มีไข้สูง

ปวดศีรษะ

ปวดกล้ามเนื้อ

มีปัญหาเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ เช่น ไอ หรือมีน้ำมูกไหล

เป็นโรคติดเชื้อไวรัสไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์เอที่เกิดขึ้นในสัตว์ปีก เชื้อไวรัสไข้หวัดนกส่วนใหญ่ไม่สามารถแพร่เชื้อสู่คนได้ เว้นแต่เชื้อไวรัสไข้หวัดนก 2 สายพันธุ์ที่เคยพบการแพร่เชื้อจากสัตว์สู่คนจนทำให้เกิดการระบาด ได้แก่ สายพันธุ์ H5N1 สายพันธุ์ H7N9

เกิดจากการติดเชื้อไวรัสอีโบลา มนุษย์ได้รับเชื้อครั้งแรกจากการสัมผัสเลือดของสัตว์พาหะ เช่น ค้างคาวผลไม้ หรือลิงชิมแปนซี เป็นต้น หลังสัมผัสเชื้อจะเริ่มมีอาการใน 2-21 วัน (ระยะฟักตัว) อาการจะคล้ายกับไข้เลือดออก คือ มีไข้ ไอ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย คลื่นไส้ อาเจียน ถ่ายเหลว แต่อาการจะรุนแรงขึ้นมีเลือดออก ตาเหลืองตัวเหลือง การทำงานของอวัยวะภายในล้มเหลว อัตราการเสียชีวิต 50 - 90%

ในปี 2563 พบข้อมูลผู้ป่วยโรคไข้หวัดนก 1 ราย

ตั้งแต่ปี 2549 - 2547
จำนวน 25 ราย เสียชีวิต 17 ราย

สัตว์ปีกทุกชนิด

วันที่ 1 มกราคม –31 พฤษภาคม 2564
ไม่มีรายงานพบผู้ป่วยสงสัยโรคไข้หวัดนก

เกิดการระบาดครั้งแรกในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีนประมาณปลายปี พ.ศ. 2545
จนกระทั่ง ณ วันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2546 มีการแพร่ระบาดไปยัง 29 ประเทศ
รวมมีรายงานป่วย 8,098 ราย และเสียชีวิต 774 ราย อัตราป่วยตายร้อยละ 9.6

การดูแลแบบประคับประคอง

ดูแลให้ได้รับสารน้ำชดเชยทาง IV

การรักษาตามอาการเฉพาะ

การสัมผัสกับสัตว์ปีกที่ติดเชื้อ

การสัมผัสกับสารคัดหลั่ง หรืออุจจาระของสัตว์ปีกโดยตรง

วันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2546 พบผู้ป่วยยืนยัน 1 ราย ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2546 ผู้ป่วยเป็นแพทย์ชาวอิตาลีที่ไปสอบสวนโรคดังกล่าวที่กรุงฮานอยแล้วมีอาการป่วย ในขณะที่กำลังเดิน
ทางมาประเทศไทยไม่พบการแพร่ระบาดในชุมชน

วิถีชีวิตความเป็นอยู่ของประชากรในท้องถิ่น

การดูแลสุขวิทยาไม่ดี

ให้คำแนะนำแก่ผู้เดินทางไปพื้นที่มีรายงานผู้ป่วยหรือสัตว์ปีกติดเชื้อ และปฏิบัติตามคำแนะนำในการป้องกันโรคไข้หวัดนก

ดำเนินมาตรการป้องกันควบคุมโรคไข้หวัดนกอย่างเข้มข้น

อยู่ในพื้นที่ที่มีการระบาดของเชื้อไวรัสไข้หวัดนก

ประชากรขาดความรู้ความเข้าใจในการป้องกันตัวเองจากโรคติดต่อ

สภาพเศรษฐกิจและสังคมของประเทศ

อยู่ในสถานที่ขายสัตว์ปีก ไข่ หรือซากสัตว์ปีกที่มีการรักษาอนามัยที่ไม่สะอาด

ห้องแยกโรค

พบการแพร่ระบาดครั้งแรกเมื่อปี 1976 ที่ประเทศคองโก มีผู้ติดเชื้อ 318 ราย เสียชีวิต 280 ราย (motality rate 88%)

