Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ประเด็นทางจริยธรรมในการดูแลผู้ป่วยวิกฤต และการดูแลระยะท้ายของชีวิต -…

- - - - เป็นระยะแรกหลังจากผู้ป่วยและญาติรับทราบข้อมูล จะรู้สึกตกใจ
        ช็อคและปฏิเสธสิ่งที่ได้รับรู้ ไม่เชื่อ ไม่ยอมรับความจริง ไม่เชื่อผลการรักษา
    - - ปฏิกิริยาอาจออกมาในลักษณะ อารมณ์รุนแรง ก้าวร้าว และต่อต้าน
        “ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเรา” “ไม่ยุติธรรมเลย
    - - การต่อรองมักจะแฝงด้วยความรู้สึกผิดไว้ด้วย หรือยังไม่ได้พูดอะไรกับใคร จะต่อรองกับตัวเอง คนรอบข้าง หรือแม้กระทั่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์
    - - ผู้ป่วยและญาติจะเริ่มรับรู้ว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
        เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกซึมเศร้าจะเริ่มเกิดขึ้น
    - - เริ่มยอมรับสิ่งต่างๆตามความเป็นจริง อารมณ์เจ็บปวดหรือซึมเศร้าดีขึ้น และมองเหตุการณ์อย่างพิจารณามากขึ้น
    - - รับฟังผู้ป่วยและญาติด้วยความตั้งใจ เห็นใจ
      - สร้างสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ป่วยและครอบครัว
      - ให้ความช่วยเหลือประคับประคองจิตใจให้ผ่านระยะเครียดและวิตกกังวล
      - ในระยะโกรธ ควรยอมรับพฤติกรรมทางลบของผู้ป่วยและญาติ
        โดยไม่ตัดสิน ให้โอกาสในการระบายความรู้สึก
      - ปรึกษาแพทย์เกี่ยวกับข้อมูล การดำเนินโรค แนวทางการรักษา
      - อธิบายให้ทราบถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผู้ป่วย
        ให้ข้อมูลที่เป็นความจริงเกี่ยวกับพยาธิสรีรวิทยาของโรค
      - สะท้อนคิดให้ครอบครัวค้นหาเป้าหมายใหม่ในชีวิตอย่างมีความหมาย
      - จัดการกับอาการที่รบกวนผู้ป่วยเพื่อให้ได้รับความสุขสบาย
        ควบคุมความปวด และช่วยเหลือในสิ่งที่ผู้ป่วยต้องการ
      - ให้ความมั่นใจกับผู้ป่วยและญาติว่า
        แพทย์และทีมสุขภาพทุกคนจะให้การดูแลอย่างดีที่สุด
      - ทำหน้าที่แทนผู้ป่วยในการเรียกร้อง ปกป้องผู้ป่วยให้ได้รับประโยชน์
        และปกป้องศักดิ์ศีรความเป็นมนุษย์
      - ให้ผู้ป่วยและญาติมีส่วนร่วมในการตัดสินใจการรักษา
      - ช่วยเหลือในการปฏิบัติกิจกรรมทางศาสนาตามความเชื่อ
        เพื่อให้ผู้ป่วยมีความผาสุกทางจิตใจ
      - ให้การช่วยเหลือในการจัดการสิ่งที่ค้างคาในใจ เพื่อให้ผู้ป่วยจากไปอย่างสงบ
- - - - บุคลากรของทีมสุขภาพที่ทํางานอยู่ในหออภิบาลผู้ปู่วยวิกฤติจะคุ้นชินกับการรักษาผู้ป่วยเพื่อมุ่งให้มีชีวิตรอดพ้นจากภาวะวิกฤต การตายของผู้ป่วยอาจทําให้ทีมสุขภาพรู้สึกว่าเป็นความล้มเหลว
    - - ผู้ป่วยที่เข้ารักษาในหออภิบาลผู้ป่วยวิกฤติมักขาดการเตรียมตัวเพื่อรับมือกับภาวะสุขภาพที่ทรุดลงอย่างเฉียบพลัน ส่งผลให้มีความคาดหวังสูงที่จะดีขึ้นจากภาวการณ์เจ็บป่วยที่รุนแรง
    - - การรักษาในไอซียูผู้ป่วยมีโอกาสที่จะดีขึ้นแล้วกลับไปทรุดลงได้หลายครั้ง อาจส่งผลให้ผู้ป่วยครอบครัว และทีมสุขภาพอาจเข้าใจว่าเมื่อแย่ลงก็จะสามารถกลับมาดีขึ้นเหมือนเดิมได้
    - - สาขา ส่งผลให้แพทย์แต่ละสาขามุ่งเน้นในการรักษา
        อวัยวะที่ตนรับผิดชอบ อาจทําให้ไม่ได้มองผู้ป่วยแบบองค์รวม
    - - เนื่องจากทีมสุขภาพมักมุ่งประเด็นไปที่การหายของโรคมากกว่าความสุขสบายของผู้ป่วย
    - - เนื่องจากเตียงผู้ป่วยในไอซียู รวมทั้งอุปกรณ์หรือเครื่องมือต่าง ๆ มีจํากัด การใช้จึงควรพิจารณาใช้กับผู้ป่วยที่มีโอกาสจะรักษาให้อาการดีขึ้นได้ ไม่ใช่ใช้กับผู้ป่วยวิกฤติทุกราย
