Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลแบบองค์รวมบนพื้นฐานทฤษฎีการดูแลด้วยความเอื้ออาทรแก่บุคคลที่มีปัญห…

- - - - สมองทำงานผิดปกติ ซึ่งอาจส่งผลต่อการควบคุม
        การรับรู้และความคิดของผู้ป่วย
    - - ผู้ที่อยู่ในสภาวะที่มีความเครียดสูงหรือผู้ที่มีความโดดเดี่ยว
    - - จากการดื่มแอลกอฮอล์และการใช้สารเสพติด
  - - - โรคหลงผิดว่าถูกปองร้าย
    - - โรคหลงผิดว่าตนมีความสามารถเกินความจริง มีพลัง อำนาจ
    - - โรคหลงผิดเกี่ยวกับร่างกายของตนเอง ผู้ป่วยอาจเชื่อว่าร่างกายมีความผิดปกติ เช่น มีกลิ่นเหม็น
    - - โรคหลงผิดว่าบุคคลอื่นมาหลงรัก
    - - โรคหลงผิดว่าคู่รักของตนนอกใจ
    - - โรคหลงผิดแบบผสม ผู้ป่วยจะมีอาการหลงผิดมากกว่า 1 อาการข้างต้น
    - - โรคหลงผิดแบบไม่ระบุเจาะจง
  - - - ยาระงับอาการทางจิต
        
        ฮาโลเพอริดอล ริสเพอริโดน คลอร์โปรมาซีน และโคลซาปีน
        ช่วยปิดกั้นการทำงานของตัวรับสารโดปามีน
      - ยากล่อมประสาท
        
        ยากลุ่มบาร์บิทูเรต ยากลุ่มเบนโซไดอะซีปีน
      - ยาต้านเศร้า
        
        ฟลูออกซิทีน พาร็อกซีทีน เซอร์ทราลีน ไซตาโลแพรม
        และเอสไซตาโลแพรม ช่วยในการปรับสมดุลของสารเคมีในสมอง
    - - การบำบัดส่วนบุคคล
      - การบำบัดเพื่อช่วยปรับทัศนคติต่อสิ่งแวดล้อม
        และการมีปฏิสัมพันธ์
      - การบัดบัดแบบครอบครัว
      - การเข้าร่วมกลุ่มช่วยเหลือตนเอง
- - - - การบำบัดพฤติกรรมร่วมกับการสังเกตพฤติกรรม
      - การบำบัดด้วยการเล่น
      - การบำบัดกิจวัตรประจำวัน
      - การบำบัดทางกายภาพ
      - การบำบัดการพูดและสนทนา
    - - การให้วิตามินในปริมาณสูง
      - การบำบัดแบบไฮเปอร์บาริค ออกซิเจน
      - การใช้เมลาโทนินช่วยในการนอนหลับ
      - การบำบัดคีเลทชั่นที่ช่วยชำระล้างโลหะหนักออกจากร่างกาย
- - - - พันธุกรรม
        
        ยิ่งมีความใกล้ชิดทางสายเลือดมาก ยิ่งมีโอกาสเป็นสูง
      - ระบบสารชีวเคมีในสมอง
        
        เชื่อว่าโรคนี้เกิดจาก Dopaminergic hyperactivity
        
        Serotonin ลดลง
      - กายวิภาคของสมอง
        
        มีปริมาณเนื้อสมองน้อยกว่าปกติ
        
        และมี Venticle โตกว่าปกติ
        
        การบกพร่องทางด้าน Cognition
    - - การเลี้ยงดูบางรูปแบบทําให้เมื่อโตขึ้น บุคคลจะป่วยเป็นจิตเภท
      - พบมากในสังคมที่มีเศรษฐานะต่ำ ซึ่งมีสมมติฐานว่าการท่ีผู้ปรวย มีอาการโรคจิตอยู่เรื่อย ๆ ทําให้สถานภาพทางสังคมต่ำลงกวราเดิม
  - - - A. มีอาการนี้ตั้งแต่ 2 อาการขึ้นไปนาน 1 เดือน
        โดยอย่างน้อยต้องมีอาการในข้อ 1-3 อยู่ 1 อาการ
        
