Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บุคคลที่มีปัญหาจิตสังคมบุคคลที่มีภาวะสูญเสียและเศร้าโศก - Coggle Diagram

- - - - เพื่อลดภาวะซึมเศร้าหรืออาการแสดงที่เป็นภาวะเศร้าโศรกแบบผิดปกติให้กลับสู่ภาวะปกติ
      - เพื่อให้การรักษาพยาบาลเรื่องอาการและอาการแสดงทางกายให้กลับสู่ภาวะปกติโดยเร็ว
      - เพื่อส่งเสริมสนับสนุนให้ครอบครัวและแหล่งสนับสนุนช่วยเหลือทางสังคมของผู้ป่วยมีส่วนร่วมในการดูแลผู้ป่วย
    - - เพื่อฝึกทักษะการยอมรับความจริงของชีวิตโดยเฉพาะในเรื่องการสูญเสีย
      - เพื่อฝึกการใช้วิธีในการเผชิญปัญหาที่สร้างสรรค์ตัวอย่างการเขียนข้อวินิจฉัยทางการพยาบาล
      - เสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายซ้ำเนื่องจากมีภาวะซึมเศร้าจากการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
      - นอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ เนื่องจากมีภาวะซึมเศร้าจากการสูญเสีย
      - ขาดทักษะในการเผชิญปัญหา เมื่อต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
      - มีความรู้สึกผิดและโทษตนเองว่าเป็นสาเหตุของการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก
  - - - ให้ความรู้และช่วยแนะนำแหล่งสนับสนุน ช่วยเหลือทางสังคมที่เหมาะสมกับบริบทของผู้ป่วยและครอบครัว
      - ให้ความรู้แก่ครอบครรัวถึงปฏิกิริยาตอบสนองต่อการสูญเสีย ภาวะเศร้าโศกและแนวทางในการช่วยเหลือผู้ป่วย กระตุ้นให้เกิดความร่วมมือในการเสริมสร้างความเข้มแข็งให้ผู้ป่วย
      - พูดคุยและส่งเสริมสัมพันธภาพที่ดีระหว่างผู้ป่วยและครอบครัว อธิบายให้ครอบครัวเข้าใจ ยอมรับ และเห็นใจผู้ป่วย คอยอยู่เป็นเพื่อนให้กำลังใจไม่ให้ผู้ป่วยรู้สึกโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง
    - - สร้างสัมพันธภาพแบบตัวต่อตัว ให้เกิดความไว้วางใจในตัวพยาบาล และจากนั้นค่อย ๆเริ่มจากการพูดคุยกับบุคคลที่ผู้ป่วยสนิทและไว้วางใจ
      - ใช้เทคนิคการสื่อสารเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกต่อการสูญเสียที่เกิดขึ้นและพยายามชี้ให้ผู้ป่วยเห็นการเชื่อมโยงกันของคุณค่าของสิ่งที่สูญเสียกับภาวะเศร้าโศกที่เกิดขึ้น
      - ช่วยให้ผู้ป่วยสามารถจัดการกับความรู้สึกค้างคาใจที่มีต่อผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วได้อย่างเหมาะสม จะช่วยทำให้อารมณ์เศร้าโศกลดลงได้
      - พยายามรับฟังอย่างเข้าใจ ยอมรับในพฤติกรรม และมุ่งเน้นให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกต่อการสูญเสียนั้น
      - อยู่เป็นเพื่อนและเป็นกำลังใจผู้ป่วย ส่งเสริมให้เขามองเห็นคุณค่าในตนเองไปจนถึงกระตุ้นสัญชาตญาณของการมีชีวิตอยู่กระตุ้นส่งเสริมให้มีความหวัง และสร้างเป้าหมายของชีวิต
      - ชี้ให้ผู้ป่วยเปรียบเทียบกับประสบการณ์การสูญเสียของตนเองกับผู้อื่นที่มีลักษณะรุนแรงกว่า เพื่อให้เกิดความรู้สึกบรรเทาความทุกข์ใจของตนเอง
      - ส่งเสริมกิจกรรมที่จะนำไปสู่การสร้างความหวัง และศรัทธาในชีวิตรวมถึงที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ เช่น พระ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้ป่วยจะใช้เป็นที่พึ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจได้
      - จัดให้เข้ากลุ่มกิจกรรมบำบัดร่วมกับผู้ป่วยที่มีปัญหาคล้าย ๆ กันเพื่อให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ร่วมรู้สึก และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
    - - ให้การดูแลเรื่องสุขภาพโดยเฉพาะเมื่อมีอาการเบื่ออาหาร และนอนไม่หลับ พยายามหาวิธีการให้ได้รับประทานอาหารที่เพียงพอ
      - จัดสิ่งแวดล้อมให้สงบ ผ่อนคลาย ลดสิ่งกระตุ้นให้ผู้ป่วย
      - ให้ความช่วยเหลือ และกระตุ้นให้ผู้ป่วยสนใจเรื่องสุขวิทยาส่วนบุคคล และกิจวัตรประจำวันโดยให้ผู้ป่วยได้พยายามปฏิบัติกิจวัตรประจำวันด้วยตนเองตามความเหมาะสมและให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอเช่น เรื่องอาหาร การขับถ่าย ความสะอาดของร่างกาย
      - จัดกิจกรรม หรือจัดให้เข้ากลุ่มบำบัดที่ได้ผ่อนคลาย เช่น กลุ่มออกกำลังกาย โยคะ ตามความเหมาะสมกับสมรรถภาพทางร่างกาย เพื่อให้ผู้ป่วยได้ผ่อนคลาย หรือเบี่ยงเบนจากความคิดหมกมุ่นต่อการสูญเสีย
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยา หรือการรักษาตามแผนการรักษาของแพทย์
- - - - ระยะนี้เกิดขึ้นในช่วง 4 – 8 สัปดาห์แรก บุคคลจะช็อค ไม่เชื่อ
        และไม่ยอมรับการสูญเสียที่เกิดขึ้น มีอาการตื่นตะลึง ตัวชา และปฏิเสธ
      - หากปฏิกิริยาการปฏิเสธใช้เวลานานเป็นหลาย ๆ เดือน จะแสดงถึงพยาธิสภาพของการปัญหาทางจิตใจ
        
