Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลเด็กระบบติดเชื้อ - Coggle Diagram

- - - - เชื้อไวรัส (paramyxovirus)
    - - อาการนำ
        
        ตรวจพบ Koplick’s spot ลักษณะเม็ดขาวเล็กๆขนาดเท่าหัวเข็มหมุดบนเยื่อบุกระพุ้ง
        แก้มที่แดงจัด
      - ระยะออกผื่น
        
        ตาแดงจัด ผื่น (Maculo-papularrash) เริ่มจากหลังใบหูและโคนผมที่ต้นคอ ใบหน้า ลำตัว แขนและขา ต่อมน้ำเหลือง ม้ามโต
      - ระยะผื่นจางหาย
        
        ประมาณวันที่ 5 –8 ของโรค ผื่นจางหายไปเหลือเป็นรอยสีคล้ำ
    - - ฟักตัว
        
        8-12 วัน
      - ติดต่อ
        
        ประมาณ10วันหลังจากได้รับเชื้อจนกระทั่งมีไข้
      - การระบาด : ตลอดทั้งปี
    - - Koplick’s spot
      - ตัวอย่างเสมหะ เยื่อเมือกที่จมูก
      - กราตรวขทางน้ำเหลือง
      - การตรวจเลือด
    - - สมองอักเสบ
      - ปอดอักเสบ
      - หูชั้นกลางอักเสบ
    - - ให้พักผ่อน ยาลดไข้ และให้น้ำเพียงพอกับความต้องการของร่างกาย
      - ถ้าติดเชื้อแบคทีเรียซ้ำ ต้องให้ยาต้านจุลชีพทีเหมาะสม
    - - การให้ภูมิคุ้มกันที่สามารถป้องกันโรคหัดได้ทันที โดยให้Gamma globulin ฉีดเข้ากล้ามเนื้อภายใน 5วันหรือน้อยกว่า 6วันหลังจาก ได้รับเชื้อ
  - - - แยกเชื้อไวรัสจากน้ำมูก swab จากคอ เลือด ปัสสาวะ และน้ำไขสันหลัง
      - แยกผู้ป่วยครบ 7วันหลังผื่นขึ้นใน Congenital rubella อาจ มีเชื้อได้นานถึง 1 ปี
      - ติดตามตรวจเชื้อไวรัสใน nasopharynx และในปัสสาวะเมื่อ อายุ 3-6 เดือนแล้วไม่พบเชื้อ ให้วัคซีนป้องกัน
    - - การแยกเด็กแบบ Respiratory Isolation ตั้งแต่มีอาการถึง 5-7วัน หลังผื่นขึ้น
      - Tepid sponge
      - สังเกตอาการแทรกซ้อนอื่นๆ ข้ออักเสบให้แอสไพริน กรณีเกร็ดเลือดต่ำ และ เลือดออกไม่หยุดอาจต้องใช้ยาสเตียรอยด์ ให้เกร็ดเลือด หรืออิมมูโนกลอบูลิน
  - - - การติดเชื ้อแบคทีเรียที่ผิวหนัง
      - ปอดอักเสบ ข้ออักเสบ กระดูกอักเสบ
      - สมองอักเสบ
      - Hemorrhagic chickenpox: เกร็ดเลือดต่ำ
      - Disseminated varicella : อีสุกอีใสชนิดแพร่กระจายไปอวัยวะภายใน
    - - แยกผู้ป่วยไว้จนกว่าแผลตกสะเก็ดหมด พักผ่อน ใช้ dermapon ฟอก หรือให้คาลาไมน์โลชั่นทาหลังอาบน้ำ ให้ยา Antihistamine
      - ตัดเล็บมือให้สั้น ใส่ถุงมือในเด็กเล็ก
      - วัคซีนป้องกันโรคสุกใส ถ้าสัมผัสโรคไม่เกิน 3วัน ป้องกันโรคได้ มากกว่า 90%
  - - - Paramyxovirus (อยู่ในน้ำลาย/เสมหะ)
    - - ไอ จาม หายใจรดกัน 1-2วัน ก่อนเริ่มมีอาการจนถึง 9 วันหลังจากต่อมน้ำลายพาราติดเริ่มบวม
    - - เยื่อหุ้มสมองอักเสบ
      - หูชั้นในอักเสบ ไตอักเสบ
      - ส่วนน้อยพบ orchitis
    - - รักษาตามอาการ ให้นอนพัก ดื่มน้ำมากๆ เช็ดตัวลดไข้ ให้ยาลดไข้
        ปวด บวม : ประคบ บ้วนปากด้วยน้ำเกลือบ่อยๆ