        อาการหลงผิด
        
        อาการประสาทหลอน
        
        พฤติกรรมการเคลื่อนไหวมากเกินไป น้อยเกินไป หรือแปลก ประหลาด
        
        อาการด้านลบ เช่น สีหน้าทื่อ เฉยเมย แยกตัวจากคนอื่น
        
        การพูดอย่างไม่มีระเบียบแบบแผน
      - B. ระดับความสามารถในด้านสําคัญ ๆ ลดลงไปจากเดิมอย่างชัดเจนอย่างน้อย 1 ด้าน
      - C. มีอาการต่อเนื่องนาน 6 เดือนขึ้นไป
      - D. ต้องแยกโรคจิตอารมณ์ โรคซึมเศร้า
        หรือโรคอารมณ์สองขั้วออก
      - E. ต้องแยกอาการโรคจิตที่เกิดจากสาเหตุทางร่างกาย
        และสารสารเสพติดออกฟ
      - F. ผู้ป่วยที่มีประวัติกลุ่มโรคออทิสติก หรือโรคเกี่ยวกับ
        การสื่อสารตั้งแต่วัยเด็ก จะวินิจฉัยโรค จิตเภทก็ต่อเมื่อมีอาการหลงผิดหรืออาการประสาทหลอนที่เด่นชัดเป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือน ร่วมด้วย
    - - มีความผิดปกติทางความคิดและการรับรู้ มีอารมณ์ไม่เหมาะสมหรือ เฉยเมย โดยระดับความรู้สึกตัว และสติปัญญามักยังปกติอยู่
  - - - Psychotic dimension ได้แก่ อาการหลงผิด
        และอาการประสาทหลอน
      - Disorganization dimension ได้แก่
        Disorganized behavior and speech
    - - Alogia พูดน้อย เนื้อหาที่พูดมีน้อย
      - Affective flattening การแสดงออกทางอารมณ์ลดลงมาก
      - Avolition ขาดความกระตือรือร้น เฉื่อยชาลง
      - Asociality เก็บตัวเฉย ๆ ไม่ค่อยแสดงออก
      - Anhedonia เป็นอาการไม่ยินดียินร้าย ไมรสนุก
  - - - ยารักษาโรคจิตในกลุ่ม Atypicals antipsychotics เช่น Abilify, Geodon, Clozapine, Risperidone
      - ยาในกลุ่ม Typical Neuroleptics ตัวอย่างเช่น Chlorpromazine, Thioridazine, Mesoridazine, Haloperidol
    - - มีพฤติกรรมเป็นอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่น
      - มีอาการข้างเคียงจากยาที่รุนแรง
      - เพื่อควบคุมเรื่องยา ในกรณีที่ผู้ป่วยไม่ยอมกินยา
      - มีปัญหาในการวินิจฉัย
    - - สุขภาพจิตศึกษา
      - การบําบัดที่เน้นการรู้คิด
      - การเจริญสติ
      - แนวคิดของครอบครัวบําบัด
      - Support group
      - Motivational interviewing
- - - - ขาดความไว้วางใจ เมื่อทําผิด ไม่สมหวัง
        ก็จะกล่าวโทษผู้อื่น มีความกลัววิตกกังวล
      - มีความเคลือบแคลงสงสัยในการกระทําของผู้อื่น
      - ไม่มีสมาธิ กระวนกระวาย กระสับกระส่าย
      - รู้สึกผิด รู้สึกว่าตนเองไม่มีคุณค่า
      - ไม่ยอมรับประทานอาหาร หมกมุ่น
    - - เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุจากการหลบหนี
        เนื่องจากมีอาการหลงผิดว่ามีคนตามฆ่า
      - กิจวัตรประจําวันบกพร่องเนื่องจากหมกมุ่นอยู่กับอาการหลงผิด
      - มีความบกพร่องด้านการสื่อสาร
        เนื่องจากมีความผิดปกติในกระบวนการคิด
      - พฤติกรรมถดถอยเนื่องจากการรับรู้ผิดปกติ
      - การดูแลตนเองบกพร่อง เนื่องจากไม่มีสมาธิ
  - - - การดูแลความปลอดภัย ให้ผู้ป่วยได้รับความปลอดภัย
