Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การแสดงพื้นเมือง 4 ภาค "กลุ่มจตุรอาชาโยกๆทั่วไทย" 700px-Map_TH…

- - - - เมื่อครั้งที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จพักแรมที่ตำบลพนมทวน กำนันในสมัยนั้นได้รวบรวมชาวบ้านนำการแสดงพื้นบ้าน รำเหย่ยไปแสดงถวายหน้าพระที่นั่ง ซึ่งเป็นที่พอพระทัยอย่างยิ่งทรงตรัสสั่งให้ประชาชนชาวพนมทวนอนุรักษ์การแสดงเพลงพื้นบ้านรำเหย่ยไว้ชาวบ้านมีความภูมิใจในผลงานครั้งนั้น จึงมีการสืบทอดกันเสมอมา
    - - เริ่มจากการประโคมกลองอย่างกึกก้องเพื่อให้ผู้เล่นและผู้ดูเกิดความรู้สึกสนุกสนาน วิธีการเล่นไม่จำกัดจำนวนผู้เล่นยิ่งมากยิ่งสนุกสนาน โดยแบ่งผู้เล่นออกเป็นฝ่ายชายกับหญิงแต่ละฝ่ายจะมีผู้ร้องประกอบด้วยพ่อเพลง แม่เพลง ลูกคู่ และผู้รำ เมื่อเริ่มเล่นฝ่ายชายจะเป็นผู้เริ่มชวนฝ่ายหญิงให้เล่น
        เพลงเหย่ยกัน ฝ่ายหญิงรับคำชวนก็จะมายืนล้อมเป็นวงกับฝ่ายชาย แม่เพลงจะร้องโต้ตอบกับพ่อเพลงโดยมีลูกคู่รับทั้งสองฝ่ายเนื้อร้องส่วนใหญ่จะเป็นทำนองหยอกล้อ เกี้ยวพาราสี
    - - กรมศิลปากรได้พิจารณาเห็นว่า การแสดงเพลงเหย่ยมีแบบแผนการแสดงที่น่าดูน่าชม ควรให้มีการแพร่หลายจึงจัดส่งคณะนาฏศิลป์ของกรมศิลปากรไปรับการฝึกหัดและถ่ายทอดการแสดง
  - - - แม่ศรีเป็นการละเล่นพื้นบ้านตามความเชื่อของชาวบ้านในเรื่องการเข้าทรง จากวรรณกรรมเรื่องทุ่งมหาราชของครูมาลัย ชูพินิจ ได้กล่าวถึงการรำแม่ศรี
    - - เพื่อคัดเลือกสาวงามประจำหมู่บ้าน นิยมเล่นกันในงานสงกรานต์
    - - นิยมเล่นในวันงานนักขัตฤกษ์ ผู้แสดงเป็นหญิงล้วน ลักษณะการแสดง แม่ศรีจะนั่งกลางวงล้อมของลูกคู่บนครกตำข้าว ผูกผ้าปิดตาพนมมือ ลูกคู่จะเชื้อเชิญแม่ศรีให้เข้าทรง แม่ศรีจะร่ายรำตามทำนองเพลงพร้อมๆ กับลูกคู่ เนื้อเพลงรำแม่ศรี
  - - - มีความหมายถึง อิริยาบถที่นุ่มนวลอ่อนช้อยของกุลสัตรีในตอนท้ายจะต่อด้วยการรำต้นวรเชษฐ์ ซึ่งเป็นการแสดงแบบมาตราฐานอย่างหนึ่ง ด้วยลีลาท่ารำ ตามทำนองเพลงไม่มีคำร้องมุ่งความรื่นเริงและพร้อมเพรียงใจังหวะท่ารำ
    - - ต้นวรเชษฐ์ เป็นทำนองไทยเดิมสมัยอยุธยา เพลงนี้ใช้ตัวโน๊ตเพียงไม่กี่ตัว แต่สามารถสร้างทำนองได้ไพเราะ สละสลวย เป็นงานที่ทำได้ยาก โดยเฉพาะในทำนองท่อนหนึ่งในบทเพลงนี้ ใช้คอร์ดที่หนักขึ้น ทำให้เห็นได้ว่าผู้ประพันธ์มีวิชาความรู้ในการสร้างสรรค์ท่วงทำนอง สามารถนำหลักวิชาการเข้าไปจับได้ นี่คือศิลปะที่สุดยอด
    - - ศิลปะแบบพื้นเมืองของไทย ที่แสดงถึงบรรยากาศอันรื่นเริง
- - - - เป็นการละเล่นพื้นเมืองอย่างหนึ่งของชาวผู้ไทเดิมที่นั้นการร่ายรำแบบนี้เป็นการร่ายรำเพื่อถวายพระธาตุเชิงชุมแต่อย่างเดียว ต่อมาได้ใช้ในงานแสดงในงานสนุกสนาน รื่นเริงต่างๆด้วย
    - - เป็นการเล่นดนตรีประกอบการแสดงฟ้อนในชุดเรียบร้อย ใส่เล็บยาว
    - - เป็นการแสดงสนุกสนานในงานมงคลต่างๆ ส่วนใหญ่เป็นงานบุญ
  - - - เป็นการละเล่นที่เน้นความสนุกสนาน โดยมักใช้ในการต้อนรับนักท่องเที่ยว
    - - เดิมเป็นการละเล่นของชาวเขมรและอีสานใต้ นิยมเล่นในฤดูเก็บเกี่ยว(เมษายน-พฤาภาคม) ในช่วงตอนค่ำ
    - - เป็นการเคาะจังหวะและใช้ไม้ยาวเคาะตามจังหวะ โดยให้ผู้เล่นเดินผ่านไม้ที่เคาะ และเต้นตามจังหวะ
  - - - เป็นการแสดงดนตรีที่ประกอบด้วยเครื่องดนตรีอีสานประกอบการเต้นคล้ายกานรำ
    - - มาจากการละเล่นพื้นเมืองของชาวเขมรสูง หรือชาวอีสานใต้ เดิมทีเป็นพิธีกรรมรักษาคนไข้ ปัจจุบันเป็นการแสดงเพื่อบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์
    - - เป็นการแสดงที่มักจะแสดงในงานมงคลเช่นงานแต่งเน้นความสนุกสนาน
- - - - นาฏศิลป์พื้นเมืองของชาวไทยมุสลิมทางใต้ คำว่า ตารีกีปัส เป็นภาษามลายูท้องถิ่นหมายถึงการฟ้อนรำที่ใช้พัดเป็นส่วนประกอบทำนองเพลงที่ใช้นำมาจากการแสดงชุด“ตาเรียนเนรายัง”ซึ่งเป็น
        เพลงประกอบการแสดงระบำประมงของชาวมาเลเซีย
    - - ระบำตาลีกีปัสนิยมใช้แสดงในงานพิธีการ งานฉลอง และงานรื่นเริงทั่วไป
    - - การแสดงตารีกีปัส มีรูปแบบการแสดงเป็นหมู่ระบำซึ่งรูปแบบการแสดงมีอยู่ 2 ลักษณะคือ
        