      - อัณฑะอักเสบ : ให้ prednisolone 1 mg/kg/day
    - - แยกเชื้อไวรัสจาก Throat washingจากปัสสาวะและน ้าไขสันหลัง
      - แยกผู้ป่วย 9 วันหลังเริ่มมีอาการบวมของต่อมน้ำลาย
      - การป้องกัน ให้วัคซีนป้องกันคางทูม
  - - - เชื้อแบคทีเรีย Corynebactrium diphtheriae (C.diphtheriae) รูปทรงแท่ง ย้อมติด สีแกรมบวก
    - - ติดต่อกันทางไอ จามรดกัน พูดคุยระยะใกล้ชิด เชื้อเข้าทางปากหรือการหายใจ หรืออาจใช้ภาชนะร่วมกัน
    - - ้ต่ำๆ อาการคล้ายหวัด ไอเสียงก้อง เจ็บคอรุนแรง เบื่ออาหาร ต่อมน้ำเหลืองที่คอโตและบริเวณรอบๆ รุนแรงคอบวม Bullneck
    - - การอุดตันของทางเดินหายใจส่วนบน
      - กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ
    - - ตรวจแผ่นเยื่อในลำคอ การเพาะเชื้อ C.diphtheriae โดยใช้throat swab
    - - การให้ Diphtheria Antitoxin (DAT) ต้องรีบให้เร็วที่สุดเพื่อไปทำลาย Exotoxin ก่อนที่จะเกิดอันตรายต่อกล้ามเนื้อหัวใจและปลายประสาท
      - ให้ยาปฏิชีวนะเพนนิซิลิน เป็นเวลา 14 วัน หรือ Erythromycin แทน
      - ถ้าทางเดินหายใจตีบ ต้องเจาะคอเพื่อช่วยให้หายใจได้
    - - เด็กทั่วไป โดยให้วัคซีนป้องกันคอตีบ 4 ครั้ง เมื่ออายุ 2,4,6 และ 18 เดือน และกระตุ้นอีก ครั้งหนึ่งเมื่ออายุ 4-6 ปี (ต่อไปอาจกระตุ้นทุก 10 ปี)
  - - - เกิดจาก “เชื้อไอกรน” ซึ่งเป็นเชื้อแบคทีเรียที่ชื่อว่า “บอร์เดเทลลาเพอร์ทัส ซิส” (Bordetella pertussis) อยู่ในน้ำมูก น้ำลาย และเสมหะของผู้ป่วย
    - - บางชนิดทำให้เชื้อเกาะติดกับเยื่อบุของขนพัดโบกของทางเดินหายใจ
      - การอักเสบที่เยื่อบุเกิดการตายที่หลอดลมเล็กทำให้เกิด bronchopneumonia
      - เกิดการอุดตันบริเวณ bronchiolar และปอดแฟบ
      - มีเลือดคั่งในเยื่อบุทางเดินหายใจ
    - - ตั้งแต่ได้รับเชื้อจนแสดงอาการจะใช้เวลาประมาณ 5-21 วัน
    - - ตั้งแต่เริ่มมีอาการ (ระยะเป็นหวัด) จนถึง 3 สัปดาห์หลังจากเริ่มมีอาการไอรุนแรง (Paroxysmal phase)
    - - ระยะเป็นหวัด หรือ ระยะเยื่อเมือกทางเดินหายใจอักเสบ : ผู้ป่วยจะมีอาการเหมือนโรคหวัดธรรมดาทั่วไป
      - ระยะไอรุนแรง หรือ ระยะอาการกำเริบ (Paroxysmal phase) : มีอาการไอรุนแรงและหลังการไอสิ้นสุดลงจะมีเสียงลักษณะเฉพาะ (เสียงวู้ป) เกิดขึ้น
      - ระยะฟื้นตัว หรือ ระยะพักฟื้น (Convalescent phase) : รับประทานอาหารได้มากขึ้น น้ำหนักตัวขึ้น และอาการไอจะค่อยๆลดลง
    - - ปอดอักเสบ/ปอดบวม (Pneumonia
      - ปอดแฟบ (Atelectasis)
      - หลอดลมอักเสบ (Bronchitis), หูชั้นกลางอักเสบ (Otitis media), มีจุดเลือดออก(Petechiae) ตามผิวหนังบนใบหน้าและในสมอง
    - - การเพาะเชื้อ
      - การตรวจหาแอนติบอดีหรือสารภูมิต้านทาน
      - การตรวจความสมบูรณ์ของเม็ดเลือด
    - - ควรรีบไปพบแพทย์เมื่อมีอาการชัดเจนว่าเป็นโรคไอกรน
