Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 12 การรักษาโรคเบื้องต้น เกี่ยวกับโรคผิวหนัง - Coggle Diagram

- - - - :explode:Shape : รูปร่าง
      - :explode:Arrangement : อาการแพ้
      - :explode:Morphology : ลักษณะของโรคผิวหนัง
      - :explode:Distribution : การกระจาย
      - :explode:Color : สี
    - - :explode:อุณหภูมิ
      - :explode:Vascularity : หลอดเลือด
      - :explode:ความแข็ง ความยืดหยุ่น
  - - - :explode:Nodule (>0.5cm) ก้อนอยู่ในชั้นหนังแท้ หรือชั้นไขมัน ขนาดใหญ่กว่า 0.5 เซนติเมตร
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : Neurofibromas, Panniculitis, Lipoma, Hemangioma
      - :explode:Wheal การบวมผิวหนังชั้นหนังแท้ชั่วคราว รวมกับมีการแดงรอบ (Flare)
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : ลมพิษ (Urticaria), Dermatographism, Angioederma
      - :explode:Papule (<0.5cm) คลำได้ ขนาดเล็กกว่า 0.5 เซนติเมตร การแบ่งโรคขึ้นกับพื้นผิวของรอยโรค
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : กระเนื้อ (Seborrheic keratosis), หูด (Warts), หูดข้าวสุก (Molluscum contagiosum)
      - :explode:Vesicle (<0.5cm) ตุ่มน้ำ ขนาดเล็กกว่า 0.5 เซนติเมตร
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : เริม (Herpes simplex), โรคสุกใส (Varicella), งูสวัส (Zoster), Dyshidrotic eczema, Pemphigus
      - :explode:Patch (>0.5cm) แบนราบ คลำไม่ได้ ขนาดมากกว่า 0.5 เซนติเมตร
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : ด่างขาว (Vitiligo), ฝ้า (Melasma)
      - :explode:Macule (<0.5cm) แบนราบ คลำไม่ได้ ขนาดน้อยกว่า 0.5 เซนติเมตร
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : กระ (Freckle), จุดเลือดออก (Petechiae)
    - - :explode:Scale (ขุย) Desquamation การสร้างเคราตินที่ผิดปกติ แล้วหลุดลอก (Histology พบ Parakeratosis คือการที่ชั้น Stratum comeum ยังมีนิวเคลียสเหลืออยู่ในเซลล์)
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : Psoriasis (silvery), Pityriasis rosea (collarette), Tinea corporis
      - :explode:Crust (สะเก็ด) น้ำเหลือง (serum) แห้ง ร่วมกับเศษเซลล์
        ตัวอย่างโรคผิวหนัง : Eczema, Impetigo
- - - - :red_flag:Abscess (ฝี)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : ตุ่มหนองอักเสบสะสมใต้ผิวหนัง หนองมีกลิ่นเหม็น เจ็บปวดเมื่อสัมผัสโดน และก่อตัวขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ประกอบด้วยเซลล์เม็ดเลือดขาว เนื้อเยื่อที่ตายแล้ว และเชื้อโรค ซึ่งมักเป็นการติดเชื้อแบคทีเรีย ฝีสามารถเกิดขึ้นได้ทุกส่วนของร่างกาย ทั้งอวัยวะภายนอกและอวัยวะภายใน หากเป็นฝีที่ผิวหนังภายนอกที่มีขนาดเล็กและไม่มีการเจ็บป่วยรุนแรง อาการอาจจะดีขึ้นและฝีอาจจะหายไปเอง แต่หากเป็นฝีที่อวัยวะภายใน จะค่อนข้างเสี่ยงต่อปัญหาสุขภาพ ส่วนใหญ่จะเกิดจากการติดเชื้อ S.aureus, Anaerobe ฝี แบ่งเป็น 2 ประเภท ตามบริเวณที่เกิด ได้แก่
