Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A beatiful Mind - Coggle Diagram

- - - - จอห์นคิดว่าตนเองมีชิปฝังอยู่ในร่างกายจึงพยายามกรีดเเขนเเล้วใช้มือควักเพื่อนำ Chip หรือรหัสข้อมูลลับ ออกมายืนยันกับหมอว่าตนเคยทำงานเป็นสายลับจริง ๆ
      - คิดว่าตัวเองทำงานเป็นสายลับของกระทรวงกลาโหม
      - จอห์นคิดว่าตนเองกำลังถูกปองร้ายอยู่ตลอดอยู่เวลา
    - - สีหน้า วิตกกังวล แววตาหวาดระแวง ก้มหน้าเป็นส่วนใหญ่
      - เดินหลังค่อม มองซ้ายขวาเกือบตลอดเวลา
      - ไม่สบตาขณะที่พูด
      - นั่งกุมมือและบีบมือตัวเองเกือบตลอดเวลา
      - แสดงสีหน้า แววตา และท่าทีหวาดกลัวเมื่อพบจิตแพทย์
    - - จอห์นมีสีหน้าเรียบเฉย
      - แสดงออกทางสีหน้าลดลง
      - ชอบแยกตัวจากคนอื่น
      - ไม่ค่อยมีเพื่อน
      - ความคิดหมกหมุ่น (จอห์นมีความคิดหมกหมุ่นอยู่เกี่ยวกับการแก้สมการณ์คณิตศาสตร์)
    - - จอห์นมองเห็นและได้ยินเสียงของชาร์ล (เพื่อน) หลานของชาร์ลส์ และพาร์เชอร์ (หัวหน้าสายลับ) ซึ่งไม่มีตัวตนอยู่จริง
      - จอร์นโยนโต๊ะทำงานออกนอกหน้าต่างเพราะคิดว่าชาร์ลชวนเขาทำซึ่งจริง ๆ เเล้วเขาทำเองคนเดียว
      - จอห์นบอกกับพยาบาลว่า “สายลับรัสเซีย มันตามผมไปถึงบ้าน” แต่ในห้องมีแต่จอห์นกับพยาบาลเท่านั้น
      - ภรรยาของเขาฝากให้จอห์นดูแลลูก แต่จอห์นปล่อยลูกของเขาไว้ที่อ่างน้ำและบอกว่า “ไม่ต้องห่วง เพื่อนสายลับกำลังดูลูกให้”
      - เห็นภาพหลอนเป็นบุคคลต่างๆ คิดว่าจะมีคนมาทำร้ายตนเอง
      - จอห์นเห็นสายลับเข้ามาในบ้าน ทำให้จอห์นพยายามปกป้องภรรยาและพลั้งมือไปผลักโดนภรรยาจนได้รับบาดเจ็บ
    - - มีการสื่อสารไม่เข้าใจเนื่องจากจอห์นเห็นภาพหลอนแต่บุคลลรอบข้างไม่เห็นทำให้ไม่สามารถพูดคุยกันได้อย่างเข้าใจ
      - พูดตะกุกตะกักในบางครั้ง แต่เมื่อพูดถึงเรื่องการเป็นสายลับ การถูกสะกดรอยตามจะพูดรัว เร็ว
- - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า “เป็นเพื่อนกับชาร์ลตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนปริญญาเอก อยู่ด้วยกันมาตลอดแม้จบการศึกษาแล้ว ผู้ป่วยยังมักเห็นเพื่อนคนนี้มาปรากฏตัวอยู่กับเขาบ่อย ๆ
      - O : ผู้ป่วยผลักภรรยาและลูกตอนที่เห็นภาพหลอนขู่จะทำร้ายภรรยา
      - O : ผู้ป่วยทิ้งลูกไว้ที่อ่างอาบน้ำ แล้วบอกกับภรรยาว่าเพื่อนของเขาดูลูกอยู่
      - O : ขณะพูดผู้ป่วยพูดเสียงเบา หันมองรอบตัว แล้วหยุดชะงักเพ่งมองไปที่ประตู
      - O : ผู้ป่วยโยนโต๊ะทำงานออกนอกหน้าต่างเพราะคิดว่าเพื่อนชวนเขาทำ ซึ่งจริง ๆ เเล้วเขาทำเองคนเดียว
    - - ไม่ส่งเสริมและลดโอกาสในการเกิดอาการของการรับรู้ผิดปกติ โดยการสนทนากับผู้ป่วยด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน เรียกชื่อผู้ป่วยให้ถูกต้อง และกระตุ้นให้ผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยพูดถึงอาการของการรับรู้ผิดปกติ และหาวิธีที่จะให้ผู้ป่วยเผชิญอาการของการรับรู้ผิดปกติของตัวเองอย่างเหมาะสม เช่น ใช้เสียงของเขาเองที่จะโต้ตอบกับเสียงที่เขาได้ยิน หรือรีบมาบอกพยาบาลถ้าเขาเห็นภาพบางอย่างที่ไม่เป็นจริง