      - ควรให้เด็กรับประทานอาหารทีละน้อยแต่บ่อยครั้ง
      - ให้อยู่ที่ที่มีอากาศปลอดโปร่ง ดื่มน้ำอุ่นมากๆ
      - โรคนี้สามารถป้องกันได้ด้วยการฉีดวัคซีนรวมป้องกันโรคคอตีบ บาดทะยัก และไอกรน (DTP vaccine) รวม 5 เข็ม
  - - - ทางบาดแผล ลักษณะลึกเป็นแผลปิด ทำให้ออกซิเจนเข้าไปไม่ถึง
    - - เทตะโนสปาสมิน (tatanospasmin) โดยจับกับ neural ganggliosides ที่myoneural junction ของกล้ามเนื้อเรียบ และ neuronal membrane ในไขสันหลัง ทำให้เกิดความผิดปกติของ polysynaptic reflexes
      - เทตะโนไลซิน (tetanolysin) ทำให้เม็ดเลือดแดงแตกในสัตว์แต่ไม่ก่อโรคในคน
    - - ให้ tetanus antitoxin (TAT) ทางหลอดเลือดด า และให้ toxiod
      - ให้ยาปฏิชีวนะ เช่น peniccilin, methacillin, gentamycin
      - ควบคุมอาการชัก ให้ยาคลายกล้ามเนื้อ
    - - ล้างแผลให้สะอาดเมื่อมีบาดแผล ฟอกสบู่เช็ดด้วยแอลกฮอล์
      - วัคซีนป้องกันบาดทะยักและtetanus antitoxinหรือtoxiod
      - การป้องกันบาดทะยักในทารกแรกเกิด โดยให้วัคซีนป้องกันบาดทะยักแก่หญิงมีครรภ์โดยห่างกัน 1 เดือน เข็มสุดท้ายควรให้ก่อนคลอดอย่างน้อย 1 เดือน ควรได้ครบ 2 ครั้ง
    - - ระยะที่บาดแผลมีเชื้อบาดทะยัก (wound bacterial stage): สามารถรักษาให้หายขาดได้โดย ทำความสะอาดบาดแผลและทำลายเชื้อโรค
      - ระยะที่เชื้อบาดทะยักสร้างท็อกซินและเข้าสู่กระแสเลือด(tetanotoxemic stage)
      - ระยะสุดท้ายของบาดทะยัก (neurologic stage) :เด็กจะชักเกร็ง กระตุก อาจมีอาการหายใจลำบาก เขียว ขาดออกซิเจน เกิดภาวะหายใจล้มเหลวซึ่งเป็นสาเหตุที่เด็กเสียชีวิต
    - - ให้ยากันชัก การให้ยากันชักมากกว่า 1 ชนิด
      - ทำความสะอาดบาดแผล หลังให้แอนตี้ท็อกซินนาน 1-2 ชม. ฟอก แผลด้วยไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์
      - การเช็ดตัวลดไข้ คือ การคบเปียกชุบน้ำอุ่นห่อตัวนาน 5 – 10 นาที ร่วมกับให้ยาลดไข้
  - - - ประวัติการสัมผัสโรค
      - การทดสอบทูเบอร์คูลิน ใช้วิธีทดสอบMantoux ด้วย 5 tuberculin unit (TU)ของ PPD มาตรฐาน ถ้าให้ผลบวกมีขนาดรอยนูน 10 มิลลิเมตร
      - ภาพถ่ายรังสีปอด
      - การย้อมสีทนกรด
      - การวินิจฉัยชิ้นเนื้อ จากต่อมน ้าเหลือง เยื่อหุ้มปอด
      - การตรวจ CT MRI
    - - 0 -4 mm. ≈ NEGATIVE (uninfected mycobacterium orTB infection ?, TB disease ?)
      - 5 – 9 mm. ≈ DOUBTFUL. (BCG, nontuberculous mycobacterium or TB infection ?, TB disease ? )
      - 10 mm. ≈ POSITIVE (BCG, TB infection, TB disease
    - - Combine drug อย่างน้อย 3 อย่าง (pyrazinamide,streptomycin,rifampin,isoniacid, ethabutol) กินยาต่อเนื่องอย่างน้อย 6 เดือน
      - เด็กอายุน้อยกว่า 4 ปี TT+ve ให้ INH นาน 2-4 เดือน
      - เด็กอายุน้อยกว่า 4 ปีวัณโรค
        
