Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลผู้ที่มีปัญหาสุขภาพจิต, นศพต.รวิสรา ราเหม เลขที่ 49 - Coggle…

- - - - เป็นการให้คุณค่าและความสาคัญกับสิ่งที่สูญเสีย เช่นการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก การสูญเสียอวัยวะสาคัญ
    - - การเรียนรู้การเผชิญ และแก้ปัญหาที่เกิดจากการสูญเสียได้อย่างเหมาะสมในอดีตเป็นประสบการณ์สำคัญ ที่ทำให้บุคคลสามารถปรับตัวต่อการสูญเสียอื่นๆมากกว่าผู้ที่ไม่ประสบความสาเร็จหรือไม่มีประสบการณ์
    - - บุคคลที่มีบุคลิกภาพเข้มแข็ง สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง และมองสภาวะการสูญเสียเป็นเพียงเหตุการณ์หนึ่งในชีวิต จะผ่านกระบวนการสูญเสียได้ดีกว่า
    - - การได้รับแรงสนับสนุนทางครอบครัวและสังคม จะช่วยให้การปรับตัวเร็วขึ้น
  - - - เป็นการสูญเสียที่มีความหมายความสำคัญในชีวิต เช่น
        
        การสูญเสียแบบถาวรและสมบูรณ์ : การตายจาก
        
        การสูญเสียแบบถาวรชนิดไม่สมบูรณ์ : การหย่าร้างที่มีการติดต่อกันเรื่องบุตร
    - - เป็นการสูญเสียสิ่งของหรือสมบัติต่างๆ เช่น เงิน
    - - เป็นการสูญเสียความสมบูรณ์ มั่นคง ทางกาย จิต สังคมเช่น สูญเสียอวัยวะ
    - - การสูญเสียทางกาย (Physiologic loss) เช่น แขนหรือขาขาด ตาบอด หูหนวก
      - การสูญเสียความปลอดภัย (Safety loss) เช่น อาศัยอยู่ในที่ที่มีการก่อการร้าย ซึ่งเสี่ยงต่อการถูกทำร้าย
      - การสูญเสียความมั่นคงและความรู้สึกเป็นเจ้าของ (Loss of security and a sense of belonging) เป็นการสูญเสียความรักและสัมพันธภาพกับคนสนิท คนในครอบครัว หรือเพื่อนฝูง เช่น การตาย
      - การสูญเสียความเคารพนับถือตัวเอง(Loss of self-esteem) การเปลี่ยนแปลงใดๆที่เกี่ยวข้องกับคุณค่าในการทำงาน หรือคุณค่าของสัมพันธภาพของบุคคลที่คุกคามต่อความเคารพนับถือตัวเอง เช่น สูญเสียยศ ตำแหน่ง
      - ความสูญเสียที่สัมพันธ์กับการทำเต็มตามศักยภาพของตนเอง (Loss related to self-actualization) การมีภาวะที่มาเป็นอุปสรรคขัดขวางต่อการไปสู่เป้าหมาย เช่นต้องออกจากสถาบันการศึกษา
  - - - ระยะแรก ระยะเฉียบพลัน อยู่ในช่วง 4-8สัปดาห์แรก เป็นช่วงอารมณ์ที่ไม่สามารถยอมรับการสูญเสียได้ จะแสดงอาการช็อคและไม่เชื่อ มักเริ่มด้วยอาการตื่นตะลึง ตกใจ ตัวชา ไม่เชื่อ ปฏิเสธ เพื่อลดความรู้สึกเจ็บปวดและชะลอเวลาในการรับรู้ความเป็นจริง อาจใช้เวลา 2-3ชั่วโมงจนถึงหลายวัน เมื่อกลไกการปฏิเสธเริ่มลดลง ความรู้สึกเจ็บปวดจะเกิดขึ้นรุนแรงตามระดับความสำคัญ
      - ระยะที่สอง ระยะเผชิญกับการสูญเสีย ใช้เวลาประมาณ1-2 ปี ปรากฏการณ์ที่สามารถพบได้คือความรู้สึกผิดปกติทางกาย ความหมกมุ่นอยู่กับสิ่งของที่เป็นสัญลักษณ์ มักแยกตัว ไม่มีสัมพันธภาพกับผู้อื่น เลื่อนลอย ไม่ยอมรับความจริง หดหู่ หงอยเหงา
    - - มีเศร้าโศกยาวนาน (Prolonged grief) คือมีความคิดหมกมุ่นเกี่ยวกับความทรงจำเก่าๆ ไม่สามารถขจัดความรู้สึกหม่นหมอง เสียใจจากการสูญเสียไปได้เป็นเวลาหลายปี
    - - ปฏิเสธ(Denial) เป็นความรู้สึกช็อก และไม่เชื่อว่า ได้มีการสูญเสียเกิดขึ้น ระยะนี้บุคคลจะเฉยเมยเงียบไม่สนใจภาวะสูญเสียที่เกิดขึ้น
      - โกรธ(Anger) ผู้อยู่ในภาวะสูญเสียจะรู้สึกโกรธและแสดงความโกรธออกมา เขาจะรู้สึกว่าไม่เป็นธรรมที่ภาวะสูญเสียจะต้องมาเกิดขึ้นกับเขา
      - การต่อรอง(Bargaining) บุคคลจะพยายามต่อรองที่จะไม่ต้องเกิดการสูญเสีย ซึ่งอาจจะโดยการสวดมนต์อ้อนวอน
      - ภาวะซึมเศร้า(Depression) เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่า ภาวะสูญเสียเกิดขึ้นกับตนเองแน่แล้ว จะรู้สึกหมดหวังหดหู่ เบื่อหน่าย ไม่มีแรง จนถึงอาจคิดอยากตายหรือคิดฆ่าตัวตายได้
      - ยอมรับ(Acceptance) ขั้นนี้บุคคลจะยอมรับในภาวะสูญเสียที่เกิดขึ้น และภาวะซึมเศร้าจะหายไป
  - - - การพยาบาลในระยะปฏิเสธ
        
