Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ภาพยนต์สั้น A Beautiful Mind ครั้งที่ 2, นางสาวปติยา พิลาม เลขที่ 40 ห้อง…

- - - - หลอนทางการรับรส (Gustatory Hallucination)
      - หลอนการทางสัมผัส (Tactile Hallucination)
      - หลอนทางการได้กลิ่น (Olfactory Hallucination)
      - เห็นภาพหลอน (Visual Hallucination)
        
        ผู้ป่วยเห็นวิลเลี่ยมกำลังจะทำร้ายภรรยาของตนเอง
        
        ผู้ป่วยเห็นเพื่อนที่ชื่อชาร์ล หลานของชาร์ล
        ชื่อมาซี่และวิลเลี่ยม ที่มาจากกระทรวงกลาโหม
        
        ผู้ป่วยเห็นคนพยายามตามทำร้ายเขา
      - หูแว่ว (Auditory Hallucination)
        
        ผู้ป่วยได้ยินเสียงวิลเลี่ยมคนบอกให้ห้ามภรรยาที่กำลัง โทรหาโรงพยาบาลและสั่งให้ทำร้ายภรรยา "คุณต้องหยุดเธอจอห์น เธอจะเผยความลับของเราอีกและคุณจะถูกเข้าโรงพยาบาล" " ห้ามเธอซะ "
        
        ผู้ป่วยได้ยินเสียงลูกร้อง ทั้งที่ลูกอยู่บ้านคุณแม่ของภรรยา
  - - - ผู้ป่วยหลงคิดไปเองว่าตนเองถูกปองร้าย (Persecutory Delusion)เขาเห็นกลุ่มคนสะกดรอยตามเขาไปถึงที่ทำงาน
      - ผู้ป่วยคิดว่าตนเองเป็นสายลับ กระทรวงกลาโหมของสหรัฐอเมริกาผู้ป่วยคิดว่าตนเองเป็นสายลับที่กระทรวงกลาโหมขิงสหรัฐอเมริกาเรียกตัวไปถอดรหัสทางการทหาร
- - - - เก็บตัว
      - ไม่มีเพื่อนสนิท
- - - - ด้านพันธุกรรม
        
        สารสื่อประสาทในสมอง
        
        สารโดปามีน
        
        สารซีโรโตนิน
        
        ลักษณะกายวิภาคของสมองผิดปกติ
    - - การเลี้ยงดูของบุคคลในครอบครัว
        
        ครอบครัวขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับ โรค
        
        การดูแลผู้ป่วย
        
        ทะเลาะเบาะแว้งกับอาการหลงผิดของผู้ป่วย
        
        ไม่พาผู้ป่วยมารับการรักษา
        
        ไม่เข้าใจความเจ็บป่วยของผู้ป่วย
        
        ไม่มีเวลาดูแลผู้ป่วยให้ได้รับประทานยา ต่อเนื่อง
        
        ครอบครัวมีฐานะยากจน
        
        ไม่มีเงินที่จะรักษาผู้ป่วยต่อเนื่อง
        
        ลักษณะครอบครัว
        
        การใช้อารมณ์ที่รุนแรง
        
        ชอบตำหนิ วิพากษ์วิจารณ์
        
        ด่าทอ
        
        มีท่าทีที่ไม่เป็นมิตรต่อกัน
        
        มีลักษณะจู้จี้ จุกจิกกับผู้ป่วยมากเกินไป
    - - ชอบเก็บตัว
      - ไม่มีเพื่อนสนิท
      - ไม่มีสัมพันธภาพกับผู้อื่น
- - - - chlorpromazine 30 my MI q6 hrs
        