        แยกผู้ป่วย 1-2 เดือนจนเสมหะไม่พบเชื้อ
        
        วัคซีนBCG
- - - - เกิดจากเชื้อกลุ่ม enterovirusซึ่งอยู่สายพันธุ์ ของ T6N picornavirus เชื่อที่พบบ่อยสุดคือ coxsackie A16
    - - ทาง fecal-oral
      - Respiratory route
    - - เริ่มจากการมีไข้ต่ำๆ เจ็บคอ มีผื่นขึ้น
      - ผื่นเริ่มจากจุดนูนแดงเล็กๆ เจ็บ ต่อมาเป็นตุ่มน้ำขนาด 3-7 mm.
      - อาการเจ็บปาก ตรวจร่างกายจะพบมีรอยโรคในบริเวณปาก มือ และเท้าตามมา
    - - ระบบทางเดินหายใจ อาจมีอาการเหมือนไข้หวัด ไอ มีน้ำมูกใส เจ็บคอ
      - ทางผิวหนัง
      - ทางระบบประสาท เช่น สมอง เยื่อหุ้มสมอง หรือเนื้อสมองอักเสบ
      - ทางระบบทางเดินอาหาร เช่น อาการท้องเสีย
      - ทางตา มักพบเยื่อบุตาอักเสบ (chemosis and conjuntivitis)
    - - มักพบลักษณะเป็นแผลตื้นๆ สีเหลืองถึงเทาของแดง ซึ่งอาจจะมารวมกันเป็นรอยโรคใหญ่ได้
      - รอยโรคระยะเริ่มต้น ลักษณะเป็นรอยสีแดง อาจนูนเล็กน้อย
    - - พบที่มือบ่อยกว่าเท้า ลักษณะเป็นรอยแดงๆ
      - บางรอยโรคมีลักษณะเป็นตุ่มน้ำใสขอบแดง มีกระจายขนานไปกับแนวของผิวหนัง อาจเจ็บหรือไม่ก็ได้
    - - ตรวจรอยโรคที่ผิวหนังโดยวิธีทางพยาธิวิทยาจะพบเม็ดเลือดขาวชนิดneutrophil และlymphocyte เพิ่มขึ้น
      - ตรวจร่องรอยการติดเชื้อจากน้ำเหลือง
        
        การส่ง throat swab
        
        การเก็บอุจจาระ
        
        การส่งน ้าไขสันหลัง (CSF)
      - ตรวจร่างกายพบรอยโรคจำเพาะที่บริเวณมือ เท้า ปาก ร่วมกับมีไข้
    - - การสัมผัสโดยตรงกับสารคัดหลั่งจากจมูก , ลำคอ และน้ำจากในตุ่มใส
      - อุจจาระของผู้ป่วยซึ่งมีเชื้อไวรัสอยู่
      - เชื้อเอนเทอโรไวรัสสามารถทนสภาวะกรดในทางเดินอาหารมนุษย์ได้และมีชีวิตอยู่ในอุณหภูมิห้องได้ 2-3 วัน
    - - ไข้ ครั่นเนื้อครั่นตัว และเจ็บปาก
      - ผู้ป่วยบางรายอาจพบภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงได้
    - - แยกเด็กป่วยไม่ให้ร่วมกิจกรรมกับเด็กอื่น
      - ทำความสะอาดพื้น ห้องน้ำ สุขา เครื่องใช้ ของเล่น สนามเด็กเล่น
    - - รักษาแบบประคับประคองและบรรเทาอาการ
      - ในกรณีที่มีภาวะแทรกซ้อนให้รักษาตามอาการเป็นส่วนใหญ่
  - - - ไข้สูงลอย 2-7 วัน
      - อาการเลือดออก
      - ตับโต กดเจ็บ
      - ภาวะเลือดไหลเวียนล้มเหลว/ภาวะช็อก
    - - ระยะไข้สูง (febrile stage) ส่วนใหญ่ไข้สูงลอย T> 38.5๐C 2-7 วัน
      - ระยะวิกฤต/ช็อก (critical stage) ไข้ลดลงวันที่ 4-7 ของโรค
        
