Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 2 การพยาบาลเด็กที่มีปัญหาระบบติดเชื้อ - Coggle Diagram

- - - - สาเหตุ เชื้อไวรัส (paramyxovirus)
      - การระบาดของโรคตลอดทั้งปี วัยเด็กมักเป็นโรคหัดอายุ
        1-7 ปี อายุน้อยกว่า 6 เดือนมักไม่พบว่าเป็นโรคหัด
    - - ไข้สูง อ่อนเพลีย
      - ไอ น้ำมูกน้ำตาไหล
      - เยื่อบุตาอักเสบ กลัวแสง หนังตาบวม
      - ทอนซิลโตและแดง
      - ในวันที่ 2-3 ตรวจพบ Koplick’s spot ลักษณะเม็ดขาวเล็กๆขนาดเท่าหัวเข็มหมุดบนเยื่อบุกระพุ้ง
        แก้มที่แดงจัด หายไปหลังผื่นขึ้นประมาณ 2 วัน
    - - ให้พักผ่อน ยาลดไข้ และให้น้ำเพียงพอกับความต้องการของร่างกาย
      - ถ้าติดเชื้อแบคทีเรียซ้ำ ต้องให้ยาต้านจุลชีพทีเหมาะสม
    - - สมองอักเสบ (Encepalitis) ไข้ อาเจียน ซึม ชัก และระคายเคืองของเยื่อหุ้มสมอง
      - ปอดอักเสบ (Broncho-pneumonia)
      - หูชั้นกลางอักเสบ (Otitis media)
      - ลำไส้อักเสบ (Enteritis)
      - เยื่อบุตาอักเสบ (Conjunctivitis)
      - เป็นโรคหัดขณะตั้งครรภ์ อาจทำให้เด็กตายคลอดหรือคลอดก่อนกำหนดได้
    - - การให้ภูมิคุ้มกันที่สามารถป้องกันโรคหัดได้ทันที โดยใหGamma globulin ฉีดเข้ากล้ามเนื้อภายใน 5วันหรือน้อยกว่า 6วันหลังจากได้รับเชื้อให้ในเด็กเล็ก เด็กที่เจ็บป่วยเรื้อรัง
      - วัคซีนที่ทำจากเชื้อมีชีวิตฉีดเข้าใต้ผิวหนังครั้งเดียวควรให้ในเด็กอายุไม่ต่ำกว่า 1 ขวบ
  - - - อาการที่สามารถสังเกตเห็นได้ในช่วงแรกค่อนข้างมีอาการคล้ายกับการติดเชื้อไวรัสทั่วไป ซึ่งหลังจากได้รับเชื้อประมาณ 1-2 วัน
      - มีไข้ต่ำถึงปานกลาง (ประมาณ 37.2-37.8 องศาเซลเซียส)
      - ต่อมน้ำเหลืองโต โดยเฉพาะบริเวณคอ ท้ายทอย และหลังหู
      - ต่อมน้ำเหลืองโต โดยเฉพาะบริเวณคอ ท้ายทอย และหลังหู
    - - การแยกเด็กแบบ Respiratory Isolation ตั้งแต่มีอาการถึง 5-7วัน หลังผื่นขึ้น
      - ไข้สูง ให้อาหารอ่อน หรืออาหารเหลว ดื่มน้ำให้มาก