        ในระยะนี้ผู้สูญเสียอาจมึนงง ปฏิเสธไม่ยอมรับ หรือช็อก
        
        พยาบาลต้องสร้างสัมพันธภาพให้เกิดความเชื่อใจ ซึ่งปกติจะมีการสร้างสัมพันธภาพมาในระยะก่อนหน้านี้แล้ว เพื่อให้เกิดความไว้วางใจ
      - การพยาบาลในระยะโกรธและระยะต่อรอง
        
        ในระยะนี้พยาบาลต้องยอมรับและเข้าใจในพฤติกรรมของผู้สูญเสีย ไม่แสดงอารมณ์โกรธโต้ตอบกลับไปอย่างเด็ดขาด ต้องให้ความเห็นใจ และมีกิริยาท่าทีที่เป็นมิตร
        
        ให้แสดงท่าทีที่เคารพ และให้เกียรติในการแสดงความคิดของผู้สูญเสีย
      - การพยาบาลในระยะซึมเศร้า
        
        ในระยะนี้พยาบาลยังคงเปิดโอกาสให้ระบายความรู้สึกโศกเศร้า เสียใจ สื่อสารและรับฟังด้วยท่าทีเข้าใจ อาจใช้สัมผัสเพื่อให้กำลังใจ
        
        ประเมินความคิดอยากทำร้ายตนเอง หรือความคิดฆ่าตัวตาย เพื่อให้การช่วยเหลือหรือส่งต่อจิตแพทย์
      - การพยาบาลในระยะยอมรับ
        