        มีอาการของพลาสมาซึ่งนำ ไปสู่hypovolemic shock
        
        ระดับperipheral resistance เพิ่มขึ้น
      - ระยะฟื้นตัว(convalescent stage) การดูดกลับของพลาสมาเข้าสู่หลอด เลือด กลับสู่สภาพปกติภายใน 2-3 วัน
      - ความรุนแรงของไข้เลือดออกเดงกี่
        
        Grade III : pt.shock มีชีพจรเบาเร็ว pulse pressure แคบ
        
        Grade IV : ช็อครุนแรง วัด BP / pulse ไม่ได้
        
        Grade II : มีเลือดออก เช่น มีจุดเลือดออกตามตัว
        
        Grade I : positive tourniquet test / easy bruising
    - - Probable case : มีอาการไข้อย่างกะทันหันร่วมกับอาการอย่างน้อย 2 ข้อ
        
        ปวดศีรษะ
        
        ปวดกระบอกตา
        
        ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ
        
        ปวดข้อ/ปวดกระดูก
        
        เลือดออก คือ positive tourniquet test, petechiae , เลือดกำเดา
        
        ตรวจ CBC : WBC ต่ำ(<5,000) และมี HI antigen > 1,280
    - - ไข้เฉียบพลันและสูงลอย 2-7 วัน
      - อาการเลือดออก อย่างน้อย positive tourniquet test ร่วมกับอาการเลือดออกอื่นๆ
      - plt< 100,000 or platelet smear < 3/oil field
      - Hct. เพิ่มขึ้นเท่ากับหรือมากกว่า 20% เทียบกับ Hct.เดิม
    - - ระยะไข้สูง
        
        ให้ยาลดไข้เมื่อมีไข้สูงเกิน 38.5 องศาเซลเซียส ห้ามให้แอสไพริน
      - ระยะช็อค
        
        โดยให้Crystalloid solution
        
        Colloidal solution
      - ระยะพักฟื้น
        
        จำเป็นต้องหยุดหรือ ลดให้สารน้ำทางหลอดเลือดดา และหลีกเลี่ยงการทำหัตถการที่รุนแรง การจำหน่ายเด็กกลับบ้าน ควรมีไข้ลงนานกว่า 24 ชั่วโมง โดยไม่ได้ยาลดไข้
    - - การเช็ดตัวลดไข้
      - การให้ORS น้อยๆบ่อยๆ
      - การบันทึกสัญญาณชีพทุก 15-30 นาที
      - การเจาะ Hct ทุก 4-8 ชั่วโมง
      - การดูผลเกร็ดเลือด ถ้า Hct สูง Plat. ต่ำเป็นสัญญาณอันตราย
  - - - Major sign
        
        Weight loss or failure to thrive
        
        Chronic diarrhea > 1 mo
        
        Chronic fever > 1 mo
        
        Persistent of severe lower respiratory tract infection
      - Minor sign
        
        Confirmed maternal infection
        
        Generalized dermatitis
        
        Persistent cough
        
        Repeated common infections : otitismedia
        
        Oral thrush
        
        Generalized lymphadenopathy
    - - ระยะเริ่มติดเชื้อ
        
        หลังการติดเชื้อ 2-3 wk ร่างกายยังไม่มีการตอบสนองของภูมิต้านทานต่อเชื้อ
      - ระยะติดเชื้อเฉียบพลัน
        