      - สังเกตอาการแทรกซ้อน
    - - เชื้อ rubella เป็น RNA ไวรัสอยู่ในตระกูล Togaviridae
  - - - การอุดตันของทางเดินหายใจส่วนบน พบในเด็กเล็ก
      - กล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ
      - หัวใจเต้นไม่สม่ำเสมอ
      - เส้นประสาทอักเสบ เป็นผลของท๊อกซินต่อเส้นประสาท
    - - ให้ยาปฏิชีวนะเพนนิซิลิน เป็นเวลา 14 วัน
      - ถ้าทางเดินหายใจตีบ ต้องเจาะคอเพื่อช่วยให้หายใจได
      - ต้องมีการพักผ่อนอย่างเต็มที่ อย่างน้อย 2-3 สัปดาห์
    - - อาการและอาการแสดง ไข้ต่ำๆ อาการคล้ายหวัด ไอเสียงก้อง เจ็บคอรุนแรง เบื่ออาหาร ต่อมน้ำเหลืองโตที่คอโตและบริเวณรอบๆรุงแรงบวม Bullneck
      - อาการไข้สูง ซึม ชีพจรเบาเร็ว มือเท้าเย็น อาจเสียชีวิตจากภาวะไหลเวียนโลหิตล้มเหลวได้
    - - ต้องมีการแยกผู้ป่วยจากผู้อื่น อย่างน้อย 3 สัปดาห์ หลังเริ่มมีอาการ
      - ต้องให้วัคซีนป้ องกันโรคคอตีบแก่ผู้ป่ วยที่หายแล้ว
      - ในเด็กทั่วไป โดยให้วัคซีนป้องกันคอตีบ 4 ครั้ง เมื่ออายุ 2,4,6 และ 18 เดือน และกระตุ้นอีกครั้งงหนึ่งเมื่ออายุ 4-6 ปี (ต่อไปอาจกระตุ้นทุก 10 ปี)
    - - เกิดการอักเสบ มีแผ่นเยื่อในล าคอ มีการตีบตันของทางเดินหายใจ อาจท าให้ถึงตายและจากพิษ (Exotoxin)บ
      - เชื ้อแบคทีเรีย Corynebactrium diphtheriae (C.diphtheriae) รูปทรงแท่ง ย้อมติดสีแกรมบวก
  - - - ปอดอักเสบ/ปอดบวม (Pneumonia)
      - ปอดแฟบ (Atelectasis)
      - อาจพบหลอดลมอักเสบ (Bronchitis), หูชั้นกลางอักเสบ (Otitis media), มีจุดเลือดออก
    - - ควรรีบไปพบแพทย์เมื่อมีอาการชัดเจนว่าเป็นโรคไอกรน
      - ในผู้ป่วยที่ไม่มีอาการรุนแนงและไม่มีภาวะแทรกซ้อน แพทย์จะให้ยาปฎิชีวนะ เพื่อไปรับประทานเองที่บ้าน
      - ในเด็กควรให้อยู่ในที่ที่มีอากาศปลอดโปร่ง ดื่มน้ำอุ่นให้มากๆ
      - ควรให้เด็กรับประทานอาหารน้อยแต่บ่อยครั้ง
    - - ระยะเป็นหวัด หรือ ระยะเยื่อเมือกทางเดินหายใจอักเสบ (Catarrhal phase)
        
