Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Hypovolemic shock ภาวะช็อคจากปริมาณของสารน้ำหรือเลือดในร่างกายลดลง -…

- - - - ปริมาณเลือดที่สูบฉีดออกจากหัวใจแต่ละครั้งลดลง
        
        ปริมาณเลือดที่สูบฉีดออกจากหัวใจใน 1 นาทีลดลง
        
        การขนส่งออกซิเจนไปยังเซลล์ลดลง
        
        การกำซาบของเนื้อเยื่อลดลง
        
        เซลล์ขาดออกซิเจน
  - - - 🦷 การมีกระดูกหัก โดยเฉพาะเมื่อมีการหักของกระดูกต้นขาซึ่งจะทำให้มีเลือดออกได้ 1-4 ยูนิต และกระดูกเชิงกรานหักทำให้มีเลือดออกได้ 6-8 ยูนิต
      - 🌺การเกิดการอักเสบของอวัยวะภายในช่องท้อง เช่นเยื่อบุช่องท้องอักเสบ ตับอ่อนอักเสบ การอุดตันของทางเดินอาหาร เป็นต้น
      - 💥 การชอกช้ำของเนื้อเยื่อและอวัยวะภายในฉีกขาดหรือแตก เช่น ตับ ม้าม เป็นต้น
    - - 🌻 การเสียเลือด ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดภาวะช็อกจากปริมาณไหลเวียนลดลงมากที่สุด
      - 🌻 การสูญเสียน้ำทางระบบทางเดินอาหารจากการอาเจียนหรือท้องเสีย
      - 🌻 การสูญเสียน้ำทางไตจากผู้ป่วยเป็นเบาหวาน เบาจืด หรือได้รับยาขับปัสสาวะมากเกินไป
      - 🌻 การสูญเสียทางผิวหนัง เช่น แผลไฟไหม้ หรือสูญเสียน้ำแล้วได้รับทดแทนไม่เพียงพอ เช่น จากการ
- - - - เพื่อป้องกันการเกิดภาวะเนื้อเยื่อขาดออกซิเจน
    - - สัญญาณชีพปกติ
      - ระดับความรู้สึกตัวปกติ ไม่มีอาการกระสับกระส่าย สับสน ชัก และหมดสติ
      - คลื่นไฟฟ้าหัวใจปกติ
      - ค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดงร้อยละ 90-100
      - ผลการวิเคราะห์ค่าก๊าซในเลือดแดงมีค่า
        
        pH = 7.35-7.45
        
        PaO2 มากกว่า 80 มิลลิเมตรปรอท
        
        PaCO2 35-45 มิลลิเมตรปรอท
        
        HCO3 22-26 mEq
      - ไม่พบอาการเขียว
    - - เพื่อป้องกันภาวะเนื้อเยื่อขาดออกซิเจน โดยปฏิบัติดังต่อไปนี้
        
        1.1ประเมินภาวะเนื้อเยื่อขาดออกซิเจน
        
        วัดสัญญาณชีพอย่างน้อยทุก 4 ชั่วโมงแต่ในระยะที่มีอาการและอาการแสดงของการเกิดภาวะช็อคให้เฝ้าระวังทุก 1-2 ชั่วโมงโดยเฉพาะการหายใจเพราะผู้ป่วยจะต้องหายใจให้เร็วและแรงขึ้นเพื่อให้ร่างกายได้ออกซิเจนเพิ่มขึ้น
        
        ประเมินระดับความรู้สึกตัวทุก 4 ชั่วโมงโดยในรายที่มีอาการและอาการแสดงของการเกิดภาวะช็อกให้เฝ้าระวังทุก 1- 2 ชั่วโมงถ้ามีเลือดไปเลี้ยงสมองน้อยลงผู้ป่วยจะมีอาการกระสับกระส่ายสับสนและอาจถึงขั้นหมดสติได้
        
        ประเมินอาการเขียวโดยดูบริเวณริมฝีปากเยี่ยเบื่ช่องปากเล็บมือเล็บเท้าและติ่งหู โดยอาการเขียวเป็นอาการที่บ่งบอกถึงภาวะเลือดขาดออกซิเจนได้ไม่แน่นอนเพราะเมื่อตรวจพบว่าผู้ป่วยมีอาการเขียวชัดเจนก็แสดงว่ามีระดับของภาวะเลือดขาดออกซิเจนรุนแรงจนเกือบจะทำให้เนื้อเยื่อถูกทำลายแล้ว ดังนั้นการประเมินอาการ เขียวควรกระทำร่วมกับการติดตามค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดง ค่าความดันออกซิเจนในเลือดแดงและสัญญาณชีพร่วมด้วย
        
        ติดตามผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการได้แก่ค่าก๊าซในกระแสเลือดซึ่งถือว่าเป็นค่าที่เชื่อถือได้มากที่สุดในการประเมินเกี่ยวกับออกซิเจนในร่างกายโดยสามารถช่วยประเมินเกี่ยวกับภาวะกดดันของร่างกายว่ามีความสมดุลหรือไม่
        
        ติดตามการเปลี่ยนแปลงของค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดง (oxygen saturation)จากเครื่องมือวัดค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดง (oximeter) ซึ่งสามารถนำมาใช้เฝ้าระวังโดยผู้ป่วยไม่ต้องเจ็บปวดและสามารถติดตามผลของออกซิเจนได้อย่างรวดเร็ว
        
