Janet Luis ( NRC Handelsblad, 13 juni 2003) is minder enthousiast. Ze spreekt van een 'eigenaardige' roman, die een wat 'sleperige' indruk maakt: te veel bordeelscènes, te veel geitenboerderij, te veel zelfgeperst vruchtensap voor de doodzieke vriendin, te veel geredeneer over illusie en ontmaskering, schuld en medelijden, geluk en pech, leegte en vervulling. Veel logica valt er bovendien niet te ontdekken in het eindeloze gedenk van Beck.' De aantrekkingskracht schuilt volgens Luis niet in het geheel, maar in onderdelen: 'in kleurrijke episodes, in losse zinnen en in soms snelle registerwisselingen'. Wat de roman spannend maakt, is de vraag hoe de schrijver zich gaat redden uit 'deze kluwen van mensenvrees, geldingsdrang en levensangst.'