        1.)ฝีที่ผิวหนัง : เป็นฝีที่ก่อตัวขึ้นบริเวณใต้ผิวหนัง โดยบริเวณรากผมหรือขนที่เกิดการติดเชื้อจะพัฒนาจนเกิดฝี มีอาการ คือ ฝีเกิดการอักเสบบวมแดง เจ็บปวด รู้สึกแสบร้อน ในบางครั้งการติดเชื้อสามารถเกิดขึ้นในทรวงอกของผู้หญิงที่ให้นมบุตรได้กลายเป็นฝีที่เต้านม และบริเวณต่อมใต้ผิวหนังที่แคมอวัยวะเพศหญิงอาจเกิดการอักเสบกลายเป็นฝีที่เรียกว่า ฝีต่อมบาร์โธลิน (Bartholin's Abscess)
        2.)ฝีที่อวัยวะภายใน : เป็นฝีที่ก่อตัวขึ้นบริเวณอวัยวะภายใน หรือในบริเวณที่ว่างระหว่างอวัยวะภายในร่างกาย อาการแสดงขึ้นอยู่กับบริเวณที่เกิดฝี โดยฝีภายในร่างกายมักเกิดจากอาการเจ็บป่วยอย่างอื่นที่ส่งผลทำให้เกิดฝี เช่น การติดเชื้อในตับทำให้เกิดฝีในตับ การติดเชื้อในเหงือกและฟันทำให้เกิดฝีและฟันเป็นหนองได้
        :pencil2:ผลการตรวจ : ส่งตรวจตัวอย่างของเหลวจากฝี และแพทย์อาจส่งตรวจเพิ่มเติมด้วยการอัลตราซาวด์ การเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (CT scan) การสร้างภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI) สำหรับฝีที่อวัยวะภายใน
        :pencil2:การรักษา :
        1.)การรักษาฝีในเบื้องต้น หากฝีมีขนาดเล็กและไม่เจ็บปวดรุนแรง สามารถดูแลตนเองได้ด้วยวิธีง่ายๆ ที่บ้าน อาการจะดีขึ้นและฝีจะหายไปเอง โดยต้องหลีกเลี่ยงการบีบกดหรือใช้เข็มเจาะฝีด้วยตนเองเพื่อให้ของเหลวไหลออกมา เพราะอาจทำให้เกิดการติดเชื้อในเนื้อเยื่อบริเวณใกล้เคียงและอาจสร้างความเสียหายแก่เส้นเลือดบริเวณดังกล่าวได้
        2.)แต่หากฝีมีขนาดใหญ่หรือมีอาการป่วยที่รุนแรง ผู้ป่วยควรรีบไปพบแพทย์ โดยแพทย์จะทำการรักษาด้วยการให้ยาปฏิชีวนะเพื่อฆ่าเชื้อ และอาจใช้การผ่าตัดเพื่อถ่ายหนองในฝีออก
      - :red_flag:Carbuncle (ฝีฝักบัว)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : ป็นฝีที่มีขนาดใหญ่ เกิดจากการอักเสบของฝีหลายอันรวมกัน ทำให้เกิดฝีที่มีขนาดใหญ่มีรูเปิดหลายรู มักพบในผู้ใหญ่โดยเฉพาะเพศชายเป็นที่ด้านหลังของคอ ไหล่ ก้น และต้นขา ซึ่งขนาดอาจใหญ่มากเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 3-10 ซม. และเป็นอยู่ 7-14 วันจึงจะกลายเป็นหนอง ซึ่งจะทำให้ปวดมากอาจมีไข้สูง ปวดเมื่อยตามตัว เมื่อแผลหายจะกลายเป็นแผลเป็น ส่วนใหญ่เกิดจากการติดเชื้อ S.aureus