        ปวดศีรษะ
        
        ปากแห้ง
        
        ตาสู้แสงไม่ได้
        
        ง่วงซึม
        
        อาจมีอาการข้างเคียงทางระบบประสาท
      - Diazepam 10 mg MI q 4 hrs prn
        
        ปวดศีรษะ
        
        มองเห็นภาพซ้อน
        
        นอนไม่หลับ
        
        ง่วงซึม
        
        เดินเซ
        
        หายใจลำบาก
    - - ECT 1 course (5 times per week/ 10 weeks)
      - ผลข้างเคียง
        
        ปวดศีรษะ
        
        ปวดเมื่อยเนื้อตัว
        
        สับสน
        
        สูญเสียความจำชั่วคราว
      - เป็นการใช้กระแสไฟฟ้าไปกระตุ้นให้สารสื่อนำประสาทภายในสมองที่หลั่งผิดปกติ
  - - - การสร้างสัมพันธภาพเพื่อการบำบัด (therapeautic relationship)
    - - การทำจิตบำบัดประคับประคอง
      - การทำกลุ่มสุขภาพจิตศึกษา
      - ให้กำลังใจ
    - - ทักษะการอยู่ร่วมกันภายในบ้าน
      - ทักษะทางสังคม
      - ทักษะการดูแลตนเอง
      - ทักษะการทำงาน
      - ทักษะการพักผ่อน
      - ทักษะการใช้ชีวิตในชุมชน
    - - ชื่นชมผู้ป่วยหรือให้รางวัล เมื่อผู้ป่วยทำพฤติกรรมที่เหมาะสม
      - เบี่ยงเบนความสนใจของผู้ป่วย เมื่อมีพฤติกรรมก้าวร้าว
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยโรคจิตเภทเพิ่มความสามารถในการแก้ปัญหาอย่างเป็นระบบ
    - - การเล่นเกม/เกมคอมพิวเตอร์/เกมกระดาน เช่น หมากรุก
      - ศิลปะบำบัด
      - ดนตรีบำบัด
    - - สำหรับผู้ป่วยโรคจิตเภทระยะเฉียบพลัน
      - สำหรับผู้ป่วยโรคจิตเภทระยะเรื้อรัง
      - สำหรับผู้ป่วยโรคจิตเภทระยะเรื้อรังที่มีอาการหูแว่ว
    - - เน้นการสื่อสาร การใช้สัมพันธภาพ และการจัดสิ่งแวดล้อม เพื่อลดความเครียด
      - เพื่อให้ผู้ป่วยโรคจิตเภทรับรู้การสื่อสารเชิงบำบัด เป็นการพัฒนาความสามารถในการปรับตัว
    - - เพื่อให้ครอบครัวปรับทัศนคติและความคาดหวัง การสื่อสารและบทบาทในการดูแลผู้ป่วย
      - เพื่อให้ผู้ป่วยและครอบครัวเข้าใจเรื่อง โรคจิตเภท การจัดการความเครียด
    - - เพื่อให้ผู้ป่วยและครอบครัว มีความรู้ความเข้าใจเรื่องโรค
      - เพื่อให้ผู้ป่วยทบทวนสิ่งที่ได้เรียนรู้ และมองอนาคต
- - - - ICD-10
        
        (F20-F29) โรคจิตเภทพฤติกรรมแบบโรคจิตเภท และโรคหลงผิด
        
        (F20-F29) โรคจิตเภทพฤติกรรมแบบโรคจิตเภท และโรคหลงผิด
        
        ผู้ป่วยกลัวถูกทำร้าย
        
        ผู้ป่วยคิดว่ามีคนตามทำร้าย
        
        ผู้ป่วยมีอาการหูแว่ว (Auditory Hallucination)
        
        F22.0 ความผิดปกติแบบหลงผิด (Delusional disorder)
        
