Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การประเมินสัญญาณชีพ, ดาวน์โหลด (3), อุณหภูมิร่างกายปกติ-เรื-pobpad, health…

- - - - การพาความร้อน (Convection)
        
        ระบายความร้อนโดยอาศัย
        ตัวกลาง
        
        การเช็ดตัวขณะมีไข้น้ำจะเป็นตัวพาความร้อนออกจากร่างกายทำให้ไข้ลดลง
      - การแผ่รังสี (Radiation)
        
        ส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่น
        แม่เหล็กไฟฟ้า
        
        การยืนผิงไฟจะทำให้ได้รับความร้อนจากการแผ่รังสีความร้อน
      - การนำความร้อน (Conduction)
        
        ระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อ
        ร่างกายต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งที่เย็นกว่า
        
        การดื่มน้ำขณะมีไข้
        เมื่อปัสสาวะน้ำจะนำความร้อนออกจากร่างกายทำให้ไข้ลด
      - การระเหยเป็นไอ (Evaporation)
        
        การระบายความร้อนออกมาโดยการระเหยของน้ำไปเป็นไอ
    - - การถอดเสื้อผ้า หรือสิ่งตกแต่งที่ทำให้อุ่น การลดกิจกรรมต่าง ๆ เพิ่มพื้นที่ผิวให้สามารถระบายความร้อน
  - - - อุณหภูมิของเนื้อเยื่อชั้นลึก (Deep
        tissue) ของร่างกาย
        
        ศีรษะ (Cranium)
        
        ทรวงอก (Thoracic)
        
        ช่องท้อง (Abdominal cavity)
        
        ท้องน้อย (Pelvic cavity)
    - - อุณหภูมิเนื้อเยื่อชั้นผิว (Skin
        subcutaneous tissue fat)
        
        หลอดเลือดส่วนปลายและอวัยวะส่วนปลาย
  - - - ความเครียดจะทำให้ไปกระตุ้นระบบประสาทซิมพาธิติก (Sympathetic
        nervous system)
        
        เพิ่มอัตราการเผาผลาญ
    - - ผู้หญิงอุณหภูมิร่างกายมากกว่าเพศชาย
        
        รอบของการมีประจำเดือน
        
        เพิ่มอุณหภูมิภายในร่างกาย
    - - ขณะออกกำลังกายพลังงานความร้อนจะถูกผลิตออกมาจากการ
        หดตัว และการคลายตัวของกล้ามเนื้อ
        
        มีผลทำให้ความร้อนสะสมในร่างกายมากขึ้น อุณหภูมิในร่างกายจึงสูงขึ้น
    - - สามารถสามารถเพิ่มหรือลดอุณหภูมิของร่างกายได้
        ถ้าร่างกายสัมผัสอุณหภูมิแวดล้อมที่เย็น หรือร้อนเป็นเวลานานๆ
    - - การเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อมจึงมีผลต่ออุณหภูมิ
        ร่างกายเด็ก ผู้สูงอายุเนื้อเยื่อใต้ผิวหนัง และไขมันมีน้อย
        
        การเปลี่ยนแปลงของหลอดเลือด
    - - คนผอมมากจะมีเนื้อเยื่อใต้ผิวหนัง
        และไขมันน้อย ส่งผลให้อุณหภูมิร่างกายต่ำได
    - - สารก่อไข้ Endogenous
        pyrogens ออกมา กระตุ้นไฮโปทาลามัสให้ทำงานมากขึ้น ส่งผลทำให้อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น
  - - - วัดอุณหภูมิทางรักแร้จะใช้ในกรณีที่ไม่สามารถวัดอุณหภูมิทางปากและทางทวารหนัก
      - ห้ามวัดอุณหภูมิทางรักแร้ในผู้ป่วยที่มีระบบการ
        ไหลเวียนไม่ดี ผู้ป่วยที่ผอมมากๆ
    - - วัด Core temperature ได้ค่าเที่ยงที่สุดทางหนึ่ง มักจะใช้วัดในเด็กเล็กที่ไม่สามารถอมปรอทได
      - ห้ามวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก เด็กทารก เด็กเล็ก ที่ท้องเสีย มีรอยโรคที่ทวารหนัก
    - - ปรอทวัดไข้ชนิดอมในปาก มีทั้งชนิดเป็นแท่งแก้วบรรจุปรอท (Mercurial temperature) มีขีดบอกค่าอุณหภูมิที่ด้านข้าง
      - ้ป่วยจะต้องปิดปากสนิทเมื่ออมเทอร์โมมิเตอร์และหากใช้ชนิดเป็นแท่งแก้วบรรจุปรอทต้องสลัดปรอทลงไปอยู่ในกระเปาะให้หมดก่อน แล้วจึงวางกระเปาะปรอทไว้ใต้ลิ้น
    - - การวัดทางผิวหนัง
        
        ใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์สัมผัสบริเวณดังกล่าวแล้วอ่านค่าที่วัดได
      - การวัดทางหู
        
        วัดอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย เนื่องจากอยู่ใกล้ hypothalamusซึ่งมีศูนย์ควบคุมอุณหภูมิร่างกายอยู่ด้วย
    - - เทอร์โมมิเตอร์
      - ถาดพร้อมแก้วที่บรรจุปรอท น้ำสบู่ และน้ำยาฆ่าเชื้อ ตามลำดับ
      - วาสลินสำหรับหล่อลื่น
      - นาฬิาที่มีเข็มวินาที
      - ภาชนะใส่สำลีและกระดาษชำระที่สะอาด
      - ชามรูปไต
      - ปากกาน้ำเงินและแดง
      - กระดาษบันทึก
    - - 1 ล้างมือให้สะอาด
      - 2 บอกให้ผู้ป่วยทราบ
      - 3 ตรวจสอบการทำงานของปรอท กรณีเป็นปรอทแท่งแก้วให้ตรวจสอบระดับปรอทโดยจับปรอทในระดับสายตาแนวนอน
      - 4 จัดท่าของผู้ป่วย ทางปากและรักแร้ จัดให้นั่งหรือนอน ทางทวารหนัก จัดให้นอนตะแคง ขาบนงอ ขาล่างเหยียดตรง กั้นม่านหรือปิดประตู
      - 5 วัดอุณหภูมิร่างกาย
      - 6 เอาเทอร์โมมิเตอร์ออก เช็ดด้วยกระดาษทิชชูจากบนลงปลายด้วยวิธีการหมุน
      - 7 อ่านค่าอุณหภูมิที่ได
      - 8 บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว
      - 9 นำอุปกรณ์ไปล้างให้สะอาดและเก็บเข้าที่
    - - 1 ไม่ควรวัดอุณหภูมิทางปากหลังจากดื่มน้ำเย็นหรือร้อน ให้รออย่างน้อย 15 นาที
      - 2 ห้ามนำเทอร์โมมิเตอร์ที่วัดทางปากไปวัดทางทวารหนัก
      - 3 เทอร์โมมิเตอร์ทางปากและทางทวารหนักให้แยกภาชนะใส่และแยกทำความสะอาด
      - 4ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางรักแร้ ต้องเช็ดรักแร้ให้แห้งเสียก่อน และหุบรักแร้ให้แน่น
      - 5 ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางทวารหนัก ต้องทาวาสลินให้ลื่น
      - 6 สลัดเทอร์โมมิเตอร์ให้ต่ำกว่าระดับ 35C ˚C หรือ 95˚F ก่อนวัดทุกครั้ง
      - 7 เช็ดเทอร์โมมิเตอร์ด้วยสำลี หรือกระดาษชำระทันทีเมื่อเอาออกจากผู้ป่วย
      - 8 ห้ามนำเทอร์โมมิเตอร์ไปวางไว้นอกภาชนะที่ใส่เทอร์โมมิเตอร์
      - 9 ถ้าอุณหภูมิที่วัดได้สูงหรือต่ำกว่าปกติมาก ให้วัดซ้ำ ถ้าผิดปกติรายงานให้หัวหน้าเวร
      - 10 ต้องบันทึกผลการวัดของผู้ป่วยแต่ละคนลงในสมุดบันทึกทันทีเพื่อป้องกันการลืม
  - - - ร่างกายสูญเสียความร้อนมากไป การผลิตความร้อนไม่สมดุลกับการสูญเสียความร้อน
      - การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ
        
        1จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น ปิดเครื่องปรับอากาศ
        
        2เพิ่มจำนวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มขึ้น
        
        3 วางกระเป๋าน้ำร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า เพื่อเพิ่มความอบอุ่น
        