      - การดูแลสภาพร่างกาย ให้ผู้ป่วยได้รับอาหาร น้ําดื่ม การพักผ่อน
      - พัฒนาการปรับตัว การมองตน และการมองโลกในแง่ดี
    - - กําหนดแผนการดําเนินชีวิตในครอบครัวและ
        ในสังคมอย่างเหมาะสม
      - การดูแลตนเองด้านสุขภาพ และการบําบัดอย่างต่อเนื่อง
      - การใช้แหล่งบริการด้านสุขภาพจิตและจิตเวชในชุมชน
  - - - 1) สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบําบัดระหว่างพยาบาลกับผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอ
      - 2) สื่อถึงการยอมรับของความต้องการของผู้ป่วยสําหรับความเชื่อที่ผิด
      - 3) ไม่โต้เถียงหรือปฏิเสธความเชื่อของผู้ป่วย
      - 4) ใช้การสงสัยอย่างมีเหตุผล โดยการพูดกับผู้ป่วยว่า *ฉันเข้าใจว่าสิ่งที่คุณเชื่อเป็นจริงกับคุณ
      - 5) เสริมสร้างและเน้นที่ความเป็นจริง
      - 6) ควรใช้บุคลากรคนเดิมให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้
      - 7) หลีกเลี่ยงการสัมผัสร่างกายผู้ป่วย
      - 8) หลีกเลี่ยงการหัวเราะ กระซิบ หรือพูดคุยเบาๆ
      - 9) จัดกิจกรรมที่สนับสนุนสัมพันธภาพแบบหนึ่งต่อหนึ่งกับพยาบาลหรือผู้รักษา
      - 10) ควรแสดงความจริงใจ แสดงความเป็นมิตร
      - 11) ประเมินความสามารถในการทํากิจกรรมการดูแลตนเอง
    - - 1) ประเมินระดับอาการความรุนแรง คอยดูแลช่วยเหลือ ป้องกันอันตราย
      - 2) สร้างสัมพันธภาพที่ดีต่อผู้ป่วย โดนเน้นที่การสร้างความไว้วางใจ และความ น่าเชื่อถือ
      - 3) การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผย จริงใจ รักษาคําพูด
      - 4) รับฟังสิ่งที่ผู้ป่วยเล่า ไม่พูดให้พ้นๆไป
      - 5) ท่าทีที่สงบ มั่นคง ใช้การชักชวนดีกว่าการออกคําสั่งให้ทํากิจกรรม
      - 6) ให้จิตบําบัดแบบประคับประคองแก่ญาติเพื่อการเข้าใจพฤติกรรมของผู้ป่วย
      - 7) ดูแลให้ได้รับยาตามแผนการรักษา (Antipsychotic)
    - - 1) สร้างสัมพันธภาพเพื่อการบําบัด
      - 2) เปิดโอกาสและรับฟังสิ่งที่ผู้ป่วยเล่าโดยให้การยอมรับและไม่ตัดสินผู้ป่วยเหตุผล
      - 3) สังเกตภาวะประสาทหลอนของผู้ป่วย
      - 4) สํารวจเนื้อหาของภาวะประสาทหลอนกับผู้ป่วย
      - 5) หลีกเลี่ยงการสัมผัสตัวผู้ป่วยโดยปราศจากการเตือนว่าพยาบาลกําลังจะแตะตัว
      - 6) ไม่เสริมสร้างภาวะประสาทหลอน โดยใช้คําว่า เสียงที่ได้ยิน แทนคําว่า พวกเขา
      - 9) ขณะที่เกิดภาวะประสาทหลอน ประเมินความสําคัญ
      - 10) ให้ความรู้ผู้ป่วยเกี่ยวกับธรรมชาติและผลของภาวะประสาทหลอน
      - 11) ร่วมกันค้นหาวิธีจัดการหรือลดภาวะประสาทหลอน เช่น การฟังวิทยุ ดูโทรทัศน์
      - 12) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษา
      - 13) ประเมินความสามารถในการทํากิจกรรมการดูแลตนเอง
    - - 1) การขาดวามสนใจในสิ่งต่างๆ เช่น กิจวัตรประจําวัน
      - 2) การให้ความสนใจในปัญหาและการแก้ปัญหา
      - 3) เริ่มสนใจในเรื่องศาสนา
      - 4) กลัวถูกทําร้าย ความคิดทําร้ายผู้อื่น ทําร้ายตนเอง
      - 6) หงุดหงิด โมโหง่าย
      - 5) มีการใช้สุรา/ยาเสพติด หรือให้เพิ่มขึ้น