        อาการเหมือนโรคหวัดธรรมดาทั่วไป คือ มีไข้ต่ำ ๆ มีน้ำมูกไหล จาม ไอเล็กน้อย อ่อนเพลีย ตาแดง โดยอาการไอจะเพิ่มขึ้นเลื่อยๆ
      - ระยะไอรุนแรง หรือ ระยะอาการกำเริบ (Paroxysmal phase)
        
        อาการไอรุนแรงและหลังการไอสิ้นสุดลงจะมีเสียงลักษณะเฉพาะ (เสียงวู้ป) เกิดขึ้น ซึ่งในระยะนี้ผู้ป่วยมักจะไม่มีไข้
      - ระยะฟื้นตัว หรือ ระยะพักฟื้น (Convalescent phase)
        
        ในระยะนี้จะกินเวลาประมาณ 1-4 สัปดาห์รับประทานอาหารได้มากขึ้น น้ำหนักตัวขึ้น และอาการไอจะค่อย ๆ ลดลง
    - - โรคนี้สามารถป้ องกันได้ด้วยการฉีดวัคซีนรวมป้ องกันโรคคอตีบ บาดทะยัก และไอกรน
      - นอกจากนี้ให้รับประทานยาอิริโทรมัยซิน
      - ผู้สัมผัสโรคทุกคนควรได้รับการติดตามดูว่าจะมีอาการไอเกิดขึ้นหรือไม่อย่างใกล้ชิด
      - ควรแยกเด็กป่ วยออกจากเด็กปกติอย่างน้อย 5 วัน นับจากวันท่เร่ิมรับประทานยาปฏชิีวนะ
      - ไม่ใช้สิ่งของเครื่องใช้ร่วมกับผู้ป่ วย เช่น แก้วน ้า ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดตัว ของเล่น
    - - เกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่สร้างสารพิษ แบคทีเรียนั้นติดต่อโดยง่ายดายระหว่างคนต่อคนโดยละอองไออยู่ในน้ำมูก น้ำลาย และเสมหะของผู้ป่วย
  - - - การติดเชื้อแบคทีเรียที่ผิวหนัง
      - ปอดอักเสบ ข้ออักเสบ กระดูกอักเสบ
      - สมองอักเสบ
      - เกร็ดเลือดต ่า เลือดออกทางเดินอาหาร เลือดก าเดาไหล
      - อีสุกอีใสชนิดแพร่กระจายไปอวัยวะภายใน มีตุ่มขึ้นใหม่เป็นระยะเวลานานมักพบในผู้ป่วยโรคมะเร็งเช่น ปอดอักเสบ
    - - ยาต้านไวรัส คือ Acyclovir (Zovirax) ทั้งชนิดกินและชนิดทาชนิดฉีีด
      - ควรอยู่ในห้องแยก strict isolation ควรหยุดเรียน
    - - มีไข้ต่ำๆพร้อมกับผื่น อ่อนเพลีย ปวดศีรษะ เบื่ออาหาร 1-2วัน ปวดท้องเล็กน้อย
      - ลักษณะผื่น เริ่มจากจุดแดงราบ(macule)ขนาด 2-3mmเปลี่ยนเป็นตุ่มนูน(papule)อย่างรวดเร็วภายใน 8-12 ชม. และตุ่มน้ำใสต่อมาเป็นตุ่มหนอง(pustule) แห้งตกสะเก็ด.
    - - แยกผู้ป่ วยไว้จนกว่าแผลตกสะเก็ดหมด พักผ่อน
      - ตัดเล็บมือให้สั่น ใส่ถุงมือในเด็กเล็ก
      - อาหารธรรมดา
      - สังเกตภาวะแทรกซ้อน
      - วัคซีนป้องกันโรคสุกใส ถ้าสัมผัสโรคไม่เกิน 3วัน
    - - เชื้อเข้าไปอยู่ที่dorsal root ganglia เชื้อเข้าสู่เยื่อบุทางเดินหายใจ เยื่อบุตาจากการหายใจหรือสัมผัสโดยตรง เพิ่มจำนวนไวรัสในต่อมน้ำเหลืองแล้วกระจายสู่โลหิตติดเชื้อ
      - ขึ้น บริเวณหนังศีรษะ ใบหน้า คอ และ เยื่อบุช่องปากก่อนแล้วจึงลามไปที่แขนขากระจายแบบ Centripetal
      - ผื่นมักจะอยู่บริเวณลำตัว ใบหน้ามากกว่าแขนขา
  - - - การรักษา ให้การรักษาแบบประคับประคอง
      - ให้ยาปฏิชีวนะ
      - ควบคุมอาการชัก ให้ยาคลายกล้ามเนื้อ
    - - ประมาณ 2-14 วัน ถ้าระยะเวลาฟักตัวน้อยกว่า 1 สัปดาห์ มักรุนแรง อัตรา
      - ระยะดำเนินโรคของบาดทะยักได้เป็น 3 ระยะ
        