    - - ไอซียูเป็นหอผู้ป่วยที่มีอัตราการตายสูงแต่สิ่งแวดล้อมในไอซียูส่วนใหญ่มักจะพลุกพล่าน วุ่นวาย มีเสียงสัญญาณเตือนดังเกือบตลอดเวลา ไม่เหมาะกับการเป็นสถานที่สุดท้ายก่อนผู้ป่วยจะจากไป
  - - - มีความปรารถนาที่จะช่วยให้ผู้ป่วยและญาติไม่ทุกข์ทรมาน พยายาม หาให้พบว่าการเจ็บป่วยของผู้ป่วยนั้นกระทบผู้ป่วยและญาติอย่างไรบ้าง
    - - การปฏิบัติต่อผู้ป่วยและญาติ ควรปฏิบัติอย่างให้เกียรติ ทั้งวัจนะ และอวัจนะภาษาขณะพูดคุยหรือประชุมครอบครัว
    - - เนื้อหาของบทสนทนาควรมุ่งเน้นที่ตัวตนของผู้ป่วย มิใช่ตัวโรค พยายาม
        หาให้พบว่าสิ่งที่สําคัญของผู้ป่วยจริง ๆ คืออะไร และกระตุ้นให้ผู้ป่วยและญาติได้มีโอกาสสะท้อนความรู้สึกต่าง
    - - ทัศนคติของทีมสุขภาพอาจส่งผลต่อการปฏิบัติงาน
    - - ทีมสุขภาพที่ทํางานในไอซียูเป็นผู้เริ่มลงมือด้วยตนเอง
      - แบบผสมผสาน
        
        แพทย์เวชบําบัดวิกฤตมีความรู้ความสามารถในการดูแลแบบ palliative care ให้กับผู้ป่วยทุกคน และถ้าหากเมื่อใดก็ตามมีข้อบ่งชี้ในการปรึกษาและมีระบบให้คําปรึกษาในโรงพยาบาล
    - - Diagnosis of active stage IV malignancy (metastatic disease)
      - ICU admission after hospital stay at least 10 days
      - Multi-system/organ failure at least three systems
      - Status post cardiac arrest
      - Terminal dementia
      - Diagnosis of intracerebral hemorrhage requiring mechanical ventilation
      - Surprise question "No"
  - - - การใส่ใจประเมินอาการ และจัดการอาการไม่สุขสบายอย่างเต็มที่
    - - ผู้นําการประชุมครอบครัวทําการเล่าอาการให้ฟัง
        และต้องย้ำว่าที่ผ่านมาเราได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว
      - ในช่วงนี้ ญาติอาจจะพยายามต่อรอง เนื่องจากความรักที่มีต่อผู้ป่วย จึงต้องการให้แพทย์ทําการรักษาต่อไป สิ่งที่ทําได้คือ รับฟังอย่างตั้งใจ
      - ทําการฟังอย่างตั้งใจ มีการทบทวนสาระสําคัญเป็นระยะ ๆ
      - เตือนให้ญาติคํานึงถึงความปรารถนาของผู้ป่วย
      - รู้จักตัวตนของคนไข้ ไม่ใช่เฉพาะโรค
      - ถ้าหากมีการร้องไห้ ควรให้ญาติร้องโดยมิขัดจังหวะ
      - ผู้นําการประชุมครอบครัวควรทําการสะท้อนอารมณ์ของญาติเป็นระยะ ๆ
    - - ปิดเครื่องมือสื่อสารทุกครั้งที่พูดคุยกับครอบครัว
      - หลีกเลี่ยงคําศัพท์แพทย์
      - ควรมีแผ่นพับแนะนําครอบครัวถึงการเตรียมตัวก่อนทําการประชุมครอบครัว
      - ให้เกียรติครอบครัวโดยการฟังอย่างตั้งใจและให้เสนอความคิดเห็น
      - มีความเห็นใจครอบครัวที่ต้องประเชิญเหตุการณ์นี้
      - บทสนทนาควรเน้นที่ตัวตนของผู้ป่วยมากกว่าโรค
    - - ยุติการเจาะเลือด
      - ควรปิดประตูหรือปิดม่านให้มิดชิด
      - ทําการปิดเครื่องติดตามสัญญาณชีพต่าง ๆ
      - ทําความสะอาดใบหน้า ช่องปาก และร่างกายผู้ป่วย
      - ยุติการรักษาที่ไม่จําเป็น เช่น สารอาหารทางหลอดเลือด น้ําเกลือ ยาฆ่าเชื้อต่าง ๆ
      - นําสายต่าง ๆ ที่ไม่จําเป็นออก เช่น สายให้อาหารทางจมูก
      - ควรทําการยุติการให้ผู้ป่วยได้รับยาหย่อนกล้ามเนื้อ (neuromuscular blocking agent)
    - - ทําการแสดงความเสียใจต่อการสูญเสีย
      - การเสียใจกับการสูญเสียเป็นสิ่งปกติรวมถึงอาจมีเอกสารคําแนะนําการดูแลร่างกายและ จิตใจผู้สูญเสีย และมีคําแนะนําว่าเมื่อไหร่ผู้สูญเสียจําเป็นต้องพบแพทย์หรือนักจิตบําบัดเพื่อปรึกษาปัญหา
      - การสื่อสารที่ดี และดูแลช่วงใกล้เสียชีวิตอย่างใกล้ชิด สามารถช่วยลดการเกิดความเครียดจากการสูญเสียคนรักได้ (post-traumatic stress disorder)