Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การแสดงพื้นบ้านอาเซียนในโซน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้, familyweekend. (2557)…

- - - - ฟื้นฟูปรับปรุงคณะนาฏศิลป์หลวงเมื่อครั้งพระองค์เสด็จกลับกัมพูชาในต้นทศวรรษ 1990
    - - เจ้าหญิงนโรดม บุปผาเทวีประสูตเมื่อวันที่ 8 ม.ค. 2486 เป็นพระราชธิดาพระองค์ใหญ่ในพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ กับนาง พาต กาญล นางรำสามัญชน พระชายาพระองค์แรก และทรงเป็นพระเชษฐภคินีต่างพระมารดา ในพระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี พระมหากษัตริย์องค์ปัจจุบันแห่งกัมพูชา สำเร็จการศึกษาจากลีเซพระนโรดม ในพนมเปญขณะมีพระชันษา 15 ปี พระองค์ถูกส่งไปอยู่ในพระอุปถัมภ์ของสมเด็จพระมหากษัตริยานีสีสุวัตถิ์มุนีวงศ์ กุสุมะนารีรัตน์สิรีวัฒนา พระอัยยิกา ที่ทรงอุปถัมภ์ระบำเทพอัปสรและคัดเลือกให้พระองค์เป็นนางละครหลวง และได้เป็นตัวชูโรงของคณะ Prima ballerina เมื่อพระชนมายุ 18 พรรษา ถือเป็นการแหวกพระราชประเพณีอย่างยิ่ง ที่นำพระราชนัดดานารีมาเป็นนางละคร ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว พระนางกุสุมะได้พยายามสร้างอัตลักษณ์ทางนาฏศิลป์คือระบำอัปสรา มีการดัดแปลงชุดตามอย่างภาพเทวดาและอัปสรในนครวัด เพื่อปลดเปลื้องอิทธิพลนาฏศิลป์ไทยออก หลังจากนั้นพระองค์ก็นำคณะละครออกแสดงไปทั่วโลกจนเป็นที่จดจำ และทรงรำหน้าพระที่นั่งในพระราชพิธีสำคัญต่าง ๆ รวมทั้งแสดงภาพยนตร์เรื่อง "อัปสรา" ของพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ
  - - - กลองและเครื่องดนตรีจากวงมโหรี วงพีท
      - การเต้นรำพื้นบ้านของเขมรเป็นการเต้นรำที่มีชีวิตชีวาซึ่งเป็นไปตามธีมยอดนิยมด้วยการเคลื่อนไหวและท่าทางที่มีชีวิตชีวา ลวดลายการร่ายรำมักจะอิงตามตำนานท้องถิ่นและชีวิตประจำวันของผู้คน นักเต้นเต้นด้วยท่วงท่าที่ง่าย ด้นสดแต่มีองค์ประกอบ ซึ่งออกแบบมาเพื่อเชิญชวนให้เกิดอารมณ์ขันและความกระตือรือร้นด้วยดนตรีและจังหวะที่สนุกสนาน การเต้นรำมากมายประกอบกับกลองและเครื่องดนตรีจากวงพีท Mahori และ Pinn Robam Nesat (ระบำตกปลาเขมร) หนึ่งในการเต้นรำพื้นบ้านยอดนิยมของเขมร
- - - - เครื่องดนตรีหลักคือกลองและไวโอลิน
        นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
    - - การเต้นรำพื้นเมืองประกอบเพลงของชาวมลายู มีที่มาจากชาวประมงสมัยก่อนที่ร้องเพลงขณะช่วยกันลากอวน ปัจจุบันคือเต้นรำประกอบเพลงบรรเลงสลับกับการท่องโคลงแบบมลายู
        นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
    - - นักแสดงอาไดอาได มีทั้งหญิงและชายแต่งกายแบบชาวเล โดยนักแสดงชายสวมชุดพื้นเมือง ส่วนนักแสดงหญิงสวมชุด บาจู กูรง (baju kurong) คือ เสื้อแขนยาวและผ้าถุง คลุมผมด้วยผ้าพื้นเมือง นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
