Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

โรคระบบต่อมไร้ท่อ, สิ่งแวดการให้การพยาบาล ควรบริการให้ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในก…

- - - - อาหารที่ควรเลือกรับประทานสำหรับผู้ป่วยเป็นเบาหวาน
      - อาหารที่ควรหลีกเลี่ยงสำหรับผู้ป่วยเบาหวาน
      - จุดเน้นหลักการรับประทานอาหารสำหรับผู้ป่วยเบาหวาน
        
        -เน้นเลือกคาร์โบไฮเดรตเชิงซ้อน
        ระวังภาวะระดับน้ำตาลในเลือดต่ำ
        
        -ไม่งดมื้อใดมื้อหนึ่ง
        
        -ในแต่ละมื้อ ควรกินอาหารปริมาณใกล้เคียงกัน
        
        -กระจายมื้ออาหารเป็นมื้อเล็กๆ
        
        -เน้นกินอาหารให้ตรงเวลา
    - - ยาฉีดอินซูลิน
        
        ยาเม็ดรับประทาน
      - กลุ่มยา
        
        ยากลุ่มที่กระตุ้นการหลั่งอินซูลิน
        ยากลุ่มนี้กระตุ้นการหลั่งอินซูลินจากเบต้าเซลล์ของตับอ่อนทำให้อินซูลินมากขึ้นในการลดน้ำตาลในเลือด ได้แก่ยา Glibenclamide Repaglinide โดยผลข้างเคียงที่พบบ่อยคือ ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ คลื่นไส้ อาเจียน น้ำหนักตัวเพิ่ม
        
        ยากลุ่มที่เพิ่มความไวต่ออินซูลิน
        ยากลุ่มนี้ช่วยลดการดื้อต่ออินซูลินที่ตับและกล้ามเนื้อ ทำให้อินซูลินทำงานในการลดน้ำตาลในเลือดได้ดีขึ้น ได้แก่ Metformin Pioglitazone
        
        ยากลุ่มที่ช่วยลดน้ำตาลหลังอาหาร
        ยากลุ่มนี้จะช่วยยับยั้งการย่อยอาหารประเภท ข้าว แป้ง ทำให้การย่อยและการดูดซึมที่ผนังลำไส้เล็กช้าลงได้แก่ ยา Acarbose, Voglibose
    - - คำแนะนำในการออกกำลังกายสำหรับผู้ป่วยเบาหวาน
  - - - มีอาการโรคเบาหวานชัดเจน ได้แก่ หิวน้ำบ่อย ปัสสาวะบ่อยและปริมาณมาก น้ำหนักลดลงโดยไม่มีสาเหตุร่วมกับตรวจระดับน้ำตาลในเลือดเวลาใดก็ได้ไม่จำเป็นต้องอดอาหาร ถ้ามีค่ามากกว่าเท่ากับ 200mg/dl
        
        ระดับน้ำตาลในเลือด หลังอดอาหาร(อย่างน้อย 8 ชั่วโมง) มากว่าเท่ากับ 126 mg/dl
        
        การตรวจความทนต่อกลูโคส(75 กรัม oral Glucose Tolerance Test, OGTT) ถ้าระดับพลาสมากลูโคส 2 ชั่วโมง หลังดื่มน้ำตาล 200mg/dl
        ให้วินิจฉัยเป็นโรคเบาหวาน
        
        การตรวจระดับในน้ำตาลสะสม(A1C) มากกว่าเท่ากับ6.5% โดยวิธีการตรวจและห้องปฏิบัติการต้องได้รับรองตามมาตรฐานที่กำหนด ซึ่งมีน้อยในประเทศไทย ดังนั้นจึงไม่แนะนำให้ใช้วิธีนี้
    - - ลักษณะทั่วไป
        
        รูปร่างร่างอาจอ้วนหรือผอมแล้วแต่ระยะเวลาที่เป็น ท่าทาง อ่อนเพลีย ปากแห้ง ผิวหนังร้อน เท้าอุ่นๆ มีไข้ต่ำๆ ถึงไข้สูงและถ้ามีภาวะเป็นกรดร่วมด้วย อาจพบหายใจหอบเร็ว
        ลึก( Kussmual respiration) อาจซึม หรือ ไม่รู้สึกตัวก็ได้
        
