Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การประเมินสัญญาณชีพ - Coggle Diagram

- - - - อุณหภูมิของเนื้อเยื่อชั้นลึก(Deep tissue) ของร่างกาย
        
        ศีรษะ (Cranium)
        
        ทรวงอก (Thoracic)
        
        ช่องท้อง (Abdominal cavity)
        
        ช่อง ท้องน้อย (Pelvic cavity)
    - - อุณหภูมิเนื้อเยื่อชั้นผิว(Skin subcutaneous tissue fat) หลอดเลือดส่วนปลายและอวัยวะส่วนปลาย
        
        แขน ขา
        
        อุณหภูมิผิวนอกจะเพิ่มขึ้นหรือลดลงตามส่ิงแวดล้อม
  - - - การถอดเสื้อผ้า
      - ส่ิงตกแต่งที่ทําให้อุ่น
      - เคลื่อนย้ายไปอยู่ ในสภาพแวดล้อมท่ีเย็น
    - - การเผาผลาญสารอาหารในร่างกาย
      - อัตราการใช้พลังงานของร่างกายเพื่อดํารงกิจกรรมท่ีจําเป็น
      - ชนิดกลไกของร่างกาย
        
        (1) การนําความร้อน (Conduction)
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อ ร่างกายต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งที่เย็นกว่าซึ่งอาจจะเป็นอากาศรอบตัวหรือวัตถุ
        
        (2) การพาความร้อน (Convection)
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัย ตวั กลาง
        
        (3) การแผ่รังสี (Radiation)
        
        การส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่น แม่เหล็กไฟฟ้า
        
        (4) การระเหยเป็นไอ (Evaporation)
        
        การระบายความร้อนออกมาโดยการ ระเหยจากพื้นผิวของร่างกาย
  - - - 1) การวัดอุณหภูมิทางปาก (Oral temperature)
        
        นิยมใช้มากที่สุด
      - 2) การวัดอุณหภูมิทางรักแร้ (Axillary temperature)
        
        ใช้ในกรณีที่ไม่สามารถวัดอุณหภูมิทางปากและทางทวารหนัก
      - 3) การวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก (Rectal temperature)
        
        วัด Core temperature ได้ ค่าเท่ียงท่ีสุดทางหน่ึง
        
        ใช้วัดในเด็กเล็กที่ไม่สามารถอมปรอทได้ (เด็กอายุต่ำกว่า 3 ปี) หรือผู้ป่วยที่ไม่ รู้สึกตัว (Unconscious) โดยใช้ปรอทวัดไข้ทางก้น
      - 4) การวัดอุณหภูมิโดยใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์ (Electronic temperature)
        
