Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

โรคระบบเลือด - Coggle Diagram

- - - - เป็นการบำบัดรักษาอาการของโลหิตจาง ระหว่างที่ทำการรักษาโรคสาเหตุของโลหิตจาง เช่น รักษาภาวะหัวใจวาย ลดการออกแรง ให้ออกซิเจน และให้เลือดทดแทน มักให้ในกรณีที่ผู้ป่วยมีอาการวิงเวียนมาก หรือโลหิตจางมาก
    - - คือการรักษาโรคสาเหตุที่พบ เช่น ถ้าพบว่าโลหิตจางเพราะพยาธิปากขอ ก็ให้ยากำจัดพยาธิ และให้ยาที่มีธาตุเหล็กควบคู่กันไปㆍการดื่มสุรา ทำให้มีการดูดซึมโฟเลตน้อยลง ควรให้ผู้ป่วยเลิกดื่มสุราและให้ยาโฟเลตรับประทานโลหิตจางจากภูมิต้านทานทำลายเม็ดเลือดต้องให้ยาสเตียรอยด์ หรือยากดภูมิต้านทานในการรักษา โลหิตจางจากมะเร็งเม็ดเลือดขาวควรให้ส่วนประกอบของเลือดและเคมีบำบัดในการรักษา เป็นต้น
  - - - การสร้างเม็ดเลือดแดงน้อยลง อาจเกิดจากการขาดสารอาหารที่จำเป็นในการสร้างเม็ดเลือดแดง เช่น ขาดธาตุเหล็ก โฟเลตและวิตามินบี 12 หรือเป็นโรคของไขกระดูก เช่น โรคไขกระดูกฝอ มะเร็งเม็ดเลือดขาว
      - การสูญเสียเม็ดเลือดแดงจากกระแสเลือด ได้แก่การเสียเลือดทั้งชนิดเฉียบพลันและเรื้อรัง
      - การที่เม็ดเลือดแดงแตก หรือถูกทำลายไปเร็วกว่าปกติ เช่น โรคภูมิต้านทานทำลายเม็ดเลือแดงตนเอง โรคโลหิตจางกรรมพันธ์บางชนิด เช่นโรคขาค G-6 -PP ของเม็ดเลือดแดง โรคธาลัสซีเมีย โรคโลหิตจางที่มีรูปร่างเม็ดเลือดแดงมีลักษณะทรงกลม หรือการติดเชื้อ เช่น มาลาเรีย เป็นต้น
- - - - TARGETED THERAPYเป็นยาที่ออกฤทธิ์เฉพาะเจาะจงต่อเซลล์มะเร็งโดยไม่ทำลายเซลล์ปกติ เช่น ยาที่ออกฤทธิ์ยับยั้งเอนไซม์ไทโรซีนไคเนส (TYROSINEKINASE INHIBITOR) ที่ใช้รักษาผู้ป่วยมะเร็งเม็ดเลือดขาวเรื้อรังชนิดมัยอีลอยด์(CHRONIC MYELOID LEUKEMIA)
    - - STEM CELL TRANSPLANTATIONนำเซลล์ต้นกำเนิดจากเลือดหรือไขกระดูกของตัวผู้ป่วยเอง (AUTOLOGOUSTRANSPLANTATION) ญาติพี่น้องหรือผู้บริจาค (ALLOGENEICTRANSPLANTATION) ที่เข้ากันได้ มาปลูกถ่ายให้ผู้ป่วยหลังจากได้รักษาจนโรคอยู่ในระยะสงบเพื่อลดโอกาสกลับเป็นซ้ำ
    - - CHEMOTHERAPYเป็นการรักษาหลักสำหรับมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลันโดยยาจะไปทำลายเซลล์มะเร็งที่แบ่งตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อให้ไขกระดูกสามารถสร้างเม็ดเลือดปกติขึ้นมาใหม่ เคมีบำบัดมีทั้งชนิดกิน ฉีดเข้าหลอดเลือดดำและฉีดเข้าน้ำขสันหลัง ผู้ป่วยมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลันมักต้องใช้เคมีบำบัดร่วมกันหลายชนิด