        กล้ามเนื้อและระบบประสาท
        
        ปวด ชา ปลายมือปลายเท้า มึนงง เวียนศีรษะ กล้ามเนื้อลีบและอาจตรวจพบเชื้อราตามข้อพับ แขนขา ไม่มีปฏิกิริยาสะท้อน(Reflex) ตามข้อเข่า และข้อเท้า
        
        หัวใจและหลอดเลือด
        
        อาจพบความดันโลหิตสูง เจ็บหน้าอก เส้นเลือดสมองอุดตัน เวลาเดินปวดน่องมาก พอหยุดเดินแล้วอาการจะหายไปหรือเป็นอัมพาต
        
        ช่องท้อง
        
        มีไขมันพอกบริเวณหน้าท้อง หน้าอก คอ และหน้า อาจคลำพบตับโต ขอบเรียบ กดไม่เจ็บ เมื่อได้รับการรักษาที่ดีตับจะเล็กลงมีอาการทางลำไส้ ท้องผูกหรือท้องเดินในเวลากลางคืน
        
        ระบบขับถ่ายและอวัยวะสืบพันธุ์
        
        กระเพาะปัสสาวะอักเสบ กรวยไตอักเสบ กลั้นปัสสาวะ ไม่อยู่ความรู้สึกทางเพศลดลงหรือไม่มี ถ้าตั้งครรภ์ครบกำหนดบุตรมีน้ำหนักมากกว่าปกติ
- - - - สาเหตุที่พบบ่อยของ Cushing Syndrome คือ การใช้ยาคอร์ติโคสเตียรอยด์ชนิดรับประทานในปริมาณมากและใช้ติดต่อกันเป็นเวลานาน
    - - ภาวะขาดสารอาหาร
        
        กิดความผิดปกติ หรือมีเนื้องอกที่ต่อมหมวกไต
        
        กรรมพันธุ์ เป็นสาเหตุที่พบได้น้อยมาก โดยผู้ป่วยอาจสืบทอดการเกิดเนื้องอกในต่อมไร้ท่อ ซี่งส่งผลต่อระดับฮอร์โมนคอร์ติซอล และทำให้เกิด Cushing Syndromeได้
      - ดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป อาจทำให้ร่างกายผลิตฮอรโมนคอร์ติซอลออกมามาก โดยระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลจะลดลงเป็นปกติเมื่อหยุดดื่ม
        
        เนื้องอกที่ต่อมใต้สมอง ทำให้ต่อมใต้สมองผลิตฮอร์โมนอะดรีโนคอร์ติโคทรอพิก (Adrenocorticotropic hormone) ออกมามากเกินไป จนทำให้เกิด Cushing Syndrome
  - - - แพทย์จะตรวจสอบว่าควรหยุดใช้ยาหรือควรลดปริมาณการใช้ยาลงหรือไม่ รวมไปถึงสั่งยาตัวใหม่ที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ โดยผู้ป่วยไม่ควรหยุดหรือลดการใช้ยาสเตียรอยด์ด้วยตนเอง ต้องให้แพทย์เป็นผู้ปรับลดยาเท่านั้น เพราะการหยุดใช้ยาอย่างกะทันหันอาจทำให้ร่างกายขาดฮอร์โมนคอร์ติซอลได้ ซึ่งอาจทำให้มีไข้สูง ปวดท้อง ท้องเสียรุนแรง หัวใจเต้นเร็ว คลื่นไส้ อาเจียน ความดันโลหิตต่ำ อ่อนเพลียมาก หรือช็อก หากพบอาการเหล่านี้ ผู้ป่วยต้องรีบไปโรงพยาบาลทันที เพราะอาจเป็นเหตุให้ผู้ป่วยเสียชีวิตได้
      - การผ่าตัด transphenoidal tumor resection
        
