Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลผู้ป่วยในระยะก่อน-หลังผ่าตัด การเคลื่อนไหวและการออกกำลังกาย -…

- - - - ประวัติโรคประจำตัว ควรครอบคลุมถึงอาการ ความรุนแรงของโรค ภาวะแทรกซ้อนของโรค และประวัติการรักษา ยาที่ใช้ประจำ
      - ประวัติการผ่าตัด และการได้รับยาระงับความรู้สึกก่อนหน้านี้ โดยคลอบคลุมถึงวิธีการให้ยารังับความรู้สึก และภาวะแทรกซ้อนที่เกิดขึ้น
      - ประวัติการแพ้ยาหรืออาหาร
      - การใช้ยา สารเสพติด การสูบบุหรี่ และดื่มสุรา
      - ประวัติของคนในครอบครัวหรือญาติที่มีปัณหาเกี่ยวกับการได้รับยาระงับความรู้สึก ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโรคทางพันธุกรรมที่มีผลต่อการได้รับยารังับความรู้สึก
      - ประวัติเกี่ยวกับโรคของระบบต่างๆของร่างกาย
    - - สัญญาณชีพ
      - การชั่งน้ำหนัก วัดส่วนสูง
      - การตรวจประเมินทางระบบหายใจ
      - การตรวจร่างกายตามระบบ เน้นส่วนที่เกี่ยวข้องกับโรคหรือบริเวณที่จะทำการผ่าตัด
    - - Complete blood count
      - Urinalysis
      - Electrolytes
      - BUN/Creatinine
      - Blood sugar
      - Liver function tests
      - Coagulogram
      - Chest X-ray
      - ECG
  - - - ระบบหัวใจและหลอดเลือด
      - ระบบทางเดินหายใจ
      - ระบบทางเดินปัสสาวะ
      - ประเมินความสมบูรณ์ของร่างกายในการได้รับอาหารที่พอเหมาะ
      - ภาวะสารน้ำและอิเล็กโทรลัยต์ในร่างกาย
      - การพักผ่อนและการออกกำลังกาย
      - ให้คำแนะนำและข้อมูลต่างๆที่ผู้ป่วยควรทราบเพื่อลดความวิตกกังวล
    - - การให้คำแนะนำการปฏิบัติหลังผ่าตัด รวมทั้งการฝึกทักษะการปฏิบัติตัวในระยะหลังผ่าตัด เพื่อทำให้การพักฟื้นหลังผ่าตัดเร็วขึ้น และช่วยป้องกันการเกิดภาวะแทรกซ้อนหลังผ่าตัดที่อาจเกิดขึ้นได้
    - - Early ambulation
      - Quadriceps Setting Exercise (QSE)
      - Straght Leg Raising Exercise (SLRE)
      - Range of Motion (ROM)
      - Deep-breathing exercises
      - Effective cough
      - Abdominal breathing
      - Turning and ambulation
      - Extremity exercise
      - Pain management
    - - อาหารและน้ำดื่ม
        
        : งดอาหารผู้ป่วยก่อนผ่าตัดอย่างน้อย 8 ชั่วโมง สำหรับอาหารเหลวใสให้ได้ 6 ชั่วโมงก่อนผ่าตัด ถ้าผู้ป่วยปากแห้งให้บ้วนปากบ่อยๆ หากผู้ป่วยได้รับอาหารหรือน้ำในระยะเวลาห้ามนี้ ต้องรีบรายงานแพทย์
      - การขับถ่าย
        
        ถ้าเป็นการผ่าตัดเล็ก หรือการผ่าตัดที่ไม่เกี่ยวข้องกับอวัยวะในช่องท้อง แพทย์อาจให้สวนอุจจาระหรือไม่ก็ได้ หรือรับประทานยาระบายก่อนวันผ่าตัด
        
        ถ้าเป็นการผ่าตัดใหญ่หรือการผ่าตัดเปิดสู่ช่องท้อง แพทย์จะให้มีการสวนอุจจาระก่อนผ่าตัด สำหรับกระเพาะปัสสาวะควรว่างเมื่อจะเข้าห้องผ่าตัดโดยให้ผู้ป่วยถ่ายปัสสาวะก่อนผ่าตัด หรือคาสายสวนปัสสาวะไว้ตามแผนการรักษา
      - การเตรียมผิวหนังก่อนผ่าตัด
        
