Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ประเด็นทางจริยธรรมในการดูแลผู้ป่วยวิกฤต และการดูแลระยะท้ายของชีวิต, A1,…

- - - - ข้อดี
        
        ลดการรักษาที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์
        
        สามารถลดการเกิดปัญหาระหว่างทีมสุขภาพกับครอบครัวได้
        
        สามารถลดอัตราการครองเตียงในICUได้
        
        ลดการเกิด “ICU strain” หรือ ความเครียดที่เกิดจากการทำงานในICU
        
        ทีม palliative care เป็นทีมที่ชำนาญมีความรู้
        
        เป็นประโยชน์ต่อการดูแลต่อเนื่องหลังจากออกจากICU
    - - หากมีข้อบ่งชี้ในการปรึกษาและมีระบบให้คำปรึกษาในโรงพยาบาล ก็ควรให้ทีม palliative care เข้าดูแลร่วมด้วย
    - - ดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบ palliative care
        
        การสื่อสาร
        
        การจัดการอาการไม่สุขสบายต่าง ๆ
        
        การประเมินความต้องการของผู้ป่วยและครอบครัว
      - ข้อดี
        
        ผู้ป่วยทุกคนจะได้รับการดูแลแบบ palliative care โดยไม่จำเป็นต้องมีเกณฑ์ตัดสินและไม่คำนึงถึงการพยากรณ์โรค
      - ข้อจำกัด
        
        รูปแบบการดูแลแบบนี้ยังไม่มีหลักฐานว่าสามารถลดอัตราการครองเตียงได้
      - การดูแลแบบ ABCD
        
        Behavior : ควรปฏิบัติอย่างให้เกียรติทั้งวัจนะ และ อวัจนะภาษาขณะพูดคุย ควรให้ความสำคัญ สบตา หลีกเลี่ยงศัพท์ทางการแพทย์ ไม่แสดงที่ท่ารีบร้อน
        
        Compassion : มีความปรารถนาที่จะช่วยให้ผู้ป่วยและญาติไม่ทุกข์ทรมาน และพยายามแก้ไขให้ดีขึ้น
        
        Attitude: การดูแลผู้ป่วยต้องระวังการนำประสบการณ์หรือทัศนคติของทีมผู้ดูแลมาใช้กับผู้ป่วยและญาติ การดูแลผู้ป่วยควรพิจารณาเป็นรายบุคคล
        
        Dialogue : เนื้อหาของบทสนทนาควรมุ่งเน้นที่ตัวตนของผู้ป่วย มิใช่ตัวโรค กระตุ้นให้ผู้ป่วยและญาติได้มีโอกาสสะท้อนความรู้สึกต่าง ๆ
  - - - การประชุมครอบครัว (Family meeting) เป็นกิจกรรมที่มีเป้าหมายสำคัญเพื่อสร้างความเข้าใจที่ดี ระหว่างทีมสุขภาพกับผู้ป่วยและครอบครัวเกี่ยวกับโรค
      - การทำประชุมครอบครัวทุกครั้ง ควรมีการบันทึกไว้เพื่อเป็นหลักฐานทางการแพทย
      - สิ่งสำคัญก่อนทำการประชุมครอบครัวแพทย์ต้องวางใจเป็นกลาง ไม่ตัดสิน ญาติไม่ตำหนิญาติ
    - - การเตรียมตัวผู้ป่วย
        