มีการสอบสวน ป้องกัน และควบคุมโรค ร่วมกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง

มีการระบาดครั้งใหญ่ในปี 2014-2016 ในประเทศคองโก, กินี และเซลาลีโอน มีผู้ติดเชื้อรวม 28610 ราย เสียชีวิต 11308 ราย (motality rate 39%)

ปัจจุบันมีวัคซีนป้องกันแล้ว แต่ยังคงมีผู้ติดเชื้ออยู่

เมื่อสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ป่วยไข้หวัดนกใน 1 เมตร โดยไม่มีเครื่องป้องกันอย่างเหมาะสม

เมื่อสัมผัสสัตว์ปีกที่เป็นไข้หวัดนก โดยไม่มีเครื่องป้องกันอย่างเหมาะสม

สารมารถแพร่กระจายได้ทางเสมหะของผู้ป่วยจากการไอ จาม

เมื่อรับผู้ป่วยเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลการสั่งยารักษา ให้สั่งยาปฏิชีวนะที่ครอบคลุมเชื้อ
community-acquired pneumonia จนกว่าจะวินิจฉัยแยกโรค Acute Respiratory Distress Syndrome: ARDS ได้ การใช้ยาไรบาวิริน (Ribavirin) ตัวเดียวหรือใช้ร่วมกับสเตียรอยด์

โรคทางเดินหายใจตะวันออกกลาง (MERS) เป็นโรคระบบทางเดินหายใจที่เกิดจากไวรัส โนเวิล โคโรน่า (novel coronavirus) ที่พบครั้งแรกในซาอุดิอาระเบียเมื่อปี 2012 โดยมีกลุ่มย่อยของโคโรน่าไวรัสอยู่ 3 กลุ่มหลัก ๆ คือ: แอลฟา (α), บีตา (β) และแกมมา (γ) โรคทางเดินหายใจตะวันออกกลาง (MERS-CoV) เป็นโคโรน่าไวรัสกลุ่มบีตา
ผู้คนอาจได้รับเชื้อเมื่อสัมผัสสัตว์ (โดยเฉพาะอูฐ) สภาพแวดล้อม หรือผู้ป่วยที่ได้รับการยืนยันว่าติดเชื้อคนอื่น ๆ (เช่น ในโรงพยาบาล) ตามข้อมูลในปัจจุบัน โรค MERS-CoV สามารถแพร่กระจายจากบุคคลหนึ่งไปยังอีกบุคคลหนึ่งได้ผ่านการสัมผัสกันอย่างใกล้ชิด นอกจากนี้ผลการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ยังสนับสนุนว่าอูฐนั้นเป็นสัตว์ที่เต็มไปด้วยการสะสมของโรค MERS-CoV และเป็นพาหะของการติดเชื้อโรคสู่มนุษย์

จากการสัมผัสคลุกคลีกับผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด

บุคลากรที่ทำงานด้านคัดแยก (Triage process) ต้องใส่หน้ากาก (N/R/P 95/99/100 หรือ FFP 2/3 หรือเทียบเท่าตามมาตรฐานอุตสาหกรรม) พร้อมเครื่องป้องกันตา ต้องล้างมือทุกครั้งก่อนและหลังสัมผัส
ผู้ป่วย

ระบบสาธารณสุขยังไม่มีประสิทธิภาพ

หากเกิดสถานการณ์การระบาด ให้แจ้งประชาชนให้ได้รับรู้มาตรการการป้องกันควบคุมโรค อย่างชัดเจน

การลดความเสี่ยงของการแพร่เชื้อจากสัตว์ป่าสู่คน

มีระยะฟักตัว 2 – 14 วัน

ให้ความรู้กับประชาชนผ่านทางสื่อสาธารณะ เรื่อง
อันตรายจากโรคซาร์ส คำนิยาม ของผู้สัมผัส ลักษณะ
อาการทั่วไป และการหลีกเลี่ยงการสัมผัสโรค รวมทั้ง ให้มีโทรศัพท์สายด่วนเพื่อการติดต่อสื่อสาร