        :pencil2:ผลการตรวจ : ส่งตรวจตัวอย่างของเหลวจากฝี และแพทย์อาจส่งตรวจเพิ่มเติมด้วยการอัลตราซาวด์ การเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (CT scan) การสร้างภาพด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI) สำหรับฝีที่อวัยวะภายใน
        :pencil2:การรักษา :
        1.)การรักษาเฉพาะที่ ใช้น้ำอุ่นประคบ เมื่อกลายเป็นหนองให้ผ่าออก อาจต้องใช้ผ้าก๊อซชุบน้ำเกลือสอดไว้ เพื่อระบายหนองออกทำ wet dressing ด้วยน้ำเกลือล้างแผลอย่างน้อยวันละ 2 ครั้ง
        2.)ให้ยาปฏิชีวนะ Cloxacillin 50 มก./กก./วัน ในผู้ป่วยที่แพ้ยา cloxacillinให้ erythromycin 30-50 มก./กก./วัน หรือ clindamycin 20-45 มก./กก./วัน
    - - :red_flag:Impetigo (แผลพุพองชนิดตื้น)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : เป็นการติดเชื้อที่ผิวหนังชั้นหนังกำพร้า (Subcorneal infection) แบ่งเป็น 2 ชนิดใหญ่ๆ คือ
        1.)Nonbullous impetigo : เกิดได้ทั้งจากเชื้อ S.aureus และ S.pyogenes มักพบเป็นตุ่มน้ำขนาดเล็ก หรือตุ่มหนอง และกลายเป็นสะเก็ดสีเหลือง (Honey-colored crust) มักไม่มีอาการอื่นๆ เช่น บวมแดงรอบๆ แต่อาจพบต่อมน้ำเหลืองโต และเม็ดเลือดขาวในเลือดสูงได้ ในกรณีที่เกิดจากการติดเชื้อบนพื้นผิวหนังที่มีรอยโรคเดิม ม (Secondary infection) จะทำให้การวินิจฉัยเป็นไปได้ยากขึ้น
        2.)Bullous impetigo : ส่วนมากเกิดจากการติดเชื้อ S.aureus มักพบในเด็กเล็ก เป็นตุ่มน้ำชนิด
        flaccid ที่ผนังบางแตกง่าย มักพบบริเวณหน้า, สะโพก, ลำตัว, แขนขา ในทารกมักเป็นบริเวณที่ใส่ผ้าอ้อม ตุ่มน้ำมักแตกออกเป็นสีแดงแฉะ ร่วมกับสะเก็ดเวลาหายจะไม่พบแผลเป็น
        :pencil2:ผลการตรวจ :
        1.)การย้อมสีแกรม พบเชื้อแบคทีเรียรูปกลม ติดสีแกรมบวกอยู่เป็นกลุ่มหรือเป็นเส้นร่วมกับพบ
        Neutrophils
        2.)การเพาะเชื้อ พบเชื้อ S.aureus หรือ S.pyogenes
        3.)การตรวจทางพยาธิวิทยา พบรอยแยกที่ชั้น Subcorneum หรือ Granular ร่วมกับพบ Neutrophils
        :pencil2:การรักษา :
        1.)การทำ wet dressing ด้วยน้ำเกลือ หรือ Burrow’s solution โดยวางผ้าก๊อซชุบน้ำเกลือหรือ Burrow’s solution ทิ้งไว้ประมาณ 10 นาทีแล้วดึงออก เพื่อล็อกสเก็ดออกใช้ระยะที่เป็นตุ่มหนองหรือมีสะเก็ด
        2.)การใช้ยาปฎิชีวนะ : ชนิดใช้ทา (Mupirocin, Fusidic acid,)/ชนิดรับประทาน (Cloxacillin ขนาด 50-100 มก./กก./วัน หรือ Dicloxacillin ขนาด 25-50 มก./กก./วัน
        นาน 7-10 วัน ในกรณีแพ้ยากลุ่ม Penicillin ใช้ Erythromycin ขนาด 30-50 มก./กก./วันแทนได้, ยาทางเลือกอื่นๆ ได้แก่ Cephalexin ขนาด 25-50 มก./กก./วัน หรือ Cefuroxime ขนาด
        20-30 มก./กก./วัน)