        คิดว่าตนเองโดนปองร้าย
        
        คิดว่าตัวเองเป็นสายลับถอดรหัสได้
      - แบ่งเป็น 5 ประเภท
        
        Catatonic type
        
        ผิดปกติด้านการเคลื่อนไหว
        
        rigidity อาการแข็งของกล้ามเนื้อ
        
        Stupor ผู้ป่วยไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้า ไม่พูด ไม่เคลื่อนไหว แต่ยังรู้สึกตัว
        
        excitement หรือ posturing
        
        negativism เป็นการกระทำที่ตรงข้ามกับคำสั่ง
        
        บอกให้ เอามือลง แต่ยกขึ้น
        
        Disorganized type
        
        ความคิดกระจัดกระจายไม่เป็นไปในแนวเดียว
        
        แสดงออกทางคำพูดด้วยอารมณ์เรียบเฉย
        
        Paranoid type
        
        หูแว่ว
        
        มีความหมกหมุ่นเรื่องการหลงผิด
        
        Undifferentiated type
        
        ไม่สามารถจัดกลุ่มได้อย่างชัดเจนว่าเป็นชนิดใดใน 3 ชนิดข้างต้น
        
        Residual type
        
        คยป่วยมีอาการกำเริบชัดเจน อย่างน้อย 1 ครั้ง
      - DSM-5
        
        C: ต้องแยกโรคจิตอารมณ์ โรคซึมเศร้า โรคอารมณสองขั้ว
        
        D: ต้องแยกอาการโรคจิตที่เกิดจากโรคทางกายและสารเสพติดผู้ป่วยกลุ่มโรคออทิสติก จะวินิจฉัยก็ต่อเมื่อมีอาการหลงผิดประสาทหลอนเด่นชัดอย่างน้อยนาน 1 เดือน
        
        B: ระดับความสามารถในด้านสำคัญ เช่น ด้านการทำงาน การมีสัมพันธภาพกับผู้อื่น หรือการดูแลตนเองลดลงไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดเจนอย่างน้อย 1 ด้าน
        
        A: มีอาการต่อเนื่องกันนาน 6 เดือนขึ้นไป โดยต้องมี active phase อย่างชัดเจนอย่างน้อย 1 เดือน
        