        ระยะที่บาดแผลมีเชื้อบาดทะยัก (Wound bacterial stage) สามารถรักษาให้หายขาดได้โดยทำความสะอาดบาดแผลและทำลายเชื้อโรค
        
        ระยะที่เชื้อบาดทะยักสร้างท็อกซินและเข้าสู่กระแสเลือด (tetanotoxemic stage) ในระยะนี้ท็อกซินยังไม่ได้เกาะติดกับระบบประสาทส่วนกลางสามารถรักษาให้หายขาดได้โดยให้แอนตี้ท็อกซินและทำความสะอาดบาดแผลและยาปฏิชีวนะทำลายเชื้อโรค
        
        ระยะสุดท้ายของบาดทะยัก (neurologic stage) เด็กจะชักเกร็งกระตุกอาการจะเริ่มในระหว่างวันที่ 5-12 หลังได้รับเชื้อกล้ามเนื้อจะค่อยเกร็งโยเริ่มจากขากรรไกรแข็งกลืนลำบากอ้าปากไม่ขึ้นเกร็งประมาณ 5-10 วินาทีคือลำตัวแข็งเหมือนท่อนไม้หลังแอ่นศีรษะตกไปด้านหลังแขนขาเหยียดออกมือกำแน่นใบหน้าแบบแสยะยิ้มอาจมีอาการหายใจลำบากเขียวขาดออกซิเจนเกิดภาวะหายใจล้มเหลวซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เด็กเสียชีวิต
    - - ล้างแผลให้สะอาดเมื่อมีบาดแผล ฟอกสบู่เช็ดด้วยแอลกฮอล
      - การป้องกันบาดทะยักในทารกแรกเกิดโดยให้วัคซีนป้องกันบาดทะยักแก่หญิงมีครรภ์โดยห่างกัน 1 เดือน
      - ใช้เครื่องมือที่สะอาดปราศจากเชื้อรวมทั้งการรักษาความสะอาดของสะตือ
    - - เกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่มีทั่วไปตาม ธรรมชาติ เช่นตามพื้นดิน และมูลสัตว์ แบคทีเรียสร้างพิษ และมีผลทำให้ กล้ามเนื้อรัดและแข็งตัว หากไม่ได้รับการรักษา อาจเสียชีวิตได้
      - โดยเฉพาะในทารกแรกเกิดจะมีอันตรายตายสูงมาก
      - การติดต่อ ทางบาดแผล ลักษณะลึก เป็นแผลปิด ทำให้ออกซิเจนเข้าไปไม่ถึง เช่น ถูกของแหลมต่ำ
      - โดยเฉพาะบริเวณฝ่าเท้า ลึก สกปรก มีเนื้อตาย หูน้ำหนวก ในทารกแรกเกิดทางสะดือ
  - - - ไอ จาม หายใจรดกัน 1-2วัน ก่อนเริ่มมีอาการจนถึง 9วันหลังจากต่อมน้ำลายพาราติดเริ่มบวม
    - - เยื่อหุ้มสมองอักเสบ * พบบ่อย
      - หูชั้นในอักเสบ ไตอักเสบ
      - ส่วนน้อยพบ orchitis (ลูกอัณฑะอักเสบ : ไข้สูง อัณฑะบวม ปวด อาจเป็ นหมันได้)
    - - ไข้ ครั่นเนื้อครั่นตัว อ่อนเพลีย ขากรรไกรบวมแดง
      - ปวด ร้าวไปที่หูขณะกลืน เคี้ยว อ้าปาก อาการบวมจะค่อยๆยุบหายไปใน 7-10วัน
    - - รักษาตามอาการ : ให้นอนพัก ดื่มน้ำมากๆ เช็ดตัวลดไข้ ให้ยาลดไข้ปวด บวม : ประคบ บ้วนปากด้วยน้ำเกลือบ่อยๆ
    - - เป็นการอักเสบของต่อมน้ำลาย : Parotid gland
      - พบมากในเด็กอายุ 6-10 ปี (< 3 ปี มักไม่พบ)
    - - ให้วัคซีนป้องกันคางทูม
      - การแยกผู้ป่วย แยกผู้ป่ วย 9 วันหลังเริ่มมีอาการของต่อมน้ำลาย
  - - - ระยะแรกไม่แสดงอาการ
      - มาด้วยการเจ็บป่วยตามอวัยวะท่ีเป็นโรค ไข้ อ่อนเพลีย น้ำหนักลด เบื่อาหาร เหงื่อออกกลางคืน ปอดอักเสบ เป็นต้น
    - - เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย Mycobacterium tuberculosis เป็น Acid Fast Bacillus ย้อมติดสีแดง
      - เชื ้อเข้าทางระบบหายใจ ฝังตัวที่ปอด
    - - Combine drug อย่างน้อย 3 อย่างกินยาต่อเนื่องอย่างน้อย 6 เดือน
      - เด็กอายุน้อยกว่า 4 ปี TT+ve ให้ INH นาน 2-4 เดือน
      - เด็กอายุน้อยกว่า 4 ปีวัณโรค
      - แยกผู้ป่วย 1-2 เดือนจนเสมหะไม่พบเชื้อ
- - - - จากแม่สู่ลูก การกินมมารดา
      - -การได้รับเชื้อ ได้รับเลือด
      - -การมีเพศสัมพันธ์
      - ประมาณ 2-3 เดือน แสดงอาการภายใน 5 ปี
    - - Major sign
        