  - - - การเจาะเลือดตรวจความสมบูรณ์ของเม็ดเลือด (COMPLETE BLOODCOUNT, CBC) อาจพบฮีโมโกลบินต่ำ เกล็ดเลือดต่ำ จำนวนเม็ดเลือดขาวสูงหรือต่ำกว่าปกติก็ได้ และอาจพบเม็ดเลือดขาวตัวอ่อนได้ แพทย์จะตรวจยืนยันการวินิจฉัย โดยการตรวจไขกระดูก เพื่อนับจำนวนเซลล์ตัวอ่อน ส่งตรวจพิเศษเพื่อแยกชนิดของเซลล์ MYELOID และ LYMPHOID รวมถึงส่งตรวจโครโมโซมเพื่อการพยากรณ์โรค
      - การเจาะไขกระดูก BONE MARROW เป็นการตรวจที่จำเป็นในการวินิจฉัยมะเร็งเม็ดเลือดขาว โดยแพทย์จะใช้เข็มดูดและตัดชิ้นเนื้อบริเวณหลังกระดูกสะโพกหรือหลังกระดูกเชิงกราน (ไม่ใช่การเจาะน้ำไขสันหลัง) ระยะเวลาในการเจาะประมาณ 10-15นาที
  - - - การได้รับรังสีขนาดสูง เช่น รังสีนิวเคลียร์
      - การรับเคมีบำบัด เกิดจากการรักษาโรคมะเร็งชนิดอื่นๆ ด้วยตัวยาเคมีเนื่องจากยาเคมีบำบัดบางกลุ่มอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อการเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวได้
      - การสัมผัสกับสารเคมีในสิ่งแวดล้อม เช่น สารเคมีในกลุ่มพวกเบนซีน และยาฆ่าแมลงบางชนิด
      - โรคทางพันธุกรรม เช่น โรคดาวน์ชินโดรม
      - อายุ ยิ่งอายุมากขึ้น โอกาสเกิดมะเร็งเม็ดเลือดขาวก็ยิ่งสูงขึ้น โดยเฉพาะผู้ที่มีอายุ 60 ปีขึ้นไป
      - ผู้ป่วยโรคไขกระดูกเสื่อม (MYELODYSPLASTIC SYNDROME, MDS)
- - - - การซักประวัติผู้ป่วย ถึงสาเหตุที่อาจส่งผลให้เกิดภาวะเกล็ดเลือดต่ำได้ เช่น ประวัติการใช้ยา พฤติกรรมการรับประทานอาหาร โดยเฉพาะปริมาณการดื่มแอลกอฮอล์ ความเสี่ยงต่อการเกิดโรคเอดส์ การให้เลือด ประวัติการมีเพศสัมพันธ์ การใช้ยาที่ฉีดเข้าร่างกาย การสัมผัสเลือดที่ติดเชื้อ หรือสารคัดหลั่งอื่น ๆ รวมถึงประวัติการเกิดภาวะเกล็ดเลือดต่ำของสมาชิกในครอบครัว เป็นต้น
      - การตรวจร่างกาย เพื่อหาร่องรอยของอาการเลือดออก เช่น รอยช้ำหรือจุดแดงใต้ผิวหนัง ตรวจที่หน้าท้องว่ามีอาการของม้ามโตหรือไม่ หรือมีไข้ ซึ่งเป็นอาการของการติดเชื้อหรือไม่
