Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 8 ประเด็นทางจริยธรรมในการดูแลผู้ป่วยวิกฤต และการดูแลระยะท้ายของชีวิต…

- - - - แพทย์เวชบําบัดวิกฤตมีความรู้ความสามารถในการดูแลแบบ palliative care ให้กับผู้ป่วยทุกคนและถ้าหากเมื่อใดก็ตามมีข้อบ่งชี้ในการปรึกษาและมีระบบให้คําปรึกษาในโรงพยาบาล
    - - ICU admission after hospital stay at least 10 days
        
        Multi-system/organ failure at least three systems
        
        Diagnosis of active stage IV malignancy (metastatic disease)
        
        Status post cardiac arrest
        
        Diagnosis of intracerebral hemorrhage requiring mechanical ventilation
        
        Terminal dementia
        
        Surprise question "No"
    - - การสื่อสาร
      - การจัดการอาการไม่สุขสบายต่าง ๆ
      - การประเมินความต้องการของผู้ป่วยและครอบครัว
      - หลักการดูแลผู้ป่วยแบบ palliative care ในหอผู้ป่วยวิกฤตสําหรับทีมสุขภาพ คือ “ABCD” ประกอบด้วย
        
        Attitude
        
        Behavior
        
        Compassion
        
        Dialogue
  - - - การรักษาในไอซียูผู้ป่วยมีโอกาสที่จะดีขึ้นแล้วกลับไปทรุดลงได้หลายครั้ง อาจส่งผลให้ผู้ป่วยครอบครัว และทีมสุขภาพอาจเข้าใจว่าเมื่อแย่ลงก็จะสามารถกลับมาดีขึ้นเหมือนเดิมได้
    - - ในหออภิบาลผู้ป่วยวิกฤติมีทีมแพทย์ที่ดูแลรักษาร่วมกันมากกว่า 1 สาขา
    - - ผู้ป่วยที่เข้ารักษาในหออภิบาลผู้ป่วยวิกฤติมักขาดการเตรียมตัวเพื่อรับมือกับภาวะสุขภาพที่ทรุดลงอย่างเฉียบพลัน ส่งผลให้มีความคาดหวังสูงที่จะดีขึ้นจากภาวการณ์เจ็บป่วยที่รุนแรง
    - - บุคลากรของทีมสุขภาพที่ทํางานอยู่ในหออภิบาลผู้ป่วยวิกฤติจะคุ้นชินกับการรักษาผู้ป่วยเพื่อมุ่งให้มี ชีวิตรอดพ้นจากภาวะวิกฤต
    - - เนื่องจากเตียงผู้ป่วยในไอซียู รวมทั้งอุปกรณ์หรือเครื่องมือต่าง ๆ มีจํากัด การใช้จึงควรพิจารณาใช้กับ ผู้ป่วยที่มีโอกาสจะรักษาให้อาการดีขึ้นได้ ไม่ใช่ใช้กับผู้ป่วยวิกฤติทุกราย
    - - ไอซียูเปrนหอผู้ป่วยที่มีอัตราการตายสูงแต่สิ่งแวดล้อมในไอซียูส่วนใหญ่มักจะพลุกพล่าน วุ่นวาย มีเสียงสัญญาณเตือนดังเกือบตลอดเวลา
  - - - อาการไม่สุขสบายที่พบได้บ่อยในผู้ป่วยวิกฤต คือ หอบเหนื่อย ปวดภาวะสับสน เป็นต้น
    - - การเตรียมตัวผู้ป่วย
        