        หากบุคคลปรับตัวได้ และเริ่มระลึกรู้ถึงการสูญเสียที่เกิดขึ้นความรู้สึกเจ็บปวดจะเกิดขึ้นตามมาซึ่งจะ
        รุนแรงมากน้อยเพียงใดขึ้นอยู่กับการให้คุณค่าและความสำคัญที่บุคคลมีต่อสิ่งที่สูญเสีย
      - ปฏิกิริยาหรืออาการของความเศร้าโศกมักแสดงออกด้วยการเสียใจ
        การร้องไห้ รับประทานอาหารน้อยลง นอนไม่หลับ คิดถึงบุคคล
        ที่สูญเสีย หรือมีความโกรธกล่าวโทษตำหนิบุคคลใกล้ชิด ผู้ช่วยเหลือ หรือแม้แต่กล่าวโทษตนเอง
    - - อาการแสดงทางกาย
        
        มีความรู้สึกหายใจขัด ลำคอตีบตัน หมดแรงอ่อนเพลีย ตัวชา
        หน้ามืด คอแห้ง คลื่นไส้อาเจียน แบบแผนการรับประทานอาหาร
        และการนอนหลับพักผ่อนเปลี่ยนแปลงไป เป็นต้น
      - อาการแสดงทางจิตใจ
        
        มีความคิดหมกมุ่น อยู่กับสัญลักษณ์หรือตัวแทนของบุคคลที่สูญเสีย เช่น รูปถ่าย เสื้อผ้า หรือสิ่งของที่เป็นของบุคคลที่สูญเสีย
        
        หดหู่ ว้าเหว่ กระสับกระส่าย กระวนกระวาย และมักแยกตัว ไม่ต้องการมีสัมพันธภาพกับผู้อื่น ไม่ยอมรับความจริงเป็นครั้งคราว ละอายใจ รู้สึกผิด กล่าวโทษตนเอง ไม่กระตือรืนร้น ขาดสมาธิที่จะตั้งใจทำงาน รู้สึกไร้คุณค่า
        
        บางรายอาจมีอาการรุนแรงจนถึงมีการแปลภาพผิด หรือประสาทหลอน หรือไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
        
        บุคคลที่สามารถปรับตัวต่อการสูญเสียได้ดีจะกลับคืนสู่สภาวะปกติ ถือเป็นการปรับตนเองในระยะสุดท้ายของกระบวนการในระยะนี้ ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้เวลา 20 – 60 วันแรก
  - - - ปฏิกิริยาความเศร้าโศกเรื้อรัง ยาวนาน โดยบุคคลจะมีภาวะเศร้าโศก
        อยู่เป็นเวลาหลายปีโดยไม่มีท่าทีว่าความรู้สึกน้ันจะลดลงความคิด หมกมุ่นเกี่ยวกับ ความทรงจำเก่า ๆ ไม่สามารถขจัดความรู้สึกหม่น หมองเสียใจจากการสูญเสียไปได้เป็นเวลาหลายปี
    - - ปฏิกิริยาเศร้าโศกที่ล่าช้า บุคคลไม่สามารถแสดงความเศร้าโศกออกมาได้ หรือเมื่อต้องเผชิญความสูญเสียจะมีการแสดงออกในช่วงที่มีการสูญเสียไม่มากพอ ทั้งในด้านพฤติกรรมและอารมณ์ ทำให้กระบวนการเศร้าโศกไม่เริ่มต้นหรือไม่สิ้นสุด ทำให้อาการเศร้าโศก อาจรุนแรงมากถ้าเกิดการกระตุ้น จากการสูญเสียในคราวต่อมา หรือการเห็นการสูญเสียของผูอื่น
      - มักใช้กลไกทางจิตชนิดปฏิเสธความจริง
        grief reaction เป็นปฏิกิริยาเศร้าโศกที่เกินจริง
  - - - • แยกตัว และขาดทักษะในการสร้างสัมพันธภาพกับบุคคลอื่น ๆ
      - • ไม่สนใจตนเองและสิ่งแวดล้อม ไม่อยากทำอะไร แม้แต่กิจกรรมที่เคยชอบ
      - • ไม่มีเป้าหมายในการดำเนินชีวิต รู้สึกหมดหวัง และสิ้นหวังในชีวิต
      - • มีภาวะซึมเศร้าและความคิดฆ่าตัวตาย