      - การตรวจเลือด เพื่อนับจำนวนของเซลล์เม็ดเลือดแดง เซลล์เม็ดเลือดขาว และเกล็ดเลือด ในผู้ที่มีภาวะเกล็ดเลือดต่ำ จะมีจำนวนของเกล็ดเลือดต่ำกว่า 150,000 เกล็ดต่อไมโครลิตร ซึ่งการตรวจเลือดทำได้หลายวิธี เช่น การตรวจความสมบูรณ์ของเม็ดเลือด (Complete Blood Count) การตรวจสเมียร์เลือด (Blood Smear) ดูรูปร่างลักษณะของเกล็ดเลือด รวมถึงการตรวจหาจำนวนของสารภูมิต้านทาน หรือแอนติบอดี้ (Amtibody) เป็นโปรตีนที่ร่างกายผลิตออกมาเพื่อทำลายเกล็ดเลือด
      - การตรวจไขกระดูก เนื่องจากไขกระดูกเป็นอวัยวะที่ใช้ในการสร้างเกล็ดเลือด เพื่อหาสาเหตุว่าทำไมไขกระดูกจึงสร้างเกล็ดเลือดได้ไม่เพียงพอ ตรวจได้ 2 วิธีคือ การเจาะไขกระดูก (Aspiration) แล้วนำไปส่องกล้องเพื่อหาความผิดพลาดของเซลล์ หรือการตัดชิ้นเนื้อ (Biopsy) ซึ่งจะทำหลังการเจาะไขกระดูก ส่วนมากมักตรวจที่ไขกระดูกสะโพก เพื่อตรวจสอบจำนวนและชนิดของเซลล์
      - การตรวจอื่น ๆ เช่น การตรวจ Prothrombin time: PT หรือการตรวจ Partial Thromboplastin Time: PTT เพื่อตรวจการแข็งตัวของเลือด หรือแพทย์อาจตรวจอัลตร้าซาวด์ (Ultrasound) เพื่อดูว่าม้ามมีการขยายตัวใหญ่ขึ้นหรือไม่
  - - - การรักษาด้วยการใช้ยา
      - ยาในกลุ่มคอร์ติโคสเตียรอยด์ (Corticosteroids) ในรูปแบบยารับประทานหรือยาฉีด เพื่อชะลอการทำลายเกล็ดเลือด เช่น เพรดนิโซน (Prednisone)
      - อิมมิวโนโกลบูลิน (Immunoglobulins) หรือ ริทูซิแมบ (Rituximab) เป็นยาชนิดฉีดเข้าเส้นเลือด เพื่อยับยั้งระบบภูมิคุ้มกัน
      - ยา Eltrombopag หรือยา Romiplostim เป็นยาชนิดฉีดเข้าที่ใต้ผิวหนัง เพื่อช่วยกระตุ้นให้ร่างกายสร้างเกล็ดเลือด
      - การให้เลือดหรือเกล็ดเลือด ในผู้ป่วยที่มีเลือดออกหรือผู้ที่มีความเสี่ยงต่อการเลือดออกมาก
      - การผ่าตัดม้าม แพทย์จะผ่าตัดหากรักษาด้วยวิธีการใช้ยาแล้วไม่เป็นผล มักผ่าตัดให้ผู้ป่วยวัยผู้ใหญ่ที่มีภาวะ Immune Thrombocytopenia: ITP ในผู้ป่วยที่ผ่าตัดม้ามออกแล้ว จะทำให้ป่วยและติดเชื้อได้ง่าย หากมีไข้ หรือพบอาการอื่น ๆ ของการติดเชื้อ ควรไปพบแพทย์ทันที รวมถึงอาจต้องฉีดวัคซีนเพื่อป้องกันการติดเชื้อที่อาจเกิดขึ้นต่อไป
  - - - โรคโลหิตจางจากไขกระดูกฝ่อ (Aplastic Anemia) เป็นโรคเลือดผิดปกติที่พบค่อนข้างน้อยและร้ายแรง ทำให้ไขกระดูกไม่สามารถผลิตเกล็ดเลือดใหม่ออกมาได้เพียงพอ
        
        โรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว มะเร็งต่อมน้ำเหลือง จะไปทำลายไขกระดูกและเซลล์ต้นกำเนิดหรือสเต็มเซลล์ (Stem Cell)
        
        การรักษาบางชนิด เช่น การฉายรังสี หรือการทำเคมีบำบัด ซึ่งเป็นการรักษาโรคมะเร็ง
        
        การสัมผัสสารเคมีบางชนิด เช่น สารกำจัดศัตรูพืช สารหนู หรือเบนซีน (Benzene) จะเข้าไปชะลอการผลิตเกล็ดเลือดในร่างกาย
        
        การใช้ยาบางชนิด เช่น ยาขับปัสสาวะ ยาคลอแรมเฟนิคอล (Chloramphenicol) ซึ่งเป็นยาปฏิชีวนะที่ใช้รักษาการติดเชื้อจากแบคทีเรีย จะส่งผลต่อการสร้างเกล็ดเลือด และยาแอสไพริน (Aspirin) หรือยาไอบูโปรเฟน (Ibuprofen) จะส่งผลต่อการทำงานของเกล็ดเลือด
        
        การดื่มแอลกอฮอล์ จะชะลอการผลิตเกล็ดเลือด และทำให้จำนวนเกล็ดเลือดต่ำลงโดยเฉพาะในผู้ที่มีพฤติกรรมการดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนัก
        
        การขาดแร่ธาตุและวิตามิน เช่น วิตามินบี 12 โฟเลท ธาตุเหล็ก
        
        การติดเชื้อไวรัสบางชนิด เช่น อีสุกอีใส คางทูม หัดเยอรมัน ไวรัสเอ็บสไตบาร์ (Epstein-Barr Virus) หรือ พาร์โวไวรัส (Parvovirus) รวมถึงผู้ที่เป็นโรคเอดส์ (AIDS) หรือโรคตับอักเสบซี (Hepatitis C)
        
        พันธุกรรม เช่น ภาวะภูมิต้านทานบกพร่อง Wiskott-Aldrich Syndrome
    - - โรคภูมิต้านทานตนเอง หรือโรคออโตอิมมูน (Autoimmune Diseases) เกิดจากการที่ระบบภูมิคุ้มกันที่ปกติจะต้องกำจัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย แต่เกิดความผิดพลาดไปทำลายเซลล์ เนื้อเยื่อในร่างกาย รวมถึงเกล็ดเลือด จะทำให้เกิดภาวะต่าง ๆ ตามมา เช่น
        
        ภาวะ Immune Thrombocytopenia: ITP
        
        โรคลูปัส (Lupus) หรือโรคเอสแอลอี (SLE) หรือที่รู้จักกันในชื่อโรคพุ่มพวง
        
        โรคข้ออักเสบรูมาตอยด์ (Rheumatoid Arthritis)
      - การใช้ยาบางชนิด การตอบสนองต่อยาอาจสร้างความสับสนให้กับร่างกายและเกิดการทำลายเกล็ดเลือดได้ เช่น
        
        ยาควินิน เป็นยาปฏิชีวนะที่ใช้รักษาโรคมาลาเรีย
        
        ยาแวนโคมัยซิน เป็นยาที่ใช้รักษาภาวะติดเชื้อแบคทีเรียในทางเดินอาหารและอาการลำไส้อักเสบ
        
        ยาไรแฟมพิน เป็นยาที่ใช้รักษาวัณโรค
        
        ยาเฮปพาริน เป็นยาที่ใช้รักษาและป้องกันภาวะลื่มเลือดอุดตัน จะไปทำปฏิกิริยากับระบบภูมิคุ้มกัน ทำให้เกิดภาวะเกล็ดเลือดต่ำจากยาเฮปพาริน แต่ค่อนข้างพบได้น้อย
        
        ยาโคลพิโดเกรล เป็นยาที่ใช้ป้องกันการอุดตันของหลอดเลือด
        
        การติดเชื้อไวรัส เช่น โมโนนิวคลิโอสิส หรือไซโตเมกาโลไวรัส รวมถึงภาวะโลหิตเป็นพิษที่เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย
        
        การผ่าตัด เช่น การผ่าตัดลิ้นหัวใจเทียม การผ่าตัดหลอดเลือดเลี้ยงหัวใจหรือการผ่าตัดบายพาส
        