        มีการติดเชื้อของระบบทางเดินหายใจบ่อยๆ
        
        ท้องร่วงเรื้อรัง มากกว่า 1 เดือน
      - Minor sign
        
        ต่อมน้้าเหลืองทั่วไปโต
        
        แม่เป็นเอดส์
    - - ให้ยาต้านไวรัส คือ AZT โดยให้หญิงตั้งครรภ์รับประทานทุก 12 ชม. เมื่ออายุครรภ์ ครบ 32-34 สัปดาห์ และเพิ่มเป็นทุก 3 ชม. เมื่อเจ็บครรภ์จนกระทั่งคลอด
      - เลือกท้าการผ่าตัดอกทางหน้าทอ้งก่อนเจ็บครรภ์คลอดและน้้าเดิน
      - การดูแลเด็กติดเชื้อเอชไอวี โรคมือเท้าปาก ให้ BCG และ IPV แทน OPV ไม่ให้ทั้งสองชนิด (ACIP)
      - งดให้นมแม่ ให้นมผสมแทน
  - - - เกิดจากเชื้อไวรัส Enterovirus
    - - ทาง fecal-oral
      - ทางการหายใจ
    - - เริ่มจากการมีไข้ต่ำๆ เจ็บคอ มีผื่น
      - ผื่นเริ่มจากจุดนูนแดงเล็กๆ เจ็บ ต่อมาเป็นตุ่มขนาด 3-7 mm. ไม่เจ็บแห้งใน 1 สัปดาห์
      - มีแผลหรือผื่นในช่องปาก: ลิ้น เยื่อบุช่องปาก เหงือก เพดาน ริมฝีปาก เป็นตุ่ม ใสขนาด 1-3 mm. แล้วแตกเป็นแผล
    - - ในผู้ป่วยทั้งหมด มีรอยโรคจ้านวน 5-10 แห่ง พบได้ทุกบริเวณในปาก พบบ่อย คือ เพดานปาก ลิ้น และเยื่อบุกระพุ้งแก้ม
      - รอยโรคระยะเริ่มต้น ลักษณะเป็นรอยแดง อาจนูนเล็กน้อย ขนาด 2-8 mm. เปลี่ยนเป็นตุ่มน้้าสีเทาขนาดเล็กขอบแดง
      - ช่วงที่รอยโรคเป็นตุ่มน้้าจะสั้น จึงมักตรวจไม่พบในระยะนี้
    - - อาจเกิดขึ้นพร้อมหรือหลงัรอยโรคทปี่าก จ้านวนตั้งแต่ 2-3 แห่งไปจนถึง 100 แห่ง
      - พบที่มือบ่อยกว่าเท้า ลักษณะเป็นรอยแดงๆ อาจนูนเล็กน้อยขนาด 2-10 mm. ตรงกลางสีเทา
      - บางรอยโรคมีลักษณะเป็นตุ่มน้้าใสขอบแดง มีกระจายขนานไปกับแนวของผิวหนัง อาจเจ็บหรือไม่ก็ได้
    - - ดูจากอาการและอาการแสดง ตรวจร่างกายพบรอยโรคบริเวณมือ เท้า ปาก ร่วมกับไข้
      - ตรวจทางห้องปฏิบัติการ
      - ตรวจ throat swab