      - :red_flag:Ecthyma (แผลพุพองชนิดลึก)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : เป็นการติดเชื้อที่ลึกถึงชั้นหนังแท้ (Dermis) มักเกิดได้จากการติดเชื้อ Streptococci group A, Staphylococci มักพบขึ้นบริเวณขา ในระยะแรกเริ่มจะขึ้นเป็นตุ่มแดง ตุ่มน้ำ หรือตุ่มหนองเล็ก ๆ มีฐานสีแดง แล้วจะโตขึ้นอย่างช้า ๆ มีขนาดประมาณ 1-3 เซนติเมตร ต่อมาจะมีสะเก็ดหนาปกคลุม ลักษณะเป็นสะเก็ดแข็งสีคล้ำติดแน่น ข้างใต้เป็นน้ำหนอง ถ้าเป็นนาน ๆ ขอบแผลจะยกนูน เมื่อหายแล้วจะกลายเป็นแผลเป็น
        :pencil2:ผลการตรวจ :
        1.)การย้อมสีแกรม พบเชื้อแบคทีเรียรูปกลม ติดสีแกรมบวกอยู่เป็นกลุ่มหรือเป็นเส้นร่วมกับพบ
        Neutrophils
        2.)การเพาะเชื้อ พบเชื้อ Streptococci group A, Staphylococci
        :pencil2:การรักษา :
        1.)ถ้าเป็นไม่มาก Cloxacillin ขนาด 100 มก./กก./วัน, หากเป็นมากจะพิจารณาผ่าหนองออก
        2.)ส่วนในรายที่มีอาการคันมาก อาจพิจารณาให้รับประทานยาแก้แพ้ เช่น Chlorpheniramine, Hydroxyzine
  - - - :red_flag:Rubella (โรคหัดเยอรมัน)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : โรคหัดเยอรมันมีระยะฟักตัวของโรค 12-23 วัน เฉลี่ย 14 วัน ร้อยละ 25-50 ของผู้ติดเชื้อจะไม่แสดงอาการ ส่วนอาการของโรคมีได้หลากหลาย เช่น มีไข้ ตาแดง เจ็บคอ มีน้ำมูกคัดจมูก อ่อนเพลีย มีผื่นขึ้นที่ใบหน้าและลำตัว ต่อมน้ำเหลืองโต เป็นต้น โดยผื่นและต่อมน้ำเหลืองโตหายได้เองใน 3-5 วันและ 5-8 วัน
        :pencil2:ผลการตรวจ : ตรวจเลือด สารคัดหลั่งจากคอหรือจมูกทางห้องปฏิบัติการ
        :pencil2:การรักษา : ให้รักษาตามอาการ เช่น ยาลดไข้, ยาแก้ผดผื่นคัน และแยกผู้ป่วยจนกว่าจะพ้นระยะติดต่อ
      - :red_flag:Scrub typhus (รคไข้รากสาดใหญ่)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : อาการของ Scrub Typhus มักจะเกิดขึ้นภายใน 10 วัน หลังจากที่โดนไรอ่อนกัด โดยอาจทำให้เกิดอาการ ได้แก่ ปวดศีรษะ, มีไข้สูง ประมาณ 40-40.5 องศาเซลเซียส, หนาวสั่น, ไอ, ต่อมน้ำเหลืองและกดเจ็บ
        :pencil2:ผลการตรวจ :
        1.)การตรวจทางน้ำเหลือง (Serological Test) เป็นการตรวจทางห้องปฏิบัติการเพื่อช่วยยืนยันการวินิจฉัย
        2.)การตรวจ Complement-Fixation เป็นการตรวจทางภูมิคุ้มกันชนิดหนึ่ง ที่สามารถตรวจเชื้อได้แบบรวม 5 สายพันธุ์ แต่จะไม่สามารถแยกได้ว่าเป็นเชื้อสายพันธุ์ใด ซึ่งตรวจโดยดูการเพิ่มขึ้นของ IgM หรือการเพิ่มขึ้น 4 เท่าของระดับแอนดิบอดี้ที่ตรวจห่างกัน 2 ครั้ง
        3.)การตรวจ Indirect Immunofluorescence Antibody: IFA
        4.)การวินิจฉัยด้วยเทคนิค Polymerase Chain Reaction: PCR เป็นวิธีที่ใช้ตรวจหาเชื้อโดยการนำตัวอย่างเนื้อเยื่อของผื่นที่ผิวหนัง ต่อมน้ำเหลืองหรือเลือด
        :pencil2:การรักษา :