  - - - Fahrenheit (2006)
      - Two-Sided Fahrenheit (2008)
      - Love You More and More (2009)
      - Super Hot (2010)
    - - อู๋ จุน เกิดเมื่อวันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2522 (43 ปี) เป็นนักแสดงไต้หวัน ซึ่งเกิดที่ประเทศบรูไน[1][2] อดีตสมาชิกวงฟาเรนไฮต์ ปัจจุบันเป็นศิลปินเดี่ยว ในค่าย Fulong Stars
        นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
- - - - ประวัติ
        
        เกิด 13 พฤศจิกายน 2497 เป็นนักเต้น นักออกแบบท่าเต้น
        นักแสดงตลก ชาวอินโดนีเซีย นักร้อง และครู
      - ผลงาน
        
        เขาได้ศึกษาการเต้นรำในหลายประเทศ รวมทั้งอินโดนีเซีย อินเดีย ญี่ปุ่น และสเปน เขามักจะผสมผสานรูปแบบจากหลายวัฒนธรรม
  - - - เป็นศิลปะการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวเกาะบาหลี อินโดนีเซีย บารองเป็นสัตว์ในตำนาน ซึ่งมีหลังอานยาวและหางงอนโง้ง และเป็นสัญลักษณ์แทนวิญญาณดีงาม ซึ่งเป็นผู้ปกปักษ์รักษามนุษย์ต่อสู้กับรังดา ตัวละครที่เป็นสัญลักษณ์แทนวิญญาณชั่วร้าย บารอง แดนซ์เป็นนาฏกรรมศักดิ์สิทธิ์ การร่ายรำมีท่าทีอ่อนช้อยงดงาม เสียงเพลงไพเราะ
      - ผ้าบาติก (Batik) หรือ ผ้าปาเต๊ะ
        เป็นผ้าพื้นเมืองของอินโดนีเซียที่มีวิธีการทำโดยใช้เทียนปิดส่วนที่ไม่ต้องการให้ติดสี และใช้วิธีการแต้มระบาย หรือย้อมในส่วนที่ต้องการให้ติดสี ผ้าบาติกนิยมใช้เป็นเครื่องแต่งกายของหนุ่มสาว โดยใช้เป็นผ้าโพกศีรษะชาย ผ้าคลุมศีรษะหญิง ผ้าทับกางเกงชาย และโสร่ง หรือผ้าที่ใช้นุ่งโดยการพันรอบตัว ซึ่งส่วนที่เรียกว่า "ปาเต๊ะ" คือส่วนที่ต้องนุ่งให้ตรงกับสะโพก โดยมีลวดลายสีสันต่างไปจากส่วนอื่นๆ ในผ้าผืนเดียวกันนั่นเอง
      - เริ่มด้วยวงดนตรีโหมโรงขึ้นมาก่อน โดยวงดนตรีออเคสตร้าบาหลีนี้ มีชื่อเรียกว่า Gamelan มีเครื่องดนตรีหลักเป็นระนาดเหล็ก (Gangsa), ฆ้องใหญ่ (Gongs), ฆ้องแถว (Terompong), กลองคู่ (Kendang) และเครื่องดนตรีประกอบที่ทำจากไม้ไผ่ (Tingklik)
- - - - เขียนบทละครเวทีเกือบ 50บท และได้จัดทำเป็นละครเวทีเพื่อแสดงในโรงละครต่างๆโดยการกำกับของผู้กำกับที่มีชื่อเสียงของเวียดนาม เช่น “Hồn Trương Ba da hàng thịt” “Lời thề thứ 9” “Tin ở hoa hồng” เป็นต้น ซึ่งได้รับความนิยมและสร้างความประทับใจให้แก่ผู้ชมจำนวนมากและทำให้การแสดงละครเวทีในช่วงนั้นคึกคักเป็นอย่างยิ่ง
    - - เกิดเมื่อปี1948 ทีตําบลเถี่ยวเกออำเภอหะหว่า จังหวัดฟู้เถาะ เป็นลูกชายของนักเขียนบทละครเวทีลึววางถ่วน ซึ่งมีภูมิลําเนาอยูที่เขตหายโจว์นครดานัง ตอนเป็นเด็กครอบครัวของลิวกวางหวูอาศัยอยูที่จังหวัดฟู้เถาะ ถึงปี 1954 ครอบครัวของลิวกวางหวูได้ย้ายไปอยูที่2กรุงฮานอย ซึ่งในตอนนั้น ลิวกวางหวูก็เรมิ2 มีความรู้สึกชอบและแสดงออกถึงความสามารถด้านศิลปะ โดยความทรงจําในช่วงเวลาที2อาศัยในหมู่บ้านชนบทในภาคเหนือของเขา ได้สะท้อนออกมาอย่างเด่นชัดในผลงานต่างๆ