        เพื่อเป็นการลดจำนวนจุลินทรีย์ การเตรียมบริเวณที่จะผ่าตัดต้องเตรียมให้กว้างกว่าบริเวณผ่าตัดจริง กำจัดขนและสิ่งสกปรกต่างๆ
        
        หากผิวหนังบริเวณที่ผ่าตัดมีเม็ดผื่นหรือมีการติดเชื้อเกิดขึ้น แพทย์อาจต้องเลื่อนการผ่าตัดออกไป
        
        บริเวณผิวหนังก่อนผ่าตัด: คอ อก ท้อง แขน ขา หลัง หรือบริเวณที่ได้รับการผ่าตัด
      - การดูแลสภาพร่างกายทั่วไป
        
        ในคืนก่อนวันผ่าตัด
        
        ให้ผู้ป่วยทำความสะอาดปาก ฟัน: ถ้ามีฟันปลอมให้ถอดออก เพราะขณะที่ดมยากล้ามเนื้อจะคลายตัว ฟันปลอมอาจจะหลุดและตกลงไปในหลอดลมได้
        
        ของปลอม ของมีค่าต่างๆ ถอดเก็บไว้ให้ญาติดูแลรักษา
        
        สื่อไฟฟ้าต่างๆ ให้ถอดออก เนื่องจากสื่อไฟฟ้าต่างๆ จะทำให้เกิดไฟฟ้าสปาร์คขึ้นขณะทำการผ่าตัด
        
        ไม่ให้ผู้ป่วยแต่งหน้า ทาปาก ทาเล็บ เพราะบริเวณเหล่านี้จะเป็นที่สังเกตอาการเขียวคล้ำ
        
        ในเช้าวันที่ผ่าตัด
        
        ให้ผู้ป่วยทำความสะอากร่างกาย เตรียมตัวให้พร้อมกับการผ่าตัด
        
        สังเกตภาวะทางอารมณ์ของผู้ป่วย ความกลัวการผ่าตัด
        
        สังเกตสภาพร่างกายทั่วไป วัดสัญญาณชีพ อาการของผู้ป่วยลงในใบแบบฟอร์มผ่าตัด ถ้าผิดปกติให้รีบรายงานแพทย์
      - การให้ยาแก่ผู้ป่วยก่อนผ่าตัด: แพทย์มักจะให้ยาผู้ป่วยก่อนวันผ่าตัดเพื่อให้ผู้ป่วยคลายกังวลและนอนหลับพักผ่อนดี และก่อนผ่าตัดประมาณ 45-90 นาที
      - เตรียมเครื่องมือเครื่องใช้ต่างๆที่พิเศษ: เช่น ชุดให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ สายใส่จมูกถึงกระเพาะอาหาร ฯลฯ พยาบาลต้องเตรียมให้พร้อมเพื่อที่จะใช้หรือนำไปห้องผ่าตัด
      - แผ่นบันทึกรายงานต่างๆ: ต้องบันทึกให้ครบ และรวบรวมให้เรียบร้อยเพื่อส่งเข้าห้องผ่าตัด
      - การส่งผู้ป่วยไปห้องผ่าตัด: ให้ผู้ป่วยนอนบนรถนอน ห่มผ้า และยกไม่กั้นเตียงขึ้น เจ้าหน้าที่เข็นรถด้วยความนุ่มนวลและระมัดระวัง ควรมีพยาบาลไปส่งที่ห้องผ่าตัดด้วย พยาบาลควรอยู่กับผู้ป่วยตลอดเวลาจนกว่าเจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดมารับเข้าห้องผ่าตัด
      - การดูแลครอบครัวผู้ป่วย: พยาบาลต้องแจ้งให้ครอบครัวทราบถึงเวลาที่ผู้ป่วยจะเข้าห้องผ่าตัด ควรให้ญาติมาดูแล คอยรับผู้ป่วยเมื่อออกจากห้องผ่าตัด พยาบาลควรพูดปลอบโยนญาติในกรณีที่ญาติมีความวิตกกังวล
      - การเตรียมผ่าตัดผู้ป่วยฉุกเฉิน
        