        1.)ถ้าอาการไม่รุนแรงให้ยา Doxycycline loading dose ในวันแรก 2.2 มก./กก./ครั้ง 2 ครั้ง แล้วตามด้วย 2.2 มก./กก./วัน แบ่งให้วันละ 2 ครั้ง ให้เป็นเวลารวม 5 วัน
        2.)ถ้าอาการรุนแรงต้อง Refer ทันที
      - :red_flag:Measles (โรคหัด)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : เชื้อ Rubeola virus ติดเชื้อระบบทางเดินหายใจ ระยะติดต่อตั้งแต่ 4 วันก่อนขึ้นผื่น จนถึง 4 วันหลังเริ่มมีผื่นขึ้น แบ่งเป็น 4 ระยะ
        -ระยะฟักตัว 10-12 วัน
        -ระยะไข้ 2-3 วัน น้ำมูกไหล ไอบ่อย เจ็บคอ ตาเยิ้มแดง และมีตุ่มคอพลิค (Koplik Spots) หรือตุ่มแดงที่มีสีขาวเล็ก ๆ ตรงกลางขึ้นในกระพุ้งแก้ม
        -ระยะผื่นออก จะมีไข้สูง 40-40.5 องศา มีผื่นชนิด Maculoppapular rash เริ่มเป็นที่ไรผม หลังหู ไล่ลงมาตามคอ หน้าอก ท้อง และขา ใช้เวลาจากศีรษะ-เท้า ประมาณ 48-72 ชั่วโมง เมื่อผื่นลามถึงเท้าอาการไข้จะลดลง ภายใน 24 ชั่วโมง อาการไอจะดีขึ้น หลังผื่นออกเต็มที่จะค่อยจางลง เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีคล้ำ (Hyperpigmentation) หายไปภายใน 7-10 วัน
        :pencil2:ผลการตรวจ :
        1.)การตรวจน้ำเหลืองเพื่อหาระดับของแอนติบอดี ต่อไวรัสหัด วิธีที่นิยมใช้ได้แก่ Enzyme immunoassay (EIA)
        2.)การเพาะเชื้อไวรัสหัด (viral culture) โดยเก็บ สิ่งส่งตรวจจากโพรงจมูก เยื่อบุตา ปัสสาวะหรือเลือดในช่วงต้นของโรค
        3.)การตรวจแอนติเจนของเชื้อไวรัสหัด จากเยื่อบุของระบบทางเดินหายใจโดยวิธี Immunofluorescent
        4.)การตรวจสารพันธุกรรมของไวรัสหัด โดยวิธี Polymerase chain reaction (PCR)
        :pencil2:การรักษา : ให้รักษาตามอาการ และแยกผู้ป่วยจนกว่าจะพ้นระยะติดต่อ
      - :red_flag:Roseola infantum (ไข้ผื่นกุหลาบในเด็กทารก/สาไข้)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : เกิดจากเชื้อไวรัสที่มีชื่อว่า Human herpesvirus type 6 (HHV6) เป็นส่วนใหญ่ แต่บางครั้งก็อาจเกิดจาก Human herpesvirus type 7 (HHV7) เชื้อมีอยู่ในเสมหะน้ำลายของผู้ป่วย ติดต่อโดย การหายใจสูดเอาฝอยละอองเสมหะที่ผู้ป่วยไอหรือจามรด หรือโดยการสัมผัสมือ สิ่งของ (แก้วน้ำ) หรือสิ่งแวดล้อมที่ปนเปื้อนเชื้อแบบเดียวกับไข้หวัด ระยะฟักตัว 5-15 วัน มีไข้สูงเกิดขึ้นฉับพลัน 39.5-40.5 องศา อาจมีลักษณะตัวร้อนตลอดเวลาในระยะก่อนผื่นขึ้น 3-5 วัน ในช่วงที่ไข้ลดหรือหลังจากไข้ลดภายในไม่กี่ชั่วโมงจะมีผื่นเล็กๆสีแดงคล้ายกุหลาบขึ้น โดยเริ่มขึ้นที่หน้าอก หลัง ท้อง แล้วกระจายไปที่คอ และ แขน อาจขึ้นไปที่หน้าหรือลงไปที่ขาหรือไม่ก็ได้ ผื่นจะไม่คัน และจะเป็นอยู่นานไม่กี่ชั่วโมงถึง 2วัน แล้วจางหายไปอย่างรวดเร็ว ขณะผื่นขึ้นเด็กจะกลับมาแข็งแรงเป็นปกติทุกอย่าง