        (1) การวัดทางหู
        
        วัดอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย
        
        (2) การวัดทางผิวหนัง
    - - เทอร์โมมิเตอร์
      - ถาดพร้อมแก้วท่ีบรรจุปรอท น้ําสบู่ และน้ํายาฆ่าเชื้อ
      - วาสลินสําหรับหล่อลื่น
      - นาฬิกาท่ีมีเข็มวินาที
      - ภาชนะใส่สําลีและกระดาษชําระที่สะอาด
      - ชามรูปไต
      - ปากกาน้ําเงินและแดง
      - กระดาษบันทึก
    - - ล้างมือให้สะอาด
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบ
      - ตรวจสอบการทํางานของปรอท กรณีเป็นปรอทแท่งแก้วให้ตรวจสอบระดับปรอท โดยจับปรอทในระดับสายตาแนวนอน ถ้าอยู่สูงกว่า 35 ̊ C (95 ̊ F) ให้สลัดปรอทลงต่ำกว่า
      - จัดท่าของผู้ป่วย
      - วัดอุณหภูมิร่างกาย
      - เอาเทอร์โมมิเตอร์ออก
      - อ่านค่าอุณหภูมิท่ีได้
      - บันทึกลงกระดาษท่ีเตรียมไว้
      - นําอุปกรณ์ไปล้างให้สะอาดและเก็บเข้าท่ี
    - - ไม่ควรวัดอุณหภูมิทางปากหลังจากดื่มน้ําเย็นหรือร้อน
      - ห้ามนําเทอร์โมมิเตอร์ที่วัดทางปากไปวัดทางทวารหนัก
      - เทอร์โมมิเตอร์ทางปากและทางทวารหนักให้แยกภาชนะใส่และแยกทําความสะอาด
      - ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางรักแร้ ต้องเช็ดรักแร้ให้แห้งเสียก่อน
      - ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางทวารหนัก ต้องทาวาสลินให้ลื่น
      - สลัดเทอร์โมมิเตอร์ให้ต่ำากว่าระดับ 35 ̊ C หรือ 95 ̊ F ก่อนวัดทุกคร้ัง
      - เช็ดเทอร์โมมิเตอร์ด้วยสําลี หรือกระดาษชําระทันทีเมื่อเอาออกจากผู้ป่วย
      - ห้ามนําเทอร์โมมิเตอร์ไปวางไว้นอกภาชนะท่ีใส่เทอร์โมมิเตอร์
      - ถ้าอุณหภูมิที่วัดได้สูงหรือตำ่กว่าปกติมากให้วัดซ้ำ
      - ต้องบันทึกผลทันที
  - - - ภาวะที่ร่างกายมีการผลิตหรือรับความร้อนมากและไม่สามารถระบายความร้อนได้
      - อุณหภูมิกายสูงขึ้นมากกว่า 37.5 ̊C (99.4 ̊F) เรียกว่าเป็น “ไข้”
        
        (1) ระยะเริ่มต้น หรือระยะหนาวสั่น
        
        (2) ระยะไข้
        
        (3) ระยะสิ้นสุดไข้
        
        การลูบตัวลดไข้ มี 4 วิธี
        
        (1) การลูบตัวด้วยน้ําธรรมดา (Tepid sponge)
        
        (2) การลูบตัวด้วยน้ําเย็นจัด (Cold sponge)
        
        (3) การลูบตัวด้วยน้ําอุ่น (Warm sponge)
        
        (4) การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์ (Alcohol sponge)
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน ควรจัดสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมแก่การพักผ่อน
        
        จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเท
        
        เช็ดตัวลดไข้ (Tepid sponge bath) เพื่อเพิ่มการระบายความร้อน
        
        ให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการรักษาของแพทย์
        
        วัดอุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษา
        
        ให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        ให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่น
        
        ให้ผู้ป่วยได้รับอาหารท่ีมีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง
        
        แนะนําให้ดื่มน้ํามาก ๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        บันทึกปริมาณน้ําเข้า-น้ําออก (I/O) เพื่อดูความสมดุลของสารน้ําในร่างกาย
        
        ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทําความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ
        
        เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่เพื่อให้สามารถระบายความร้อนได้ดี
        
        ติดตามการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
    - - ภาวะที่อุณหภูมิแกนกลางของ
        ร่างกายต่ำกว่าอุณหภูมิปกติ คือต่ำกว่า 36 °C (97° F)
      - ร่างกายสูญเสียความร้อนมากไป
      - การผลิตความร้อนไม่สมดุลกับการ สูญเสียความร้อน
      - การพยาบาลผู้ป่วยท่ีมีอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ
        
        อุณหภูมิปกติ คือต่ำกว่า 36 °C (97° F)
        
        ร่างกายสูญเสียความร้อนมากไป
        
        ผู้ป่วยอาจมีอาการหนาวสั่นร่วมด้วย
        
        การพยาบาลผู้ป่วยท่ีมีอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ
        
        (1) จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น
        
        (2) เพิ่มความหนาของผ้าห่มหรือเพิ่มจํานวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มข้ึน
        
        (3) วางกระเป๋าน้ําร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า เพื่อเพิ่มความอบอุ่น
        
        (4) คลุมหรือโพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน
        
        (5) ให้ดื่มน้ําหรือเครื่องดื่มอุ่นๆ เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนําความร้อน
        