        เจาะเลือดเพื่อส่งตรวจ CBC และ Blood group ทันที ให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ ใส่สายยางจมูกเข้ากระเพาะอาหาร ตามแผนรักษา
        
        ให้ผู้ป่วยถ่ายปัสสาวะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อตรวจปัสสาวะและกระเพาะปัสสาวะว่าง ถ้าผู้ป่วยไม่สามารถปัสสาวะได้ แพทย์อาจให้สวนปัสสาวะ
        
        ทำความสะอาดและเตรียมผิวหนังบริเวณที่ผ่าตัดให้เรียบร้อย ถอดฟันปลอม อวัยวะปลอมต่างๆ ของมีค่า เครื่องประดับ สื่อไฟฟ้าออก ล้างสีเล็บออกให้หมด
        
        ให้ผู้ป่วยหรือญาติที่มีสิทธิ์ทางกฎหมายเซ็นใบยินยอมผ่าตัด
        
        ถ้าผู้ป่วยไม่มีญาติมาด้วย พยาบาลต้องถามหนือกาที่อยู่ของครอบครัว เบอร์โทรศัพท์ของครอบครัว และรีบแจ้งให้ครอบครัวให้ทราบโดยเร็วที่สุด
        
        วัดและบันถึงอาการ สัญญาณชีพ รวมทั้งการให้ยาก่อนผ่าตัด ลงไปในแบบฟอร์มก่อนผ่าตัด และใบแบบฟอร์มบันทึกทางการพยาบาลให้เรียบร้อย
        