        การตั้งครรภ์ ร้อยละ 5 ของหญิงตั้งครรภ์ใกล้คลอด จะมีโอกาสเกิดภาวะเกล็ดเลือดต่ำ ซึ่งยังบอกไม่ได้ว่าเกิดจากสาเหตุใด
- - - - การซักประวัติความเสี่ยง อาการและตรวจร่างกายเบื้องต้น
      - ㆍเจาะเลือดดูความสมบูรณ์ของเม็ดเลือด (COMPLETE BLOODCOUNT: CBC) พบความผิดปกติคือ ระดับฮีโมโกลบินต่ำลง เม็ดเลือดแดงขนาดเล็ก และเกล็ดเลือดสูงขึ้น หรือตรวจดูสเมียร์เลือด พบเม็ดเลือดแดงขนาดเล็กและติดสีจาง
      - การยืนยันการวินิจฉัยโรคสามารถเจ าะวัดค่าปริมาณสะสมของธาตุเหล็กในร่างกาย (FERRITIN) หากค่าต่ำกว่า 30 ไมโครกรัมต่อลิตรถือว่าผู้ป่วยมีภาวะโลหิตจางจากการขาดธาตุเหล็ก
  - - - 3.การให้ธาตุเหล็กทดแทนรูปแบบให้ทางหลอดเลือดดำ (PARENTERAL IRON THERAPY) ใช้ในผู้ป่วยที่ไม่ สามารถรับประทานธาตุเหล็กได้ หรือผู้ป่วยที่ปัญหาทางเดินอาหารการดูดซึมธาตุเหล็กหรือต้องการเพิ่มปริมาณธาตุเหล็กในผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว ผลข้างเคียงที่อาจพบได้ คือ คลื่นไส้ อาเจียนคัน ปวด ศีรษะ หนาวๆร้อนๆ ปวดกล้ามเนื้อ ปวดข้อปวดหลัง เจ็บหน้าอก
    - - 1.การให้ธาตุเหล็กทดแทนรูปแบบรับบระทาน (ORAL IRON THERAPY) ให้ในคนที่ไม่มีอาการหรือมีอาการเล็กน้อย ที่มีระบบทางเดินอาหารและการดูดซึมสารอาหารปกติ การให้ธาตุเหล็กทดแทนแบบรับประทานเพียงพอต่อการรักษา จึงถูกเลือกใช้ในการรักษาเป็นอันดับแรก การรักษาใช้ธาตุเหล็กทดแทนประมาณ 200 มิลลิกรัมต่อวัน รับประทานวันละ 3 ครั้ง แนะนำรับประทานธาตุเหล็กในช่วงท้องว่าง หรือรับประทานร่วมกับวิตามินซี เพื่อเพิ่มการดูดซึมธาตุเหล็กได้ดีขึ้น อาหารที่ควรหลีกเลี่ยงในการ รับประทานร่วมกับธาตุเหล็ก คือ ซา กาแฟ เพราะมีสารแทนนิน และอาหารเสริมแคลเซียม ลดการดูดซึมธาตุเหล็กผลข้างเคียงที่พบบ่อยที่สุด คือ อาการทางเดินอาหาร ได้แก่ ปวดมวนท้อง คลื่นไส้ อาเจียน ท้องผูก การรับประทานยาต้องรับประทานต่อเนื่องประมาณ 6-12 เดือน เพื่อเพิ่มปริมาณเหล็กสะสมในร่างกาย ความเข้มข้นเลือดระดับฮีโมโกลบินเพิ่มขึ้น 2 กรัมต่อเดซิลิตร ทุก 3 สัปดาห์
      - 2.การให้เลือดแดง (RED BLOOD CELLTRANSFUSION) ข้อบ่งขี้ในการให้เลือดแดงคือผู้ป่วยมีอาการรุนแรง หัวใจล้มเหลว และสาเหตุของการขาดธาตุเหล็ก คือ ภาวะเสียเลือดเฉียบพลันในปริมาณมากและต้องการการทำหัตถการในการหยุดเลือด การให้เลือดแดงไม่เพียงแต่สามารถแก้ไขภาวะซีดอย่างรวดเร็วได้ แต่ร่างกายยังสามารถนำธาตุเหล็ก
