Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 1 แนวคิด ทฤษฎี และหลักการของการพยาบาลเด็กและวัยรุ่น, นางสาวจารุวรรณ…

- - - - จะเริ่มรู้สึกถึงความเป็นไปของความตาย
      - เข้าใจว่าความตายเป็นสิ่งที่กลับไปกลับมาได้
      - เด็กมักกลัวคนจะตายมากกว่าคิดว่าตนเองตาย
    - - คิดว่าความตายเป็นเรื่องของการแยกจาก
      - อายุ 9-12 ปี จะเข้าใจสิ่งที่เป็นนามธรรมเกี่ยวกับความตายมากขึ้น
      - จะมีความกลัวการสูญเสียตนเองและบุคคลอันเป็นที่รัก
    - - ยังมีความไม่เข้าใจเรื่องการตาย
      - เด็กจะพูดถึงคนที่ตายไปแล้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
      - เด็กจะโศกเศร้าเนื่องจากเห็นบุคคลใกล้ชิดแสดงอาการเศร้าโศก
    - - มีความเข้าใจเกี่ยวกับความตายได้เช่นเดียวกับผู้ใหญ่ว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ
      - เด็กวัยรุ่นยังมองว่าความตายเป็นเรื่องที่ยังไกลตนเอง บางครั้งอาจปฏิเสธเรื่องความตาย
    - - จะยังไม่มีมโนทัศน์เกี่ยวกับความตาย
        และยังไม่สามารถรับรู้และเข้าใจเกี่ยวกับความหมายของการตาย
  - - - หมายถึงภาวะที่บุคคลต้องเผชิญความตายของตนเองและบุคคลมีความเชื่อว่าตนเองกำลังจะตาย การเจ็บป่วยทรุดลงเป็นลำดับ จนมีข้อบ่งชี้ทางการแพทย์ว่าอยู่ในระยะที่ต้องเผชิญกับความตาย ซึ่งอาจใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีหรือสัปดาห์ที่บุคคลจะต้องเตรียมตัวเพื่อเผชิญกับความตาย
    - - ความตาย (Death) หมายถึงการสิ้นสุดชีวิตอย่างถาวรเป็นการยุติสภาพการทำงานโดยสิ้นเชิงทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ
    - - เป็นการดูแลผู้ป่วยระยะใกล้ตายไปจนกระทั่งตายและหลังการตาย โดยเน้นการดูแลเพื่อลดและบรรเทาความทุกข์ทรมานและอาการอื่นๆ ซึ่งต้องให้การดูแลที่ครอบคลุมปัญหาทั้งทางด้านร่างกาย จิตใจ สังคม และจิตวิญญาณ
  - - - ยังไม่มีความรู้สึกที่ชัดเจน อาจร้องไห้หาบุคคลใกล้ชิด
    - - อาจแสดงออกต่อการสูญเสียในรูปของปฏิกิริยาต่อการแยกจาก
    - - อาจแสดงออกมาในรูปของ พฤติกรรมถดถอย รู้สึกผิดว่าตนเองทำให้บุคคลใกล้ชิดตาย
    - - เด็กต้องการคำปลอบโยน อาจใช้เวลากลับเข้ามาสู่อารมณ์ปกติใน 1 ปี
      - เด็กผู้ชายมักเก็บความรู้สึกไว้
    - - เด็กจะแสดงอารมณ์โกรธต่อการสูญเสียและเสียใจ และอาจคิดถึงอนาคตว่าตนเองจะอยู่อย่างไร
      - เด็กมีความรู้สึกหลากหลาย สับสน รู้สึกผิด จะคล้ายๆกับผู้ใหญ่
  - - - เพื่อให้เด็กและครอบครัวมีคุณภาพชีวิตที่ดีที่สุด
      - ช่วยให้เด็กสามารถผ่านวาระสุดท้ายของชีวิตอย่างสงบสุข
      - มีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ โดยยึดถือตามความเชื่อทางศาสนา วัฒนธรรม ความเชื่อของผู้ป่วยและครอบครัว
    - - ด้านร่างกาย
        
        บรรเทาความทุกข์ทรมานในวาระสุดท้าย
        
        จัดท่าให้ผู้ป่วยสุขสบาย ถ้าเด็กมีความทุกข์ทรมานจะส่งผลต่อด้านจิตใจ อารมณ์ สังคมและจิตวิญญาณ
        
