Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Les 5: H47.3 Campbell - Coggle Diagram

- - - - Dit gebeurt in bloed en lymfe
      - Het respons zorgt ervoor dat antilichamen helpen om pathogenen en giftige stoffen te neutraliseren en elimineren in lichaamsvloeistof. (Secretie)
    - - Het respons zorgt ervoor dat gespecialiseerde T-cellen geïnfecteerde lichaamscellen (met het ziekteverwekker) vernietigen
  - - - Een lichaamsvreemde molecuul moet aanwezig zijn dat specifiek kan binden aan het antigeen receptor van de helper T-cel.
      - Het antigeen (van 1.) moet weergegeven zijn op het oppervlak van een antigeen presenterende cel. Een antigeen presenterende cel kan een dendritische cel, macrofaag of B-cel zijn.
    - - De antigeen receptor aan het oppervlak van de helper T-cel bindt aan het antigeen fragment en aan het klasse II MHC-molecuul dat dat fragment op de antigeen presenterende cel vertoont.
      - Tegelijkertijd bindt een bijkomend eiwit, CD4 genaamd, op het oppervlak van de helper-T-cellen aan het klasse II MHC-molecuul, waardoor de cellen bij elkaar blijven. Terwijl de twee cellen met elkaar in wisselwerking staan, worden signalen in de richting van cytokinen uitgewisseld.
        De cytokines die door een dendritische cel worden uitgescheiden, werken bijvoorbeeld in combinatie met het antigeen om de helper-T-cel te stimuleren, waardoor deze zijn eigen set cytokines produceert. Ook maakt uitgebreid contact tussen de celsystemen verdere informatie-uitwisseling mogelijk.
      - Antigeen-presenterende cellen interageren met de helper-T-cellen in verschillende contexten. Antigeenpresentatie door een dendritische cel of macrofaag activeert een helper-T-cel, die prolifereert en een kloon van geactiveerde cellen vormt. Daarentegen presenteren B-cellen antigenen aan reeds geactiveerde helper-T-cellen, die op hun beurt de B-cellen zelf activeren. Geactiveerde helper-T-cellen helpen ook bij het stimuleren van cytotoxische T-cellen.
  - - - Activatie van B-cellen betrekt zowel helper T-cellen als eiwitten op het oppervlak van pathogenen bij.
      - Gestimuleerd door zowel antigenen als cytokinen (afweermolecuul), groeien, delen en differentieert de B-cel tot geheugen-B-cellen en antilichaam-uitscheidende plasmacellen.
      - De route voor antigeenverwerking en weergave in B-cellen verschilt van die in andere antigeen presenterende cellen. Een macrofaag of dendritische cel kan fragmenten van een grote verscheidenheid aan eiwitantigenen onderdrukken, terwijl een B-cel alleen het antigeen presenteert waaraan hij specifiek bindt. Wanneer een antigeen voor het eerst bindt aan receptoren op het oppervlak van een B-cel, neemt de cel een paar vreemde moleculen op door receptor gemedieerde endocytose. Het klasse II MHC-eiwit van de B presenteert vervolgens een antigeenfragment aan een helper-T-cel. Dit directe cel-tot-cel contact is meestal cruciaal voor B-celactivering.
      - B-cel activatie lijdt tot een humorale immuun respons: een alleen geactiveerde B-cel zorgt voor duizend identieke plasma cellen. Deze plasmacellen stoppen met expressie van een membraan gebonden antigeen receptor en beginnen met het produceren en afgeven van antilichamen. De meeste antigenen die herkent worden foor B-cellen hebben meerdere epitopen. Een blootstelling aan één antigeen activeert normaal een verscheidenheid aan B-cellen, dat lijdt tot verschillende plasmacellen producerende antilichamen gericht tegen verschillende epitopen op het gemeenschappelijke antigeen.
    - - Antilichamen vermoorden pathogen niet direct. Antilichamen binden namelijk eerst aan antigenen. Antilichamen onderbreken hierdoor pathogeen activiteit of markeren pathogenen in verschillende manieren voor inactivatie of verwoesting.
        
        Een manier hoe een antilichamen te werk gaat wordt neutralisatie genoemd. Bij dit proces binden antilichamen aan eiwitten op het oppervlak van een virus. De gebonden antilichamen voorkomen infecties van een lichaamscel, en neutraliseren de virus. Op een zelfde manier binden antilichamen soms aan toxinen in lichaamsvloeistof en wordt er voorkomen dat er toxinen in het lichaam komt.
        
        Een andere manier hoe een antilichaam te werk gaat wordt opsonisatie genoemd. Bij dit proces blokkeren antilichamen (die gebonden zijn aan antigenen) de infectie niet. In plaats daarvan presenteren ze een gemakkelijk herkende structuur voor macrofagen of neutrofielen, waardoor fagocytose wordt bevorderd. Omdat elk antilichaam twee antigeenbindende plaatsen heeft, kunnen antilichamen ook fagocytose vergemakkelijken door bacteriële cellen, virussen of andere vreemde substanties te koppelen tot aggregaties.
        
        Wanneer antilichamen fagocytose vergemakkelijken, zoals bij opsonisatie, helpen ze ook bij het verfijnen van de humorale immuunrespons. Bedenk dat fagocytose macrofagen en dendritische cellen in staat stelt antigenen aan te bieden aan en helper-T-cellen te stimuleren, die op hun beurt de B-cellen stimuleren waarvan de antilichamen bijdragen aan fagocytose. Deze positieve feedback tussen aangeboren en adaptieve immuniteit draagt bij aan een gecoördineerde, effectieve reactie op infectie.
        
        Antilichamen werken soms samen met eiwitten van het complementaire systeem (de naam complement weerspiegelt het feit dat deze eiwitten bijdragen aan de effectiviteit van antilichaamgerichte aanvallen op bacteriën.) Binding van een complementaire eiwit aan een antigeen-antilichaam complex op een lichaamsvreemde cel veroorzaakt de generatie van een membraan aanval complex. Dit complex vormt een poerie in het membraan van de cel. Ionen en water kunnen de cel in en zorgen ervoor dat deze opzwelt en kapotgaat (lyse). Deze cascade van complement-eiwitactiviteit, of deze nu wordt geactiveerd als onderdeel van aangeboren of adaptieve afweer, resulteert in de lysis van lichaamsvreemde cellen en produceert factoren die ontsteking bevorderen of fagocytose stimuleren.