Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

นายลมเหนือ อายุ58ปี เสี่ยงเป็นโรค, หืด - Coggle Diagram

- - - - ระยะแฝง (Latent TB) ในระยะแฝง เมื่อผู้ป่วยได้รับเชื้อแล้วจะไม่มีอาการใด ๆ แสดงให้เห็น เนื่องจากเชื้อไม่ได้รับการกระตุ้น ทว่าเชื้อแบคทีเรียก็ยังคงอยู่ในร่างกาย และสามารถก่อให้เกิดอาการจนเข้าสู่ระยะแสดงอาการได้ ทั้งนี้หากผู้ป่วยมีการตรวจพบเจอเชื้อในช่วงระยะแฝง แพทย์อาจให้เข้ารับการรักษาและควบคุมการแพร่กระจายของเชื้อ รวมถึงลดความเสี่ยงที่อาการจะเข้าสู่ระยะแสดงอาการ
      - ระยะแสดงอาการ (Active TB) เป็นระยะที่เชื้อได้รับการกระตุ้นจนเกิดอาการต่าง ๆ โดยอาการในระยะนี้จะปรากฎให้เห็นได้ชัดเจน เช่น มีอาการไอเรื้อรัง ไอเป็นเลือด เจ็บหน้าอก หรือรู้สึกเจ็บเวลาหายใจหรือไอ อ่อนเพลีย มีไข้ หนาวสั่น มีอาการเหงื่อออกในเวลากลางคืน น้ำหนักลด และความอยากอาหารลดลง
- - - - ต่อมมูก (mucous glands ) เพิ่ มขึ้น ต่อมสร้างมูกในชั้นเยื่อบุหลอดลม (epithelial goblet cells) มีปริมาณเพิ่ มขึ้น หลังมูกออกมาอยู่ ในหลอดลมจํานวนมากขึ้น อาจจะอุดตันหลอดลมได้เป็นจํานวนมาก
      - Reticular besement membrane หนาขึ้น และเส้นเลือดใต้ต่อผนังหลอดลมระดับนี้ จะมีปริมาณเพิ่มขึ้นขยายใหญ่ขึ้น และอาจจะมีการสร้างเส้นเลือดใหม่ ๆ เกิดขึ้น ทั้ งหมดนี้ทําให้ผนังหลอดลมหนาขึ้น พยาธิสภาพดังกล่าวจะทําให้หลอดลมทั้งเล็กและใหญ่แคบลงบางแห่งจะอุดตันเกิด ความผิดปกติในการระบายอากาศและแลกเปลี่ยนก๊าซ
      - กล้ามเนื้อของหลอดลมหนาขึ้น กล้ามเนื้อที่หนาขึ้นจะพบทั้งในหลอดลมขนาดใหญ่และ ขนาดเล็ก เป็นสาเหตุให้หลอดลมแคบลงกว่าคนปกติเมื่อกล้ามเนื้อหดตัวในขนาดเท่ากัน
  - - - ยารักษาระยะยาว เพื่อควบคุมและป้องกันอาการของโรค แพทย์จะให้ยากลุ่มนี้ในผู้ป่วยที่มีอาการกำเริบของโรคหอบบ่อยครั้ง โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อลดการอักเสบของหลอดลมและป้องกันการกำเริบของโรค ได้แก่ ยาพ่นกลุ่มสเตียรอยด์ ยารับประทานกลุ่ม Leukotriene modifier ยาพ่นชนิดผสมระหว่างยากลุ่มสเตียรอยด์และยาขยายหลอดลมออกฤทธิ์ยาว ทั้งนี้ในกรณีที่ผู้ป่วยบางรายมีอาการหอบกำเริบจากสารก่อภูมิแพ้ แพทย์อาจพิจารณาให้ยาแก้แพ้หรือสเปรย์พ่นจมูกกลุ่มสเตียรอยด์ร่วมในการรักษา
      - ยารักษาตามอาการ ใช้เพื่อบรรเทาอาการของผู้ป่วยเป็นครั้งคราว เวลามีอาการกำเริบ ได้แก่ ยาขยายหลอดลม และยารับประทานกลุ่มสเตียรอยด์
- - - - 2.ระยะเนื้อปอดแข็ง(Stage 0f Consolidation) ระยะแรกจะพบว่า มีเม็ดโลหิตแดงและไฟบรินอยู่ในถุงลมเป็น ส่วนใหญ่ หลอดโลหิตฝอยท่อผนังถุงลมปอดขยายตัวมากขึ้นทำให้เนื้อปอดสีแดงจัดคล้ายตับสด(Red heptization) ในรายที่มีการอักเสบรุนแรงจะมีการอักเสบลุกลามไปถึงเนื้อปอดดว้ย ในเวลาต่อมาจะมีจำนวน เม็ดโลหิตขาวเข้ามาแทนที่เม็ดโลหิตแดงในถุงลมมากขึ้นเพื่อกินเชื้อโรค ระยะนี้ถ้าตัดเนื้อปอดมาดูจะเป็นสีเทา ปนดำ(grey heptatization) เนื่องจากมีหนอง(Exudate) เซลล์โพลีมอร์โฟและไฟบริน หลอดโลหิตฝอยที่ผนัง ถุงลมปอดก็จะหดตัวเล็กลงระยะนี้กินเวลา 3-5วัน