      - ให้ผู้ป่วยแยกแยะว่าอาการการรับรู้ผิดปกติที่เกิดขึ้นนั้น เขารู้สึกอย่างไร อาการเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด หรือมีเหตุการณ์อะไรนำมาก่อน เพื่อให้ผู้ป่วยได้รู้จักป้องกันตนเองไม่ให้เกิดอาการรุนแรงขึ้นพยาบาลต้องตระหนักว่า มีอาการการรับรู้ผิดปกติบางประเภทมีแนวโน้มจะทำให้ผู้ป่วยมีปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรง
      - หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วย ก่อนผู้ป่วยจะรู้ตัวเพราะผู้ป่วยมีแนวโน้มจะตีความหรือรับรู้ผิด
      - ถ้าพยาบาลพบผู้ป่วยที่กำลังแสดงอาการของการรับรู้ผิดปกติ พยาบาลควรบอกสิ่งที่เป็นจริง (Present reality) กับผู้ป่วยในขณะนั้น เช่น ผู้ป่วยบอกว่าเห็นเพื่อนมาหา ซึ่งขณะนั้นไม่มีเพื่อนผู้ป่วย พยาบาลควรบอกให้ผู้ป่วยรู้ว่าพยาบาลไม่เห็นเพื่อนของเขา
      - พยาบาลต้องประเมินการรับรู้ที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยว่าเกี่ยวข้องกับระบบรับสัมผัสใด ผู้ป่วยแสดงปฏิกิริยาอย่างไรต่อการรับรู้นั้น ๆ และเกิดขึ้นในช่วงเวลาใด เพื่อประเมินความรุนแรงและนำไปวางแผนการพยาบาลต่อไป
      - 8.ดูเเลให้ได้รับยากลุ่ม antipsychotics เช่น Chlorpromazine, Haloperidol ,Thioridazine ตามแผนการรักษาของเเพทย์ และสังเกตุอาการข้างเคียง เช่น ง่วงซึม ปากแห้ง ผิวหนังไวต่อแสงแดด ตาสู้แสงไม่ได้ ผู้ป่วยบางรายอาจมีอาการทางระบบประสาท
      - จัดสิ่งแวดล้อมให้เหมาะสม เงียบสงบ และไม่มีสิ่งรบกวน เพื่อลดสิ่งที่มากระตุ้นภาวะการรับรู้ที่ผิดปกติ และเป็นการช่วยปรับพฤติกรรม และอารมณ์ให้ดีขึ้น
      - วางแผนการป้องกันอันตราย โดยการทำแบบประเมินพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง (OAS) และมีแนวทางการจัดการพฤติกรรมรุนแรงตามระดับคะแนน ดังนี้
        ระดับคะแนน 0-1 เฝ้าระวังสังเกตุอาการอย่างใกล้ชิด
        ระดับคะแนน 2 ให้การพยาบาลตามแนวทางการจัดการเบื้องต้นเมื่อผู้ป่วยมีพฤติกรรมก้าวร้าว หรือปรึกษาโรงพยาบาลแม่ข่าย
        ระดับคะแนน 3 รับไว้รักษา หรือพิจารณาส่งต่อ
      - พยาบาลต้องแสดงการยอมรับอาการของการรับรู้ผิดปกติของผู้ป่วย ซึ่งทำได้โดยการรับฟังและไม่โต้แย้ง แต่ถ้าผู้ป่วยถามว่าพยาบาลเห็นหรือได้ยินเช่นเดียวกับผู้ป่วยหรือไม่ พยาบาลควรตอบให้ผู้ป่วยรู้ว่าพยาบาลไม่เห็นหรือไม่ได้ยิน หรือกล่าวแต่เพียงว่า “ฉันคิดว่าเสียงที่คุณได้ยินเป็นเสียงจริงสำหรับคุณ แต่ฉันไม่ได้ยินเสียงที่คุณได้ยิน”
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยมีการรับรู้ตามความเป็นจริง และไม่เกิดอันตรายต่อผู้อื่นและทรัพย์สิน
    - - 1.ผู้ป่วยมีการรับรู้ตามความเป็นจริงไม่เห็นภาพในจิตนการของตนเอง
      - 2.ผู้ป่วยไม่มีพฤติกรรมที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อผู้อื่น เช่น ขู่ทำร้าย ก้าวราว
  - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า “มีคนไล่ล่า สะกดรอยตาม”
      - S : ผู้ป่วยบอกว่า “มีคนสะกดรอยตามเขาอยู่ตลอดและพยายามจะทำร้ายเขา”
      - O : ผู้ป่วยคิดว่าตัวเองทำงานเป็นสายลับของกระทรวงกลาโหม
      - O : ผู้ป่วยคิดว่าตนเองมีชิปฝังอยู่ในร่างกายจึงพยายามกรีดเเขนเเล้วใช้มือควักเพื่อนำ Chip หรือรหัสข้อมูลรับออกมายืนยันกับหมอว่าตนเคยทำงานเป็นสายลับ
    - - การรักษาด้วย Insulin shock therapy 1 course (5 times per week/ 10 weeks) เมื่อผู้ป่วยมีอาการหลงผิดและทำร้ายตนเองมากขึ้น เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำอาจมีอาการชักร่วมด้วย ทำให้พฤติกรรมผู้ป่วยดีขึ้น ในปัจจุบันเรียกการรักษาด้วยไฟฟ้า (Electroconvulsive Therapy: ECT) โดยการใช้กระแสไฟฟ้าที่มีความเข้มข้นต่ำผ่านสมองเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดอาการชัก ซึ่งจะส่งผลให้อาการทางจิตดีขึ้น
      - พยาบาลต้องประเมินความคิดหลงผิดของผู้ป่วยว่ามีผลอย่างไรต่อพฤติกรรมและการกระทำ ประเมินระดับความรุนแรง เพื่อนำมาวางแผนการพยาบาลให้ผู้ป่วย
      - พยาบาลต้องยอมรับในความคิดหลงผิดของผู้ป่วย โดยพยาบาลไม่ควรโต้แย้ง หรือท้าทายว่าที่ผู้ป่วยเล่าให้ฟังนั้นไม่จริง และพยาบาลไม่ต้องปฏิบัติตามที่ผู้ป่วยเชื่อ และไม่ควรนำคำพูดของผู้ป่วยไปพูดล้อเล่น
      - ดูแลให้ได้รับยากลุ่ม Antipsychotic ได้แก่ ยา Thorazine 30 mg IM q 6 hrs ตามแผนการรักษา และสังเกตผลข้างเคียงจากการใช้ยา ได้แก่ กระสับกระส่าย ท้องผูก วิงเวียนศีรษะ ง่วงซึม ปากแห้ง รูม่านตาขยาย อาการสั่นรัวหรือกระตุก คลื่นไส้ น้ำมูกไหล ชาตามแขนและขา เป็นต้น และยา Diazepam 10 mg IM q 4 hrs prn ตามแผนการรักษา และสังเกตผลข้างเคียงจากการใช้ยา ได้แก่ ง่วงซึม กล้ามเนื้อทํางานไม่ประสานกัน กล้ามเนื้อเปลี้ย สับสน มึนงง เวียนศีรษะ ใจสั่น ชีพจรเต้นเร็ว
      - สร้างสัมพันธภาพให้ผู้ป่วยมีความไว้วางใจและเชื่อถือในตัวพยาบาล โดยใช้หลักการให้ความจริง (Present reality) เพื่อให้เป็นที่ยอมรับได้
      - พยาบาลต้องให้ความสำคัญกับการสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัดอย่างสม่ำเสมอ เพื่อเป็นแนวทางให้ผู้ป่วยได้พูดถึงความคิดของเขาได้อย่างอิสระ และเพื่อได้รับฟังความคิดของผู้ป่วย
      - สำหรับผู้ป่วยที่มีความคิดหลงผิดแบบระแวง พยาบาลควรปฏิบัติดังนี้
        5.1 พยาบาลต้องไม่ทำให้ผู้ป่วยสงสัยในพฤติกรรมของพยาบาล เพราะผู้ป่วยจะระมัดระวังตัว
        5.2 การเข้าไปสนทนากับผู้ป่วยต้องแนะนำตัว และบอกวัตถุประสงค์ให้ชัดเจน
        5.3 การปฏิบัติต่อผู้ป่วยต้องคงเส้นคงวา เมื่อมีข้อตกลงต่อกันแล้วจะต้องปฏิบัติตามข้อตกลง
        5.4 หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วย และไม่ควรใช้ภาษาหรือกิริยาที่ก่อให้เกิดความสงสัยหรือตีความได้ไม่ชัดเจน
    - - เพื่อไม่ให้ผู้ป่วยเกิดพฤติกรรมการทำร้ายตนเอง
    - - ผู้ป่วยไม่เกิดพฤติกรรมการทำร้ายตนเอง
