Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
หน่วยที่ 1 ธรรมชาติของภาษา, นายธีรพงค์ สะหลี รหัสนิสิต 61200627 …
หน่วยที่ 1
ธรรมชาติของภาษา
ความหมายของภาษา
พระยาอนุมานราชธน :
วิธีที่มนุษย์แสดงความในใจ โดยใช้เสียงพูดที่มีความหมายตามที่ได้ตกลงรับรู้กัน ซึ่งมีผู้ได้ยิน รับรู้และเข้าใจ
กาญจนา นาคสกุล :
ภาษาที่แสดงออกด้วยเสียงพูดและคำพูดเท่านั้นที่เป็นภาษาที่แท้จริง เครื่องสื่อหรือลักษณะการพยักหน้า โบกมือ หรือสั่นหัว ไม่นับเป็นภาษา
วิจินต์ ภาณุพงศ์ :
ภาษาคือเสียงพูดที่มีระเบียบและความหมาย โดยใช้ประโยชน์ได้
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2555 :
ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความหมายของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง
อุดม วโรตม์สิกขดิตถ์
: เป็นระบบสัญลักษณ์ในเชิงคำพูดหรือเชิงการเขียนที่มนุษย์เท่านั้นกำหนดขึ้น และใช้เป็นเครื่องมือในการสื่อความ โดยไม่สามารถคาดเดาได้
ประเภทของภาษา
วัจนภาษา (verbal language)
คือ ภาษาถ้อยคำ
อวัจนภาษา (non - verbal language)
คือ ภาษาที่ไม่ใช่ถ้อยคำแต่เป็นภาษาซึ่งแฝงอยู่ ได้แก่กิริยาท่าทาง ตลอดจนสิ่งอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการแปลความหมาย
ความสัมพันธ์ระหว่างวัจนภาษาและอวัจนภาษา
ใช้อวัจนภาษาแทนคำพูด
: กวักมือ สั่นศีรษะ
ใช้อวัจนภาษาขยายความ
: พูดว่า “อยู่ในห้อง” พร้อมทั้งชี้มือไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง
ใช้อวัจนภาษาย้ำความให้หนักแน่น
: “ตัวนี้ใช่ไหม” พร้อมหยิบเสื้อขึ้นประกอบ
ใช้อวัจนภาษาเน้นความ
: พาดหัวหนังสือพิมพ์ใช้ตัวอักษรตัวโตพิเศษ
ใช้อวัจนภาษาขัดแย้งกัน
: การตอบคำถาม “โกรธไหมที่ผมมาช้า” ด้วยวัจนภาษาว่า “ไม่โกรธหรอกค่ะ” พร้อมกับมีสีหน้าบึ้งตึง ก็สามารถรู้ว่ายังโกรธอยู่
ใช้อวัจนภาษาควบคุมปฏิสัมพันธ์ระหว่างการสื่อสาร
: การยิ้มแย้มแจ่มใส
ลักษณะธรรมชาติของภาษา
เป็นสิ่งสมมติ
ภาษาของมนุษย์
เป็นภาษาพูด
มีโครงสร้างหรือองค์ประกอบ
มีระบบกฎเกณฑ์แน่นอนในตัวเอง
มีจำนวนประโยคไม่รู้จบ มีเสียงจำกัด
เป็นพฤติกรรมของสังคม
เป็นเครื่องแสดงความเจริญของสังคม
เป็นสิ่งที่ได้ทางวิทยาศาสตร์
คุณสมบัติและหน้าที่ของภาษาในสังคมไทย
ความเป็นมาตรฐาน
ความเป็นเอกเทศ
ความมีประวัติอันยาวนาน
ความมีชีวิต
ภาษาในสังคมไทยจำแนกตามเกณฑ์หน้าที่
ภาษาราชการ (official language)
ภาษาเมืองหลวง (capital language)
ภาษาภูมิภาค (provincial language)
ภาษานานาชาติ (international language)
ภาษากลางในประเทศไทย (local lingua franca)
ภาษาเฉพาะกลุ่ม (group language)
ภาษาการศึกษา (educational language)