  - - - ชาย แต่งกายคล้ายหญิง บางครั้งสวมเสื้อกุยเฮง สวมหมวกสีดำเย็บด้วยผ้า ไม่มีปีก ปัจจุบันแต่งสากลกันมากแล้ว ในเวียดนามใต้มีชาวเขาเผ่าหนึ่งเรียกว่า พวกม้อย จะนุ่งผ้าสั้น ๆ ปกปิดร่างกายแต่เฉพาะ ท่อนล่างคล้ายนุ่งใบไม้ ปัจจุบันหญิงสวมเสื้อ นิยมเจาะหูสอดไม้ซึ่งเหลาแหลม ๆ สวมกำไลคอ
      - ใช้แคนและพิณสายเดี่ยวเป็นเครื่องดนตรี
      - เป็นการแสดงพื้นบ้านทางภาคเหนือของเวียดนาม มีลักษณะท่าทางการรำที่อ่อนซ้อยสวยงาม
- - - - ผลงาน: ผลงานที่มีผลงานในอัลบั้มล่าสุดมาในเพลงบ้านนาและลำพิน เตรียมตัวพบกับกลุ่มน้องผาเพชรพรูทองชื่อยันนิค และผลที่ตามมาสำหรับทุกคนที่จะต้องกลับมาทำในซอง ที่แต่งขึ้นเองด้วยแทมความเห็นของผู้เขียน ประสบผลสำเร็จจากศิลปินและ Ingon เป็นศิลปิ นรุ่นเยาว์ ที่จะคอยค่าแก่การสงสัย
        
        https://supawadee1997.wordpress.com/2012/08/07/%E0%B8%9F
    - - สาวผิวสีน้ำตาลแต่เสียงใส ยิ้มง่าย เป็นลูกสาวของ บุญทอง แก้วบัวลา หมอลำสิป้นดอน และ บุญเพ็ง แก้วบัวลา หมอดังในภาคใต้ หมอลำแต่ง เล่าให้ผู้ฟังฟังว่าเกิดกลางเสียงจึงรักเรื่องนี้ตั้งแต่เด็ก เขาเริ่มอ่านหนังสือ เขาเริ่มเรียนลำตั้งแต่อายุ 9 ขวบ ในกอนกล่าวเสริมว่า มีเจ้าภาพเทศกาลที่มาแลงงานกุ้งบุญแทบทุกวัน เมื่อไม่มีงานจริง อาทิตย์ละ 2-3 งาน เรียกได้ว่าแทบไม่เหลื้อเลยก็ว่าได้ ระหว่างทางไปเทศกาลต่างๆ
        
        นายคณาธิป จิตต์ละออง ม.4/9 เลขที่5
  - - - เครื่องดนตรี: ใช้ดนตรีพื้นเมืองอิสานได้แก่ โปงลาง แคน พิณ ซอ กับแก๊บ นิ่ง และฉาบ
        
        https://www.saranukromthai.or.th/sub/book/book.php?book=37&chap=3&page=t37-3-infodetail07.html
    - - คือ ฟ้อนเพื่อบวงสรวงบูชา โดยเฉพาะชนชาติที่อาศัยอยู่ ตามแถบลุ่มแม่น้ำโชงมิความเชื่อและขัลมั่นในการ นับถือเทวดาฟ้าดิน ภูติผิวิญญาณ
        
        นายคณาธิป จิตต์ละออง ม.4/9 เลขที่5
    - - เครื่องแต่งกาย: ผู้แสดงเป็นหญิงล้วนเครื่องแต่งกายนิยมใช้อยู่ 2 แบบ คือ 1. สวมเสื้อแขนกระบอกสีพื้น นุ่งผ้าถุงมัดหมี่คาดเข็มขัดเงินทับ ผมเกล้ามวย ใช้ฝ้ายสีขาวมัดผมคล้ายอุบะ 2. ใช้ผ้าแพรวารู้ดอกทิ้งชายทั้งสองข้าง นุ่งผ้าถุงมัดหมี่ยาวครึ่งแข้ง เกล้าผมมวยใช้ผ้ามัดหรือใช้ดอกไม้ประดับรอบมวยผม
      - ฟ้อนรำตังหวาย
- - - - เป็นนักร้องชาวมาเลเซีย[3] ตั้งแต่เธอเป็นนักร้อง เธอได้รับรางวัลการแข่งขันประกวดร้องเพลงระดับนานาชาติหลายครั้ง เธอได้รับฉายาว่าเป็นเสียงแห่งเอเชีย หลังจากชนะตำแหน่งกรังปรีแชมเปียนจากเทศกาล Voice of Asia รายการประกวดร้องเพลงที่จัดขึ้นที่เมืองอัลมาเตอ ประเทศคาซัค นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