  - - - S : ผู้ป่วยบอกว่า “ไม่มีเพื่อนสนิท”
      - S : ผู้ป่วยบอกว่า “ไม่มีใครชอบเขาเเละเขาก็ไม่ชอบใคร”
      - O : มักมีปัญหาในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน
      - O : ผู้ป่วยชอบแยกตัวจากคนอื่น
      - O : ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียวเนื่องจากรู้สึกว่าเพื่อนชอบแกล้งเขาเพราะเห็นว่าเขาเก่งกว่า ฉลาดกว่า
    - - สร้างสัมพันธภาพด้วยท่าทีที่เป็นมิตรแบบหนึ่งต่อหนึ่ง ตามแนวคิดทฤษฎีของเพลบพลาว อ่อนโยน แสดงความเข้าใจและเห็นใจ และเลือกใช้เทคนิคสนทนาที่เหมาะสมเพื่อบำบัดระหว่างผู้รับบริการมีสัมพันธภาพระหว่างบุคคลที่เข้มเเข็งและมีทักษะในการสร้างสัมพันธภาพกับบุคคลอื่น ๆ
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกเกี่ยวกับสัมพันธภาพที่เกิดขึ้นที่เกิดขึ้นระหว่างตนเองและผู้อื่น รับฟังผู้ป่วยด้วยท่าทีที่สงบ ไม่ตำหนิ ท้วงติง
      - จัดกิจกรรมให้ผู้ป่วยได้มีโอกาสได้ทำกิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกับผู้อื่น เช่น การทำงานอดิเรก กิจกรรมนันทนาการ หรือการออกกำลังกาย
      - ส่งเสริมให้ผู้ป่วยปฏิบัติกิจวัตรประจำวันตามปกติและ ปฏิบัติหน้าที่ตามบทบาท เมื่อสัมพันธภาพดำเนินมาสักระยะพยาบาลควรชักชวนผู้ป่วยเข้าร่วมกิจกรรมกลุ่ม ซึ่งกิจกรรมระยะแรกควรเป็นกิจกรรมที่ง่ายๆไม่ต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว และมีสมาชิกกลุ่มไม่มากเกินไป กระตุ้นให้ผู้ป่วยสื่อสารมากข้ึน เช่น จัดกิจกรรมสร้างความคุ้นเคย มีการสื่อสารและปฏิสัมพันธ์กัน มีกิจกรรม การแนะนำตนเองให้ผู้อื่นรู้จัก พยาบาลควรร่วมกิจกรรมกลุ่มพร้อมกับผู้ป่วยเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยรู้สึกอบอุ่น สบายใจ เมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวของตัวเอง และสังเกตการมีส่วนร่วมการทำกิจกรรมและการดำเนินชีวิต โดยกระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจกรรมกับสมาชิกอื่นที่ผู้ป่วยพอใจ และพยาบาลควรให้กำลังใจ หรือแรงเสริมเมื่อเห็นผู้ป่วยร่วมในกิจกรรม
      - เสริมเเรงโดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีพฤติกรรมนิยม เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดการเรียนรู้
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยมีสัมพันธภาพที่ดีกับบุคคลอื่น และมีทักษะในการปรับตัวเข้ากับผู้อื่นได้ดีขึ้น
    - - ผู้ป่วยมีทักษะในการปรับตัวเข้ากับผู้อื่นได้ดีขึ้นและไม่แยกตัวออกจากสังคม
      - ผู้ป่วยมีการสร้างสัมพันธภาพที่ดีกับบุคคลอื่น
  - - - O : ผู้ป่วยยอมรับว่าตนเองแตกต่างจากคนอื่น แต่ไม่คิดว่าตนเองเจ็บป่วยทางจิต
      - O : ผู้ป่วยนำยาที่ภรรยาจัดเตรียมไว้ให้ไปซ่อนแล้วไม่รับประทาน
    - - 1.ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย การร่วมมือในการรักษาด้วยยา และพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัว และชุมชนในการดูแลผู้ป่วย
        