ภาษาสอนเป็นวิชา (school-subject language)
ภาษาศาสนา (religions language)
ภาษาวรรณกรรม (Literary language)
มโนทัศน์เกี่ยวกับภาษา
ภาษาถิ่น
: ภาษาเฉพาะของท้องถิ่น ที่มีลักษณะเฉพาะทั้งถ้อยคำและสำเนียง
ภาษาย่อย
: เหมือนกับ ภาษาถิ่น คือเป็นสมาชิกของภาษาเดียวกันประกอบด้วยปัจจัยทางสังคมของผู้พูด เช่น ภาษาผู้หญิง ภาษาผู้ชาย เป็นต้น
วิธภาษา
: แตกต่างกันโดยลักษณะทางสังคมของผู้พูดและแตกต่างกันโดยสถานการณ์การใช้หรือหน้าที่
ภาษามาตรฐาน
: ภาษาที่ได้รับการยกฐานะขึ้นให้เป็นภาษาที่ถูกต้องมากที่สุดในสังคมระดับชาติ เป็นภาษาที่เป็นที่ยอมรับมากที่สุด ใช้เป็นภาษาราชการ ภาษาสื่อมวลชน และสื่อการสอนในโรงเรียน
พลวัตรของภาษาในกระแสปัจจุบันบนพื้นที่ปฏิบัติการโรงเรียน
การใช้ภาษาไทยในการสื่อสารปัจจุบัน
(กุหลาบ มัลลิกะมาส)
มีคำบัญญัติเพื่อมีใช้ให้เพียงพอกับความเป็นจริงของชีวิตและวัฒนธรรมด้านการศึกษาต่างๆ
คำที่เกิดใหม่ในภาษาที่มากที่สุดในภาษาไทย เป็นภาษาต่างชาติ
การใช้คำซึ่งมีความหมายเดิมอย่างหนึ่งให้มีความหมายใหม่อีกอย่างหนึ่ง
ภาษาเฉพาะกลุ่ม เช่น ภาษาของวัยรุ่น
ปัญหาการใช้ภาษาไทยในการสื่อสารปัจจุบัน
พระธรรมกิตติวงศ์
เกิดจากความไม่ระมัดระวังในการใช้ภาษา
ไม่พิถีพิถันในการใช้ภาษา
เคร่งครัดในการใช้ภาษามากเกินไป
ภาษาไทยยุคใหม่กับโลกสมัยที่เปลี่ยนแปลง
การเปลี่ยนแปลงในภาษาไทยสมัยใหม่
สาเหตุที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในภาษาไทยสมัยใหม่
ตัวอย่างภาษาที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมภาษาวิบัติ หรือ ภาษาอุบัติ
การเปลี่ยนแปลงภาษาไทยในยุค 4.0
เปลี่ยนจากการผลิตสินค้า “โภคภัณฑ์” ไปสู่สินค้าเชิง “นวัตกรรม”
เปลี่ยนจากการขับเคลื่อนประเทศด้วยภาคอุตสาหกรรม ไปสู่การขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยี ความคิดสร้างสรรค์ และนวัตกรรม
เปลี่ยนจากการเน้นภาคการผลิตสินค้า ไปสู่การเน้นภาคบริการมากขึ้นกล่าวโดยสรุปก็คือการเปลี่ยนแปลงรูปแบบเศรษฐกิจที่ประเทศไทยจะต้องอาศัยเทคโนโลยีใหม่ๆ
ภาษาไทย 4.0
“ภาษาไทย 1.0”
คือยุคที่การเรียนภารสอนภาษาไทยมุ่งเน้นที่การอ่าน การเขียน และการแต่งคำประพันธ์
“ภาษาไทย 2.0”
คือยุคที่มีการอธิบายภาษาไทยโดยอาศัยโครงสร้างของภาษาอังกฤษตามแบบ สยามไวยากรณ์ ของ พระยาอุปกิตศิลปสาร
“ภาษาไทย 3.0”
คือยุคที่สอนภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร ดังที่ปรากฏอยู่ในหลักสูตรของกระทรวงศึกษาธิการในปัจจุบัน
“ภาษาไทย 4.0”
ที่คอลัมน์ “มองไทยใหม่” ภาษาไทยที่ทำให้คนไทยสามารถเข้าใจ “ประเทศไทย 4.0”
นายธีรพงค์ สะหลี รหัสนิสิต 61200627
วิทยาลัยการศึกษา แขนงวิชาภาษาไทย