        การดูแลทั่วไป: ความสะอาดของร่างกาย ให้ได้รับสารนํ้าอย่างเพียงพอออกซิเจน ผิวหนัง ขับถ่าย การพักผ่อนนอนหลับ จัดสิ่งแวดล้อมให้สะอาดสงบ
        
        ควรจำกัดการเยี่ยม หรือตามความต้องการของเด็กและครอบครัว
        
        ควรงดการส่งตรวจต่างๆ และวัดสัญญาณชีพเท่าที่จำเป็น
      - ด้านจิตใจ
        
        ตอบสนองความต้องการของเด็กตามวัย
        
        ให้ผู้ปกครองเฝ้าอย่างใกล้ชิด ยอมรับพฤติกรรมต่างๆของเด็ก การดูแลยึดหลัก ใส่ใจ สบาย สื่อสาร สม่ำเสมอ สดชื่น และสัมพันธภาพ
        
        ช่วยให้ครอบครัวเผชิญความเครียด ความเศร้าโศกเสียใจ โดยให้ความสนใจ เอาใจใส่ ให้ข้อมูล ให้การปลอบโยน แนะนำแหล่งช่วยเหลือ เป็นผู้ฟังที่ดี
      - ด้านสังคม
        
        ควรให้เด็กได้อยู่ในบรรยากาศที่อบอุ่นแวดล้อมด้วยคนใกล้ชิด
        
        ผู้ปกครองควรได้รับสิทธิ์สามารถเข้าเยี่ยมหรืออยู่กับเด็กได้ตลอดเวลา
        
        ทีมการดูแลรักษาควรเป็นทีมเดิม เพื่อให้เด็กรู้สึกคุ้นเคย
      - ด้านจิตวิญญาณ
        
        พยาบาลควรประเมินและบันทึกสภาพจิตใจของเด็กเกี่ยวกับความตาย
        
        เปิดโอกาสให้เด็กได้ซักถามเกี่ยวกับโรคที่เป็นอยู่
        
        ให้การดูแลใกล้ชิด เพื่อให้เด็กมั่นใจว่าจะไม่ถูกทอดทิ้ง มีที่พึ่งยามต้องการ
        
        ส่งเสริมอำนวยความสะดวก ตอบสนองต่อความต้องการด้านความเชื่อ ศาสนา
        
        ตอบสนองความต้องการครั้งสุดท้ายของเด็กเท่าที่จะทำได้
- - - - เด็กแรกเกิดจนถึงอายุ 1 ปี
      - สามารถรวมคะแนนความปวดได้ตั้งแต่ 0-7 คะแนน
      - พิจารณาให้ยาแก้ปวดเมื่อคะแนน มากกว่าหรือเท่ากับ 4 คะแนน
    - - เด็กอายุ 1-6 ปี
      - สามารถรวมคะแนนความปวดได้ตั้งแต่ 4-13 คะแนน
      - พิจารณาให้ยาแก้ปวดเมื่อคะแนน มากกว่าหรือเท่ากับ 8 คะแนน
    - - เด็กอายุ 1-6 ปี และผู้ป่วยเด็กที่มีความผิดปกติของสมอง
      - สมอง สามารถรวมคะแนนความปวดได้ตั้งแต่ 0-10 คะแนน
    - - เด็กอายุ 3-4 ปี ขึ้นไปที่สามารถสื่อภาษาได้รู้เรื่องสามารถประเมินความรู้สึกของตนเองได้
      - ได้ เป็นเครื่องมือวัดระดับความเจ็บปวดที่มี ฃภาพวาดหรือภาพถ่ายเป็นสีหน้าของเด็ก ที่แสดงความเจ็บปวดมาก ปานกลาง น้อย หรือ ไม่ปวดเลย ในแนวราบ
    - - เด็กอายุ 4 ปีขึ้นไป
      - ให้คะแนนเป็นระดับ 3-4 ระดับ ประกอบไปด้วยแผ่นวงกลม 4 แผ่น ให้เด็กเลือก ถ้าไม่เลือกเลยแปลว่าไม่ปวด ถ้าเลือก 1 แผ่นแปลว่าปวดน้อย เลือก 2 แผ่น แปลว่าปวดปานกลาง เลือก 3 แผ่น แปลว่าปวดมาก และเลือก 4แผ่นแปลว่าปวดมากที่สุด