        มีอาการ 2 อาการขึ้นไปนาน 1 เตือน โดยอย่างน้อยต้องมีอาการในช้อ 1-3 อยู่ 1 อาการ
        
        พฤติกรรมด้านลบ เช่น มีสีหน้าที่อ แยกตัวจากผู้อื่น
        
        พฤติกรรมที่ไม่มีระเบียบแบบแผนที่คนในสังคมของผู้ป่วยไม่ทำกัน
        
        การพูดอย่างไม่มีระเบียบแบบแผน
        
        อาการประสาทหลอน
        
        อาการหลงผิด
- - - - ไม่บกพร่องในการสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น
    - - 1.ผู้ป่วยไม่อยู่คนเดียวและมีปฏิสัมพันธ์ร่วมกับผู้อื่น
      - 2.สามารถสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นได้
    - - S: ผู้ป่วยบอกว่า “มีความสนใจทางด้านวิทยาศาสตร์และทำการทดลองด้วยตนเองตั้งแต่ อายุ 12 ปี”
      - S: ผู้ป่วยบอกว่า “ไม่ชอบกิจกรรมนันทนาการ”
      - S: ผู้ป่วยบอกว่า “ชอบอยู่คนเดียวเพราะว่าเพื่อนชอบแกล้งและเห็นว่าเก่งกว่า ฉลาดกว่า”
      - O: ผู้ป่วยมีประวัติ หมกมุ่นอยู่กับคณิตศาสตร์และสมการ
      - O: ผู้ป่วยมีประวัติ เก็บตัวและไม่มีเพื่อนสนิท
    - - สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอด้วยท่าทีเป็นมิตร โดยใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งเงียบพยายามสบตาและสัมผัสผู้ป่วยด้วยความระมัดระวัง เพื่อให้ผู้ป่วยทราบว่าพยาบาลเห็นใจ ทำให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจและระบายความรู้สึกออกมา
      - สอนวิธีแสดงออกอย่างเหมาะสมในสถานการณ์ต่างๆ เพื่อให้ผู้ป่วยมีอารมณ์มั่นคงมากขึ้น
      - ให้ผู้ป่วยได้มีกิจกรรมเข้ากลุ่มบำบัด ลดเวลาการอยู่คนเดียว เพื่อให้ผู้ป่วยได้ทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่น
      - กระตุ้นให้ผู้ป่วยได้เป็นตัวของตัวเอง โดยให้ผู้ป่วยทำกิจกรรมร่วมกับสมาชิกอื่น และพยาบาลควรให้กำลังใจหรือเสริมแรง เพื่อให้ผู้ป่วยสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น
  - - - ไม่พร่องกิจวัตรประจำวัน
    - - ผู้ป่วยรับประทานอาหารได้เพียงพอกับความต้องการของร่างกาย
      - ผู้ป่วยสามารถดูแลร่างกายของตัวเองได้
    - - O: ผู้ป่วยไม่ค่อยรับประทานอาหาร
      - S: ผู้ป่วยชอบอยู่คนเดียวเนื่องจากรู้สึกว่าเพื่อนชอบแกล้งเขาเพราะเห็นว่าเขาเก่งกว่า ฉลาดกว่า
      - O: ผู้ป่วยผมยาว
      - S: ผู้ป่วยมีความสนใจทางด้านวิทยาศาสตร์และทำการทดลองด้วยตนเองตั้งแต่ อายุ 12 ปี
      - O: ผู้ป่วยมีหนวด เครายาว
      - S: ผู้ป่วยไม่ชอบกิจกรรมนันทนาการ
      - O: ผู้ป่วยมีรูปร่างผอม
    - - ส่งเสริมให้ผู้ป่วยทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเอง และคอยช่วยเหลือในสิ่งที่ผู้ป่วยไม่สามารถทำได้
      - บันทึกการรับประทานอาหารและชั่งน้ำหนักทุกสัปดาห์ เพื่อประเมินภาวะโภชนาการของผู้ป่วย
      - กระตุ้นให้ผู้ป่วยทำกิจวัตรประจำวัน เช่น อาบน้ำ แปรงฟัน โกนหนวด เครา และตัดผมให้สั้นอยู่เสมอ เพื่อดูแลสุขลักษณะของผู้ป่วยให้สะอาดอยู่เสมอ
      - กระตุ้นเเละดูแลช่วยเหลือผู้ป่วยในการรับประทานอาหารและน้ำ เพื่อให้ผู้ป่วยได้รับสารอาหารที่เพียงพอกับความต้องการของร่างกาย
  - - - S: ผู้ป่วยบอกว่า “ถูกปองร้าย เห็นกลุ่มคนสะกดรอยตามเขาไปถึงที่ทำงาน”
      - S: ผู้ป่วยบอกว่า “เห็นคนพยายามตามทำร้าย”