        (6) ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่มความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        (7) ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอดเพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        (8) ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย โดยการอยู่กับผู้ป่วย เพ่ือป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        (9) สังเกตอาการอย่างใกล้ชิด ค้นหาสาเหตุของอาการหนาวส่ัน
- - - - ป้องกันอาการชักจากภาวะไข้สูง และให้ผู้ป่วยสุขสบายขึ้น
  - - - อุณหภูมิ
      - ชีพจร
      - หายใจ
      - ความดันโลหิต
- - - - ระหว่างการออกกําลังกายกล้ามเนื้อต้องการออกซิเจนเพิ่มขึ้น จึงทําให้เพิ่มการเต้นของหัวใจเพื่อจะได้นําออกซิเจนไปกับกระแสเลือดเพิ่มข้ึน
    - - ยาบางชนิด ลดอัตราการเต้นของชีพจร
    - - ไปกระตุ้น ระบบประสาทซิมพาเทติกทําให้หัวใจบีบตัวเร็วข้ึน
    - - ขณะนั่งชีพจรจะเต้นเร้วขึ้น
      - ขณะนอนชีพจรจะเต้นช้าลง
    - - การเสียเลือดจะมีผลทําให้เพิ่มการกระตุ้นระบบประสาทซิมพาธิติค ทําให้อัตราการเต้นของชีพจรสูงขึ้น
      - ชีพจรเบาเร็วเป็นอาการช็อกซึ่งเกิดจากการเสียเลือด
  - - - 1) Temporal pulse จับที่เหนือและข้าง ๆ ตา บริเวณ Temporal bone
      - 2) Carotid pulse อยู่ด้านข้างของคอ
      - 3) Brachial pulse อยู่ด้านในของกล้ามเน้ือ Bicep คลําได้ท่ีบริเวณข้อพับแขนด้านใน
      - 4) Radial pulse อยู่ที่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ
      - 5) Femoral pulse อยู่บริเวณขาหนีบตรงกลาง ๆ ส่วนของเอ็นที่ยึดขาหนีบ
      - 6) Popliteal pulse อยู่บริเวณตรงกลางข้อพับเข่า
      - 7) Dorsalis pedis pulse อยู่บริเวณกลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
      - 8) Apical pulse อยู่ท่ียอดของหัวใจ
      - 9) Posterior tibial pulse อยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
    - - ประเมินอัตรา จังหวะ และความแรงในการเต้นของชีพจรใน 1 นาที
      - ตรวจสอบการทํางานของหัวใจเบิ้องต้น
    - - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - ปากกาน้ําเงินและแดง
      - กระดาษและแบบฟอร์มบันทึก
    - - ล้างมือให้สะอาด
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - พยาบาลวางปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง กดลงเบา ๆ ตรง Radial artery ของผู้ป่วยทําให้รู้สึกถึงการหดตัว และขยายตัวของหลอดเลือด
      - ประเมินชีพจรใช้เวลา 1 นาที สิ่งท่ีต้องสังเกต คือ อัตรา (จํานวน/ต่อนาที) จังหวะการเต้นมีความสม่ำเสมอ และปริมาตรความแรง
      - การนับอัตราการเต้นของหัวใจในเด็กอาจต้องใช้วิธีฟังอัตราการเต้นของหัวใจแทนการคลําชีพจร เพราะในเด็กเล็กคลําชีพจรได้ไม่ชัดเจน
      - บันทึกลงกระดาษท่ีเตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์ม
      - ล้างมือให้สะอาด
    - - พยาบาลไม่ควรใช่นิ้วหัวแม่มือในการคลําชีพจร
        
        หลอดเลือดที่นิ้วหัวแม่มือ
        เต้นแรงอาจทําให้สับสนกับชีพจรของตนเอง
      - วัดชีพจรผู้ป่วยหลังทํากิจกรรม 5-10 นาที
      - อธิบายแนะนําให้ผู้ป่วยไม่ควรพูดขณะวัดชีพจร
        