        ซึ่งต้องอาศัยศัลยแพทย์ที่มีความชำนาญ ก่อนผ่าตัดต้องเตรียมผู้ป่วยเช่นเดียวกับ adrenal tumor หลังการผ่าตัดต้องเฝ้าระวังภาวะ panhypopituitarism และต้องติดตามรวมทั้งให้ฮอร์โมนทดแทนอย่างเหมาะสม
      - ในกรณี adreal tumor และ ectopic ACTH-secreting tumor
        
        ต้องผ่าตัดเอาก้อนเนื้องอกออกซึ่งก่อนและขณะผ่าตัด ต้องให้ Hydrocortisone ในขนาด physiological dose ต่อไปอีกนาน 6-9 เดือน เนื่องจาก adrenal cortex อีกข้างจะฝาอจากการถูกกดด้วยภาวะ cortisol ที่สูงมากเป็นเวลานาน
  - - - ตรวจน้ำลาย
        
        ตรวจภาพถ่าย ด้วยการทำซีที สแกน (Computerized Tomography: CT Scan) หรือเอ็มอาร์ไอ สแกน (Magnetic Resonance Imaging: MRI Scan)
        
        ตรวจเลือด
        
        อาจมีการตรวจเลือดวิธีเฉพาะที่ใช้เทคโนโลยีสูง
        
        เพื่อดูระดับการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมน กลูโคคอร์ติคอยด์ (Glucocorticoid) เช่น การตรวจที่เรียกว่า Low dose dexamethasone suppression test, Dexamethasone corticotrophin releasing hormone test
        
        โดยการนำตัวอย่างเลือดของผู้ป่วยไปวิเคราะห์ระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลในห้องปฏิบัติการ
        
        เพื่อตรวจหาความผิดปกติของต่อมใต้สมองและต่อมหมวกไต เช่น ตรวจหาเนื้องอก เป็นต้น
        
        เพื่อดูระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลในน้ำลาย ซึ่งจะทำการตรวจในเวลากลางคืน เพราะโดยปกติ ระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลจะลดลงในช่วงเย็นเป็นต้นไป
    - - ผิวแห้ง ผิวบางจนเห็นเส้นเลือด ผิวหนังแตกง่าย เป็นแผลง่าย เมื่อเกิดแผล แผลหายยาก ผิวแตกลายเป็นสีชมพูหรือสีม่วง โดยเฉพาะบริเวณหน้าท้อง (Abdominal striae) ผิวหนังมีไขมันออกมามากขึ้น เกิดรูขุมขนอักเสบ (Folliculitis) เป็นสิวเพิ่มขึ้น (Acne) มีการติดเชื้อราที่ผิวหนังเพิ่มขึ้น ร่วมกับมีขนดกหนาทั่วตัวและใบหน้า
      - มีภาวะกระดูกพรุน กระดูกหักง่าย
        
        กล้ามเนื้ออ่อนแรง โดยเฉพาะกล้ามเนื้อส่วนต้น เช่น ต้นแขนต้นขา กล้ามเนื้อจะลีบ เล็กลง ผู้ป่วยจะขึ้นบันไดยาก หรือลุกยืนจากท่านั่งยองๆ ไม่ได้
        
        อาการซึมเศร้า (Agitated depression) ร่วมกับมีสับสน ความจำ/ความเข้าใจ ด้อยลง ไม่มีสมาธิ อารมณ์แปรปรวน
- - - - 3.ความเสี่ยง(Risk)
        
        4.ค่าใช้จ่าย(Cost)
        
        5.องค์ประกอบอื่นๆที่จำเป็น(Other considerations)
  - - - 8.ความถี่ในการให้ยา
        
        9.ระยะเวลาในการใช้ยา (Duration of treatment)
        