      - S: ผู้ป่วยบอกว่า “เห็นวิลเลี่ยมกำลังจะทำร้ายภรรยาของตนเอง”
      - O: ผู้ป่วยมีประวัติ ทำร้ายตนเอง และผู้อื่น
      - S: ผู้ป่วยบอกว่า “ได้ยินเสียงวิลเลี่ยมบอกให้ห้ามภรรยาที่กำลัง โทรหาโรงพยาบาลและสั่งให้ทำร้ายภรรยาว่า คุณต้องหยุดเธอจอห์น เธอจะเผยความลับของเราอีกและคุณจะถูกเข้าโรงพยาบาล และบอกอีกว่าห้ามเธอซะ”
      - O: ผู้ป่วยมีประวัติ ทำลายข้าวของ
    - - เพื่อป้องกันการทำร้ายตนเองและผู้อื่น
    - - 1.ผู้ป่วยไม่ทำร้ายตนเองหรือผู้อื่น
      - 2.ผู้ป่วยควบคุมตนเองได้เมื่อถูกกระตุ้นด้วยสิ่งเร้า
    - - สร้างสัมพันธภาพแบบ one to one เพื่อให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย และไว้วางใจ
      - จัดสิ่งแวดล้อมให้ปลอดภัย ปราศจากอาวุธ เพื่อป้องกันการทำร้ายตัวเองและผู้อื่น
      - การให้ความจริง โดยใช้คำพูดให้ผู้ป่วยรับรู้ เช่น "เสียงนั้น" แทนคำว่า "เขา" หรือ"ภาพที่คุณเห็นเป็นอย่างไรคะ"ตลอดการสนทนาบอกให้ผู้ป่วยรับทราบว่าพยาบาลรับรู้อย่างไร เช่น "คุณได้ยินเสียงคนพูด แต่ฉันไม่ได้ยินอะไร" เพื่อให้ผู้ป่วยอยู่ในโลกความเป็นจริง
      - ยอมรับในความคิดหลงผิดของผู้ป่วย โดยพยาบาลไม่ควรโต้แย้ง และไม่ควรนำคำพูดของผู้ป่วยไปพูดล้อเล่น เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจ
      - สังเกตพฤติกรรมอย่างใกล้ชิด เช่น การหยิบจับสิ่งของ การเข้าใกล้คนอื่น เพื่อเฝ้าระวังการทำร้ายตัวเองและคนอื่น
      - หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วย และไม่ควรใช้ภาษาหรือกิริยาที่ก่อให้เกิดความสงสัยหรือตีความได้ไม่ชัดเจน เพื่อป้องกันการเข้าใจผิดคิดว่าพยาบาลจะเข้าไปทำร้าย
  - - - ไม่มีโอกาสกลับมาเป็นซ้ำ
    - - 1.ผู้ป่วยรับประทานยาและไม่ซ่อนยา
      - 2.ครอบครัวมีความรู้เกี่ยวกับโรคที่ผู้ป่วยเป็น
    - - O: ครอบครัวมีประวัติ ไม่เข้าใจความเจ็บป่วยของผู้ป่วย
      - O: ครอบครัวมีประวัติ ทะเลาะเบาะแว้งกับอาการหลงผิดของผู้ป่วย
      - O: ผู้ป่วยมีประวัติ ไม่รับประทานยา ซ่อนยา
      - O: ครอบครัวมีประวัติ ไม่พาผู้ป่วยมารับการรักษา
      - O: ครอบครัวมีประวัติ ไม่มีเวลาดูแลผู้ป่วยให้ได้รับประทานยา ต่อเนื่อง
    - - 4 สอนให้ผู้ป่วยและครอบครัว สังเกตอาการเตือนก่อนอาการทางจิตกำเริบ เช่น เริ่มหงุดหงิดง่าย ไม่นอนหรือนอนไม่หลับ อาจเริ่มมีอาการประสาทหลอน รวมถึงมีพฤติกรรมไม่ร่วมมือ เช่น ทิ้งยา ไม่กินยา พูดห้วน และตาขวาง ให้รีบมาพบแพทย์
      - 5 เสริมสร้างพลังอำนาจ และสอนทักษะการจัดการกับความเครียด แก่ครอบครัว ในการดูแลรักษาผู้ป่วย เพื่อให้เข้าใจในเรื่องโรคของผู้ป่วย
      - 3 ให้ความรู้กับผู้ป่วยและครอบครัว ถึงพยาธิสภาพของโรค แผนการรักษาพยาบาล เพื่อร่วมกัน
        ให้การดูแลช่วยเหลือผู้ป่วยอย่างเหมาะสมกับโรค
      - 6 ให้ข้อมูลในแหล่งที่สามารถช่วยเหลือได้ในกรณีฉุกเฉิน แก่ครอบครัว เพื่อป้องอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับผู้ป่วยและช่วยเหลือได้ทันที
      - 2 ส่งเสริมศักยภาพการดูแลตนเองของผู้ป่วย การร่วมมือในการรักษาด้วยยา เพื่อพัฒนาการมีส่วนร่วมของครอบครัวในการดูแลผู้ป่วย
      - 1 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์ เพื่อช่วยลดอาการกลับมาเป็นซ้ำ