        จะรบกวนการได้ยินเสียง ชีพจรและอาจทําให้สับสน
  - - - ระบบประสาทพาราซิมพาธิติค
      - ระบบประสาทซิมพาธิติค
    - - 1) อัตรา (Rate) การเต้นของชีพจร
        
        อัตราการเต้นของ ชีพจรปกติในวัยผู้ใหญ่อยู่ระหว่าง 60-100 ครั้งต่อนาที
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจผิดปกติ
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่มากกว่า 100 ครั้ง/นาที เรียกว่าTachycardia
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่น้อยกว่า 60 คร้ัง/นาที เรียกว่า Bradycardia
      - 2) จังหวะ (Rhythm) การเต้นชีพจร
        
        จังหวะของชีพจรปกติ
        
        มีช่วงพักระหว่างจังหวะเท่ากัน ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ
        เรียกว่า Pulse regularis
        
        จังหวะของชีพจรผิดปกติ
        
        ชีพจรท่ีเต้นไม่เป็นจังหวะแต่ละช่วงพักไม่สม่ำเสมอ
        
        จังหวะการเต้นสม่ำเสมอสลับกับไม่สม่ำเสมอ
        
        เรียยกว่า Arrhythmia
        
        หาก พบว่าการเต้นของชีพจรไม่สม่ำเสมอหรือผิดปกติ ต้องทําการประเมิน Apical pulse เป็น เวลา 1 นาทีเต็ม หรือประเมินด้วยเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ (Electrocardiogram; EKG)
      - 3) ปริมาตรความแรง (Volume)
        
        การคลําชีพจรส่วนปลายจึงบอกถึง Pressure wave ไม่ได้บอกถึง Blood flow
        
        ปริมาตรความแรงของชีพจร วัดเป็นระดับ 0 ถึง 4
        
        ระดับ 0 ไม่มีชีพจร คลําชีพจรไม่ได้
        
        ระดับ 1 Thready มีลักษณะชีพจรแผ่วเบา
        
        ระดับ 2 Weak ชีพจรแรงกว่าระดับ 1 ค่อนข้างเบา
        
        ระดับ 3 Regular ลักษณะชีพจรเต้นจังหวะสม่ำเสมอ
        
        ระดับ 4 Bounding pulse ลักษณะชีพจรเต้นแรง
      - 4) ความยืดหยุ่นของผนังของหลอดเลือด
        
        ปกติผนังหลอดเลือดจะมีลักษณะตรงและเรียบ
        มีความยืดหยุ่นดี
        
        ผู้สูงอายุผนังหลอดเลือดแดงมีความยืดหยุ่นน้อยขรุขระ และไม่สม่ำเสมอ
- - - - Systolic pressure
        
        ความดันที่เกิดจากการหดรัดตัวของหัวใจห้องล่างซ้าย
      - Diastolic pressure
        
        ความดันที่วัดเมื่อหัวใจห้องล่างซ้ายคลายตัว
  - - - รูปร่าง คนอ้วนความดันโลหิตมักสูงกว่าคนผอม
      - เพศ เพศชายมักมีความดันโลหิตสูงกว่าเพศหญิงในวัยเดียวกัน
      - ยา ยาที่มีผลต่อการหดรัดตัวของหลอดเลือดจะทําให้ความดันโลหิตสูง
  - - - วิธีใส่สายสวนเข้าไปใน Superior vena cava และใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
    - - มี 2 วิธี คือ วิธีการฟัง และวิธีการคลํา
      - เครื่องมือที่ใช้สําหรับวัดความดันโลหิต
        
        Stethoscope
        
        Sphygmomanometer
        
        แบบแท่งปรอท (Mercury column)
        
        แบบแป้นกลม
      - ขั้นตอนในการวัดความดัน โลหิตทางอ้อม
        
        1) แจ้งให้ผู้ป่วยทราบว่าจะวัดความดันโลหิตที่บริเวณใด
        
        2) จัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบาย
        
        3) วางเครื่องวัดให้อยู่ในระดับเดียวกับหัวใจของผู้ป่วย
        
        4) ไล่ลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด เพิ่อป้องกันการอ่านค่าคลาดเคลื่อน
        