        ในระยะนี้ผู้สูญเสียจะเริ่มปรับตัวยอมรับ และกลับมาดำเนินชีวิตประจำวันตามปกติ
        
        พยาบาลควรเปิดโอกาสให้ผู้สูญเสียได้เล่าถึงความทรงจำที่ดี การปรับตัวของผู้สูญเสีย และควรให้กำลังใจ สนับสนุนเสริมแรงแก่ผู้สูญเสียให้ผู้สูญเสียได้วางแผนสำหรับ การดำเนินชีวิตในอนาคตด้วยตนเอง
  - - - สร้างสัมพันธภาพเชิงวิชาชีพแบบ1:1
      - พูดคุยทักทายสม่ำเสมอและพอเหมาะ
    - - ให้เวลาผู้ทุกข์โศกได้ระบายอารมณ์เศร้าเสียใจ
      - สร้างบรรยากาศและเปิดโอกาสให้มีการสื่อสารด้านอารมณ์
    - - ใช้เทคนิคช่วยให้ระบายความรู้สึกหมดหวังท้อแท้ใจ
      - สนับสนุนวิธีการเผชิญปัญหาที่เหมาะสม โดยเพิ่มกำลังใจและความพยายามต่อสู้กับความรู้สึกเศร้าโศก
    - - จัดกิจกรรมเล็กๆน้อยๆที่สามารถกระทำได้ด้วยตนเอง
      - กระตุ้นชักชวนให้ผู้ทุกข์โศกเข้าร่วมกิจกรรมกับผู้อื่น
    - - ดูแลให้อากาศถ่ายเทสะดวก สะอาดและปลอดภัย
      - มีแสงสว่างเพียงพอ และสงบปราศจากเสียงที่ดังหรือกระตุ้นเกินไป
    - - อธิบายให้ญาติเข้าใจความรู้สึก และพฤติกรรมของการแสดงออก
    - - เฝ้าระวังสังเกตอาการผิดปกติ เช่น มีอาการเศร้าซึมมากขึ้น
    - - ส่งเสริมให้ได้รับการพักผ่อน
      - ได้รับอาหารที่เพียงพอ
- - - - สารสื่อประสาท
        
        Norepinephrine มีปริมาณลดลงทำให้เกิดอารมณ์ซึมเศร้า ถ้าสูงทำให้เกิดอาการแมเนีย
        
        Serotonin มีปริมาณต่ำทำให้เกิดอารมณ์ซึมเศร้า ถ้ามีปริมาณสูงทาให้เกิดอาการแมเนีย
      - การทำงานของต่อมไร้ท่อ
        
        การทำงานของต่อมไทรอยด์ผิดปกติ
      - ผลของยาบางชนิด
        
        ผลของยาบางชนิดที่ผู้ป่วยได้รับ เช่น Steroids
      - พันธุกรรม
        
        พบว่าญาติสายตรงของผู้ป่วยโรคซึมเศร้า มีโอกาสเป็นโรคซึมเศร้ามากกว่าประชากรทั่วไปประมาณ 2-3 เท่า
    - - ทฤษฎีเกี่ยวกับความคิด
        