        สังเกตสภาพร่างกายทั่วไป อาการ และสัญญาณชีพ ถ้าผิดปกติให้รีบรายงานแพทย์ทราบ
- - - - •การจัดท่านอน นอนราบไม่หนุนหมอน ตะแคงหน้าไปด้านใดด้านหนึ่งป้องกันลิ้นตก และการสำลักอาเจียน ถ้าผู้ป่วยรู้สึกตัวดีให้หนุนหมอนได้ ยกเว้น รายที่ได้รับยาชาเข้าทางไขสันหลังให้นอนราบอย่างน้อย 6-12 ชม.
      - •สังเกตการหายใจผู้ป่วย
      - •กระตุ้นให้ผู้ป่วยหายใจเข้า-ออกลึกๆ และไออย่างมีประสิทธิภาพ
      - •เปลี่ยนท่านอนหรือพลิกตะแคงตัวบ่อยๆ ควรส่งเสริมให้ผู้ป่วยมีการลุกนั่งบนเตียงโดยเร็วและลุกขึ้นเดินได้ภายใน 24 ชม.
      - •กระตุ้นให้ทำกิจวัตรประจำวันด้วยตัวเอง
      - •ดูแลให้ได้ยาตามแผนรักษา
      - •สังเกตอาการบ่งชี้ภาวะแทรกซ้อนทางเดินหายใจ อาการผิดปกติที่เกิดขึ้น สัญญาณชีพ รวมถึงค่าออกซิเจนในเลือด
      - •ถ้าผู้ป่วยมีอาการผิดปกติให้รายงานแพทย์
    - - • ตรวจวัดสัญญาณชีพ15 นาที 4 ครั้ง ทุก 30 นาที 2 ครั้ง และทุก 1 ชั่วโมงจนสัญญาณชีพสม่ำเสมอ
      - • สังเกตลักษณะบาดแผลและปริมาณสิ่งคัดหลั่งต่างๆ ที่ออกมาจากร่างกายผู้ป่วย
      - • ดูแลให้ได้รับสารน้ำ เลือด หรือพลาสมามาทดแทนทางหลอดเลือดดำ ตามแผนการรักษา และติดตามอาการอย่างต่อเนื่อง
      - • ควรให้ผู้ป่วยนอนพักนิ่งๆในบริเวณที่มีเลือดออกมากๆ
      - • เตรียมเครื่องมือเครื่องใช้ที่จำเป็นให้พร้อมในรายที่มีภาวะช็อค
      - • สังเกต บันทึก และติดตามผลการตรวจคลื่นหัวใจโดยเฉพาะในรายที่มีการเต้นหัวใจผิดปกติ กล้ามเนื้อหัวใจตายหลังผ่าตัด
      - • ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับการพักผ่อนทั้งร่างกาย และจิตใจ
    - - ประเมินการเจ็บปวดของผู้ป่วยโดยใช้ Pain scale ดูและให้รับยาแก้ปวดตามแผนการรักษา แนะนำให้ทำกิจกรรมที่เบี่ยงเบนความสยใจและเป็นกิจกรรมที่เป็นการกระตุ้นให้มีการหลั่งเอนโดรฟินเพื่อลดความรู้สึกเจ็บปวด
    - - • กระตุ้นให้ผู้ป่วยลุกออกจากเตียง หรือจัดท่านอนศีรษะสูง เพื่อลดอาการท้องอืด แน่นท้อง
      - • ดูแลให้ได้รับสารอาหารและพลังงานอย่างเพียงพอ
      - • สังเกตและบันทึกอาการเปลี่ยนแปลงที่บ่งชี้ถึงการย่อยและดูดซึมอาหารผิดปกติ
    - - • ดูแลความสุขสบายทั่วไป เช่น การนอนหลับ อาการคลื่นไส้ ควรถามหาสาเหตุความไม่สุขสบายที่เกิดขึ้นด้วย
      - • การดูแลสุขอนามัยส่วนบุคคลเกี่ยวกับความสะอาดของร่างกายทั่วไปโดยเฉพาะช่องปาก อวัยวะสืบพันธ์ุ และระบบขับถ่าย
      - • ดูแลความปลอดภัยในรายที่ยังไม่ฟื้นจากยาสลบ หรือระดับความรู้สึกตัวเปลี่ยนแปลง ควรยกราวกั้นเตียงผู้ป่วยขึ้นก่อนออกจากเตียงผู้ป่วย
    - - • สังเกตและประเมินปัจจัยเสี่ยงที่มีผลต่อการหายของแผล ภาวะโภชนาการของผู้ป่วย ภาวะโรค เพื่อให้การดูแลมีประสิทธิภาพและเหมาะสมกับผู้ป่วย
      - • สังเกตลักษณะแผลที่ผิดปกติ โดยเฉพาะแผลมีการติดเชื้อ
      - • ทำความสะอาดแผลด้วยหลักปราศจากเชื้อ
      - • สอนและให้คำแนะนำเกี่ยวกับการดูแลแผล และวิธีการส่งเสริมการหายของแผล
    - - • เรื่องการดูแลแผล การสังเกตอาการ และอาการแสดงของการติดเชื้อ
      - • การเคลื่อนไหวหรือกิจกรรมต่างๆ ที่เป็นข้อจำกัดหลังผ่าตัด
      - • การส่งเสริมภาวะโภชนาการของผู้ป่วย อาหารที่ควรรับประทานหรือควรงด การรับประทานยา การสังเกตอาการข้างเคียงของยาที่ได้รับ
      - • การดูแลความสะอาดของร่างกาย
      - • การมาตรวจตามแพทย์นัด
- - - - ความสามารถของผู้ป่วยในการช่วยเหลือตนเอง
      - ท่าที่เหมาะสม และระยะเวลาที่ผู้ป่วยจะคงอยู่ในท่าที่เปลี่ยนให้ใหม่
      - ความยากลำบากและไม่สุขสบายในขณะเปลี่ยนท่าหรืออยู่ในท่าที่จัดให้