        5) คลําชีพจรที่ข้อพับแขนด้านใน
        
        6) พันผ้าพันรอบแขนเหนือข้อพับข้ึนไป 1 นิ้ว ไม่ให้แน่นหรือหลวมจนเกินไป โดยให้ ตําแหน่งชีพจรท่ีคลําได้อยู่ระหว่างสายยาง 2 สาย เพื่อฟังเสียงความดันเลือดได้ชัด
        
        7) เหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย
        
        8) ใส่หูฟังและวางแป้นของหูฟังตรงตําแหน่งชีพจรที่คลําได้
        
        9) บีบลูกยางด้วยอุ้งมือให้ลมเข้าไปในผ้าพันแขน ดันให้ปรอทในเครื่องวัดสูงกว่าค่าปกติของ Systolic pressure ประมาณ 20 มิลลิเมตรปรอท (140+20=160) แรงดันปรอทที่บีบขึ้นไปไม่ ควรมากเกินไป
        
        10) ค่อย ๆ คลายเกลียวลูกยางปล่อยลมออกจากผ้าพันแขน
        
        11) ค่อย ๆ ปล่อยลมออกจากลูกยางช้า ๆ สังเกตเสียงที่ดังเป็นระยะ ๆ
        
        12) เมื่อวัดเสร็จแล้วปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        13) ทําความสะอาดหูฟังและแป้นของหูฟังด้วยสําลีชุบด้วย 70 % แอลกอฮอล์
        
        14) ล้างมือให้สะอาดป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อโรคและลดการสัมผัสเชื้อ
        
        15) บันทึกผลเพื่อประโยชน์ในการวางแผนการดูแลและให้การดูแลได้อย่างต่อเน่ือง
      - ข้อควรระวังในการวัดความดันโลหิต
        
        การรัดผ้าพันแขนต้องให้แนวของสายยางทั้งสองของผ้าพันแขนอยู่ระหว่าง
        ตําแหน่งของเส้นเลือดแดงพอดี (ตําแหน่งที่คลําชีพจรได้)
        
        ขณะปล่อยลมออก สายตาควรจับอยู่ที่เครื่องวัดตลอดเวลา เพื่อจะได้อ่านค่าได้ทันทีที่ได้ยินเสียงตุบ
        
        ผ้าพันแขนต้องเลือกใช้ให้ถูกขนาดกับผู้ป่วย
        
        ลําของปรอทท่ีวัดต้องตั้งฉากในขณะอ่านค่าความดันโลหิต ถ้าเอียงไปด้านใดด้าน หนึ่งจะได้ค่าที่ผิดพลาด
        
        ขณะวัดความดันโลหิตแขนของผู้ป่วยควรวางในระดับเดียวกันกับหัวใจ
        
        ก่อนพันผ้าเพื่อวัดความดันโลหิตทุกครั้ง ควรพิจารณาแขนที่พันผ้าก่อนว่ามีข้อ ห้ามหรือไม่
        
        การเก็บเครื่องวัดความดันโลหิต ต้องบีบลมออกจากผ้าพันให้หมด พันให้ เรียบร้อยเก็บเข้าท่ี โดยระวังไม่ให้สายยางหักพับงอ
  - - - ความดันโลหิตสูง
        
        Systolic สูงกว่า 140 mmHg
        
        Diastolic สูงกว่า 90 mmHg
    - - ความดันโลหิตต่ำ
        
        Systolic ต่ำกว่า 90 mmHg
        
        Diastolic ต่ำกว่า 60 mmHg
    - - ความดันโลหิตตกในท่ายืน
      - การเปลี่ยนจากท่า นอนราบเป็นท่ายืนทันที
      - ทําให้ความดันโลหิตตก ส่งผลเป็นลมหน้ามืด
      - บทบาทของพยาบาลในการให้คําแนะนําดูแลแก่ผู้ท่ีมีภาวะความดันโลหิตต่ำ
        