        10.ความสะดวก (Patient compliance)
- - - - การฉายรังสี การรักษาด้วยเอกซเรย์หรือพลังงานชนิดอื่น ๆ ที่บริเวณคอมีส่วนทำให้เกิดมะเร็งชนิดนี้ได้
      - การถ่ายทอดภาวะไทรอยด์ทำงานเกินในครอบครัว (Familial Isolated Hyperparathyroidism) ซึ่งเป็นภาวะที่ทำให้เกิดนิ่วในไต คลื่นไส้ อาเจียน ความดันโลหิตสูง ร่างกายอ่อนแรง และอ่อนเพลีย
      - กลุ่มอาการ MEN1 (multiple endocrine neoplasia type 1) ซึ่งเป็นภาวะที่สัมพันธ์กับเนื้องอกของต่อมสร้างฮอร์โมน
    - - การผ่าตัดด้วยคลื่นความถี่วิทยุ (Radiofrequency ablation) ใช้ความร้อนเพื่อฆ่าเซลล์มะเร็ง นอกจากนี้ยังช่วยลดระดับพาราไทรอยด์ฮอร์โมนได้
        
        เคมีบำบัด เป็นการใช้ยาเพื่อฆ่าเซลล์มะเร็ง ประเภทของยาที่ใช้ขึ้นอยู่กับมะเร็ง
        
        การผ่าตัดเป็นการรักษาที่พบได้มากที่สุดสำหรับมะเร็งต่อมพาราไทรอยด์ แพทย์อาจผ่าตัดนำเพียงก้อนมะเร็งออกมาหรือนำเนื้อเยื่ออื่นๆ ออกมาด้วย หากมะเร็งลุกลามไปยังบริเวณอื่น
        
        การวิจัยเชิงทดลองทางคลินิก เป็นการตรวจที่แพทย์ลองใช้ยาและวิธีการรักษาแบบใหม่ ให้สอบถามแพทย์ว่าคุณเป็นผู้รับการทดลองได้หรือไม่
        
        ผู้ป่วยที่มีอาการ แต่สุขภาพไม่เหมาะต่อการผ่าตัด แพทย์อาจใช้การรักษาด้วยการให้ยาลดแคลเซียมในเลือด ร่วมกับการรักษาตามอาการไปจนกว่า ผู้ป่วยจะสามารถรับการผ่าตัดได้
    - - ประเมินความรู้สึกตัว การจัดท่านอนให้แก่ผู้ป่วย
        
        หลังการผ่าตัดแพทย์จะพิจารณาว่าผู้ป่วยควรจะได้รับการรักษาต่อด้วยรังสีไอโอดีนหรือไม่ ในกรณีที่ควร (ซึ่งเป็นส่วนมาก) แพทย์จะพิจารณาว่าจะใช้ Low Dose หรือ High Dose RAI
      - ประเมินแผลผ่าตัด มีสารคัดหลั่ง หรือเลือด ไหลซึมแผลเยอะหรือน้อยแค่ไหน
        
        ประเมินสัญญาณชีพจร
        
        ดูแล IV,recored IO
    - - CT (CAT) สแกน จะมีการใช้คอมพิวเตอร์และเอกซเรย์ถ่ายภาพอย่างละเอียดภายในร่างกาย
        
        MRI (magnetic resonance imaging) ใช้คอมพิวเตอร์ เอกซเรย์ และแม่เหล็กเพื่อถ่ายภาพอย่างละเอียดภายในร่างกาย
        
        ตัวอย่างเลือดจากหลอดเลือด จะเป็นการนำตัวอย่างเลือดมาจากหลอดเลือดที่แตกต่างกัน และตรวจเพื่อดูว่าต่อมพาราไทรอยด์ต่อมใด ที่สร้างพาราไทรอยด์ฮอร์โมนมากกว่าที่ควรจะเป็น
        
        การตรวจเลือดและปัสสาวะ เป็นการตรวจหาระดับแคลเซียมและพาราไทรอยด์ฮอร์โมนระดับสูงในเลือดและปัสสาวะ ควรปฏิบัติตามคำสั่งของแพทย์ก่อนการตรวจ เพื่อให้มั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับผลตรวจที่ถูกต้องที่สุด
        
        การตรวจและประวัติสุขภาพ แพทย์จะสังเกตร่างกายและตรวจหาก้อนนูนหรือสิ่งอื่น ๆ ที่ดูไม่ปกติ นอกจากนี้ แพทย์จะถามคำถามเกี่ยวกับสุขภาพในปัจจุบัน และประวัติสุขภาพของครอบครัวของผู้ป่วย
        