      - ปัญหาอื่นๆ ที่พบในผู้ป่วย เช่น ความผิดปกติเกี่ยวกับผิวหนัง กระดูก หลอดเลือด
    - - การเตรียมผู้ป่วย: เอาหมอนหนุนออก วางหมอนไว้ที่พนักหัวเตียง ปรับเตียงให้อยู่ในแนวราบพร้อมทั้งดูแลความปลอดภัยของผู้ป่วย
      - การเตรียมตัวพยาบาล: พยาบาลให้ยืนอยู่ในท่าที่ถูกต้อง พยุงผู้ป่วยด้วยความนุ่มนวลและมั่นคง ถ้าต้องใช้พยาบาลมากกว่า 1 คน ควรให้สัญญาณเพื่อทำพร้อมกัน
      - การจัดท่าผู้ป่วย: เพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความสุขสบายหรือเตรียมหัตถการ และป้องกันภาวะแทรกซ้อนที่เกิดจากท่านอนที่ไม่ถูกต้อง
  - - - จัดท่าผู้ป่วยให้นอนหงายราบอยู่ในท่าที่สบาย
      - หันหน้าเข้าหาผู้ป่วยและไปในทิศทางที่เคลื่อนย้าย
      - ยืนในท่าที่ถูกต้องและมั่นคง
      - ยืนแยกเท้าทั้งสองข้างห่างกันพอสมควร และเฉียงปลายเท้าไปตามทิศทางที่ต้องการเคลื่อนย้ายและอยู่ในสมดุลเมื่อต้องการเคลื่อนไปทางหัวเตียงหรือปลายเตียง
      - หลังตรง ป้องกันการปวดหลัง
      - ย่อเข่าและสะโพก
      - หาวิธีที่เหมาะสมเพื่อผ่อนแรงในการยกหรือเคลื่อนย้ายผู้ป่วย
      - ผู้ป่วยควรอยู่ใกล้พยาบาลมากที่สุด
      - ยกตัวผู้ป่วยให้พ้นจากที่นอนเล็กน้อยเพื่อลดแรงเสียดทาน
      - ใช้ผ้าขวางเตียงช่วยในการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยแทนการเลื่อนผู้ป่วย
      - ให้สัญญาณเพื่อความพร้อมเพรียง
      - ผู้ป่วยที่ช่วยเหลือตัวองไม่ได้ ควรหาผู้ช่วยเหลือตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปและให้สัญญาณยก
    - - ความสามารถในการช่วยเหลือตนเอง
      - ท่าที่เป็นข้อห้ามของผู้ป่วย
      - ส่วนที่อ่อนแรงหรือพิการ
      - ความมั่นคงในการคงท่าของผู้ป่วย
      - ส่วนที่จำเป็นต้องให้อยู่นิ่งๆ
      - ผู้ป่วยอ่อนเพลียมากน้อยแค่ไหน
      - ความต้องการเคลื่อนย้ายเปลี่ยนท่าและความสุขสบายของผู้ป่วย
    - - แจ้งให้ผู้ป่วยทราบและบอกวิธีการให้ความร่วมมือถ้าทำได้
      - นำหมอนหนุนศีรษะของผู้ป่วยออก วางหมอนที่ผนักหัวเตียง อุปกรณที่ไม่จำเป็นเอาออกจากเตียง
      - พยาบาลยืนในท่าที่ถูกต้องมั่นคงและใช้หลักการของกลไกเคลื่อนไหวของร่างกาย
      - พยุงผู้ป่วยด้วยความนุ่มนวลและมั่นคง
  - - - 1 ให้ผู้ป่วยงอและเหยียดข้อสะโพก โดยให้ผู้ป่วยนอนบนเตียง เหยียดขาออกและยกขาขึ้นแล้วงอเข่าและยกเข่าเข้าหาอกพร้อมงอเท้าให้นิ้วเท้าโค้งเข้าหาปลายขา เสร็จแล้วจึงเหยียดเข่าและสะโพกออกให้อยู่ในท่าขาเหยียด
      - 2 หมุนข้อสะโพก เหยียดขาทั้งสองข้างหมุนเข้าหาตัว และหมุนออกจากตัวแล้วให้หมุนขาทั้งสองข้างเข้าหาตัวจนนิ้วหัวแม่เท้าชนกัน แล้วหมุนขาออกนอกตัวจนส้นเท้าทั้งสองข้างชนกัน
      - 3 กางและหุบสะโพก เหยียดข้อเข้าและให้ข้อเท้างอเข้าหาปลายขา ยกขาข้างที่ทำไปที่ข้างเตียงทั้งสองด้าน สลับกับอีกขาหนึ่ง
      - 4 เหยียดข้อเข่า เหยียดขาพร้อมกับดข้อเข่าลงกับที่นอน และส้นเท้าขึ้นจากเตียงสูงเท่าที่จะทำได้ สลับกับขาอีกข้างหนึ่ง
      - 5 งอข้อเท้า หมุนข้อเท้าเข้าหาตัวและออกจากตัว โดยวิธีหมุนข้อเท้าเป็นวงรอบตามเข็มนาฬิกาและหมุนทวนตามเข็มนาฬิกา
      - 6 งอและเหยียดนิ้วเท้า
      - 7 เกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้อง สะโพก ต้นขา โดยการเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องและคลายออก แล้วหายใจเข้าลึกๆให้กล้ามเนื้อหน้าท้องขยายมากที่สุด และเกร็งกล้ามเนื้อสะโพกพร้อมยกขาขึ้น
    - - การช่วยเหลือผู้ป่วยหัดเดินโดยพยาบาล 1 คน
        