      - การเก็บอุจจาระส่งตรวจ
      - ตรวจน้้าไขสันหลัง
    - - การสัมผัสโดยตรงตรงกับสารคัดหลั่งจากจมูก, ล้าคอ และน้้าจากในตุ่มใส
      - อุจจาระของผู้ป่วยซึ่งมีเชื้อไวรัสอยู่ ช่วงที่แพร่กระจายมากที่สุด คือ สัปดาห์ แรกที่ผู้ป่วยมีอาการ จนกว่ารอยโรคจะหายไป
      - เชื้อแอนเทอโรไวรัสสามารถทนสภาวะกรดในทางเดินอาหารมนุษย์ได้และมี ชีวิตอยู่ในอุณหภูมิได้ 2-3 วัน
      - ไม่สามารถติดต่อจากคนสู่สัตว์ หรือจากสัตว์สู่คน
    - - รักษาแบบประคับประคองและบรรเทาอาการ หากไม่มีภาวะแทรกซ้อน เป็น โรคที่สามารถหายเองได้เอง โดยใช้ระยะเวลาประมาณ 7 วัน ลดอาการ เจ็บปวด จากแผลในปาก โดยป้ายยาชาบริเวณที่เป็นแผลก่อนรับประทาน อาหาร
      - ในกรณีที่มีภาวะแทรกซ้อนให้รักษาตามอาการ
    - - แยกผู้ป่วยที่เป็นโรคออกจากกลุ่มเพื่อนในโรงเรียน สถานเลี้ยงเด็ก โดยเน้น contact isolation เป็นหลัก
  - - - ไข้สูงลอย 2-7 วัน
      - อาการเลือดออก
      - ตับโต กดเจ็บ
      - ภาวะเลือดไหลเวียนล้มเหลว/ภาวะช็อก
    - - ในเด็กมักอาการเล็กน้อย ไข้สูงไม่มีนำมูก หน้าแด
      - ปวดศีรษะ ปวดกระบอกรอบตา ปวดกล้ามเนื้อ กระดูก มีผื่น มีจุดเลือดออก
    - - มีอาการคล้ายไข้แดงกี่ คือ ไข้สูงลอย
      - มีการรั่วของพลาสมาไปสู่Dengue
        Shock Syndrome
      - มีน้ำในช่องท้องและช่องปอด
    - - ระยะวิกฤต/ช็อก(critical stage)ไข้ลดลง วันที่ 4-7 ของโรค
        
        เป็นระยะที่มีการรั่วของพลาสมา ซึ่งพบทุกราย
        
        มีการไหลเวียนล้มเหลวจากพลาสมารั่วไปช่องเยื่อหุ้มปอด/ช่องท้อง
        
        เกิด hypovolemic shock
        
        อาการกระสับกระส่าย มือเท้าเย็น pulse pressure แคบ < 20 mmHg
      - ระยะฟื้ นตัว(convalescent stage) การดูดกลับของพลาสมาเข้าสู่หลอดเลือดกลับสู่สภาพปกติภายใน 2-3 วัน
        