        4 โพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อนร้อน
        
        5 ให้ดื่มเครื่องดื่มอุ่นๆ เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนำความร้อน
        
        6 ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่มความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        7 ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอดเพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        8 ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        9 สังเกตอาการอย่างใกล้ชิด ค้นหาสาเหตุของอาการหนาวสั่น
    - - ภาวะที่ร่างกายมีการผลิตหรือรับความร้อนมากแต่ไม่สามารถระบายความร้อนออกไปนอกร่างกายได้
      - ไข้ แบ่งออกเป็น 3 ระยะ
        
        ระยะไข้
        
        การผลิตความร้อนของร่างกายมีอุณหภูมิสูงขึ้นถึงระดับใหม่ที่กำหนดไว้
        
        หน้าแดง ผิวหนังอุ่น รู้สึกร้อนหรือหนาว กระสับกระส่าย หรือง่วง
        หลับเกือบตลอดเวลา เบื่ออาหาร เหงื่อออกมาก
        
        ระยะสิ้นสุดไข้
        
        การผลิตความร้อนของร่างกายทำงานเพิ่มขึ้น
        ร่างกายไปสู่อุณหภูมิใหม่ ต่ำกว่าจุดที่กำหนดไว
        
        ผิวหนังแดงและรู้สึกอุ่น มีเหงื่อออก อาการหนาวสั่นลดลง
        
        ระยะเริ่มต้น
        
        การผลิตความร้อนของร่างกาย
        พยายามที่จะเพิ่มอุณหภูมิร่างกายให้สูงขึ้น
        
        การเต้นของชีพจรและการหายใจ เพิ่มขึ้น หนาวสั่น ซีด
        ผิวหนังเย็น และเหงื่อออกน้อย
      - ลูบตัวลดไข้มี 4 วิธี
        
        การลูบตัวด้วยน้ำธรรมดา (Tepid sponge)
        
        ลดไข้ด้วยผ้าชุบน้ำให้
        เปียกหมาดๆ
        
        การลูบตัวด้วยน้ำเย็นจัด (Cold sponge)
        
        ช่วยลดอุณหภูมิได้มากที่สุดในทันทีที่เช็ดตัวเสร็จ โดยมากใช้เช็ดตัว
        ผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงมาก ๆ และต้องการให้ไข้ลดลงเร็ว
        
        การลูบตัวด้วยน้ำอุ่น (Warm sponge)
        
        อุณหภูมิที่สูงกว่าจะทำให้หลอดเลือดขยายตัวและระเหยได้
        เร็วกว่าน้ำที่มีอุณหภูมิต่ำกว่า จึงพาความร้อนได้เร็ว
        
        การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์ (Alcohol sponge)
        
        มีไข้สูงมากอาจเกิดอาการชักได้เนื่องจากไข้สูงเพื่อให้ไข้ลดลงอย่างรวดเร็วจึงใช้แอลกอฮอล์25% เช็ดตัว
      - การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ
        
        1 ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน ควรจัดสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมแก่การพักผ่อน
        
        2 จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกโดยโดยการ
        พาความร้อน (Convection)
        
        3 ดูแลเช็ดตัวลดไข้ (Tepid sponge bath) โดยการนำความร้อน
        
        4 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการ
        รักษาของแพทย์อลดอุณหภูมิ Set point
        ให้อยู่ในระดับต่ำลง
        
        5 อุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว หรือหลังให้ยาลดไข้ 30 นาที
        
        6 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อทำลายเชื้อจุลชีพ
        
        7 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        8 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่นในระยะที่มีอาการหนาวสั่น
        
        9 ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารที่มีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง อาหารอ่อนย่อยง่าย
        
        10 แนะนำให้ดื่มน้ำมาก ๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        11 บันทึกปริมาณน้ำเข้า-น้ำออก (I/O) เพื่อดูความสมดุลของสารน้ำในร่างกาย
        
        12 ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทำความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ
        
        13 เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่โดยการนำความ
        ร้อน (conduction)
        
