        
        การให้คำแนะนำแก่ครอบครัวจะลดความตึงเครียดภายในครอบครัว ทำให้การกลับมาเป็นซ้ำของผู้ผ่วยลดลง
    - - Thorazine (Chlorpromazine)30 mg IM q 6 hrs
        
        เป็นยากลุ่มเก่า (FGAs) จัดอยู่ในกลุ่มAntipsychotics
        ใช้รักษาความผิดปกติของจิตใจ อารมณ์และสภาวะอื่น
        
        ผลข้างเคียง
        
        Extrapyramidal side effects (EPS)เป็นผลข้างเคียงจากยารักษาอาการทางจิตที่พบได้บ่อย โดยเฉพาะจากการใช้ยารักษาอาการทางจิตกลุ่มที่มี potency สูง เกิดจากการที่ยาไปยับยั้งการทำงานของ dopaminereceptor ที่ nigrostriatal pathway ประกอบด้วย
        
        Acute dystonia
        
        Akathisia
        
        Parkinsonism
        
        Tardive dyskinesia
      - Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn
        
        ยารักษาอาการวิตกกังวล กลุ่มAntianxiety drungs
        ใช้เพื่อคลายความวิตกกังวลอันเป็นสาเหตุหนึ่งของปัญหานอนไม่หลับ
        
        ผลข้างเคียง
        
        ง่วงซึม หลงลืม กล้ามเนื้ออ่อนแรง
        
        ร่างกายสูญเสียความสมดุล
        
        ดื้อยาและภาวะพึ่งพิงยา(ใช้ยาติดต่อเป็นเวลานาน)
- - - - พยาบาลต้องประเมินอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยว่า เกี่ยวข้องกับระบบรับสัมผัสใด ผู้ป่วยแสดงปฏิกิริยาอย่างไรต่อการรับรู้นั้นๆ และอาการประสาทหลอนเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด
        
        ถ้าพยาบาลพบผู้ป่วยกำลังแสดงอาการประสาทหลอน พยาบาลควรบอกสิ่งที่เป็นจริง(Present reality)กับผู้ป่วยขณะนั้น
        
        พยาบาลต้องแสดงการมรับยอมรับอาการประสาทหลอนของผู้ป่วย ซึ่งทำได้โดยการรับฟังและไม่โต้แย้ง แต่ถ้าผู้ป่วยถามว่าพยาบาลเห็นหรือได้ยินเช่นเดียวกับผู้ป่วยหรือไม่พยาบาลควรตอบให้ผู้ป่วยรู้ว่าพยาบาลไม่เห็นหรือไม่ได้ยิน
        
        หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วยก่อนผู้ป่วยจะรู้ตัวเพราะผู้ป่วยมีแนวโน้มจะตีความหรือรับรู้ผิด
        
        ไม่ส่งเสริมและลดโอกาสในการเกิดอาการประสาทหลอนต่างๆ โดยการสนทนากับผู้ป่วยด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน เรียกชื่อผู้ป่วยให้ถูกต้องและกระตุ้นให้ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมต่าง
        
        เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยพูดถึงอาการประสาทหลอน และหาวิธีที่จะให้ผู้ป่วยเผชิญอาการ ประสาทหลอนของเขาอย่างเหมาะสม เช่น ใช้เสียงของเขาเองที่จะโต้ตอบกับเสียงที่เขาได้ยิน หรือรีบมาบอกพยาบาลถ้าเขาเห็นภาพบางอย่างที่ไม่เป็นจริง
        
        ให้ผู้ป่วยแยกแยะว่าอาการประสาทหลอนที่เกิดขึ้นนั้น เขารู้สึกอย่างไรอาการเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด หรือมีเหตุการณ์อะไรนำมาก่อน เพราะผู้ป่วยจะได้รู้จักป้องกันตนเองไม่ให้เกิดอาการรุนแรงขึ้นพยาบาลต้องตระหนักว่า มีอาการประสาทหลอนบางประเภทมีแนวโน้มจะทำให้ผู้ป่วยมีปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรง
        
        ให้ผู้ป่วยได้รับยา Thorazine 30 mg IM q 6 hrs, Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prnตามแผนการรักษา พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียง เช่น กระสับกระส่าย หัวใจเต้นเร็วหรือเต้นช้าลง และอาจถึงขั้นชักได้ เพื่อให้การพยาบาลได้ทัน
  - - - ยอมรับในพฤติกรรมหวาดระแวง ไม่โต้แย้ง ต่อต้านและประเมินระดับความรุนแรงของอาการ
        
        สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (One to one) โดยเน้นการสร้างความวางใจและความเชื่อถือ
        
        ผู้ป่วยที่มีความหวาดระแวงในบางสิ่งพยาบาลต้องยอมรับและจัดบรรยากาศให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย การให้ความจริงกับผู้ป่วยจะกระทำได้ต้องแน่ใจว่า ผู้ป่วยรับได้
        
        ให้ผู้ป่วยมีกิจกรรม ลดเวลาที่ผู้ป่วยอยู่คนเดียวซึ่งอาจทำให้มีความคิดหมกมุ่นอยู่ในเรื่องเดิมๆ
        
        ผู้ป่วยหวาดระแวงมักจะมีความโกรธก้าวร้าวควบคู่ไปด้วยเสมอควรใช้วิธีโอนอ่อนผ่อนปรนอดทนในสิ่งที่ผู้ป่วยแสดงออกและใหผู้ป่วยทำกิจกรรมที่ระบายความก้าวร้าว
        