        การสแกนต่อมพาราไทรอยด์ วิธีนี้จะแสดงให้เห็นว่าต่อมพาราไทรอยด์สร้างพาราไทรอยด์ฮอร์โมนมากเกินไปหรือไม่ วิธีนี้ดำเนินการกับผู้ป่วยนอกที่โรงพยาบาล คุณจะได้รับการฉีดยาที่มีวัตถุกัมมันตรังสี แล้วคุณจะต้องนอนนิ่ง ๆ เป็นเวลาประมาณ 30 นาทีในขณะที่ถูกถ่ายภาพศีรษะและคอ ต่อมาจะถ่ายภาพอีก และเปรียบเทียบกับภาพถ่ายชุดแรก
  - - - การรักษา
        
        รังสีไอโอดีน ไอโอดีนบนโลกนี้มีหลายไอโซโทป ไอโอดีนที่อยู่ในอาหารทะเล และเกลือทะเลเป็นไอโอดีนที่เสถียร ไม่แตกตัวให้อนุภาคหรือรังสีใด จึงไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ แต่กลับเป็นประโยชน์ เนื่องจากฮอร์โมนไทรอยด์ซึ่งผลิตขึ้นในร่างกายต้องใช้ไอโอดีนเป็นสารตั้งต้น ร่างกายจึงไม่สามารถขาดธาตุไอโอดีนได้ แต่ในไอโอดีนที่ใช้ในด้านการแพทย์นั้นมักจะมีรังสี คือ สามารถแตกตัวให้รังสีได้ รังสีนี้อาจก่อให้เกิดประโยชน์หรือโทษได้จึงต้องมีการควบคุมและพิจารณาการใช้อย่างเหมาะสม รังสีไอโอดีนที่นำมาใช้ คือ I-131 ซึ่งในภาษาไทยเรียกว่า น้ำแร่ (Radioactive iodine, RAI) ที่สามารถอยู่ได้ใน 2 สภาพคือ น้ำยา และแคปซูล มีสรรพคุณไม่แตกต่างกัน ข้อดีของแคปซูล คือ กลืนง่าย ไม่ปนเปื้อน
        
        การผ่าตัดถือว่าเป็นการรักษาที่สำคัญและจำเป็นที่สุด ซึ่งการผ่าตัดอาจทำได้หลายวิธี ได้แก่ การตัดต่อมไทรอยด์ อาจผ่าตัดออกทั้งหมด หรือเพียงบางส่วน หรือในบางรายที่มีการกระจายไปในต่อมน้ำเหลือง การผ่าตัดอาจจะต้องเลาะต่อมน้ำเหลืองร่วมด้วย ซึ่งไม่ว่าจะเป็นการผ่าตัดแบบใด ก็จะมีเนื้อไทรอยด์เหลือค้างอยู่ทุกครั้ง
        
        น้ำแร่ (RAI) เมื่อเข้าสู่ร่างกายจะถูกดูดซึมเข้าสู่เนื้อเยื่อของต่อมไทรอยด์ รังสีส่วนเกินจะถูกขับออกทางอุจจาระ ปัสสาวะ และน้ำลาย โดยเฉพาะน้ำปัสสาวะ เป็นแหล่งของการขับน้ำแร่ออกจากร่างกายสูงสุด เมื่อน้ำแร่ซึมเข้าสู่ต่อมไทรอยด์ น้ำแร่จะให้รังสีเบตาและรังสีแกมมา รังสีเบตาซึ่งเข้มข้นในต่อมไทรอยด์สามารถเคลื่อนที่ได้เล็กน้อย ในระหว่างการเคลื่อนที่รังสีเบตาจะถ่ายเทพลังงานให้เนื้อเยื่อไทรอยด์ที่วิ่งผ่าน ซึ่งเนื้อเยื่อเหล่านี้เมื่อได้รับพลังงานจะเกิดปฏิกริยา Oxidation ผลคือเซลล์ของต่อมไทรอยด์จะถูกทำลาย ซึ่งอาจรวมถึงเซลล์มะเร็งที่อาจหลงเหลืออยู่หลังการผ่าตัด
        