        การแสดงเป็นคู่ ระหว่างผู้ชายและผู้หญิง
        
        การแสดงเป็นหมู่ระบำโดยใช้ผู้หญิงแสดงล้วนม
  - - - นักโบราณคดีไทยได้คาดการณ์ประวัติความเป็นมาของโนราว่าได้รับอิทธิพลมาจากศิลปะการแสดงประเทศอินเดียโบราณซึ่งเกิดขึ้นก่อนสมัยศรีวิชัย เชื่อกันว่ามโนราห์เกิดขึ้นครั้งแรก ณ หัวเมืองพัทลุง ก่อนที่จะเริ่มแผ่ขยายไปยังหัวเมืองอื่นๆของภาคใต้จวบไปจนถึงภาคกลาง และกลายเป็นละครชาตรีในที่สุด
    - - การแสดงโนราได้ในงานทั่วไปทั้งงานมงคล เช่น งานแต่งงานงานทอดผ้าป่าสามัคคี และงานอวมงคล เช่น งานศพ และนอกจากนี้แล้วยังสามารถจําแนกโอกาสที่แสดงที่ได้เป็น ๒ ลักษณะ
        คือแสดงเพื่อความบันเทิงทั่วไปและแสดงเพื่อประกอบพิธีกรรมของโนราโดยเฉพาะ
    - - โนราเป็นการละเล่นที่ผสมระหว่างการร้อง การรำ ประกอบดนตรี บางครั้งมีการเล่นเป็นเรื่องราว และสะท้อนถึงความเชื่อและพิธีกรรม
  - - - ลิเกฮูลู เกิดขึ้นเริ่มแรกที่อำเภอรามัน ข้อสนับสนุนก็คือชาวปัตตานีเรียกคนในอำเภอรามันว่าคนฮูลู ในขณะที่คนมาเลเซียเรียกศิลปะนี้ว่าดีเกปารัต ซึ่งปารัตแปลว่า เหนือ จึงเป็นที่ยืนยันได้ว่าลิเกฮูลูหรือดีเกปารัตนี้มาจากทางเหนือของมาเลเซียและอยู่ทางใต้ของปัตตานี
    - - การแสดงดิเกร์ฮูลูจะมีผู้แสดงประมาณ ๑๐ กว่าคน บทกลอนที่ใช้ขับร้องนั้น เรียกเป็นภาษามลายูท้องถิ่นว่าปันตน หรือปาตง เวลาแสดงใช้ขับกลอนโต้ตอบ ไม่ได้แสดงเป็นเรื่องราวดังเช่นการละเล่นพื้นบ้านอย่างอื่น
    - - "ลิเกฮูลู” เป็นการละเล่นพื้นบ้านที่ได้รับความนิยมมากของชาวมลายูมุสลิมภาคใต้ของไทย มักแสดงในงานต่างๆ ของชาวมุสลิม เช่น มาแกปูโละ งานสุหนัด งานเมาลิด งานฮารีรายอ