        ยุติการรักษาที่ไม่จำเป็น เช่น สารอาหารทางหลอดเลือด น้ำเกลือ ยาฆ่าเชื้อต่าง ๆ
        
        นำสายต่าง ๆ ที่ไม่จำเป็นออก เช่น สายให้อาหารทางจมูก
        
        ทำความสะอาดใบหน้า ช่องปาก และร่างกายผู้ป่วย
        
        ให้คงไว้เพียงการรักษาที่มุ่งเน้น
        
        ควรปิดม่านให้มิดชิด
        
        ยุติการเจาะเลือด
        
        ทำการปิดเครื่องติดตามสัญญาณชีพต่าง ๆ
        
        ให้คุมอาการไม่สุขสบายต่าง ๆ
        
        ควรทำการยุติการให้ผู้ป่วยได้รับยาหย่อนกล้ามเนื้อ
        
        ให้ยาที่มักจำเป็นต้องได้
        
        อธิบายครอบครัวถึงอาการต่าง ๆ ที่อาจเกิดขึ้น
        
        แพทย์ควรทำการเข้าเยี่ยมบ่อยๆเพื่อประเมินความสุขสบายของผู้ป่วย
      - พิจารณาย้ายผู้ป่วยไปยังหอผู้ป่วยที่ญาติสามารถเข้าเยี่ยมได้ใกล้ชิด สงบ และมีความเป็นส่วนตัว
    - - ไม่ควรพูดคำบางคำ เช่น “ไม่เป็นไร” “ไม่ต้องร้องไห้” แต่ให้แสดงว่าการเสียใจกับการสูญเสียเป็นสิ่งปกติรวมถึงอาจมีเอกสารคำแนะนำการดูแลร่างกายและ จิตใจผู้สูญเสีย และมีคำแนะนำว่าเมื่อไหร่ผู้สูญเสียจำเป็นต้องพบแพทย์หรือนักจิตบำบัดเพื่อปรึกษาปัญหา
    - - การใส่ใจประเมินอาการและจัดการอาการไม่สุขสบายอย่างเต็มที่ อาการไม่สุขสบายที่พบได้บ่อยในผู้ป่วยวิกฤต คือ หอบเหนื่อย ปวด ภาวะสับสน
    - - ให้เกียรติครอบครัวโดยการฟังอย่างตั้งใจและให้เสนอความคิดเห็น
      - มีความเห็นใจครอบครัวที่ต้องประเชิญเหตุการณ์นี้
      - หลีกเลี่ยงคำศัพท์แพทย์
      - บทสนทนาควรเน้นที่ตัวตนของผู้ป่วยมากกว่าโรค
      - ปิดเครื่องมือสื่อสารทุกครั้งที่พูดคุยกับครอบครัว สถานที่ควรเป็นห้องที่เป็นส่วนตัว
      - ปล่อยให้มีช่วงเงียบ เพื่อให้ญาติได้ทบทวน รวมถึงฟังอย่างตั้งใจทุกครั้งที่ครอบครัวพูด
      - ควรมีแผ่นพับแนะนำครอบครัวถึงการเตรียมตัวก่อนทำการประชุมครอบครัว
      - บอกการพยากรณ์โรคที่ตรงจริงที่สุด
      - เนื้อหาที่จะพูดคุยนั้นอาจแบ่งตามช่วงเวลาที่ผู้ป่วยเข้ารักษาในICU
- - - - รู้สึกว่าตนเองมีความผิดที่ยังไม่ได้ทำบางอย่างที่ค้างคา หรือยังไม่ได้พูดอะไรกับใคร จะต่อรองกับตัวเอง คนรอบข้าง หรือแม้กระทั่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ประเมินได้จากการพูด เช่น “อยากเห็นลูกเรียนจบก่อน” “ฉันรู้ว่ามันร้ายแรง คงรักษา ไม่หาย แต่ฉันอยาก....”
    - - ผู้ป่วยและญาติจะเริ่มรับรู้ว่าสถานการณ์ที่ เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกซึมเศร้าจะเริ่มเกิดขึ้น มีการแสดงออก เช่น ออกห่างจากสังคมรอบข้าง เบื่อหน่าย เก็บตัว ไม่ค่อยพูดคุย ถามคำตอบคำ ไม่สนใจสิ่งแวดล้อม หรืออาจร้องไห้ หงุดหงิดง่าย คิดหมกมุ่น เกี่ยวกับความตาย คิดว่าตนไร้ค่า ไม่มีความหมาย มีการบกพร่องในการปฏิบัติกิจวัตรประจำวัน และหน้าที่การงาน
    - - ปฏิกิริยาอาจออกมาในลักษณะ อารมณ์ รุนแรง ก้าวร้าว และต่อต้าน “ทำไมต้องเกิดขึ้นกับเรา” “ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมต้องเกิดกับเรา” ถ้าแพทย์หรือ ผู้เกี่ยวข้องไม่เข้าใจ ก็อาจจะโกรธตอบ และหลีกเลี่ยงการเข้าไปดูแล
    - - เริ่มยอมรับสิ่งต่างๆตามความเป็นจริง อารมณ์เจ็บปวดหรือซึมเศร้าดีขึ้น และ มองเหตุการณ์อย่างพิจารณามากขึ้น มองเป้าหมายในอนาคตมากขึ้น ปรับตัว และเรียนรู้เพื่อให้ดำเนินชีวิตต่อไปได้
    - - รู้สึกตกใจ ช็อคและปฏิเสธสิ่งที่ได้รับรู้ ไม่เชื่อ ไม่ยอมรับความจริง ไม่เชื่อผลการรักษา และอาจขอย้ายสถานที่รักษา