    - - เธอได้รับรางวัลทั้งภายในและต่างประเทศมากกว่า 200 รางวัล[5] เธอเริ่มมีชื่อเสียงจากการเป็นศิลปินที่มียอดขายระดับแผ่นเสียงทองคำขาวหลายชุด ตั้งแต่ชนะการแข่งขันรายการเรียลลิตีที่ชื่อ บินตังเอชเอ็มไอ 1995 เมื่อเธออายุ 16 ปี ซึ่งต่อมาเธอได้รับการเสนอให้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงสากล 4 ค่าย[6] ซิงเกิลแรกจากอัลบั้มเปิดตัวของเธอคือ "Jerat Percintaan" ซึ่งชนะการแข่งขันอานูเกอระฮ์จัวราลากู (Anugerah Juara Lagu) ครั้งที่ 11 และได้ 2 รางวัลในสาขาแสดงยอดเยี่ยมและเพลงบัลลาดยอดเยี่ยม นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
  - - - เครื่องดนตรีในอดีตใช้เพียงรำมะนา ๒ ลูก คือ ลูกเขื่องและลูกนุ้ย และไวโอลิน โดยนักดนตรีจะเรียกว่า ซอ คนบรรเลงเรียกว่า ช่างซอ ในการบรรเลงผู้บรรเลงจะยึดหลักฉบับของตนไม่มีการไล่เสียง บรรเลงตามโน้ตเพลง เพลงที่ใช้เรียกว่า ลาฮู ซึ่งเป็นเพลงบรรเลงอย่างเดียว นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
    - - เป็นระบำมาเลย์แบบดั้งเดิมซึ่งมีถิ่นกำเนิดอยู่ที่มะละกา ได้รับอิทธิพลมาจากระบำโปรตุเกสที่แพร่เข้ามายังมะละกาในยุคของการค้าขายเครื่องเทศ นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
    - - การแต่งกายของชุดการแสดงรองเง็งตันหยงใช้ชุดพื้นเมืองซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของคนไทยเชื้อสายมลายู ได้แก่ ผู้ชายสวมหมวกไม่มีปีก สวมเสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ใช้ผ้าสโร่งคาดทับ ผู้หญิง สวมเสื้อบานง ผ้าปาเต๊ะ มีผ้าคล้องไหล่ นาย ภูริพัฒน์ จันคง ม.4/9 เลขที่ 16
- - - - เธอเริ่มต้นอาชีพการเต้นตั้งแต่อายุสิบสี่ปีและมีประสบการณ์ยี่สิบสี่ปี ในปี พ.ศ. 2496 โรงเรียนวิจิตรศิลป์แห่งรัฐได้เปิดสอนในมัณฑะเลย์ และโอบาถึงทําหน้าที่เป็นครูสอนเต้นคนแรกสําหรับนักเรียนหญิง ที่นั่นเธอประมวล 125 ขั้นตอนของท่าเต้นพม่าดั้งเดิมตามตัวอักษร Kabya Lut Aka ซึ่งประกอบด้วยหลักสูตรการเต้นห้าหลักสูตรที่ตั้ง ใจให้เป็นภาคการศึกษาห้าปี แต่ละหลักสูตรทั้งห้าแบ่งออกเป็น 25 ลําดับการเต้นซึ่งประกอบด้วย 125 ด่าน โดยแต่ละขั้นตอนมีความแม่นยําสิบนาที
    - - เธอได้รับรางวัล Wunna Kyawhtin ซึ่งเป็นเกียรติสูงสุดที่มอบให้กับศิลปินโดยรัฐบาลพม่า
  - - - 1.ผ้าถุง 2.เสื้อลักษณะคล้ายกับชุดประจำชาติพม่าซึ่งชุดการแต่งกายมีลักษณะคล้ายกับชุดลิเกของไทย
      - เป็นการแสดงโดยคน เมื่อได้เวลาแสดงจะมีนักแสดงชาย 2 คน แต่งกายและพูดจาตลกขบขัน ออกมาพูดคุย เกริ่นนำเรื่องราวที่จะแสดงในวันนั้นๆ หลังจากที่โชว์ตัวนักแสดงเสร็จแล้วจึงเริ่มแสดงตามเนื้อหาของเรื่อง โดยจะแบ่งออกเป็น 2 ช่วง คือ ช่วงแรกเป็นการแสดงเรื่องสมัยใหม่ ซึ่งคณะซะปแวนั้นๆ เป็นผู้ประพันธ์เรื่องราวขึ้นเอง ส่วนใหญ่มักจะมีเนื้อหาในชีวิตประจำวันทั่วไป ส่วนช่วงสุดท้ายเป็นการแสดงเรื่องราวของชาดกต่างๆ ไปจนถึงรุ่งเช้า
