Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

J. BarthŻycio-opowieść, oryginał: W. Czajkowska - Coggle Diagram

- - - - wie, że ma odbiorców i jakby do nich się zwraca
        ma w sobie coś z gawędziarza pod tym względem
  - - - sztucznie? stawia się w pozycji bohatera fikcyjnego
  - - - więc jakby, pomimo tego, że bohaterowie mnożą się aż do X'a, czas mija linearnie - jak gdyby wszystko miało sprowadzać się do tego, o której godzinie autor rzeczywisty pracował nad danym fragmentem
- - - - przyjmujemy, że narrator stoi wyżej w strukturze rzeczywistości od swojego bohatera
        
        narrator sugeruje, że bohater mógłby być postacią fikcyjną
        
        w dodatku niekoniecznie pierwszoplanową
      - opowiada o tym, że pisze opowiadanie, którego bohater (zastanawiający się, czy jego życie nie jest czasem fikcją) pisze opowiadanie
        
        niekończące się szuflady w szufladach, rozgałęziające się korzenie, nowe płaszczyzny rzeczywistości (opowiadania)
        
        odrzucenie możliwości odgrywania roli np. w teatrze
        
        postać jest całkowicie zanurzona w roli, którą odgrywa i nie ma poza nią tożsamości
        
        fikcją musi być więc cały jej świat, a nie jedynie wydarzenia przeżywane w danym momencie
        
        należy się spodziewać, że nie nastąpi wynurzenie się na wyższy, prawdziwszy poziom rzeczywistości i i odkrycie prawdziwej tożsamości
        
        1 more item...
        
        jedyny możliwy moment "eureka!" to zdanie sobie sprawy z tego, że nie tylko jest się pogrążonym w fikcyjnym świecie, ale i że samemu jest się fikcją
        
        1 more item...
        
        pojawiają się bohaterowie z różnych warstw (B, G, J) - bez wprowadzania - gmatwanie się narracji jest już na tym etapie oczywiste
        
        każdy bohater będzie tworzył podbohatera z dokładnie tym samym dylematem
        
        wieczna introspekcja
        
        kolejne "zapętlenie", kiedy autor zaczyna rozważania nad swoim życiem i uświadamia sobie, że jego autor może być do niego podobny tak jak on może być podobny do swego protagonisty
        
        z zabawy wyłania się gorycz życia
        
        zatrzęsienie
        
        wydają się ze sobą porozumiewać "w obydwu kierunkach ontologicznych" i z pominięciem kolejności
        
        struktura przestaje być linearna, tworzą się pętle
        
        Barth wyraźnie bawi się konceptem
- - - - Szeherezada nie chce umierać
      - Jakie miałyby być konsekwencje obalenia bądź potwierdzenia podejrzeń i dlaczego miałoby to zainteresować czytelnika?
        
        Czyżby tworzenie tego nieskończonego ciągu opowiadań (przepychanie przez fabułę) było tak kluczowe dla autora jak zachowanie życia dzięki zainteresowaniu króla było dla Szeherezady? #
        
        utrzymywanie zainteresowania czytelnika, albo tegoż próba
        
        zainteresowania czytelnika, a zarazem swojego
    - - Szeherezada mami króla nieskończonym ciągiem opowieści
      - D zaczyna podejrzewać, że świat jest powieścią
        
        wynika z tego, że bohater opowiadania narratora to C; a przyjmujemy, że narrator jest z nim tożsamy; w związku z czym samego rzeczywistego autora, J. Bartha, możemy oznaczyć literą B
        
        A - Autor (wielką literą pisany) niemający nad sobą niż nikogo wykracza nie tylko poza ramy opowiadania, ale też w jakiś sposób poza płaszczyznę świata
        
        pogłębia to wrażenie wielopłaszczyznowości opowiadania, po której porusza się Barth
        
        D zaczyna zdawać relację z tego, czym zdaje mu się być jego sytuacja
        
        --> pisze o E, który sam piszę podobną relację...
        
        odtwarzanie w obydwu kierunkach ontologicznych
        
        [C] zaczyna podejrzewać, że świat jest fikcją
        
        wprowadzenie elementu wykonawczego
        
        poprzedza wspinaczkę przez zawiązanie i rozwikłanie konfliktu
        
        unikanie omawiania świadomego siebie procesu narracyjnego #
  - - - ale jedyna rzeczywistość, do której ma dostęp (nawet ta wykreowana przez siebie) to kolejna wersja tej samej nudy
        
        nie bez znaczenia są tu więc ciągłe zapętlenia w płaszczyznach
        
        autor jest po prostu uwięziony w zobojętnieniu
        
        "dopada" go ono nawet w pisaniu: od entuzjastycznego zagłębiania się w szczegóły kolejnych warstw i komplikowania narracji przechodzi do rozciągania zdań i urywania ich na "i tak dalej"
        
        nie stara się zainteresować czytelnika, mimo że dochodzi do wniosku, że to od niego jego życie zależy
        
        wręcz przeciwnie: chce, żeby czytelnik w końcu porzucił lekturę, aby on i jego nuda nie do zniesienia przestały istnieć
        
        istnienie bohatera odbywa się tylko i wyłącznie w ramach tekstu
        
        włącznie z jego myślami (samoświadome zdania): "czytelnik zatrzymuje się tu i tu"
      - podobnie jak Szeherezada opowiadaniem historii chce się uratować od śmierci; on po prostu musi opowiedzieć historię sam sobie
- - - - podobnie jak przypominanie o tym, że postaci istnieją w zdaniach: " (...) żona postanowiła *znowu być podmiotem tego zdania.*
    - - inaczej niż moglibyśmy się spodziewać, bohater C jakby nie stara się czytelnika sobą zainteresować
        
        więc co z niego za Szeherezada?
    - - opowiadanie wyrywa nas z iluzji, którą mogłoby ewentualnie stworzyć, żeby przypomnieć, że jest tylko tekstem
  - - - pojawiający się znikąd G chce być bohaterem w fabule wielkiej namiętności
        patrz: autoironia
        to nie ma praktycznie fabuły
        
        wielka fikcja, żywi bohaterowie, piękne przemowy
        
        ponownie autoironia
        marzenia trochę na wyrost
        nutka żartu, komizmu
      - patrz: znużenie życiem
  - - - aż do wykluczenia treści przedstawieniowej
        
        czyli to, co się właśnie dzieje - to opowiadanie praktycznie nie ma fabuły
        
        autoironia
- - - - opowiadanie o pisaniu opowiadania
      - żona/kochanka przerywająca pisanie
      - przede wszystkim przypisy z godzinami
      - nie jesteśmy w stanie z całkowitą pewnością stwierdzić, czy życie bohatera jest (dla Bertha - tak, nawet dla jego autora!) fikcją, ponieważ...
        
        ...naturalnym wydaje się nam układanie własnego życia w nasycone znaczeniem całostki
        
        ...opowiadanie dzieje się w ważnym dla bohatera momencie - urodziny mające wyznaczyć połowę jego życia
        
        ten znaczący element wydaje się prawie że poetycki, a więc bardzo pasuje do świata fikcji