การดูแลสุขวิทยาส่วนบุคคล

ลดความเสี่ยงของการแพร่เชื้อจากคนสู่คน

ไม่เดินทางเข้าไปในพื้นที่ที่มีการระบาดของเชื้อ

มีมาตรการป้องกันการระบาดรวมถึงการฝังศพผู้เสียชีวิตอย่างปลอดภัย

คัดแยกผู้ป่วยในโรงพยาบาล ซึ่งควรให้ประชาชนได้รับรู้ว่ามีและสามารถเข้าถึงบริการด้วย

ล้างมือบ่อยๆ และเตรียมนํ้าสะอาดไว้ให้พร้อม ต้องล้างมือก่อนและหลังการสัมผัสผู้ป่วย หรือมีการปนเปื้อนหรือเมื่อถอดถุงมือ นํ้ายาฆ่าเชื้อที่ผสมแอลกอฮอล์ก็สามารถใช้ทำความสะอาดได้

คัดแยกผู้ป่วยที่ให้อยู่สถานที่ที่จัดไว้เฉพาะ
รวมทั้งให้ใส่หน้ากากอนามัย

ติดตามผู้สัมผัส หรือบุคคลที่ให้การดูแลอาศัยอยู่ร่วมกันหรือสัมผัสโดยตรงกับสารคัดหลั่งจากทางเดินหายใจของเหลวจากร่างกายและ/หรือสิ่งขับถ่ายเช่น อุจจาระของผู้ป่วยหรือผู้ที่สงสัยว่าป่วยหรือผู้ที่
อาจจะเป็นโรคซาร์ส

"VACCINE" วัคซีน Ervebo ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพในการป้องกันไวรัสอีโบลาสายพันธุ์ Zaireได้ โดยในเดือนธันวาคม 2020 ได้รับการอนุมัติโดย WHO

ถูกถ่ายทอดจากชะมดไปยังคน

ข้อมูลจากกองระบาดวิทยา ตั้งแต่ปี 2558 ถึง 16 กันยายน 2562 ประเทศไทยมีผู้ป่วยสงสัยโรคทางเดิน หายใจตะวันออกกลาง (PUI MERs) สะสมจานวน 1013 ราย เป็นเพศชาย 532 ราย หญิง 475 ราย โดยเป็นผู้ป่วยยืนยัน 3 ราย

องค์การอนามัยโลก ภูมิภาคทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก (Eastern Mediterranean Region) รายงานข้อมูลโรคทางเดินหายใจตะวันออกกลาง หรือโรคเมอร์ส (MERS) พบว่าในปี 2562 ข้อมูลตั้งแต่ 1 มกราคม – 31 ตุลาคม 2562 พบผู้ป่วยสะสม 143 ราย และเสียชีวิต จำนวน 44 ราย ท้ังน้ีต้ังแต่เดือนกรกฎาคม 2555 – ตุลาคม 2562 ทั่วโลกมีผู้ป่วยรวม 2,482 ราย เสียชีวิต 854 ราย กระจายใน 27 ประเทศ โดยพบผู้ป่วยในประเทศซาอุดิอาระเบียมากที่สุด จานวน 2,090 ราย เสียชีวิต 776 ราย คิดเป็นอัตราป่วยตาย ร้อยละ 37.1

ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ร้อยละ 76 โดยกลุ่มเสี่ยงสูงต่อการติดเชื้อโรคทางเดินหายใจตะวันออกกลาง ท่ีมักจะพบว่าเป็นผู้ป่วยรายแรก (primary case) ยังคงเป็นกลุ่มอายุ 50-59 ปี ส่วนกลุ่มอายุ 30-39 ปี มักจะพบว่าเป็นผู้ติดเชื้อจากผู้ป่วยรายแรก (secondary case) (ดังภาพที่ 2) และผู้เสียชีวิต 3 รายท่ีพบในสัปดาห์ ที่ผ่านมา อยู่ในกลุ่มอายุ 70 – 79 ปี

ระยะฟักตัว 3-10 วัน