        ยุติการเจาะเลือด
        
        ควรปิดประตูหรือปิดม่านให้มิดชิด
        
        ทําการปิดเครื่องติดตามสัญญาณชีพต่าง ๆ
        
        ทําความสะอาดใบหน้า ช่องปาก และร่างกายผู้ป่วย
        
        ยุติการรักษาที่ไม่จําเปrน เช่น สารอาหารทางหลอดเลือด
        
        นําสายต่าง ๆ ที่ไม่จําเปrนออก เช่น สายให้อาหารทางจมูก
        
        ให้คงไว้เพียงการรักษาที่มุ่งเน้น
        
        ให้คุมอาการไม่สุขสบายต่าง ๆ
        
        ควรทําการยุติการให้ผู้ป่วยได้รับยาหย่อนกล้ามเนื้อ
        
        ให้ยาที่มักจําเป็นต้องได้ เช่น มอร์ฟีน ยานอนหลับกลุ่ม benzodiazepine ยาลดเสมหะ
        
        แพทย์ควรทําการเข้าเยี่ยมบ่อย ๆ
    - - ปิดเครื่องมือสื่อสารทุกครั้งที่พูดคุยกับครอบครัว สถานที่ควรเป็นห้องที่เปrนส่วนตัว ไม่มีการรบกวน
      - หลีกเลี่ยงคําศัพท์แพทย์
      - มีความเห็นใจครอบครัวที่ต้องประเชิญเหตุการณ์นี้
      - ให้เกียรติครอบครัวโดยการฟังอย่างตั้งใจและให้เสนอความคิดเห็น
      - ควรมีแผ่นพับแนะนําครอบครัวถึงการเตรียมตัวก่อนทําการประชุมครอบครัว
      - เปิดโอกาสให้ครอบครัวเล่ารายละเอียดความเป็ํนตัวตนของผู้ป่วยให้ได้มากที่สุด
      - ปล่อยให้มีช่วงเงียบ เพื่อให้ญาติได้ทบทวน
    - - คือทักษะการสื่อสารและการพยากรณ์โรค (prognostication) เนื่องจากผู้ป่วยและครอบครัวอาจมีความคาดหวังต่อตัวโรคซึ่งส่งผลให้การตัดสินใจไม่เหมาะสม
    - - ไม่ควรพูดคําบางคํา เช่น “ไม่เป็นไร” “ไม่ต้องร้องไห้” เป็นต้น แต่ให้แสดงว่าการเสียใจกับการสูญเสียเป็นสิ่งปกติรวมถึงอาจมีเอกสารคําแนะนําการดูแลร่างกายและจิตใจผู้สูญเสีย
- - - - ประเมินได้จากการพูด เช่น “อยากเห็นลูกเรียนจบก่อน” “ฉันรู้ว่ามันร้ายแรง คงรักษาไม่หาย แต่ฉันอยาก....”
    - - ออกห่างจากสังคมรอบข้างเบื่อหน่าย เก็บตัว ไม่ค่อยพูดคุย ถามคำตอบคำ ไม่สนใจสิ่งแวดล้อม หรืออาจร้องไห้ หงุดหงิดง่าย คิดหมกมุ่น
        เกี่ยวกับความตาย คิดว่าตนไร้ค่า ไม่มีความหมาย
    - - ปฏิกิริยาอาจออกมาในลักษณะ อารมณ์รุนแรง ก้าวร้าว และต่อต้าน “ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเรา” “ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมต้องเกิดกับเรา”
    - - อารมณ์เจ็บปวดหรือซึมเศร้าดีขึ้น และมองเหตุการณ์อย่างพิจารณามากขึ้น มองเป้าหมายในอนาคตมากขึ้น ปรับตัว และเรียนรู้เพื่อให้ดำเนินชีวิตต่อไปได้
    - - จะรู้สึกตกใจ ช็อคและปฏิเสธสิ่งที่ได้รับรู้ ไม่เชื่อ ไม่
        ยอมรับความจริง ไม่เชื่อผลการรักษา
      - อาจพูดในลักษณะ “ไม่จริงใช่ไหม” หรือ
        “คุณหมอแน่ใจรึเปล่าว่าผลการตรวจถูกต้อง”
  - - - การกลับเป็นซ้้ำของโรค
      - ความพิการ
      - การลุกลามของโรคไม่ตอบสนองต่อการรักษา
      - การสูญเสียภาพลักษณ์ของตัวเอง