        ผู้ป่วยไม่ช็อก เมื่อไข้ลดลงก็จะดีขึ้น
        
        การรั่วของพลาสมาหยุด Hct. ลงมาคงที่
      - ระยะไข้สูง (febrile stage) ส่วนใหญ่ไข้สูงลอย T> 38.5๐C 2-7 วัน
        
        มักมีหน้าแดง ส่วนใหญ่ไม่มีน ้ามูกไหลหรือไอ
        
        อาจปวดศีรษะ ปวดกระบอกตา
        
        อาจมีเบื่ออาหาร อาเจียน ปวดท้องด้วย
    - - ให้ยาลดไข้เมื่อมีไข้สูงเกิน 38.5
      - ห้ามให้กินแอสไพริน
      - ถ้าอาเจียนอาจให้ยาระงับการอาเจียนและให้ ORS น้อยๆบ่อยๆ
      - ระยะช็อค มุ่งแก้อาการช็อคและอาการเลือดออก ให้สารน้ำไม่ควรให้นานเกิน 24-48 ชม
      - ให้เลือดจากอาการที่มีเลือดออกเกินร้อยละ 10 ของปริมาณเลือดทั้งหมด
  - - - เชื้อไวรัสซิก้า (Zila Virus-ZIKV) มียุงลายบ้านเป็นพาหะสำคัญ
      - น าพาเชื้อไวรัส มีลักษณะคล้ายคลึงกับ ไวรัสไข้เหลือง ไวรัสเดงก
    - - ไข้ อ่อนเพลีย ปวดศีรษะ ผื่น ตาแดง ปวดข้อ ปวดกล้ามเนื้อ
      - ไม่รุนแรงเท่าโรคไข้เลือดออก
    - - ในปัจจุบันยังไม่มีวัคซีนหรือยาในการรักษาโรคนี้โดยเฉพาะ
      - รักษาตามอาการเป็นหลัก
      - นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ
      - ดื่มน้ำให้เพียงพอ ป้องกันการขาดน้ำ
- - - - สาเหตุ
        
        เป็นโรคติดเชื้อที่ผิวหนังในบริเวณที่เป็นชั้น ตื้นๆของหนังก้าพร้า พบบ่อยในวัยเด็ก และมีการติดต่อง่าย มักพบบริเวณ ใบหน้า แขน ขา
      - อาการ
        
        มักพบเกิดเป็นรอยโรคที่ผิวหนังบริเวณใบหน้าหรือบริเวณแขน-ขา ที่ มีแผลอยู่ก่อนแล้ว โดยเริ่มด้วยมีตุ่มน้้าหรือตุ่มหนองเล็กๆที่มีผนังบางๆซึ่งจะ แตกออกง่ายจึงท้าให้บริเวณแผลแฉะไปด้วยน้้าเหลืองและน้้าหนอง
      - การรักษา
        
        การดูแลแผล โดยการท้าแผลด้วยน้้าเกลือท้าแผล
        
        การก้าจัดเชื้อโรค คือ การทานยาปฏิชีวนะ
      - การป้องกัน
        
        รักษาสุขอนามัยพื้นฐาน ไม่คลุกคลีกับผู้ป่วยโรคพุพอง ไม่ใช้เครื่องใช้ร่วมกัน
        
        เมื่อมีแผลเกิดขึ้นควรรักษาความสะอาดแผลเสมอ
        
        ตัดเล็บให้สั้น ไม่แกะ เกา บีบ แผล
        
        ล้างมือให้สะอาดบ่อยๆและทุกครั้งที่สัมผัสแผล
  - - - เกิดจากเชื้อไวรัสทำให้เซลล์ผิวหนังแบ่งตัวมากกว่าปกติ เกิดเป็นติ่งเนื้อหรือตู่มนูน
      - สาเหตุ
        