    - - 4.รับประทานอาหารธาตุเหล็กสูง ได้แก่เนื้อสัตว์โดยเฉพาะเนื้อแดง ตับ เครื่องในสัตว์เลือด เครื่องในสัตว์ ธัญพืช ถั่วเมล็ดแห้ง ไข่แดง ผักใบสีเขียวเข้ม เช่น คะน้า ผักโขมตำลึง หน่อไม้ฝรั่ง บร็อคโคลี ผักบุ้ง เป็นต้น
    - - 5.หาสาเหตุของภาวะโลหิตจากการขาดธาตุเหล็ก ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ถ้าหากพบสาเหตุแล้วผู้ป่วยต้องได้รับการรักษาสาเหตุนั้นด้วย เพื่อป้องกันการเกิดภาวะโลหิตจางจากการขาดธาตุเหล็กซ้ำ ได้แก่ หากเลือดออกในทางเดินอาหารต้องได้รับการส่องกล้องทางเดินอาหารส่วนบนและล่าง หรือหากประจำเดือนมามาก ควรได้รับการตรวจภายในและพบแพทย์ทางสูตินรีเวช เพื่อหาสาเหตุต่อไป
  - - - ㆍ ร่างกายต้องการธาตุเหล็กมากขึ้น เช่น หญิงตั้งครรภ์ หรือเด็กทารกที่ต้องใช้ในการเจริญเติบโต และผู้ป่วยโรคไตที่ได้รับการฉีดยากระตุ้นการสร้างเม็ดเลือดแดง (ERYTHROPOIETIN STIMULATING AGENT THERAPY)
      - ㆍร่างกายสูญเสียธาตุเหล็กมากกว่าปกติจากภาวะเลือดออกเฉียบพลันและเรื้อรัง พบ.บ่อยคือ ภาวะประจำเดือนมามาก (HYPERMENORRHEA ของผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ ภาจะเลือดออกในท างเดินอาหาร ภาวะเลียเลือดหลังจากผ่าตัดและการบริจาคเลือดเป็นประจำ และไม่ได้รับประทานธาตุเหล็กทดแทน
      - ㆍร่างกายดูดซึมธาตุเหล็กได้ลดลง จากการผ่าตัดกระเพาะอาหารหรือลำไส้ส่วนต้น ได้แก่ GASTRECTOMYDUODENAL BYPASS และ BARIATRIC SURGERY และจากโรคในทางเดินอาหาร ได้แก่ โรคลำไส้อักเสบเรื้อรังโครห์นCROHN'S DISEASE) รวมถึงภาวะที่ทำให้กระเพาะอาหารมีสภาวะเป็นกรดลดลง
      - ㆍ รับประทานอาหารที่มีธาตุเหล็กไม่เพียงพอ พบในผู้ป่วยรับประทานอาหารมังสวิร้ติ ไม่รับประทานเนื้อสัตว์ ผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ไม่ยอมรับประทานอาหาร หรือรับประทานอาหารเองไม่ได้
- - - - การผ่าตัดตรวจชิ้นเนื้อทางพยาธิวิทยา และการย้อมพิเศษต่างๆรวมถึงการตรวจความผิดปกติระดับยีนส์
      - การตรวจรอยโรคในไขกระดูก ยกเว้นโรคมะเร็ง HL ระยะ 1A-2Aเพราะว่ามีความเสี่ยงต่ำ
      - เอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์บริเวณลำคอ ช่องอก ช่องท้อง และอุ้งเชิงกราน
      - PET SCAN ได้ผลการวินิจฉัยก่อนการรักษา และติดตามผลการรักษา
      - CBC
      - ESR ซึ่งเป็นปัจจัยบ่งบอกการพยากรณ์โรคมะเร็ง HL
      - LDH ซึ่งเป็นปัจจัยบ่งบอกการพยากรณ์โรคมะเร็ง NHL
      - เจาะตรวจน้ำไขสันหลัง กรณีที่มีความเสี่ยงสูง
    - - BURKITT'S LYMPHOMA/LEUKEMIA
      - LYMPHOBLASTIC LYMPHOMA/LEUKEMIA
      - ADULT T-CELL LYMPHOMA/LEUKEMIA