        การที่บุคคลมีอารมณ์ซึมเศร้าเกิดจากการมีความคิดเกี่ยวกับตนเองด้านลบ 3 ด้าน
        
        คาดหวังสิ่งแวดล้อมหรือมองสิ่งแวดล้อมในแง่ลบ
        
        บุคคลมองตนเองในแง่ลบ คิดว่าตนเองไร้ค่าไม่มีความสามารถ
        
        มองอนาคตในแง่ลบ คิดว่าอนาคตของตนเองคงจะล้มเหลว
      - ทฤษฎีจิตวิเคราะห์
        
        Ego ไม่สามารถทำงานได้อย่างเสรี เพราะถูก Super ego ที่มีอิทธิพลมากคอยลงโทษอยู่
  - - - เก็บซ่อนตัว หลีกเลี่ยงสังคม
      - มีพฤติกรรมกลับไปสู่วัยเด็ก ร้องไห้ง่าย
      - นอนไม่หลับ หรือตื่นบ่อย
    - - เบื่อ เหงาหงอย
      - ไม่กระตือรือร้น สิ้นหวัง
      - จิตใจหดหู่ หงุดหงิด ใจน้อย
  - - - ให้ความเป็นมิตร เป็นเพื่อนเ
      - สนใจ เอาใจใส่
      - รับฟังความทุกข์ ความไม่สบายใจ
    - - ระวังอุบัติเหตุ เนื่องจากผู้รับบริการขาดความระแวดระวัง ไม่มีสมาธิ
      - ผู้ป่วยที่นอนไม่หลับ ต้องดูแลสิ่งแวดล้อมในการนอน
- - - - Limbic system
        การแสดงอารมณ์และพฤติกรรมของบุคคล ได้แก่ การกินความก้าวร้าว การตอบสนองทางเพศ
      - Frontal lobe
        การกำหนดพฤติกรรมที่ต้องการทำ ตั้งใจทำ และการคิดที่มีเหตุผลมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างอารมณ์และเหตุผล
      - Temporal lobe
        ความจำ การตีความของสิ่งเร้าทางหู
      - Neurotransmitters
        Serotonin ลดลงควบคุมระบบประสาทส่วนกลาง เพื่อลดพฤติกรรมหุนหันพลันแล่น และพฤติกรรมก้าวร้าว
    - - ทฤษฎีคับข้องใจ ความก้าวร้าว
        
        การที่บุคคลถูกขัดขวาง ไม่ให้ได้รับสิ่งที่คาดหวังไว้ เกิดความคับข้องใจ โกรธ พฤติกรรมก้าวร้าว
      - ทฤษฎีจิตวิเคราะห์
        
        แรงขับของสัญชาตญาณ คือ แรงผลักดันเพื่อการดำรงชีวิต จะแสดงออกทางเพศทำให้เกิดความรู้สึกพึงพอใจและแรงผลักดันไปสู่ความตาย จะแสดงออกทางความก้าวร้าว
    - - ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคม
        
        การเรียนรู้พฤติกรรมก้าวร้าวด้วยตนเอง หรือการเรียนรู้จากภายนอก
      - การสังเกตจากตัวแบบ
        
        แบบอย่างที่ไม่เหมาะสม รับรู้พฤติกรรมเหล่านั้นจนเกิดความเคยชินเรียนรู้ว่าการกระทำรุนแรง เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่สังคมยอมรับ มีอารมณ์โกรธ พฤติกรรมก้าวร้าว
  - - - สังเกตผู้ป่วยอย่างใกล้ชิด และบันทึกทุก15นาที
        
        ตรวจสอบการไหลเวียนของเลือดที่แขนและขา ควรคลายตาแหน่งที่ผูกยึดทุก 2 ชั่วโมง เพื่อช่วยให้เลือดไหลเวียน
        
        ดูแลไม่ให้ผ้าผูกยึดเสียดสีกับผิวหนังของผู้ป่วย
        
        วัดสัญญาณชีพ
        
        ดูแลให้ได้รับอาหารและน้ำ ดูแลการขับถ่าย
    - - การผูกยึด
        
        มีพฤติกรรมเป็นอันตรายต่อผู้อื่น
      - การใช้ห้องแยก
        
        ไม่ให้ความร่วมมือ
        
        มีพฤติกรรมวุ่นวาย
        
        ไม่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น
    - - การผูกยึด
        
        มีประวัติถูกข่มขืน
        
        หญิงตั้งครรภ์, COPD, Spinal injury, Seizure
        
        ผู้ที่เสี่ยงต่อภาวะ Asphyxia, Sudden cardiac arrest
      - ข้อห้ามในการพิจารณาเลือกใช้การผูกยึด
        
        มีพฤติกรรมที่เป็นอันตรายต่อตนเอง