        เกิดจากเชื้อ Human papilloma virus (HPV)
      - การรักษา
        
        ใช้สารเคมี การรักษาด้วยความเย็น การผ่าตัด การใช้แสงเลเซอร์ การรักษาด้วยระบบอิมมูน
      - ลักษณะ
        
        หูดธรรมดา
        
        หูดชนิดติ่ง
        
        หูดชนิดราบ
        
        หูดหงอนไก่
        
        หูดที่ฝ่าเท้า
    - - พบบ่อยในเด็กอายุต่ำกว่า 5 ปี
      - สาเหตุ
        
        mollusum contagiosum virus
      - การรักษา
        
        การสะกิดออก ใช้สารละลายขุย ให้ยา cimethidine ให้ยาทา
  - - - โรคกลากที่ศีรษะ (tinea capitis)
        
        เกิดจากเชื้อ trichophyton
      - โรคกลากที่ล้าตัว (tinea corporis)
        
        เกิดจากเชื้อ trichophyton
      - โรคกลากที่ขาหนีบ (tinea cruris)
      - โรคกลากที่ใบหน้า (tinea faciei)
      - การตรวจทางห้องปฏิบัติการ
        
        การเพาะเลี้ยงเชื้อ ทำเฉพาะในรายที่มีปัญหาทางการวินิจฉัย และการรักษา
    - - เป็นโรคผิวหนังที่เกิดจากเชื้อรากลุ่มยีสต์
      - สาเหตุ
        
        เชื้อ dimorphic yeast malassezia furfur
      - อาการ
        
        ผิวราบขนาดเล็ก สีต่างๆ มีขุยบางๆ มักพบบริเวณคอ หน้าอก หลัง และต้นแขน
      - การรักษา
        
        ทำความสะอาดผิวหนัง ยาทาต้านเชื้อรา รับประทานยา
    - - เป็นโรคผิวหนังที่เกิดจากการติดเชื้อราในกลุ่ม genus candida พบบ่อยมาก ในเด็ก ซึ่งเป็นเชื้อประจำถิ่น
      - สาเหตุ
        
        เชื้อ candida albicans
      - ตำแหน่ง
        
        ช่องปาก ผิวหนัง
  - - - สาเหตุ
        
        เกิดจากตัวเหา
      - อาการ
        
        คันศีรษะ เกาจนถลอก
      - การรักษา
        
        การตัดผมสั้น ท้าความสะอาด เครื่องนอน สระผมด้วยแชมพูยา ใช้เม็ด น้อยหน่าต้าหมักผม หวีเอาไข่เหาออก การ ให้ยาปฏิชีวนะ
    - - ลักษณะ
        
        ผื่นนูนแดง ขนาดเล็ก หรือตุ่มน้้าใส ขนาดเล็ก
      - สาเหตุ
        
        เกิดจากตัวหิด
      - การรักษา
        
        ครีมโครตาไมตอน (Crotamiton)
        
        โลชั่นเบนซิลเบนโซเอต (Benzyl Benzoate)
        
        การซักเสื้อผ้า ผ้าปูที่นอน ให้ยาแก้คัน ยาทา
  - - - ระยะเฉียบพลัน
      - ระยะกึ่งเฉียบพลัน
      - ระยะเรื้อรัง
    - - มักพบในเด็กอายุ 2-3 เดือน และ 2-3 ปี ภูมิแพ้ พันธุกรรม การติด เชื้อ
    - - ระยะเฉียบพลัน: ใช้ล้างแผลแบบเปียกด้วยน้้าเกลือและด่างทับทิม
      - ระยะกึ่งเฉียบพลัน: ทำ corticosteroid cream
      - ระยะเรื้อรัง: ใช้ keratolytic agent ร่วมกับ corticosteroid cream หรือ ointment ทำเพื่อให้ผิวหนังบางลง