        ติดตามการทำงานของหัวใจจากเครื่องตรวจบันทึกคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
        
        ติดตามผลภาพรังสีส่งออกเพื่อดูความผิดปกติที่เกิดขึ้นในปอดที่จะส่งเสริมให้สภาพของผู้ป่วยเลวลง
        
        1.2 ดูแลให้ทางเดินหายใจมีการระบายอากาศเป็นไปด้วยดีโดยปฏิบัติ ดังนี้
        
        ตรวจดูทางเดินหายใจว่ามีการอุดกั้นหรือไม่เพราะจะเป็นการขัดขวางการระบายอากาศ
        
        เปิดทางเดินหายใจให้โล่งเพื่อให้อากาศสามารถผ่านเข้าไปในปอดได้อย่างสะดวก โดยในผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว จัดให้นอนตะแคงเพื่อกันไม่ให้ดินตกไปอุดกั้นทางเดินหายใจ ถ้ายังคงมีการอุดกั้นอยู่ให้ใช้ท่อช่วยหายใจชนิดต่างๆช่วยตามความเหมาะสม อาทิเช่น oropharyngeal airway,nasopharyngeal airway,endoteacheal tube และ tracheostomy tube และดูดเสมหะออกจากทางเดินหายใจ ซึ่งการดูดเสมหะจะต้องกระทำด้วยความระมัดระวัง เพราะขณะดูดเสมหะจะมีการดูดเอาออกซิเจนออกมา และยังทำอันตรายต่อเยื่อบุทางเดินหายใจด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะการดูดเสมหะทางท่อหลอดลมคอและท่อเจาะคอ
        
        จัดให้อยู่ในท่าศีรษะสูงเพื่อให้การขยายตัวของปอดเป็นไปได้ด้วยดี แต่ถ้าผู้ป่วยอยู่ในภาวะช็อค ควรให้นอนราบ ยกปลายเท้าสูงก็เพียงพอ
        
        คลายเสื้อผ้าที่รัดตรึงผู้ป่วยออก เพื่อให้ผู้ป่วยหายใจหายได้สะดวกขึ้น
        
        ในรายที่รู้สึกตัวดีควรแนะนำผู้ป่วยเรื่องการหายใจเข้า-ออกลึกๆและการไออย่างมีประสิทธิภาพ (Deep breathing exercise and effective cough) เพราะจะช่วยขยายปอดและขับเสมหะออกมา ป้องกันการเกิดปอดแฟบและปอดบวมเฉพาะที่ได้
        
        การปฏิบัติ
        
        1.จัดให้ผู้ป่วยนอนศีรษะสูงเล็กน้อยประมาณ 30 องศา หรือให้นอนศีรษะสูง 45-60 องศา
        
        2.ในรายที่มีแผลผ่าตัด ให้ผู้ป่วยใช้มือสองข้างวางหรือประสานกันบริเวณแผลผ่าตัด เพื่อช่วบประคองแผลผ่าตัด หรือถ้าแผลกว้างมากให้ใช้หมอนหรือผ้าห่มพับเป็นรูป
        
        3.ให้ผู้ป่วยหายใจเข้าลึกๆช้าๆผ่านทางจมูก และหายใจออกช้าๆผ่านทางปาก จำนวน 5 ครั้ง ในระยะหลังอาจเพิ่มได้ถึง 10 ครั้ง
        
        4.ในขณะที่หายใจเข้าครั้งสุดท้าย ให้ผู้ป่วยอ้าปากและไอออกมาจากส่วนลึกของลำคอ 1-2 ครั้ง เพื่อช่วยขับเสมหะออกมา
- - - - สูญเสียเลือดร้อยละ 15 ของปริมาณเลือดไหลเวียนทั้งหมดในร่างกายหรือ 750 ml.
      - ร่างกายยังคงสามารถปรับชดเชยปริมาณ cardiac output ไว้ได้
    - - สูญเสียเลือดร้อยละ 15-30 ของปริมาณเลือดไหลเวียนทั้งหมด หรือ 750-1500 ml.
      - มีอาการกระสับกระส่าย
      - Pulse pressure ค่าความต่างระหว่าง SPB กับ DBP แคบกว่า 25-50%
      - Pulse 100-120 ครั้ง/นาที
      - Capillary refill > 3 นาที
    - - สูญเสียเลือดร้อยละ 30-40 ของเลือดที่ไหลเวียนทั้งหมดในร่างกายหรือ 1500-2000 มล.
        
        กระสับกระส่าย
        
        ซึม สับสน
        
        Blood pressure ต่ำกว่า 90/60 mmHg.
        
        หายใจเร็ว 30-40 ครั้ง/นาที
        
        MAP<60 mmHg.
        
        Neck vein engorgement
        
        CVP สูง
    - - สูญเสียเลือดร้อยละ >40 ของปริมาณเลือดที่ไหลเวียนทั้งหมดหรือ >2000 ml.
        
        อัตราการเต้นของหัวใจ >140 ครั้ง/นาที
        
        ไม่รู้สึกตัว
        
        ความดันโลหิตลดลง
        
        Pulse pressure แคบ
        
        Capillary refill ช้า >3 นาที