Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ทฤษฎีจริยศาสตร์, รายชื่อชมาชิก - Coggle Diagram

- - - - มนุษย์ไม่ได้มีสำนึกทางศิลธรรมมาตั้งแต่กำเนิด
      - ธรรมชาติของมนุษย์ก็คือการแสวงหาความสุข
      - ความสุขที่มนุษย์ควรแสวงหานั้น ไม่ใช่ความสุขส่วนตัว แต่หมายถึงความสุขเพื่อมวลชน
    - - เน้นผลของการกระทำว่าเป็นเครื่องตัดสินในสถานการณ์ที่ขัดแย้ง
      - ข้อตัดสินที่ดีที่สุดคือ ข้อตัดสินที่ก่อให้เกิดความสุขมากที่สุดหรือความทุกข์น้อยที่สุด
  - - - ความจงใจหรือเจตนาที่เกิดก่อนการกระทำนั้นเป็นตัวตัดสินการกระทำ
      - ผลที่เกิดภายหลังการกระทำมิใช่ตัวตัดสินการกระทำว่าถูกหรือผิด
      - ชีวิตที่ดีคือชีวิตที่อยู่ภายใต้กฎศิลธรรม คนดีคือคนที่ทำหน้าที่โดยไม่คำนึงถึงผล
      - ค่าทางจริยธรรมจะต้องแน่นอนตายตัว
    - - หลักการที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในแนวคิดของคานท์คือ ความคิดเรื่องเหตุผล
    - - หลักการแห่งกฎสากล
        
        กฎสากลของคานท์เป็นกฎสากลแห่งอิสรภาพ
      - หลักการแห่งมนุษย์ในฐานะที่เป็นเป้าหมายในตัวเอง
        
        มนุษย์เท่านั้นที่มีความสามารถในการปฏิบัติโดยอาศัยแรงขับจากกฎศิลธรรม
  - - - เสรีถาพของซาร์ทต้องควบคู่กับความรับผิดชอบเสมอ
        
        การใช้เสรีภาพอย่างมีความรับผิดชอบย่อมก่อให้เกิดการสร้างสรรค์มากกว่าทำลาย
      - การเลือกใช้เสรีภาพเลือกทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเท่ากับเป็นการเลือกเพื่อมวลมนุษย์ด้วย
        
        คำพูดของซาร์ทที่ว่า "ในการเลือกของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเลือกมวลมนุษย์"
- - - - เสนอในลักษณะที่เป็นความรู้เพื่อความรู้
- - - - สิ่งที่เราแสวงหามันเพราะต้องการมันมิใช่แสวงหามันเพื่อที่จะให้ได้สิ่งอื่นต่อไป
        
        เช่น
        
        เงินทอง
        
        ชื่อเสียงเกียรติยศ
    - - สิ่งที่เราต้องการเพื่อที่จะใช้เป็นบันไดก้าวไปสู่สิ่งอื่น
        
        เช่น
        
        เราต้องการความรู้เพื่อที่จะก้าวไปสู่ความมีเงิน
        
        ถ้าต้องการเงินเพื่อเงิน
    - - สุขนิยมแบบอัตนิยม (Egoistic Hedonism)
        
        ลัทธินี้เน้นความสุขของแต่ละบุคคลเป็นสำคัญ
        
        เอพิคิวรุส (Epicurus,341.270 : B.C)
        
        เป็นนักปรัชญาผู้ให้กำเนิดลัทธิเอพิคิวเรียน
        
        คำสอนสำคัญของลัทธินี้ คือ จงกิน ดื่ม และหาความสำราญเสียเพราะพรุ่งนี้ "เราก็ตาย"
        
        วิญญาณของมนุษย์มีลักษณะเป็นสสารจึงมีแตกมีดับเช่นเดียวกับสสาร
        
        คำสอนของลัทธินี้เป็นมีลักษณะเป็นสสารนิยม
        เชื่อว่าสสารเท่านั้นที่เป็นจริง
        
        อาริสติปปุส (Ariotipous,435-365 B.C.)
        
        เป็นนักปรัชญาสุขนิยมคนแรกในประวัติในปรัชญาและเป็นผู้ให้กำเนิดลัทธิไซเรเนอิค
        
        อาริสติปปุสเน้นความสำคัญของความสุขปัจจุบันมากกว่าความสุขในอดีตหรือในอนาคต
        
        เราพึงแสวงหาความสุขให้มากที่สุดในขณะนี้เท่าที่จะ
        มีโอกาส เพราะวันพรุ่งนี้เราอาจไม่มีโอกาส
        หาความสุขแล้วก็ได้
        
