Plansza zawierająca litery była eksponowana przez okres około 100 milisekund. Potem następowała
przerwa trwająca od 50 do 500 milisekund. Badany widział w tym czasie jasne lub ciemne pole. Potem eksponowano tak zwany bodziec wskaźnikowy, informujący badanego, którą część planszy ma odtworzyć.
Bodźcem wskaźnikowym był ton o różnej wysokości. Gdy ton był wysoki, badany miał odtwarzać górny
wiersz planszy, gdy ton miał średnią wysokość-wiersz środkowy, kiedy zaś ton był niski -wiersz dolny.
Ponieważ tony eksponowano w losowej kolejności, badany nigdy nie wiedział, jaką część planszy zawierającej litery będzie musiał odtworzyć. Do czasu ekspozycji bodźca wskaźnikowego musiał więc przechowywać
w pamięci wszystkie litery. W tej wersji eksperymentu badany przechowywał w pamięci informację o położeniu liter, to jest o tym, w którym wierszu planszy się one znajdowały. Badani potrafili odtwarzać litery
z bardzo dużą dokładnością i nie popełniali wielu błędów. Gdy plansza zawierała 9 liter-po 3 litery w 3 wierszach-zadanie wykonywane było niemal bezbłędnie. Wyniki przedstawiały się analogicznie, gdy eksponowano 12 liter-po 4 litery w 3 wierszach.