        เชื้อทำลาย T-helper lymphocyte อย่างต่อเนื่อง ใน 2-4 wks
        
        อาการคล้ายหวัด เจ็บคอ ปวดศีรษะ ปวดเมื่อย ต่อมน้ำเหลืองโตมีผื่นตามตัว แขนขา
      - ระยะโรคเอดส์
        
        T-lymphocyte ถูกทำลายและจำนวนลดลงมาก ระบบภูมิคุ้มกันโรคของร่างกายเกิดความบกพร่อง เกิดการติดเชื้อฉวยโอกาส เช่น TB ไวรัส เชื้อรา
    - - Stage II : ม้ามโต ผื่นคัน ต่อมน้ำลาย parotid โต มีอาการของงูสวัด ติดเชื้อระบบหายใจส่วนบนบ่อยๆ
      - Stage III : อุจารระร่วงเรื้อรังนานกว่า 14 วัน ขาดอาหาร มีไข้เรื้อรัง> 1 เดือน มีฝ้าขาวในปาก ลิ้นและ เหงือก ปอดอักเสบ วัณโรคปอด
      - Stage I : Asymptomatic ต่อมน้ำเหลืองทั่วไปโต
      - Stage IV : ขาดอาหารุนแรง ติดเชื้อรุนแรงและกลับซ้ำ มะเร็งผิวหนัง ติดเชื้อราในทางเดินอาหาร ทางเดินหายใจ meningitis ติดเชื้ออื่นๆ
    - - HIV antibody test ตรวจพบหลังติดเชื้อ 2 wk-6 month: ELISA ,HIV CHEK, Recombigen HIV -1 Latex agglutination
      - HIV antigen test
      - Early detection of infection: IgM/IgA antibody , PCR (polymerase chain reaction technique , IVAP (In Vitro Antibody Production Assays)
      - Viral culture
    - - ให้ยาต้านเชื้อไวรัส คือ AZT
      - เลือกท าการผ่าตัดออกทางหน้าท้องก่อนเจ็บครรภ์คลอดและน ้าเดิน
      - ลดให้นมแม่ ให้นมผสมแทน
      - JE ควรฉีดกระตุ้น 1 ครั ้ง หลังจากเข็มที่ 3 อย่างน้อย 4-5 ปี
      - วัคซีนสุกใสให้ได้ตั้งแต่อายุ 1 ปี (CD4มากกว่าร้อยละ 15)ควรให้ 2 ครั้งห่างกัน 3 เดือน
    - - มีภาวะขาดสารน ้าและสารอาหาร
      - พัฒนาการล่าช้าและหยุดชะงัก
      - เสี่ยงต่อภาวะพร่องออกซิเจน
      - กลัวการสูญเสียชีวิต
  - - - จากแม่สู่ลูกขณะตั้งครรภ์หรือคลอด
      - การแพร่เชื้อผ่านทางเพศสัมพันธ์
      - การแพร่เชื้อผ่านการบริจาคเลือด
  - - - ที่พบบ่อย
        
        โรคแผลพุพอง (Impetigo)
        
        Cellulitis เป็นการอักเสบของผิวหนังชั้นลึก
        
        Erysipelas พบบ่อยในเด็กทารกและเด็กเล็ก
      - การรักษา
        
        ท าความสะอาดด้วยสบู่หรือน ้ายาฆ่าเชื้อโรค วันละ 2-3 ครั้ง
        
        Hygine care
        
        หลีกเลี่ยง skin trauma
        
        ในรายเป็นฝีแล้วเป็น fluctuate ต้องผ่าหนองออก
    - - หูด
        
        สาเหตุ เกิดจากเชื้อ Human papilloma virus (HPV)
        
        ลักษณะ
        
        หูดธรรมดา
        
        หูดชนิดราบ
        
        หูดที่ฝ่าเท้า
        
        หูดชนิดติ่ง
        
        หูดหงอนไก่
        
        การรักษา
        
        ใช้สารเคมี การรักษาด้วยความเย็น การผ่าตัด การใช้แสงเลเซอร์ การรักษาด้วยระบบอิมมูน
      - หูดข้าวสุก
        
