Please enable JavaScript.
Coggle requires JavaScript to display documents.
บทที่ 3.3 การพยาบาลบุคคลที่มีปัญหาจิตสังคม บุคคลที่มีภาวะสูญเสียและเศร้าโศ…
บทที่ 3.3 การพยาบาลบุคคลที่มีปัญหาจิตสังคม บุคคลที่มีภาวะสูญเสียและเศร้าโศก
การพยาบาลบุคคลที่มีภาวะสูญเสีย เศร้าโศก
3) กิจกรรมการพยาบาล
ช่วยให้ผู้ป่วยสามารถจัดการกับความรู้สึกค้างคาใจ
อยู่เป็นเพื่อนและเป็นกำลังใจผู้ป่วยส่งเสริมให้เขามองเห็นคุณค่าในตนเอง เพื่อให้หันมาดูแล ตนเองให้มากขึ้น
ใช้เทคนิคการสื่อสารเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยได้ระบายความรู้สึกต่อการสูญเสียที่เกิดขึ้น
ชี้ให้ผู้ป่วยเปรียบเทียบกับประสบการณ์การสูญเสียของตนเองกับผู้อื่น เพื่อให้เกิดความรู้สึกบรรเทาความทุกข์ใจของตนเอง
พยายามรับฟังอย่างเข้าใจ ยอมรับในพฤติกรรม
ส่งเสริมกิจกรรมที่จะนำไปสู่การสร้างความหวัง และศรัทธาในชีวิต
สร้างสัมพันธภาพแบบตัวต่อตัว ให้เกิดความไว้วางใจ
จัดให้เข้ากลุ่มกิจกรรมบำบัดร่วมกับผู้ป่วยที่มีปัญหาคล้าย ๆ กันเพื่อให้เกิดการแลกเปลี่ยน เรียนรู้ ร่วมรู้สึก และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
4) การประเมินผลทางการพยาบาล
ผู้ป่วยสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่นได้มากขึ้น และแสวงหาแหล่งสนับสนุนช่วยเหลือที่เหมาะสมได้
ผู้ป่วยสามารถสร้างเป้าหมายในชีวิต และปฏิบัติให้บรรลุผลตามเป้าหมายนั้นได้
ผู้ป่วยมีการตระหนักรู้ตนเองถึงระดับความรุนแรงของภาวะเศร้าโศกจากการสูญเสีย
ผู้ป่วยมีวิธีการเผชิญหน้าปัญหาที่เหมาะสมมากขึ้น
ผู้ป่วยมีภาวะเศร้าโศกลดลง สามารถดูแลตนเองได้มากขึ้น
1) การประเมิน
ประเมินลักษณะบุคลิกภาพของผู้ป่วย
ประสบการณ์การสูญเสียในอดีต รูปแบบที่ใช้จัดการการสูญเสียและภาวะเศร้าโศกของผู้ป่วย
ประเมินระดับการให้คุณค่า และความหมายของสิ่งสูญเสียในมุมมองของผู้ป่วย
ประเมินความพร้อมแหล่งสนับสนุนช่วยเหลือทางสังคมผู้ป่วยเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์สูญเสีย
ประเมินระดับความรุนแรงของอาการและอาการแสดงที
2) การวินิจฉัยทางการพยาบาล
เป้าหมายระยะสั้น
เพื่อให้การรักษาพยาบาลเรื่องอาการและอาการแสดงทางกายให้กลับสู่ภาวะปกติโดยเร็ว
เพื่อส่งเสริมสนับสนุนให้ครอบครัวและแหล่งสนับสนุนช่วยเหลือทางสังคมของผู้ป่วยมีส่วน ร่วมในการดูแลผู้ป่วย
เพื่อลดภาวะซึมเศร้าหรืออาการแสดงที่เป็นภาวะเศร้าโศรกแบบผิดปกติให้กลับสู่ภาวะปกติ
เป้าหมายระยะยาว
เพื่อฝึกทักษะการยอมรับความจริงของชีวิตโดยเฉพาะในเรื่องการสูญเสีย