        1.1 ให้ความรู้กับผู้ป่วยและญาติ ถึงพยาธิสภาพของโรค แผนการรักษาพยาบาล และการดูแลช่วยเหลือผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยยอมรับการเจ็บป่วยของตนเอง
        
        1.2 สอนให้ผู้ป่วยและญาติสังเกตอาการ เตือนก่อนอาการทางจิตกำเริบ เช่น เริ่มหงุดหงิดง่าย ไม่นอน/นอนไม่หลับ อาจเริ่มมีอาการประสาทหลอน รวมถึงมีพฤติกรรมไม่ร่วมมือ เช่น ทิ้งยา / ไม่กินยา พูดห้วน ตา ขวาง
        
        1.3 เสริมสร้างพลังอำนาจและสอนทักษะการจัดการกับความเครียดแก่ผู้ดูแล
        
        1.6 แนะนำญาติให้ชมเชยผู้ป่วย หากทำกิจกรรมร่วมกับครอบครัวได้เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความมั่นใจและภาคภูมิใจในตนเอง
        
        1.4 ให้ข้อมูลแหล่งที่สามารถช่วยเหลือได้ ในกรณีฉุกเฉินแก่ผู้ดูแล
        
        1.5 ให้ข้อมูลญาติและช่วยค้นหาแหล่งช่วยเหลือในชุมชน เช่น แหล่งสนับสนุน ด้านข้อมูล ด้านจิตใจ
        