        พบบ่อยในเด็กอายุต่ำกว่า 5 ปี
        
        สาเหตุ mollusum contagiosum virus
        
        การรักษา การสะกิดออก ใช้สารละลายขุย ให้ยา cimethidine ให้ยาทา
    - - โรคกลาก (dermatpophytosis)
        
        กลากที่ศีรษะ เกิดจากเชื้อ trichophyton และmicrosporum
        
        กลากที่ลำตัว เกิดจากเชื้อ trichophyton และ microsporum
        
        กลากที่ใบหน้า
        
        กลากที่ขาหนีบ
      - โรคเกลื้อน (tinea vesicolor)
        
        สาเหตุเชื้อ dimorphic yeast malassezia furfur
        
        อาการ ผื่นราบขนาดเล็ก สีต่างๆ มีขุยบางๆ มักพบบริเวณคอ หน้าอก หลังและต้นแขน
        
        การรักษา ทำความสะอาดผิวหนัง ยาทาต้านเชื้อรา รับประทานยา
      - Candidiasis
        
        สาเหตุ เชื้อ candida albicans
        
        ตำแหน่ง ช่องปาก ผิวหนัง
    - - โรคหิด
        
        สาเหตุ เกิดจากตัวหิดscabiei var hominis
        
        ลักษณะ ผื่นนูนแดงขนาดเล็ก หรือตุ่มน้ำใสขนาดเล็ก
        
        การวินิจฉัยโรค ตรวจ KOH
        
        การรักษา ซักเสื้อผ้า ผ้าปูที่นอน ยาแก้คัน ใช้ยทา ให้ยาปฏิชีวะในรายติเชื้อแบคทีเรีย
      - เหาศีรษะ (head louse)
        
        สาเหตุPediculus humanus var capitis
        
        ลักษณะ คันศีรษะ เกาจนถลอก
        
        การวินิจฉัยโรค ตรวจไข่เหา
        
        การรักษา การตัดผมสั้น การทำความสะอาดเครื่องนอน การสระผมด้วยแชมพูยา ใช้เม็ดน้อยหน่าตำหมักผม การหวีเอาไข่เหาออก การให้ยาปฏิชีวนะ
    - - แบ่งเป็น
        
        Acute stage ผิวแดง บวมมีตุ่มน้ำ น้ำเหลืองไหล สะเก็ด น้ำเหลืองและคัน
        
        Subacute stage ผื่นเริ่มแห้งมีสะเก็ดเล็กน้อยและคันมากขึ้น
        
        Chronic stage ตุ่มแดง ขุย รอยเกา ผิวหนังแข็งหนาดำ และคันเพิ่มมากขึ้น
      - สาเหตุ มักพบในเด็กอายุ 2-3เดือน และ2-3 ปี
      - การติดเชื้อ
        
        Atopic dermatitis โรคผิวหนังอักเสบเรื้อรัง พบบ่อยสุดในเด็ก
        
        Seborrheic dermatitis เป็นโรคผิวหนังอักเสบเรื้อรังที่พบบ่อยในเด็กทารกและวัยรุ่น
        
        Diaper dermatitisเป็นโรคผิวหนังอักเสบที่เกิดบริเวณผิวหนังที่นุ่งผ้าอ้อม
      - การรักษา
        
        Acute stage ใช้ Wet dressing ด้วยน้ำเกลือ น้ำละลายด่างทับทิม
        
        Subacute stage ทา corticosteroid cream
        
        Chronic stage ใช้ keratolytic agent ร่วมกับ corticosteroid cream หรือointment ทาเพื่อให้ผิวหนังบางลง
        
        ทาวาสลินหรือ zinc oxide cream เพื่อไม่ให้ผิวหนังสัมผัสกับปัสสาวะ อุจจาระ
      - Atopic dermatitis
        
        อาการและอาการแสดง
        
        ระยะทารก ปื้นแดงที่แก้ม ตุ่มแข็ง ตุ่มน้ำหนองตกสะเก็ด
        
        ระยะเด็ก มักเป็นผื่นในบริเวณข้อพับและหลังเท้า ตุ่มน้ำแตกตกสะเก็ด ผิวหนังหนาเป็นกลุ่มสีเข้ม
        