        พยาบาลต้องคอยสั่งเกตและระมัดระวังการก่อความวุ่นวายการทำร้ายผู้อื่นและถ้าผู้ป่วยสามารถเข้าร่วมกิจกรรมได้ควรชมเชยเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความมั่นใจและภาคภูมิ
        
        การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผยจริงใจรักษาคำพูด
        ให้ข้อมูลอย่างชัดเจนตรงไปตรงมาหลีกเลี้ยงการมองเห็นจ้องหรือระมัดดูระวังการกระซิบกระชาบต่อหนาผป่วยเพราะผู้ป่วยอาจเข้าใจว่า พยาบาลนินทาให้ร้ายหรือระแวงใจในตัวเอง
        
        ในการสนทนาและติดต่อสื่อสารกับผู้ป่วยใช้หลักสนทนา
        
        ระมัดระวังอันตรายจากอุบัติเหตุหรืออารมณ์รุนแรงที่เกิดจากการหลงผิด ประสาทหลอนของผู้ป่วย
        
        แสดงความเห็นใจพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้ป่วยทันทีที่ผู้ป่วยต้องการ
  - - - สร้างสัมพันธภาพกับครอบครัวของผู้ป่วย พร้อมกับประเมินสภาพทั่วไปของ ครอบครัว เช่น บทบาทของสมาชิกแต่ละคน วิธีการสื่อสารต่อกัน ระดับของสัมพันธภาพ ความใส่ใจต่อการเจ็บป่วยของผู้ป่วย
        
        ประเมินและให้ความรู้คนในครอบครัวในการดูแลและยอมรับในโรคที่ผู้ป่วยเป็น
        
        ปิดโอกาสให้ผู้ปวยและญาติได้ระบายความรู้สึกวิตกกังวล และให้ซักถามข้อสงสัยพร้อมอธิบายให้เข้าใจ เพื่อลดความกดดันทางอารมณ์ และรับฟังด้วยความตั้งใจ
        
        ฝึกทักษะการเผชิญปัญหาให้คำแนะนำและช่วยแก้ปัญหาเมื่อครอบครัวเผชิญภาวะวิกฤตต่างๆเนื่องมาจากการป่วยทางจิตเวช
        
        ติดตามสังเกตอาการกำเริบและช่วยดูแล ต่อเนื่องเชื่อมโยงกับครอบครัวและผู้ป่วยเพื่อลดพฤติกรรมที่เสี่ยงต่ออาการกำเริบประสานการส่งต่อรวมถึงสนับสนุนให้กำลังใจผู้ป่วยและญาติในการฟื้นฟูการใช้ชีวิต
        
        แนะนำเทคนิคการผ่อนคลาย เช่น ดนตรีบำบัด การฝึกหายใจ การทำจิตใจให้สงบ อ่านหนังสือ ฟังเพลง เพื่อคลายความวิตกกังวลของผู้ป่วยและญาติ
  - - - ประเมินความรู้ การรับรู้เกี่ยวกับตนเอง การปฏิบัติตัวของผู้ป่วยในการรับประทานยาอย่างต่อเนื่องและการดูแลตนเองเมื่อกลับบ้าน เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับคำแนะนำที่เหมาะสม
        
        ใช้เทคนิคในการพูดคุยให้ผู้ป่วยมีทัศนคติที่ดีต่อการรักษาด้วยยา ให้การดูแลแบบองค์รวม ทั้งกาย จิต สังคม และจิตวิญญาณ เน้นการอธิบายให้ผู้ป่วยเข้าใจถึงผลดีผลเสียของการรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผู้ป่วยยอมรับการรักษาด้วยยา
        
        ให้ความรู้เกี่ยวกับการดําเนินโรค ปัจจัยเสี่ยงที่มีผลต่อการป่วยซ้ำ โดยเฉพาะเรื่องการขาดยา การไม่รับประทานยาอย่างต่อเนื่องและอาการเตือน เช่น หงุดหงิดง่าย หวาดระแวง นอนไม่หลับ ไม่ยอมทานอาหารหรือยา เพื่อให้ผู้ป่วยเข้าใจเกี่ยวกับการรักษาด้วยยา
        
        อธิบายถึงผลข้างเคียงของยาThorazine และ Diazepam ที่อาจเกิดขึ้นได้ เช่น มีอาการลิ้นแข็ง พูด หรือกลืนลำบาก ตาเหลือก คอบิด หรือหลังแอ่น กระสับกระส่าย ไม่สามารถอยู่นิ่งได้ อาการดูด หรือขมุบขมิบปาก ความต้องการทางเพศลดลง เป็นต้น เพื่อให้ผู้ป่วยเข้าใจและยอมรับผลข้างเคียงจากการใช้ยา
        
        อธิบายถึงประโยชน์ของการรับประทานยาอย่างต่อเนื่อง ช่วยลดความตึงเครียดทางอารมณ์ ทำให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญกับความเครียดที่เกิดขึ้นได้ สามารถอยู่ร่วมกับบุคคลอื่นในสังคมได้ สามารถควบคุมความคิด และทำให้อารมณ์ของผู้ป่วยอยู่ในภาวะปกติได้รวมทั้งการมาตรวจตามนัดอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผู้ป่วยตระหนักในการใช้ยา
        
        เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึก และซักถามข้อสงสัยเกี่ยวกับการปฏิบัติตัวเมื่อกลับบ้านโดยเฉพาะเรื่องการรับประทานยา เพื่อสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้ยาให้กับผู้ป่วย
        
        วางแผนจำหน่ายอย่างมีประสิทธิภาพ (D-METHOD)