        ควรแสวงหาความสุขให้กับตัวเองให้มากที่สุดโดยไม่ต้องคำนึงถึงผู้อื่น
      - มนุษย์ถูกสร้างมาโดยให้มีอวัยวะสำหรับรับรู้ เพื่อให้ชื่นชมกับสุนทรียภาพของโลก
      - การใช้ชีวิตต้องรู้จักการแยกแยะ
      - หากมนุษย์ที่สมบูรณ์ไม่ชื่นชมกับสุนทรียภาพของโลก เสมือนหนึ่งว่าทำตัวเป็นคนพิการ
      - สุขนิยมสากล (Universalistic Hedonism)
        
        ลัทธินี้ได้เน้นความสุขของผู้หนึ่งผู้ใดโดยเฉพาะ แต่เน้นความสุขของทุกๆ คนในสังคม
        
        เบ็นธัม (Jeremy Bantham,1278-1832)
        
        ธรรมชาติได้จัดให้มนุษย์อยู่ภายใต้การบงการของนายที่มีอำนาจอยู่สองตน คือ ความเจ็บปวดและความสุขสบาย
        
        เป็นผู้ให้กำเนิดลัทธิที่มีชื่อว่า ประโยชน์นิยม
        
        ธัมมีทัศนะว่าการกระทำทุกอย่างของมนุษย์มีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ความสุขและหลีกเลี่ยงความทุกข์หรือความเจ็บปวด
        
        มิลล์ (John Stuart Mil, 1806-1873)
        
        เขาเป็นผู้วางรากฐานให้แก่ประโยชน์นิยมโดยทำให้ลัทธินี้ลัดกุมยิ่งขึ้น
        
        มิลล์กล่าวว่า "ในความเป็นจริงแล้ว ไม่มีอะไรเป็นสิ่งที่น่าปรารถนานอกจากความสุข"
        
        เขาถือว่าความสุขเป็นสิ่งที่ดีและเป็นยอดปรารถนาของมนุษย์ทุกคน
    - - ลัทธิที่ถือความสุขมิใช่สิ่งที่ดีที่สุดของชีวิต
        มีสิ่งอื่นมีค่ามากกว่าความสุข
        
        เช่น
        
        ความสุขของจิตใจ
        
        ปัญญาความรู้
        
        อสุขนิยมแบ่งออกเป็นลัทธิย่อยได้ 2 ลัทธิ
        
        วิมุตินิยม
        
        ลัทธินี้เชื่อว่าสิ่งที่มนุษย์แสวงหาคือความสงบของจิตที่ปราศจากทั้งความสุขและความทุกข์
        
        ลัทธิไซนิกส์ (Cynicism)
        
        ลัทธินี้เกิดจากความไม่พอใจต่อสภาพชีวิตของตัวเองของสังคมและโลกที่เขาอาศัยอยู่ เช่น ภัยพิบัติจากสงคราม
        
        นักปรัชญาในกลุ่มนี้ได้เสนอแนวทางในการดำเนินชีวิตด้วยการปลีกตนเองจากสภาพสังคมดังกล่าวไปดำเนินชีวิตที่เรียบง่าย ไม่แสวงหาอะไร
        
        ลัทธิสโตอิก (Stoicism)
        
        ชีวิตที่ดีคือชีวิตที่วางเฉยต่อความเป็นไปที่จะเกิดขึ้นในโลกหรือในชีวิต
        
        ลัทธินี้เป็นระบบกว่าและมีจุดมุ่งหมายค่อนข้างแน่นอนกว่า
        
        ขจัดความอยากและความหลงผิดเมื่อทำได้เช่นนี้ชีวิตก็จะไม่ทุกข์ต่อไป
        
        ลัทธิสโตอิกเชื่อว่าโลก ธรรมชาติ และเอกภพดำรงอยู่และดำเนินไปตามกฎเกณฑ์ที่ตายตัว
        
        ปัญญานิยม
        
        ลัทธิที่ถือว่าปัญญาหรือความรู้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดและมีค่าในตัวเอง
        
        โสคราตีส (Socrates,463-399 : B.C.)
        
        "ไม่มีผู้ใดทำผิดโดยสมัครใจ"
        
        คนทุกคนต้องการทำความดี แต่เหตุผลที่ทำให้เขาทำความชั่วเพราะเขาไม่รู้
        
        เขาเชื่อว่าทุกคนมีแนวโน้มที่จะกระทำความดีแต่เขาขาดความรู้ คือไม่รู้อะไรดี อะไรชั่ว
        
        เพลโต (Plato,427-347 : B.C.)
        
        คุณธรรมจะต้องมีความรู้เป็นพื้นฐาน
        
        สิ่งที่อยู่ในโลกแห่งมโนคติเท่านั้นเป็นวัตถุของความรู้ เช่น ต้นแบบของความกล้าหาญ ความยุติธรรม เป็นต้น
        
        อริสโตเตล (Aristotle,384-322 B.C.)
        