        จัดให้ผู้ป่วยนอนพัก
        
        ควรมีการตรวจสัญญาณชีพ
        
        ในผู้ท่ีต้องนอนนาน ๆ ควรป้องกันภาวะวิงเวียนขณะลุก
        
        ควรดูแลตนเองโดย
        การออกกําลังกายอย่างสม่ำเสมอ
- - - - หัวใจ
      - ปอด
      - สมอง
      - การทํางานของระบบไหลเวียนเลือด
      - ระบบหายใจ
  - - - ความรู้สึกตัวลดลง
      - มีความรุนแรงของอาการปวดเพิ่มขึ้น
  - - - อุณหภูมิ
        
        36.5-37.5 องศาเซลเซียส
      - ชีพจร
        
        60-100 ครั้ง/นาที
      - หายใจ
        
        12-20 คร้ัง/นาที
      - ความดันโลหิต
        
        Systolic
        
        90-140 mmHg
        
        Diastolic
        
        60-90 mmHg
- - - - การหายใจเพื่อแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ ระหว่างปอดกับ อากาศภายนอก (External respiration)
        
        การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอด เรียกว่าการหายใจเข้า
        
        การไล่อากาศออกจากปอด เรียกว่าการหายใจออก
      - การแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งอยู่ในเลือดกับเซลล์ของ เนื้อเยื่อต่าง ๆ ในร่างกาย
    - - การหายใจเป็นการทํางานแบบอัตโนมัติ
      - จังหวะและความลึกของการหายใจ บางขณะสามารถควบคุมได้เป็นพักๆ
        
        การเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ สภาวะแวดล้อม
        
        อิทธิพลจากความเจ็บป่วย
        
        การนับการหายใจไม่ควรให้ผู้ป่วยรู้สึกตัว โดยมากนิยมนับต่อจากการคลําชีพจร
  - - - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - ปากกาน้ําเงินและแดง
      - กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
    - - ล้างมือให้สะอาด
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - ริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากําลังนับชีพจร
      - นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ
      - ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
      - ันทึกลงกระดาษท่ีเตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์ม
      - ล้างมือให้สะอาด
  - - - อัตราเร็วของการหายใจ
        
        Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24 ครั้ง/นาที
        
        Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10 ครั้ง/นาที
        
        Apnea การหยุดหายใจ
      - ความลึกของการหายใจ
        
        Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
        
        Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
      - จังหวะของการหายใจ
        
        Cheyne stokes เป็นการหายใจเป็นช่วง ๆ ไม่สม่ำเสมอ
        
        เพิ่มอัตราการหายใจ หายใจเร็วลึกและตามด้วยช่วงท่ีหยุดหายใจ แล้วกลับมาหายใจเร็วอีก
        
        Biot เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก ไม่สม่ำเสมอเป็นช่วงสั้นๆ 2-3 ครั้ง
      - ลักษณะของการหายใจปกติ
        
        Dyspnea เป็นอาการหายใจลําบาก
        
        Orthopnea เป็นอาการหายใจลําบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่งหรือยืนเท่านั้น
        
        Paroxysmal nocturnal dyspnea
        
        เป็นการหายใจลำบากเวลากลางคืน
        
        Paroxysmal dyspnea เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง
        
        Air hunger เป็นการพยายามหายใจโดยใช้ท้ังทางจมูก และปากอย่างรุนแรง พบ ในผู้ป่วยระยะสุดท้ายของชีวิต
      - ลักษณะเสียงหายใจท่ีผิดปกติ
        
        Stridor เสียงฟืด เป็นเสียงที่ได้ยินขณะหายใจเข้า เนื่องจากมีการอุดกั้นใน
        หลอดลมใหญ่ หรือกล่องเสียง
        
        Wheeze เป็นเสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก
      - สีของผิวหนังที่ผิดปกติ
        
        Cyanosis พบเยื่อบุและผิวหนังมีสีม่วงคล้ำ