        การผ่าตัดต่อมไทรอยด์ออก 1 ข้าง (Lobectomy) ใช้สำหรับผู้ป่วยที่มีก้อนมะเร็งขนาดเล็กและไม่พบสัญญาณของการแพร่กระจายเซลล์มะเร็ง ผู้ป่วยอาจไม่ต้องรับประทานยาฮอร์โมนไทรอยด์หลังการผ่าตัด เนื่องจากต่อมไทรอยด์อีกข้างยังทำงานได้อยู่
        
        การผ่าตัดต่อมไทรอยด์ (Thyroidectomy) ทั้งผ่าตัดนำต่อมไทรอยด์ออกทั้งหมด หรืออาจผ่าตัดนำต่อมไทรอยด์ออกไปเพียงบางส่วน โดยหลังการผ่าตัดผู้ป่วยอาจต้องรับประทานยาฮอร์โมนไทรอยด์ทดแทนเป็นประจำทุกวัน เพื่อให้ร่างกายทำงานได้ตามปกติ
      - การคลำ
        
        หากคลำพบก้อนที่คอ ที่เคลื่อนที่ขึ้นลงตามการกลืนได้แล้ว และสงสัยว่าเป็นก้อนที่ต่อมไทรอยด์ ควรจะไปปรึกษาแพทย์เพื่อตรวจร่างกายเพิ่มเติม
        
        การส่งตรวจคลื่นเสียงความถี่สูง หรือการตรวจอัลตร้าซาวด์ของต่อมไทรอยด์
        
        ซึ่งการตรวจดังกล่าวจะทำให้สามารถเห็นลักษณะของก้อนที่ละเอียดได้ แพทย์จะใช้ในกรณีที่ผลการเจาะเลือดพบว่าระดับฮอร์โมนในเลือดปกติ
        
        การเจาะตรวจก่อนที่ต่อมไทรอยด์
        
        เป็นการตรวจที่ไม่ยุ่งยากและมักจะไม่ได้สร้างความเจ็บปวดกับผู้ป่วยมาก แพทย์จะใช้เข็มฉีดยาขนาดเล็กเจาะผ่านผิวหนังไปในก้อนโดยตรง และทำการสุ่มเอาเซลล์ในก้อนนั้นออกไปตรวจทางห้องปฏิบัติการ เพื่อช่วยยืนยันว่าก้อนดังกล่าวเป็นเนื้องอกธรรมดาหรือเนื้อมะเร็งต่อมไทรอยด์
        
        การตรวจด้วยไอโอดีนรังสี
        
        โดยกลืนหรือฉีดสารไอโอดีนรังสีเข้าทางหลอดเลือดดำแล้วใช้เครื่องสแกนวินิจฉัยว่าผู้ป่วยที่มีก้อนเกิดขึ้นที่ลำคอเป็นมะเร็งไทรอยด์หรือไม่ ซึ่งบริเวณที่สงสัยว่าอาจมีเซลล์มะเร็งจะมีการดูดซึมไอโอดีนรังสีน้อยกว่าเนื้อเยื่อในบริเวณใกล้เคียง และยังใช้ตรวจการแพร่กระจายของเซลล์มะเร็งได้อีกเช่นเดียวกัน
        
        การสแกนทรวงอก
        
        การตรวจเลือด
        
        เพื่อตรวจการทำงานของต่อมไทรอยด์ และตรวจค่าฮอร์โมนหรือสารต่าง ๆ ที่บ่งชี้ว่าผู้ป่วยเป็นมะเร็งไทรอยด์ เช่น ฮอร์โมนกระตุ้นไทรอยด์ (Thyroid-Stimulating Hormone: TSH) ฮอร์โมนไทรอยด์ไตรไอโอโดไทโรนีน (Triiodothyronine) ฮอร์โมนไทรอยด์ไทรอกซิน (Thyroxine) ฮอร์โมนแคลซิโทนิน (Calcitonin) หรือโปรตีนไทโรโกลบูลิน (Thyroglobulin) เป็นต้น
        