    - - เหมาะสำหรับเด็กอายุ 5 ปีขึ้นไป
      - เป็นเครื่องมือวัดระดับความเจ็บปวด ที่เป็นตัวเลข เช่น 0 หมายถึง ไม่ปวด และ 10 หมายถึงปวดมากที่สุดจนทนไม่ได้
  - - - การจัดการโดยไม่ใช้ยา
        จุกนมปลอม ดูดนม ห่อตัว อุ้มโยก การสัมผัส การนวด การกดจุด เปลี่ยนท่า จัดท่าให้เหมาะสมกับตำแหน่งที่ปวด ลดสิ่งเร้า แสง เสียง ลดหัตถการ รบกวนผู้ป่วยให้น้อยที่สุด พูดคุย ปลอบโยน ให้ข้อมูล อ่านหนังสือ ภาพ นิทาน การ์ตูน ท่องเที่ยว สวดมนต์
      - การจัดการด้วยยา
        Acetaminophen: Tylenol, paracetamol,panadol NSAID: diclofenac, piroxicam
        (feldene),indomethacin, Ibuprofen, aspirin
        S/E: Hepatic Renal GI Hematologic
    - - การจัดการโดยไม่ใช้ยา
        การหายใจเข้าออก ลึก นาน ดนตรีบำบัด การผ่อนคลายกล้ามเนื้อ Musce relaxation การประคบร้อน-เย็นการนวดผ่อนคลาย ใช้หลาย ๆวิธีประกอบ
      - การจัดการด้วยยา
        Narcotic
        S/E ง่วง หลับ หรือติดขาได้ เชน Codeine Tramadol
    - - การจัดการโดยไม่ใช้ยา
        การสะกดจิต การผ่อนคลายกล้ามเนื้อ Deep breathing ทำสมาธิ Pet therapy
      - การจัดการด้วยยา
        Narcotic bolus/drip, MO, Fentanyl
        S/E: Respiratory, GI
  - - - ใช้Two-step strategy
        
        ขั้นที่ 1 (1st step) : ปวดเล็กน้อย (mild pain) เด็กอายุน้อยกว่า 3 เดือน แนะนำให้ยาแก้ปวดเป็นพาราเซตามอล เพียงตัวเดียว ส่วนเด็กอายุมากกว่า 3 เดือน แนะนำให้ยาแก้ปวด เป็นพาราเซตามอล และ ibuprofen
        
        ขั้นที่ 2 (2nd step) : ปวดปานกลางถึงปวดมาก (moderate to severe pain) แนะนำให้ใช้ยากลุ่ม strong opioid โดยมอร์ฟีนเป็นตัวเลือกหลัก (drug of choice)
      - ให้ยาแก้ปวดตามเวลา dosing at regular intervals (by the clock) แนะนำให้ยาแก้ปวดตามเวลาสม่ำเสมอ ดีกว่าให้ยาแก้ปวดเมื่อมีอาการปวดเกิดขึ้นแล้ว และแนะนำให้ยาแก้ปวดเสริม (rescue dose) เมื่อมีอาการปวดกำเริบขึ้นมา
    - - ให้ข้อมูลผู้ป่วยและญาติ พยาธิสภาพเกี่ยวกับความปวด
      - การหาวิธีบรรเทา เพื่อให้ผู้ป่วยและญาติคลายความกังวล
      - มีความมั่นใจต่อการรักษาความปวด เพื่อลดความกลัว
      - เบี่ยงเบนความสนใจจากการปวด โดยการเยี่ยงเบนการรับรู้ของสมอง เช่น การนับเลข ฟังเพลง ฟังนิทาน เล่นเกมส์
      - การเบี่ยงเบนความสนใจจากการปวด ด้วยการเปลี่ยนพฤติกรรม เช่น การผ่อนคลายกล้ามเนื้อ การนั่งสมาธิ Pet therapy
      - การเบี่ยงเบนความสนใจจากการปวดด้วยวิธีทางกายภาพ เช่น ประคบร้อน-เย็น การนวดผ่อนคลาย การจัดท่า การลูบ การสัมผัส จับมือ