เพื่อฝึกการใช้วิธีในการเผชิญปัญหาที่สร้างสรรค์
ภาวะเศร้าโศก (grief)
ความหมาย
เป็นปฏิกิริยาทางอารมณ์และจิตใจที่เกิดขึ้นภายหลังจากบุคคลเผชิญกับ การสูญเสียหรือคาดว่าจะมีการสูญเสียเกิดขึ้น
ลักษณะอาการและอาการแสดง
การเศร้าโศกแบบปกติ (normal grief)
ระยะเฉียบพลัน
ระยะนี้เกิดขึ้นในช่วง 4 – 8 สัปดาห์แรก บุคคลจะช็อค ไม่เชื่อ และไม่ยอมรับการสูญเสียที่เกิดขึ้น
ระยะเผชิญกับการสูญเสีย
ภาวะของการเศร้าโศกจะยังมีอยู่ในจิตใจและอาจจะมีอาการและอาการทางร่างกายและจิตใจ
การเศร้าโศกแบบผิดปกติ (maladaptive grief)
chronic grief reaction
เป็นปฏิกิริยาความเศร้าโศกเรื้อรัง ยาวนาน โดยบุคคลจะ มีภาวะเศร้าโศก อยู่เป็นเวลาหลายปีโดยไม่มีท่าทีว่าความรู้สึกน้ันจะลดลง
delayed grief reaction
เป็นปฏิกิริยาเศร้าโศกที่ล่าช้า บุคคลไม่สามารถแสดง ความเศร้าโศกออกมาได้
ภาวะสูญเสีย (loss)
ประเภทและลักษณะอาการและอาการแสดง
การสูญเสียตามช่วงวัย (maturational loss)
เช่น เด็กที่ต้องหย่านมแม่ การออกจากครอบครัวเมื่อต้องไปใช้ชีวิตคู่
การสูญเสียภาพลักษณ์ หรือ อัตมโนทัศน์ (loss of body image or some aspect of self)
เป็นการสูญเสียด้านร่างกายหรือจิตสังคม เช่น การสูญเสียอวัยวะในร่างกาย
การสูญเสียสิ่งของภายนอก (loss of external object)
เช่น ทรัพย์สินเงินทอง ที่อยู่อาศัย
การสูญเสียความรักหรอืบคุคลสำคัญในชีวิต (loss of a love or a significant other)
เช่น การตายของบิดา มารดา ญาติพี่น้อง คู่สมรส บุตร เพื่อนสนิท
ระยะพัฒนาการตระหนักรู้ถึงการสูญเสีย (developing awareness)
เป็นระยะที่บุคลเริ่มมี สติรับรู้มากขึ้นและตระหนักรู้ได้ถึงการสูญเสีย อาจเกิดขึ้นภายในไม่กี่นาทีหรือเป็นชั่วโมง ใช้เวลา 2 – 3 สัปดาห์แล้วจะดีขึ้นเองใน 2 – 4 เดือนโดยส่วนใหญ่จะไม่เกิน 6 เดือน
ระยะพักฟื้น (restitution)
เป็นระยะที่บุคคลจะมีการปรับตัวเพื่อฟื้นคืนสู่ภาวะปกติ เริ่ม ยอมรับความจริง การหมกมุ่นคิดถึงสิ่งที่สูญเสียน้อยลง มองหาสิ่งใหม่ทดแทน และเริ่มมีความหวังใหม่ในชีวิต
ระยะช็อค (shock and disbelief)
เป็นระยะแรกที่รับรู้ถึงการสูญเสีย บุคคลจะตกใจ ไม่ เชื่อ ปฏิเสธ อาจเกิดความรู้สึกมีนชาใน 2 -3 ชั่วโมงถึง 2 -3 สัปดาห์
ความหมาย
เป็นการที่บุคคลพลัดพรากจากบุคคล สัตว์เลี้ยง สิ่งของอวัยวะ หรือ ความรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองการแสดงออกที่เจ็บปวดทั้งด้านร่างกาย จิตใจ การรู้คิด และพฤติกรรม
นางสาวพาทินธิดา ขำหินตั้ง รหัส 180101128