      - HIV-RELATED NHL
      - DIFFUSE LARGE B-CELL LYMPHOMA บริเวณ EPIDURAL,PARANASAL SINUS, TESTIS, BONE MARROW
      - DIFFUSE LARGE B-CELL LYMPHOMA ที่มี EXTRANODAL 2 และLDH ผิดปกติ
  - - - ทำลายเซลล์มะเร็ง โดยไปรบกวนการแบ่งตัวของเซลล์มะเร็งการเลือกชนิดของยาเคมีบำบัดนั้นจะขึ้นอยู่กับชริดของมะเร็งต่อมน้ำเหลือง โดยทั่วไปการรักษามะเร็งต่อมน้ำเหลืองมักจะได้ยาเคมีบำบัดหลายขนานรวมกัน หรืออาจให้ร่วมกับการรักษาด้วยแอนติบอดี (MONOCLONAL ANTIBODIES)
    - - การเฝ้าติดตามโรคมักใช้ในมะเร็งต่อมน้ำเหลืองชนิดค่อยเป็นค่อยไป หรือในรายที่ผู้ป่วยมีอาการจากตัวโรคไม่มาก ระหว่างการเฝ้าติดตามโรค จะมีการตรวจเลือด หรือตรวจทางรังสีเป็นระยะๆ
    - - ยาโมโนโคลแอนติบอดี คือ สารสังเคราะห์ที่จะไปจับกับโปรตีนบนผิวของเซวล์มะเร็งหลังจากนั้นจะมีการกระตุ้นระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายเพื่อมากำจัดเซลล์มะเร็งนั้น
    - - การรักษาด้วยการใช้รังสีปริมาณสูง เพื่อทำลายเซลล์มะเร็งตรงบริเวณกลุ่มรอยโรคเท่านั้น
    - - หลักการของการรักษาด้วยการปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิด คือ การทำลายเซลล์มะเร็งให้หมดไป แล้วแทนที่ด้วยเซลล์ที่ปกติ การปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิด แบ่งออกเป็น 2 ชนิด ได้แก่การปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิด โดยอาศัยเซลล์ของผู้บริจาค(ALLOGENEIC TRANSPLANTATION)
  - - - สารเคมี เช่น สารเคมีปราบศัตรูพืช น้ำยาย้อมผม เป็นต้น
      - ภูมิคุ้มกัน ผู้ที่มีภูมิคุ้มกันโรคลดลง เช่น โรคเอดส์ การปลูกถ่ายอวัยวะ โรคไขข้ออักเสบ เป็นต้น
      - พันธุกรรม การเกิดมะเร็งต่อมน้ำเหลืองนั้น มีความชัดเจนที่เกิดมาจากกรรมพันธุ์ทางครอบครัว เช่น พี่น้องอาจเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองตามลำดับ หรือเป็นพร้อมกัน
      - การติดเชื้อไวรัสบางชนิด เช่น ไวรัส HIV, EBV เป็นต้น
  - - - ㆍเพื่อเฝ้าระวังการกลับเป็นซ้ำ ซึ่งพบบ่อยใน 2 ปีแรกหลังการรักษา และเฝ้าระวังการเกิดผลข้างเคียงระยะยาวจากการรักษา
      - ㆍ ซักประวัติ ตรวจร่างกาย ตรวจ LAB ต่างๆ ทุก 3-6 เดือน ใน 5 ปีแรก หลังจากนั้นปีละครั้ง
      - ㆍ เอ็กซเรย์คอมพิวเตอร์ ทุก 6-12 เดือน ใน 2 ปีแรก หลังจากนั้นทำเมื่อสงสัยโรคกลับเป็นซ้ำ ไม่จำเป็นต้องทำเป็นประจำนานกว่า 2 ปี เพราะว่าพบอุบัติการณ์ต่ำ มักมีอาการหรือผลเลือดผิดปกติร่วมด้วย ราคาสูง ไม่คุ้มค่า และยังได้รับปริมาณรังสีโดยไม่จำเป็น