        :pencil2:ผลการตรวจ : CBC : WBC อยู่ในช่วง 8,000/mm3 Neutrophil เด่น ต่อมาในช่วงวันที่ 3 ของไข้ จำนวน WBC จำต่ำลงประมาณ 6,000/mm3 และมี Lymphocyte เด่น
        :pencil2:การรักษา :
        1.)ระยะมีไข้สูง ให้ผู้ป่วยดื่มน้ำมากๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวและให้ยาพาราเซตามอล ห้ามให้แอสไพริน เพราะอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดโรคเรย์ซินโดรม
    - - :red_flag:Herpes simplex infection (เริม)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : เชื้อ herpes virus [HSV]เป็นสาเหตุที่สำคับของการติดเชื้อที่ผิวหนัง ริมฝีปากและอวัยวะเพศและอาจจะติดเชื้อที่ส่วนอื่นของร่างกายและอาจจะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตได้ ลักษณะผื่นของโรค herpes จะเหมือนกันไม่ว่าเกิดที่ไหน จะเป็นตุ่มน้ำเล็กๆบนผิวหนังที่อักเสบสีแดง เชื้อ herpes มีสองชนิด คือ
        1.)Herpes simplex virus 1 (HSV-1) มักเกิดบริเวณปากและผิวหนังเหนือสะดือขึ้นไปเกิดที่ปากเรียก Herpes labialis โรคนี้ไม่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์
        2.)Herpes simplex virus 2 (HSV-2) เชื้อมักเกิดบริเวณอวัยวะเพศและติดต่อโดยเพศสัมพันธ์ เรียก Herpes genitalis
        อาการเริมต้นจะมีอาการปวดแสบปวดร้อนตำแหน่งที่ได้รับเชื้ออาการของการติดเชื้อที่ปากและที่อวัยวะเพศจะเหมือนๆกันเพียงแต่ขึ้นกันคนละที่อาการจะแบ่งเป็น การเป็นครั้งแรก Primary Infection ระยะปลอดอาการ Latency and Shedding และอาการกลับเป็นซ้ำ Recurring Infections
        -การเป็นครั้งแรก Primary Infection เริ่มด้วยอาการปวดแสบร้อนต่อมาจะมีอาการบวมและอีก 2-3 วันจะมีตุ่มน้ำใสเกิดบนฐานสีแดงตุ่มน้ำแตกออกใน 24 ชั่วโมงและตกสะเก็ด ตุ่มอาจจะรวมเป็นกลุ่มใหญ่และเป็นแผลกว้างทำให้ปวดมาก แผลจะหายใน 2-3 สัปดาห์ตำแหน่งที่พบบ่อยได้แก่ ปาก ริมฝีปาก ตา เมื่อแผลแห้งแล้วจะไม่ติดต่อระหว่างที่เป็นผื่นต่อมน้ำเหลืองใกล้ๆอาจจะโตและอาจจะมีไข้ปวดเมื่อยตามตัว
        -ระยะปลอดอาการ Latency and Shedding ช่วงนี้เชื้ออยู่ในร่างกายโดยที่ไม่เกิดอาการอะไร เชื้ออาจจะแบ่งตัวและสามารถติดต่อได้โดยเฉพาะเชื้อที่อวัยวะเพศแม้ว่าจะไม่มีผื่น
        -อาการกลับเป็นซ้ำ Recurring Infections มีอาการน้อยกว่า และเป็นพื้นที่น้อยกว่าไม่ค่อยมีไข้ และมักเป็นบริเวณใกล้กับที่เดิมโดยเฉพาะที่อวัยวะเพศอาจจะกลับเป็นซ้ำได้ 5 ครั้งต่อปี
        :pencil2:ผลการตรวจ : การตรวจหาแอนติบอดีชนิด IgM ต่อไวรัสเฮอร์ปีส์ ซิมเพล็กซ์ (HSV) ด้วยเทคนิค ELISA เป็นการตรวจหาการติดเชื้อของโรคเริมในระยะแรกหรือติดเชื้อตั้งแต่กำเนิด 2.2 การตรวจหาแอนติบอดีต่อไวรัสเฮอร์ปีส์ซิมเพล็กซ์ (HSV-1, HSV-2) ด้วยเทคนิค NT เป็นการตรวจหาระดับแอนติบอดีต่อเชื้อ HSV-1 และ HSV-2