        ระยะผู้ใหญ่ ผื่นแห้งเป็นแผ่นหนา เกิดที่หลังเท้า ข้อพับแขน ใบหน้าบวมเรื้อรัง
        
        การรักษา
        
        ระยะเฉียบพลัน ผื่นแดง บวม ตุ่มน้ำและมีน้ำเหลืองไหล ทำความสะอาดด้วยน้ำยา Burrow’s solution 1:40 หรือน้ำละลายด่าง ทับทิม 1:4000 หรือ 0.9%NSS วันละ 3-4 ครั้ง เมื่อแห้งดีแล้วหยุดเช็ด หลังจากนั้นทาด้วยครีมสเตียรอยด์ชนิดอ่อนหรือปานกลาง
        
        ถ้าติดเชื้อให้รับประทานยาปฏิชีวนะนาน 7-10 วัน
        
        ภาวะแทรกซ้อน : การติดเชื้อแบคทีเรีย เชื้อไวรัส หรือเชื้อราร่วมด้วย
      - Seborrheic dermatitis
        
        การรักษา ใช้สำลีชุบน้ำมันมะกอก หรือวาสลิน เช็ดออกเบาๆ แล้วฟอกผิวทำความสะอาดให้ทั่ว ล้างออกด้วยน้ำสะอาด
        
        ถ้าหนังศีรษะและผิวหนังมีผื่นแดง ให้ยาคอร์ติโคสเตียรอยด์ชนิดหา ใช้ 1%hydrocortisone, 1% prednisolone cream
        
        ภาวะแทรกซ้อน น้ำมันเยิ้ม ทำให้เกิดการติดเชื้อแบคทีเรียและเชื้อราได้ โดยเฉพาะในบริเวณที่อับชื้นและเปื่อย เช่น รักแร้ รูหู สะดือ
      - Diaper dermatitis
        
        ผื่นผ้าอ้อม
        
        เป็นการอักเสบของผิวหนังบริเวณที่ห่อผ้าอ้อม มักพบในวัยทารก อายุ 9-12 เดือน
        
        สาเหตุเกิดจากความเปียกชื้น ผิวหนังสัมผัสกับอุจจาระ ปัสสาวะเป็นเวลานาน โดยไม่ทำความสะอาด
        
        อาการ ผื่นแดง ตุ่มแดง ตุ่มน ้าใส บวม เป็นขุย บริเวณหน้าท้องด้านล่าง หัวเหน่า หน้าขา ก้น และบริเวณที่สัมผัสกับผ้าอ้อม
        
        การรักษา ทาด้วยครีมสเตียรอยด์ชนิดอ่อนหรือปานกลาง ทานาน 3-4 วัน แผลติ้น ท าแผลเปียกด้วยBurrow’s solution 1:40 เมื่อแผลแห้งทาด้วย zinc oxide paste
      - Roseola Infantum
        
        สาเหตุเกิดจากเชื้อไวรัสที่มีชื่อว่า Human herpesvirus type 6 (HHV-6) และ Human herpesvirus type 7 (HHV-7)
        
        ระยะฟักตัวของโรค : ตั้งแต่ได้รับเชื้อจนแสดงอาการจะใช้เวลาประมาณ 5-15 วัน
        
        ระยะติดต่อ : ตั้งแต่ 2 วันก่อนมีไข้ จนกระทั่งถึง 2 วันหลังไข้ลด
        
        การติดต่อ : สามารถติดต่อโดยการหายใจสูดเอาฝอยละอองเสมหะของผู้ป่วยที่ไอหรือจามรด
        
        อาการของส่าไข้ผู้ป่วยจะมีไข้สูงประมาณ 39.5-40.5 องศาเซลเซียส (ไข้สูงเฉลี่ย 39.7 องศาเซลเซียส หรือ 103-104 องศาฟาเรนไฮต์) เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน อาจมีลักษณะตัวร้อน ตลอดเวลา
        
        ภาวะแทรกซ้อนของส่าไข้ อาจมีสมองอักเสบ เยื่อหุ้มสมองอักเสบ ตับอักเสบ หรือภาวะเกล็ดเลือดต่ำแทรกซ้อน
        
        การพยาบาล
        
        อาจเกิดการชักจากไข้สูง
        
        ได้รับสารน้ำสารอาหารไม่เพียงพอ เนื่องจากเบื่ออาหาร