        14 การเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
- - - - อัตราการเต้นของชีพจร
        60-100 ครั้งต่อนาที (เฉลี่ย 80 ครั้งต่อนาที)
    - - หญิงจะเร็วกว่าชายเล็กน้อยในช่วงวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่
    - - กล้ามเนื้อต้องการออกซิเจนเพิ่มขึ้น ทำให้เพิ่มการเต้นของหัวใจ
        จะได้นำออกซิเจนไปกับกระแสเลือดเพิ่มขึ้น
    - - เส้นเลือดส่วนปลายขยายตัวทำให้อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น (เพิ่มอัตราการเผาผลาญ)
    - - ลดอัตราการเต้นของชีพจร
    - - ความเจ็บปวด จะไปกระตุ้นระบบประสาทซิมพาเทติก
        ทำให้หัวใจบีบตัวเร็วขึ้น
    - - ขณะอยู่ในท่ายืนหรือนั่งชีพจรจะเต้นเร็วขึ้น ท่านอนชีพจรจะช้าลง
    - - การเสียเลือดจะมีผลทำให้เพิ่มการกระตุ้นระบบประสาทซิมพาธิติค
  - - - ระบบประสาทซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมี
        ผลเพิ่มอัตราการเต้นของชีพจร
      - ระบบประสาทพาราซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมีผลให้อัตราการเต้นของชีพจรลดลง
    - - อัตรา (Rate)
        
        อัตราการเต้นของชีพจรปกติในวัยผู้ใหญ่อยู่ระหว่าง 60-100 ครั้งต่อนาทีภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจผิดปกต
      - จังหวะ (Rhythm)
        
        จังหวะและช่วงพักของชีพจร ชีพจรจะเต้นเป็น
        จังหวะ และมีช่วงพักระหว่างจังหวะ
      - ปริมาตรความแรง (Volume)
        
        ความแรงของชีพจรขึ้นอยู่กับปริมาตรของเลือดในการกระทบผนังของหลอดเลือดแดง การจับชีพจรด้วยการกดนิ้วลงตรงบริเวณหลอดเลือดแดง
- - - - ขึ้นอยู่กับอายุเพศ และตรวจในขณะพัก หรือหลังการเคลื่อนไหว
- - - - 1 นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - 2 ปากกาน้ำเงินและแดง
      - 3 กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
    - - 1 ล้างมือให้สะอาด
      - 2 บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - 3 เริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากำลังนับชีพจร
      - 4 นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ
      - 5 ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
      - 6 บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
      - 7 ล้างมือให้สะอาด
  - - - การหายใจเพื่อแลกเปลี่ยนกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์รปอดกับอากาศภายนอก (External respiration)
        
        การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอด การหายใจเข้า (Inspiration or
        Inhalation)
        
        อากาศมีก๊าซออกซิเจนประมาณ ร้อยละ 21.00 เข้าไปถึงถุงลมในปอด
        
        การไล่อากาศออกจากปอด การหายใจออก (Expiration or Exhalation)
        
        ก๊าซออกซิเจนเหลือประมาณร้อยละ 16.00-18.00
      - การแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซดอยู่ในเลือด กับเซลล์ของเนื้อเยื่อต่าง ๆ ในร่างกาย (Internal respiration)
        
        จากการเผาผลาญของเซลล์นั้น ๆ จะซึมผ่านเข้าเส้น
        เลือดดำ เพื่อนำกลับไปฟอกที่ปอด
    - - การหายใจเป็นการทำงานแบบอัตโนมัติแต่อย่างไรก็ตาม จังหวะ
        และความลึกของการหายใจ บางขณะก็สามารถควบคุมได้เป็นพัก ๆ
  - - - Cheyne stokes เป็นการหายใจเป็นช่วง ๆ ไม่สม่ำเสมอ
      - Biot เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก ไม่สม่ำเสมอเป็นช่วงสั้นๆ 2-3 ครั้ง
    - - Orthopnea เป็นอาการหายใจลำบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่ง
      - Paroxysmal nocturnal dyspnea เป็นอาการหายใจลำบากในตอนกลางคืน
      - Dyspnea เป็นอาการหายใจลำบาก
      - Paroxysmal dyspnea เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง ต้องลุกนั่ง
      - Air hunger เป็นการพยายามหายใจโดยใช้ทั้งทางจมูก และปากอย่างรุนแรง
    - - Stridor เสียงฟืด เป็นเสียงที่ได้ยินขณะหายใจเข้า
      - Wheeze เป็นเสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก
    - - Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
      - Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
    - - Cyanosis พบเยื่อบุและผิวหนังมีสีม่วงคล้ำ
    - - Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24 ครั้ง/นาที
      - Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10 ครั้ง/นาที
      - Apnea การหยุดหายใจ
- - - - ค่าความดันโลหิตปกติในแต่ละบุคคลไม่เท่ากันขึ้นอยู่กับปัจจัย
        