        กรณีใช้เข็มขัดหรือผ้าคาดเอว เมื่อผู้ปวยลงจากเตียงแล้ว พยาบาลยืนเยื้องด้านหลังผู้ป่วย ใช้มือ 2 ข้างยืดเข็มขัดหรือผ้าคาดเอวเพื่อพยุงผู้ป่วยขณะผู้ป่วยเดิน วิธีนี้จะช่วยคงจุดศูนย์ถ่วงหรือใช้มือหนึ่งจับเข็มขัดบริเวณกึ่งกลางเอว อีกมือหนึ่งจับบริิเวณต้นแขนของผู้ป่วยก้าวเดินช้าๆพร้อมกัน
        
        กรณีไม่ใช้เข็มขัด ให้ใช้มือที่ใกล้ตัวจับที่ต้นแขนของผู้ป่วย มือที่ไกลตัวจับที่ปลายแขนของผู้ป่วย ถ้าผู้ป่วยเป็นลมให้สอดแขนเข้าใต้รักแร้รับน้ำหนักผู้ป่วยและแยกเท้ากว้าง ดึงตัวผู้ป่วยขึ้นมาข้างตัวพยาบาลโดยใช้สะโพกรับน้ำหนักผู้ป่วย และค่อยๆวางตัวผู้ป่วยลงพื้น
      - การช่วยเหลือผู้ป่วยหัดเดินโดยพยาบาล 2 คน
        