        เพื่อระบุตำแหน่ง บอกขนาด และตรวจการแพร่กระจายของเซลล์มะเร็ง ซึ่งสามารถทำได้หลายวิธี เช่น การเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ (CT Scan) การสแกนคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI) หรือการตรวจความเปลี่ยนแปลงทางเคมี (PET Scan) เป็นต้น
        
        โดยถ้าพบลักษณะของก้อนที่เป็นของแข็ง มีขอบไม่เรียบ มีหินปูนในก้อน มีความสูงมากกว่าความกว้าง มีเส้นเลือดมาเลี้ยงบริเวณก้อนมาก ทำให้แพทย์ต้องสงสัยว่าอาจมีโอกาสเป็นมะเร็งต่อมไทรอยด์ได้ และหากพบลักษณะดังกล่าวข้างต้น แพทย์จะแนะนำให้เจาะเอาเซลล์ในก้อนนั้นไปส่งตรวจอย่างละเอียด เพื่อการวินิจฉัยที่แม่นยำต่อไป
    - - ประเมินความรู้สึกตัว การจัดท่านอนให้แก่ผู้ป่วย
        
        ประเมินสัญญาณชีพจร
        
        ประเมินแผลผ่าตัด มีสารคัดหลั่ง หรือเลือด ไหลซึมแผลเยอะหรือน้อยแค่ไหน
        
        หลังการผ่าตัดแพทย์จะพิจารณาว่าผู้ป่วยควรจะได้รับการรักษาต่อด้วยรังสีไอโอดีนหรือไม่ ในกรณีที่ควร (ซึ่งเป็นส่วนมาก) แพทย์จะพิจารณาว่าจะใช้ Low Dose หรือ High Dose RAI
        
        ดูแล IV,recored IO
    - - อายุ ผู้ที่มีอายุระหว่าง 25-65 ปี อาจมีแนวโน้มของการเกิดมะเร็งไทรอยด์ได้มากกว่าช่วงอายุอื่น
        
        เพศ แม้มะเร็งไทรอยด์จะเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย แต่มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับเพศหญิงได้มากกว่าเพศชายถึง 3 เท่า
        
        กรรมพันธุ์ โรคทางพันธุกรรมบางชนิดมีความสัมพันธ์กับการเกิดมะเร็งไทรอยด์ รวมถึงผู้ที่มีญาติสายตรง อันได้แก่ พ่อ แม่ พี่ น้อง ที่เป็นมะเร็งไทรอยด์ ก็จะมีแนวโน้มของการเกิดโรคนี้เพิ่มขึ้น
        
        โรคประจำตัว การเจ็บป่วยด้วยโรคบางอย่างอาจเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งไทรอยด์ได้ เช่น โรคที่เกี่ยวกับต่อมไทรอยด์ โรคอ้วน รวมถึงความผิดปกติของฮอร์โมนบางชนิด เป็นต้น
        
        ร่างกายได้รับสารอาหารที่มีไอโอดีนน้อยเกินไป นอกจากจะทำให้เกิดคอพอกหรือโรคเอ๋อแล้ว หากร่างกายมีระดับไอโอดีนต่ำอาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งไทรอยด์ได้ด้วยเช่นกัน
        
        การสัมผัสกับรังสี เช่น การฉายรังสีบริเวณศีรษะหรือลำคอเพื่อรักษาโรคในวัยเด็ก รวมถึงเคยประสบอุบัติเหตุเกี่ยวข้องกับโรงไฟฟ้าหรืออาวุธนิวเคลียร์ อาจเพิ่มความเสี่ยงเผชิญโรคนี้ได้ ซึ่งความเสี่ยงจะขึ้นอยู่กับปริมาณรังสีที่ได้รับด้วย แต่ผู้ใหญ่ที่ได้รับรังสีจะเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งไทรอยด์ได้น้อยกว่าเด็ก