        เหตุผลของเพลโต คือ เป็นไปได้ที่แบบแห่งความ"ดี"ได้ทั้งหมดสิ่งต่างๆที่คนว่ามันดีเพราะเขามีจุดหมายอยู่ที่มัน
        
        คนเราต้องการสิ่งหนึ่งเพื่อสิ่งหนึ่งและเพื่อสิ่งอื่นๆอีกเรื่อยๆไปในที่สุดจะไปหยุดที่ความสุข
    - - เป็นลัทธิที่แย้งสุขนิยมและขณะเดียวกันก็แย้งอสุขนิยมด้วย
        
        ร่างกายและวิญญาณซึ่งมีความสำคัญเท่าๆกัน
        
        เป้าหมายสูงสุดของชีวิตในทัศนะของกลุ่มนี้คือความเป็นมนุษย์และการรู้จักตัวเอง
        
        ถ้าขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปมนุษย์ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้
  - - - สัมพัทธนิยมส่วนบุคคล
        
        ความจริงที่แน่นอนตายตัวไม่มีในโลกนี้ ความจริงเป็นเรื่องของบุคคลแต่ละบุคคล ใครเห็นอย่างไรรู้สึกอย่างไร สิ่งนั้นก็เป็นสำหรับเขาในเวลานั้น
        
        สัมพัทธนิยมกลุ่มนี้มีทัศนะว่าดีชั่ว ถูกผิด เป็นเรื่องของมนุษย์เป็นผู้ตัดสิน
      - สัมพัทธนิยมทางสังคม
        
        สัมพัทธนิยมกลุ่มนี้มีทัศนะว่ามาตราการที่ใช้ตัดสินการกระทำนั้นควรใช้สังคมเป็นเกณฑ์
        
        ใช้จารีตประเพณีและขนบธรรมเนียมรวมทั้งค่านิยมของสังคมนั้นๆเป็นเกณฑ์ตัดสินการกระทำ
      - ลัทธินิยมคือลัทธิที่ถือว่ากระทำไม่ได้ดีหรือชั่ว การกระทำนั้นขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่กระทำ
      - ค่าทางจริยธรรมและเกณฑ์ตัดสินจริยธรรมมิได้มีอยู่อย่างแน่นอนตายตัว แต่ขึ้นอยู่กับบุคคลหรือสังคม
    - - กรรมนิยม
        
        มโนธรรมนิยม
        
        ลัทธินี้ถือว่ามโนธรรมเป็นเกณฑ์ตายตัวเพียงเกณฑ์เดียว
        
        คำว่า "กรรม" ในที่นี้หมายถึง การกระทำ
      - เจตจำนงนิยม
        
        ลัทธิที่ถือเอาเจตนาหรือแรงจูงใจที่ก่อให้เกิดการกระทำเป็นมาตราการในการตัดสินการกระทำ
      - ลัทธิที่ถือว่าค่าทางจริยธรรมเป็นสิ่งที่แน่นอนตายตัวและมีอยู่เป็นอิสระจากความคิด
  - - - ธรรมชาตินิยม
        
        เป็นสิ่งที่อยู่ในโลกธรรมชาติ
      - อารมณ์นิยม
        
        ค่าทางจริยธรรมมิได้มีอยู่จริง ศัพท์ทางจริยะเช่น "ดี" "ชั่ว" มิได้มีความหมายใดๆ เป็นเพียงการแสดงความรู้สึกหรืออารมณ์ของผู้พูดเท่านั้น
      - อธรรมชาตินิยม
        
        การวิบัติทางธรรมชาตินิยม
    - - ลัทธิอัตวิสัย (Subjectivism)
        
        การที่คนสองคนโต้แย้งกันในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
        
        ความรู้สึกของแต่ละคนซึ่งอาจจะมีรสนิยมที่แตกต่างกันไม่จำเป็นต้องชอบอะไรที่เหมือนกัน
      - ลัทธิวัตถุนิยม (Objectivism)
        
        การที่สองคนโต้แย้งกันเกี่ยวกับความดี ความชั่วจะต้องมีคนหนึ่งถูก คนหนึ่งผิดจะถูกทั้งสองคนไม่ได้
- - - - ศาสตร์ แปลว่า ระบบวิชาความรู้
        
        ระบบวิชาความรู้ที่ว่าด้วยกริยาที่ควรประพฤติ
      - จริย แปลว่า กริยาที่ควรประพฤติ
    - - การแสวงหาความดีสูงสุดของชีวิตมนุษย์
      - แสวงหาเกณฑ์ในการตัดสินความประพฤติของมนุษย์ สิ่งไหนถูกไม่ถูก ควรไม่ควร
      - พิจารณาปัญหาเรื่องสถานภาพของคุณค่าทางศิลธรรม