        ลักษณะของร่างกายและปัจจัยอื่น ๆ
        
        1 รูปร่าง คนอ้วนความดันโลหิตมักสูงกว่าคนผอม
        
        2 เพศ เพศชายมักมีความดันโลหิตสูงกว่าเพศหญิงในวัยเดียวกัน ยกเว้นเพศหญิงในวัยหมดประจะเดือน
        
        3 ยา ยาที่มีผลต่อการหดรัดตัวของหลอดเลือดจะทำให้ความดันโลหิตสูง
        
        ความเครียดและการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์
        
        ความตื่นเต้น ความกลัว ความเจ็บปวด
        ภาวะเหล่านี้จะทำให้เกิดการกระตุ้นประสาทอัตโนมัต
        
        อิริยาบถขณะวัดความดันโลหิตและการออกกำลังกาย การวัดความดันโลหิตควรวัดใน
        ขณะที่ร่างกายผ่อนคลาย การทำกิจกรรมต่างๆ
        
        อายุ
        
        เด็กแรกเกิดจะมีSystolic pressure ประมาณ 40-70 มิลลิเมตรปรอท
        
        ผู้ใหญ่จะมีSystolic pressure ระหว่าง 90-140 มิลลิเมตรปรอท และ Diastolic pressure ระหว่าง 60-90มิลลิเมตรปรอท
        
        ผู้สูงอายุความดันโลหิตจะสูงขึ้นเนื่องจากความยืดหยุ่นของหลอดเลือดลดลง
  - - - ใส่สายสวนเข้าไปใน Superior vena cava และใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
    - - ข้อควรระวังในการวัดความดันโลหิต
        
        1 การรัดผ้าพันแขนต้องให้แนวของสายยางทั้งสองของผ้าพันแขนอยู่ระหว่างตำแหน่งของเส้นเลือดแดงพอด
        
        2 ขณะปล่อยลมออก สายตาควรจับอยู่ที่เครื่องวัดตลอดเวลา เพื่อจะได้อ่านค่าได้ทันทีที่ได้ยินเสียงตุบ
        
        3 ผ้าพันแขนต้องเลือกใช้ให้ถูกขนาดกับผู้ป่วย กว้างประมาณ 3 ใน 4 ของความยาวช่วงแขนตอนต้น
        
        4 ลำของปรอทที่วัดต้องตั้งฉากในขณะอ่านค่าความดันโลหิต ถ้าเอียงไปด้านใดด้านหนึ่งจะได้ค่าที่ผิดพลาด
        
        5 วัดความดันโลหิตแขนของผู้ป่วยควรวางในระดับเดียวกันกับหัวใจ ถ้าวาง
        แขนสูงกว่าระดับหัวใจ
        
        6 ก่อนพันผ้าเพื่อวัดความดันโลหิตทุกครั้ง ควรพิจารณาแขนที่พันผ้าก่อนว่ามีข้อ
        ห้ามหรือไม่ ถ้าแขนทั้งสองข้างไม่สามารถใช้วัดความดันโลหิตได้
        
        7 การเก็บเครื่องวัดความดันโลหิต ต้องบีบลมออกจากผ้าพันให้หมด พันให้เรียบร้อยเก็บเข้าที่
  - - - ความดันโลหิตต่ำโดย Systolic ต่ำกว่า 90 mmHgและ
        Diastolic ต่ำกว่า 60 mmHg
      - อาการ อ่อนเพลีย ไม่มีแรง เหนื่อยง่ายกว่าปกติ หน้าซีด เหงื่อออก ตัว
        เย็น เป็นลมหมดสต
    - - ความดันโลหิตตกในท่ายืน การเปลี่ยนจากท่านอนราบเป็นท่ายืนทันที
        มีผลทำให้ความดันโลหิตลดต่ำลงทันที
    - - ความดันโลหิตสูง โดย Systolic สูงกว่า 140 mmHg และ
        Diastolic สูงกว่า 90 mmHg
      - อาการปวดศีรษะ บริเวณท้ายทอย ตาพร่า หรือมองไม่เห็น คลื่นไส้
        อาเจียน ชักและหมดสติในที่สุด