        1.8 การดูแลช่วยเหลืออาการข้างเคียงจากยารักษาโรคจิต
        
        1.7 สอนทักษะการติดตาม การกำกับการกินยาของผู้ป่วยให้แก่ผู้ดูแลเพื่อช่วยสนับสนุนกิจกรรมการพยาบาล
    - - ผู้ป่วยยอมรับและเข้าใจการเจ็บป่วยของตนเอง
      - ผู้ป่วยยอมเข้ารับการรักษาและรับประทานยาอย่างถูกต้อง
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยยอมรับการเจ็บป่วยของตนเองและให้ความร่วมมือในการรักษา
  - - - O : ผู้ป่วยไม่สามารถเลี้ยงดูบุตรได้
      - O : ผู้ป่วยเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง
      - O : ผู้ป่วยไม่สามารถทำงานได้
      - O : ผู้ป่วยบกพร่องในการทำหน้าที่สามี
    - - ประเมินสัมพันธภาพของสมาชิกในครอบครัว ความรู้และความเข้าใจของคนในครอบครัวที่มีต่อโรคที่ผู้ป่วยเป็น นำไปวางแผนการพยาบาลโดยพูดคุยระหว่างสมาชิกในครอบครัวเพื่อประเมินปัญหาของผู้ป่วย
      - ใช้เทคนิคการให้คำปรึกษากับบุคคลในครอบครัว เพื่อให้มีความเข้าใจในบทบาทและหน้าที่ของตนเองในการดูแลผู้ป่วย
      - ฝึกทักษะการสื่อสารภายในครอบครัว และการแสดงออกทางอารมณ์ที่เหมาะสมเพื่อให้เกิดการมีสัมพันธภาพที่ดีต่อกันภายครอบครัว
      - ประเมินผลการพยาบาล หากยังมีความรุนแรงไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ ให้ทำครอบครัวบำบัด
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยมีสัมพันธภาพในครอบครัวมากขึ้น
    - - สัมพันธภาพของผู้ป่วยและครอบครัวดีขึ้น
      - ผู้ป่วยสามารถพูดคุย แสดงความคิดเห็นกับครอบครัวได้อย่างเปิดเผย
      - สมาชิกในครอบครัวมีความรู้ ความเข้าใจ และยอมรับผู้ป่วย
- - - - การบำบัดในการฝึกทักษะ เช่น ทักษะการดูแลตนเอง การทำงาน การอยู่ร่วมกับครอบครัว สังคม เป็นต้น
      - การบำบัดอารมณ์ โดยการสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัด (Therapeautic relationship) และการทำจิตบำบัดแบบประคับประคอง (Supportive psychotherapy)
      - การบำบัดในการฝึกแก้ปัญหา เพื่อเพิ่มความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างเป็นระบบและสามารถวางแผนการแก้ปัญหา ประเมินผลการแก้ปัญหาได้
      - การป้องการกำเริบของโรค เพื่อให้ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการปฎิติตัวตามโรค การรักษา การดูแล และผู้ป่วยได้ทบทวนสิ่งที่ได้เรียนรู้ มองอนาคต ความเข้าใจที่มีต่ออาการทางจิตจะส่งเสริมให้ผู้ป่วยมีทัศนคติที่ดีต่อการรักษา
      - การบำบัดความคิดและพฤติกรรม (Conginitive)
      - การบำบัดสำหรับผู้ดูแล ด้วยวิธีการที่คล้ายกับการทำจิตบำบัดแบบประคับประคอง กลุ่มสุขภาพจิตศึกษาและการให้กำลังใจผู้ดูแล
      - สุขภาพจิตศึกษา เพื่อให้ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวเข้าใจเกี่ยวกับโรค การรักษาโรค การสังเกตอาการที่ผิดปกติ การดูแล การจัดการกับความเครียดของตนเอง และปรับทัศคติ ความคาดหวังในการรักษา การสื่อสารดูแลผู้ป่วย
  - - - ยา chlorpromazine เพื่อควบคุมอาการทางจิต เช่น ประสาทหลอน หลงผิด
    - - หรือ การรักษาด้วยไฟฟ้า (Electroconvulsive Therapy) โดยการใช้กระแสไฟฟ้าที่มีความเข้มข้นต่ำผ่านสมองเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดอาการชัก ซึ่งจะส่งผลให้อาการทางจิตดีขึ้น โดยทั่วไปจะใช้ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยยา มีอาการรุนแรง
    - - ยา diazepam เพื่อลดอาการวิตกกังวล
- - - - หวาดระแวงไร้เหตุผล
      - เห็นภาพหลอน
      - หูแว่ว
      - พูดจาก้าวร้าว
      - แยกตัวออกจากสังคม
      - ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายผู้อื่น
    - - กรณีไม่เร่งด่วน
        
        ปรึกษาเจ้าหน้าที่สาธารณสุข หรือสายด่วนสุขภาพจิต
        
        กรณีมีภาวะเสี่ยง/อาการทางจิตไม่ทุเลา
        
        โรงพยาบาลใกล้เคียง/สถานบำบัดรักษา/โรงพยาบาลจิตเวช
      - กรณีเร่งด่วน
        
        มีภาวะอันตราย (ต่อตนเอง ผู้อื่น และสังคม)
        
        มีความจำเป็นต้องได้รับการบำบัดรักษา
        
        แจ้งบุคคลหรือหน่วยงาน หรือสถานพยาบาลใกล้บ้าน
    - - ได้รับการรักษาตามมาตรฐานทางการแพทย์และการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ (มาตรา 15 (1))
      - ได้รับการคุ้มครองในการปกปิดข้อมูลไว้เป็นความลับ (มาตรา 15 (2))
      - ได้รับการคุ้มครองจากการวิจัย (มาตรา 15 (3))
      - ได้รับการคุ้มครองในระบบประกันสุขภาพ ประกันสังคมและระบบอื่นๆ อย่างเสมอภาค (มาตรา 15 (4))
    - - ผู้ที่มีภาวะอันตราย
        
        พฤติกรรมที่แสดงออกโดยความผิดปกติทางจิต
        
        น่าจะก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรง
        
        ต่อตนเอง ต่อผู้อื่น หรือต่อทรัพย์สินของตนเองหรือผู้อื่น
      - มีความจำเป็นต้องได้รับการบำบัดรักษา
        
        ขาดความสามารถในการตัดสินใจให้ความยินยอมรับการรักษา
        
        ไม่เข้าใจลักษณะความเจ็บป่วยของตัวเองซึ่งต้องได้รับการรักษา
        
        ไม่ตระหนักถึงผลที่จะเกิดขึ้นจากการที่ตนตัดสินใจรับหรือไม่รับการรักษาของแพทย์