    - - หมายถึงการแสดงตลกแบบพม่า เมื่อได้เวลาแสดงก็จะเริ่มด้วยการแสดงฟ้อนรำเดี่ยวของมีนตะมีที่ออกมาร่ายรำในท่วงท่าต่างๆ ด้วยทำนองเพลงสนุกสนานจากวงษ์ปี่พาทย์ที่อยู่ด้านหน้า คนพม่ามีวิธีสังเกตว่ามีนตะมีคนไหนรำเก่งหรือไม่นั้น โดยดูจากว่าใครที่ต่อชายผ้าซิ่นลูนตยาได้ยาวที่สุดแล้วรำโดยที่ชายผ้านั้นไม่ไปพันกับเท้า และในขณะที่รำ ผ้าก็พลิ้วไหวเป็นคลื่นไปตามจังหวะการรำถือว่ามีนตะมีคนนั้นเก่งและมีชื่อเสียงมาก หลังจากฟ้อนรำเปิดตัวจบลงไปแล้ว นักแสดงชายจำนวน 5-6 คน ซึ่งเรียกว่า ลูชวินด่อ จะออกมาแสดงท่าทางอากัปกิริยาต่างๆ หรือใช้คำพูดที่ชวนให้ตลกขบขัน โดยใช้ผ้าโพกหัวเป็นอุปกรณ์หลัก สร้างสมมติว่าเป็นสิ่งของ สัตว์ต่างๆ หรืออะไรก็ได้ตามแต่จะจินตนาการ ที่สำคัญจะต้องเรียกเสียงหัวเราะให้ได้มากที่สุด พร้อมทั้งมีการแสดงฟ้อนรำสลับกันไปบ้างแล้วแต่เทคนิคของแต่ละคณะ
      - ผู้ชายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีฉูดฉาดสะดุดตา นุ่งโสร่งลายตารางโตๆ สวมเสื้อป้ายอกและมีผ้าโพกศรีษะ ส่วนนักแสดงหญิงมักแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สวยงามสีนวลตา สวมเสื้อเกาะอกแล้วสวมด้วยเสื้อที่มีชายงอน นุ่งผ้าซิ่นลูนตยา โดยต่อเชิงผ้าสีขาวให้ยาวออกไป
      - ฆ้องวงใหญ่ ปี่ใน กลองทัด ตะโพน และฉิ่ง
- - - - ผลงาน: ได้แก่การคิดประดิษฐ์ท่ารำสุโขทัย ท่ารำที่ปรับปรุงมาจากการแสดงละครตอนหนึ่ง ในเรื่องอีเหนา
    - - ประวัติ: -เกิด เมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๔๖ ที่จังหวัดฉะเชิงเทรา (ถึงแก่อนิจกรรมเมื่อวันที่ ๓๗ สิงหาคม พ.ศ" ๒๕๔๓) : -ชีวิตครอบครัว สมรสกับ หม่อมราชวงศ์ตัน สนิทวงศ์ (พลตรี หม่อมสนิทวงศ์เสนี) -การศึกษา สำเร็จหลักสูตรการศึกษาวิชาสามัญจากโรงเรียนในวังสวนกุหลาบ -การทำงาน รับราชการที่กรมศิลปากรเป็นผู้เชี่ยวชาญนาฏศิลปีไทย ผู้อำนวยการฝึกซ้อมการแสดงนาฎศิลป์ไทย สอน และเป็นวิทยากรบรรยายให้ความรู้ เกี่ยวกับนาฎศิลป์ไทย
  - - - เครื่องคนตรี : ใช้วงดนตรีพื้นเมืองภาคใต้ตอนล่าง ซึ่งประกอบไปด้วย ไว้โอลิน รำามะนา ข้อง แมนโดลิน ขลุ่ย และมาลากัส
    - - คือ เป็นศิลปะการแสดงระบำพื้นเมืองของทางภาคใต้ ที่ใช้พัดประกอบการแสดง ประกอบกับเพลงที่มีความไพเราะน่าฟัง ลิลาท่ารำจึงอ่อนช้อย และเป็นการแสดงที่แพร่หลายในหมู่ชาวไทยมุสลิม โดยเฉพาะในจังหวัดปัตตานี
    - - เครื่องแต่งกาย 1. เสื้อในนาง ไม่มีแชนสิดำ 2. ผ้านุ่ง เป็นโสร่งบาติก หรือผ้าขอแกะ 3. ผ้าสไบ สำหรับคลุมไหล่ จับจิบเป็นโบว์ด้านหน้า 4. เข็มชัด 5. สร้องคอ 6.ดอกชัมเป็ง 7.ต่างหู