        :pencil2:การรักษา :
        1.)ใช้ยาต้านไวรัส ยามิได้รักษาให้หายขาดเพียงแต่ลดวามรุนแรง แลความถี่และเวลาที่เป็น
        2.)ใช้ยาต้านจุลินทรีถ้ามีการติดเชื้อแบคทีเรีย
      - :red_flag:Hand foot and mouth disease (โรคมือ เท้า ปาก)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : ส่วนใหญ่พบได้ในเด็กที่มีอายุน้อยกว่า 5 ปี ผู้ติดเชื้อส่วนใหญ่มักไม่แสดงอาการป่วย หรืออาจพบอาการเพียงเล็กน้อย เช่น มีไข้ ปวดศีรษะ คลื่นไส้ ปวดเมื่อย เป็นต้นโดยจะปรากฏอาการดังกล่าวอยู่ 3-5 วันแล้วหายได้เองหรือมีอาการไข้ ร่วมกับตุ่มพองเล็กๆ เกิดขึ้นที่ผิวหนังบริเวณฝ่ามือ ฝ่าเท้า และในปาก โดยตุ่มแผลในปาก ส่วนใหญ่พบที่เพดานอ่อนลิ้น กระพุ้งแก้ม เป็นสาเหตุให้เด็กไม่ดูดนม ไม่กินอาหารเพราะเจ็บ อาจมีน้ำลายไหล บางรายอาจไม่พบตุ่มพองแต่อย่างใด แต่บางรายจะมีอาการรุนแรง ขึ้นอยู่กับชนิดของไวรัสที่มีการติดเชื้อ เช่น การติดเชื้อจาก Enterovirus71 อาจมีอาการทางสมองร่วมด้วย โดยเป็นแบบ Aseptic meningitis ที่ไม่รุนแรง หรือมีอาการคล้ายโปลิโอ ส่วนที่รุนแรงมากจนอาจเสียชีวิตจะเป็นแบบ Encephalitis ซึ่งมีอาการอักเสบส่วนก้านสมอง (Brain stem) อาการหัวใจวายและ/หรือมีภาวะน้ำท่วมปอด (Acute pulmonary edema)
        :pencil2:ผลการตรวจ :
        1.)ส่งตรวจหาชนิดไวรัสก่อโรคได้จากสารคัดหลั่งจากจมูกและคอหอยหรือจากตุ่มน้ำที่ผิวหนังโดยตรงด้วยวิธี Polymerase Chain Reaction (PCR) ซึ่งทราบผลภายในใน 48-72 ชั่วโมง
        2.)ส่งตรวจเลือดหาภูมิต้านทานต่อเชื้อไวรัสเอนเทอโร ชนิด 71 (EV-71 IgM) เป็นการคัดกรองเบื้องต้นในรายที่สงสัยอาการรุนแรง
        :pencil2:การรักษา : เนื่องจากในปัจจุบันโรคมือ เท้า ปาก ยังไม่มีการรักษาการรักษาจึงเป็นการรักษาอาการทั่วๆ ไปตามแต่อาการของผู้ป่วย
      - :red_flag:Varicella zoster infection (โรคงูสวัดเกิดจากเชื้อไวรัสวาริเซลลาซอสเตอร์)
        :pencil2:ลักษณะทางคลินิก : อาการนำ (จะเป็นอาการปวดแสบร้อน ชาหรือ รู้สึกปวดเสียวคล้ายหนามแทง และไวต่อสิ่งกระตุ้น ผู้ป่วยอาจมีไข้ รู้สึกไม่สบาย อ่อนเพลีย ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ) อาการเฉียบพลัน (ตุ่มน้ำใสจะเรียงตัวตามแนวประสาท (Dermatomes), ระยะที่เกิดตุ่มใส ประมาณ 7–10 วัน และจะค่อยๆดีขึ้นภายใน 2–4 อาทิตย์)
        :pencil2:ผลการตรวจ : การตรวจร้ำใน Vesicle จะพบ Multinucleated giant cell โดยวิธี Tzanck
        :pencil2:การรักษา :
        1.)การรักษาโรคงูสวัด โดยการให้ยาฆ่าเชื้อไวรัส ยาแก้ปวด และรักษาตามอาการ โดยปรึกษาแพทย์
        2.)24 ชั่วโมง ก่อนมีผื่นขึ้น จนตุ่มตกสะเก็ดหมดแล้วหรือประมาณ 6 วันหลังตุ่มขึ้นตา ปัสสาวะหรือเลือดในช่วงต้นของโรค