      - 3.ระยะปอดฟื้นตัว(Stage of Resolution) เมื่อร่างกายสามารถต้านทานโรคไว้ได้เม็ดโลหิตขาวสามารถทำลาย แบคทีเรียที่อยู่ในถุงลมปอดได้หมด จะมีเอนไซม์ออกมาละลายไฟบริน เม็ดโลหิตขาวและหนองจะถูกขับ ออกมาเป็นเสมหะมีลักษณะเป็นสีสนิมเหล็ก เพราะมีโลหิตค้างอยู่ เนื้อปอดมักกลับคืนสู่สภาพปกติได้การ อักเสบที่เยื่อหุ้ม ปอดจะหายไปหรือมีพังผืดขึ้นแทน ระยะฟื้นตัวในเด็กและคนหนุ่มสาวเร็วมากแต่ในคนสูงอายุ จะช้า ระยะฟื้นตัวในเด็กประมาณ 5 วัน ผู้ใหญ่ 2 สัปดาห์แต่ไม่ควรเกิน 6 สัปดาห์ถ้าเกิน 6 สัปดาห์ต้องนึกถึง การมีโรคอื่นเป็นพ้ืนฐานอยู่เดิม เช่น มะเร็งปอดหรือหลอดลมเป็นตน
      - 1.ระยะบวมคั่ง (Stage of Congestion or Edema)เมื่อเชื้อโรคเข้าสู่ปอดจะแบ่งตัวอย่างรวดเร็วร่างกายจะมีปฏิกิริยา ตอบสนอง มีโลหิตมาคั่ง ในบริเวณที่มีการอักเสบ หลอดโลหิตขยายตัว มีแบคทีเรีย เม็ดโลหิตแดง ไฟบริน และเม็ดโลหิตขาว(เป็นพวกนิวโตรฟิลและโฟลิมอร์ฟ)ออกมากินแบคทีเรียระยะนี้กินเวลา 24-46ชั่วโมง หลงัจากเชื้อโรคเข้าสู่ปอด
  - - - • การให้ยาปฏิชีวนะ หากในรายที่เป็นไม่มากและไม่มีอาการแทรกซ้อน แพทย์อาจให้การรักษาแบบผู้ป่วยนอกด้วยการให้ยาปฏิชีวนะชนิดรับประทาน เช่น เพนิซิลลินวี (Penicillin V), อะม็อกซีซิลลิน (Amoxicillin) หรืออิริโทรมัยซิน (Erythromycin) เป็นต้น (สำหรับกลุ่มวัยรุ่นและวัยหนุ่มสาว ควรใช้ยาอิริโทรมัยซิน เพื่อให้ครอบคลุมเชื้อไมโคพลาสมา นิวโมเนียอี และเชื้อคลามัยเดีย นิวโมเนียอี) หรืออาจให้ยาปฏิชีวนะทางหลอดเลือดแบบผู้ป่วยใน
      - • การรักษาประคับประคองตามอาการ/การรักษาอาการแทรกซ้อน เช่น การให้ยาลดไข้พาราเซตามอล (Paracetamol) ร่วมกับการใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวอยู่บ่อย ๆ และให้ดื่มน้ำมาก ๆ, การให้สารน้ำทางหลอดเลือดหรือให้อาหารเหลวทางสายลงกระเพาะอาหาร (ในรายที่รับประทานอาหารไม่ได้หรือไม่เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย), การให้ออกซิเจน (ในรายที่มีอาการหายใจหอบเหนื่อย ตัวเขียว ซี่โครงบุ๋ม กระวนกระวาย หรือซึม), การให้ยาเพิ่มความดันโลหิต (ในรายที่มีความดันโลหิตลดต่ำลง), ให้ยาขยายหลอดลม (ในรายที่ได้ยินเสียงวี้ดหรือเสียงอึ๊ด และมีการตอบสนองต่อยาขยายหลอดลม), ให้ยาขับเสมหะหรือยาละลายเสมหะ (ในรายที่ให้สารน้ำเต็มที่แล้วแต่เสมหะยังคงเหนียวอยู่), การทำกายภาพบำบัดทรวงอก (เพื่อช่วยให้เสมหะถูกขับออกจากปอดและหลอดลมได้ดีขึ้น), อาจต้องการใส่ท่อเข้าหลอดลมและช่วยการหายใจด้วยเครื่องช่วยหายใจ (ในรายที่มีอาการหอบเหนื่อยและการให้ออกซิเจนเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ หรือมีภาวะหายใจล้มเหลวหรือหยุดหายใจ)
  - - - การอุดกั้น และการอักเสบเรื้อรังในหลอดลม
      - ร่างกายมีภูมิต้านทานต่อการอักเสบติดเชื้อลดลง เช่น อายุมาก ขาดอาหาร เบาหวาน ได้รับยากดภูมิคุ้มกัน
      - การสำลัก น้ำลาย เศษอาหาร หรือสิ่งติดเชื้อในปอด
      - การอักเสบติดเชื้อไวรัสของระบบการหายใจ