        ให้พยาบาลยืนข้างผู้ป่วยคนละด้าน มือพยาบาลข้างใกล้ตัวผู้ป่วยสอดใต้รักแร้ผู้ป่วย อีกข้างจับปลายแขนหรือมือผู้ป่วยข้างเดิม ผู้ป่วยและพยาบาลทั้ง 2 คนเดินพร้อมกัน ถ้าผู้ป่วยเป็นลมพยาบาลทั้ง 2 คนเลื่อนมือที่พยุงใต้รักแร้ไปข้างหน้าให้ลำแขนสอดอยู่ใต้รักแร้ น้ำหนักผู้ป่วยไว้พร้อมใช้สะโพกยันผู้ป่วยไว้แล้วค่อยๆพยุงผู้ป่วยลงบนพื้น
  - - - Walker หรือ Pick up frames เหมาะสำหรับผู้ป่วยที่มีอายุมากและการทรงตัวไม่ดีนัก
      - Cane เป็นการเดินด้วยไม้เท้าอันเดียว ผู้ป่วยต้องมีความมั่นคงในการเดิน มักใช้ในผู้ป่วยสูงอายุ หรือผู้ป่วยอัมพาตครึ่งซีก
      - Parallel bar เหมาะสำหรับการฝึกเดินครั้งแรกของผู้ป่วยและปรับความสูงของราวตามความสูงของผู้ป่วย
      - Crutches (ไม้ยันรักแร้, ไม้ค้ำยัน) ใช้ได้กับผู้ป่วยที่ค่อนข้างแข็งแรง หรือการทรงตัวดี
    - - ช่วยแบ่งเบาหรือรับน้ำหนักแขนขา 1 หรือ 2 ข้าง เมื่อมีข้อห้ามในการรับน้ำหนักเต็มทั้งขาข้างนั้น
      - ช่วยแบ่งเบาหรือรับน้ำหนักแทนขา 1 หรือ 2 ข้าง เมื่อมีข้อห้ามหรือมีการอ่อนแรงจนขาไม่สามารถรับน้ำหนักได้
      - เพิ่มการพยุงตัวเพื่อให้สามารถทรงตัวได้
    - - การฝึกความแข็งแรง ความทนทาน และการประสานสัมพันธ์ของกล้ามเนื้อที่ใช้ในการเดินด้วยอุปกรณ์ช่วยเดิน
      - การฝึกท่าตั้งตรงบนเตียงหรือเบาะ
      - การฝึกในราวคู่ขนาน เช่น ฝึกยืน ฝึกทรงตัว ฝึกท่าทาง เป็นตัน
    - - Non weight bearing ไม่ลงน้ำหนักของขาข้างที่เจ็บ
      - Toe touch weight baring เดินโดยเอาปลายเท้าข้างที่เจ็บแตะพื้น
      - Partial weight bearing เดินโดยลงน้ำหนักข้างที่เจ็บได้บางส่วน
      - Full weight bearing เดินโดยขาข้างที่เจ็บลงน้ำหนักได้เต็มที่
      - Weight bearing as tolerated เดินโดยขาข้างที่เจ็บลงน้ำหนักเท่าที่ทนไหว
    - - Four-point gait เป็นรูปแบบการเดินที่มีความมั่นคงมากที่สุด
      - Two-point gait ต้องใช้การทรงตัวและมั่นคงมากกว่า Four-point gait รูปแบบการเดินนี้มีการเคลื่อนไหวของแขนขาเหมือนธรรมชาติ
      - Three-point gait เป็นรูปแบบการเดินที่ใช้บ่อยในผู้ป่วยที่มีพยาธิสภาพของขา 1 ข้าง การเดินแบบนี้ใช้ได้ทั้งในกรณีที่ขาข้างนั้นไม่สามารถรับน้ำหนักได้และรับน้ำหนักได้บางส่วน
      - Swing-to gait เหมาะที่สุดสำหรับผู้ป่วยที่มีการจำกัดในการใช้ขาทั้ง 2 ข้างร่วมกับความไม่มั่นคงของลำตัว
      - Swing-through gait มีความมั่นคงน้อยที่สุดในรูปแบบการเดินทั้งหมด ดังนั้นเพื่อให้เดินได้อย่างปลอดภัย ผู้ป่วยจะต้องมีความแข็งแรงและการทรงตัวที่ดี
- - - - เซลล์ตายและลุกลามกลายเป็นแผล
      - การเสียดทาน
      - เกิดแรงกดทับ
      - แรงดึงรั้ง เกิดจากแรงกดทับและการเสียดทานที่เกิดขึ้นพร้อมกัน
    - - การประสานงานของกล้ามเนื้อแขนขาลดลงหรือไม่สัมพันธ์กัน
      - กล้ามเนื้ออ่อนแรง ลีบเล็ก
      - กระดูกผุ เปราะบาง
      - อาการปวดหลัง
    - - มีการคั่งของเลือดในหลอดเลือดดำที่ขา
      - เกิดลิ่มเลือดในหลอดเลือดดำ
      - หัวใจทำงานมากขึ้น
      - ความดันต่ำขณะเปลี่ยนท่า
    - - ปอดขยายตัวลดลง
      - มีการคั่งของเสมหะมากขึ้น
    - - ทำให้เบื่ออาหาร อ่อนเพลีย กังวลใจจากการนอนเฉยๆ เป็นสาเหตุให้เกิดการขาดสารอาหาร
      - ท้องผูก
    - - มีการคั่งของปัสสาวะในไตและกระเพาะปัสสาวะ
      - เกิดนิ่วในไตและกระเพาะปัสสาวะ
      - การถ่ายปัสสาวะมากกว่าปกติในระยะแรกๆ
    - - มีระดับโปรตีนในกระแสเลือดลดต่ำลง
      - มีความผิดปกติด้านอัตมโนทัศน์และภาพลักษณ์
      - การเผาผลาญอาหารลดลง