Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การประเมินสัญญาณชีพ - Coggle Diagram

- - - - อุณหภูมิเปลี่ยนแปลงตลอดทั้งวัน
  - - - การวัดอุณหภูมิทางรักแร้
        
        กรณีที่ไม่สามารถวัดอุณหภูมิทางปากและทางทวารหนัก
        
        ข้อดี
        
        สามารถวัดได้ทุกช่วงวัย ปลอดภัยและแพร่เชื้อจุลินทรีย์น้อย รบกวนจิตใจน้อยกว่าทางทวาร
        
        ข้อเสีย
        
        ต้องใช้เวลานาน 5 นาทีขึ้นไป
        
        ถ้าเพิ่งทำความสะอาดรักแร้หรือหลังอาบน้ำให้ยืดเวลาวัดออกไปประมาณ 15-30 นาที
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางรักแร้ในผู้ป่วยที่มีระบบการไหลเวียนไม่ดี ผู้ป่วยที่ผอมมากๆ
      - การวัดอุณหภูมิโดยใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์
        
        ทางหู
        
        เป็นวัดอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย
        
        โดยใช้อินฟาเรด ใช้ง่าย และอ่านค่าอุณหภูมิรวดเร็วภายใน 2-5s
        
        ทางผิวหนัง
        
        ใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์สัมผัสบริเวณหน้าผาก หลังใบหู ซอกคอ
      - การวัดอุณหภูมิทางปาก
        
        เป็นวิธีที่นิยมใช้มากที่สุด
        
        สิ่งสำคัญ
        
        ผู้ป่วยจะต้องปิดปากสนิทเมื่ออมเทอร์โมมิเตอร์ 2-3 นาที
        
        ใช้ชนิดเป็นแท่งแก้วบรรจุปรอทต้องสลัดปรอทลงไปอยู่ในกระเปาะให้หมดก่อน
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางปาก ในผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว
      - การวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก
        
        วัด Core temperature ได้ค่าเที่ยงที่สุดทางหนึ่ง
        
        มักจะใช้วัดใน
        
        ผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว
        
        เด็กเล็กที่ไม่สามารถอมปรอทได้
        
        ใช้ปรอทวัดไข้ทางก้นสลัดให้ลำปรอทลงต่ำกว่าขีด 35 °C แล้วทาด้วยวาสลิน ให้ผู้ป่วยนอนตะแคงงอเข่าขึ้นจรดหน้าอก ใช้มือดึงก้นด้านบนขึ้น เปิดให้เห็นทวารหนัก ให้ผู้ป่วยหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ แล้วสอดปรอทเข้าไปในรูทวารหนักลึกประมาณ 0.5-1 นิ้ว หรือ 1.5-2 เซนติเมตร ทิ้งไว้นาน 1-2 นาที
        
        อุณห๓มิสูงกว่าทางปาก 0.6 °C หรือ 1 °F
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก เด็กทารก เด็กเล็ก ที่ท้องเสีย มีรอยโรคที่ทวารหนัก หรือได้รับการผ่าตัดทางทวารหนัก โรคหัวใจหรือหลังผ่าตัดหัวใจ มีเกล็ดเลือดต่ำ มีก้อนอุจจาระแข็งค้างแน่น
  - - - การแผ่รังสี
        
        การส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า จากพื้นผิววัตถุหนึ่งไปยังพื้นผิวของอีกวัตถุหนึ่ง โดยไม่มีการสัมผัสกันของทั้ง 2 พื้นผิว
      - การระเหยเป็นไอ
        
        การระบายความร้อนออกมาโดยการระเหยจากพื้นผิวของร่างกาย
        
        การระบายความร้อน
        
        ทางผิวหนัง ร้อยละ 87.5
        
        ทางลมหายใจ ร้อยละ 10.7
        
        ทางอุจจาระปัสสาวะ ร้อยละ 1.7
      - การพาความร้อน
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยตัวกลาง
      - การนำความร้อน
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อร่างกายต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งที่เย็นกว่าซึ่งอาจจะเป็นอากาศรอบตัวหรือวัตถุ
    - - การถอดเสื้อผ้า หรือสิ่งตกแต่งที่ทำให้อุ่น การลดกิจกรรมต่าง ๆ เพิ่มพื้นที่ผิวให้สามารถระบายความร้อน และเคลื่อนย้ายไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เย็น
  - - - เป็นภาวะที่ร่างกายมีการผลิตหรือรับความร้อนมากแต่ไม่สามารถระบายความร้อนออกไปนอกร่างกายได้
        
        ทำให้ Hypothalamus มีการตั้งค่าอุณหภูมิร่างกายให้สูงขึ้นกว่าปกติ แต่ Thermal receptor รับรู้ว่าอุณหภูมิต่ำกว่าที่ตั้งไว้จึงพยายามเพิ่มอุณหภูมิกายให้สูงขึ้น มากกว่า 37.5˚C (99.4˚F)
      - ไข้แบ่งได้ 3 ระยะ
        
        ระยะไข้
        
        หน้าแดง ผิวหนังอุ่น รู้สึกร้อนหรือหนาว กระสับกระส่าย หรือง่วง หลับเกือบตลอดเวลา เบื่ออาหาร เหงื่อออกมาก ปวดศีรษะ ชีพจรและหายใจเร็ว ถ้าอุณหภูมิสูงมากๆ จะสับสน ถ้าเป็นในเด็กอาจจะชัก
        
        ระยะสิ้นสุดไข้
        
        ผิวหนังแดงและรู้สึกอุ่น มีเหงื่อออก อาการหนาวสั่นลดลง อาจเกิดภาวะขาดน้ำได้
        
        ระยะเริ่มต้น
        
        อัตราการเต้นของชีพจรและการหายใจ เพิ่มขึ้น หนาวสั่น ซีด ผิวหนังเย็น และเหงื่อออกน้อย
      - การลูบตัวลดไข้ มี 4 วิธี
        
        การลูบตัวด้วยน้ำเย็นจัด
        
        ช่วยลดอุณหภูมิได้มากที่สุดในทันทีที่เช็ดตัวเสร็จ โดยมากใช้เช็ดตัวผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงมาก ๆ
        
        ใช้น้ำแข็งผสมน้ำให้เย็นในอัตราส่วน 1:1
        
        การลูบตัวด้วยน้ำอุ่น
        
        ลดไข้ด้วยน้ำอุ่นที่มีอุณหภูมิประมาณ 40 °C
        
        ทำให้หลอดเลือดขยายตัวและระเหยได้เร็วกว่าน้ำที่มีอุณหภูมิต่ำกว่า
        
        ไม่มีปัญหาการปรับตัวเพื่อให้เข้ากับอุณหภูมิ
        
        การลูบตัวด้วยน้ำธรรมดา
        
        มีอุณหภูมิต่ำกว่าอุณหภูมิของร่างกายแต่สูงกว่า 15 °C หรือประมาณ 30 °C
        
        การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์
        
        เพื่อให้ไข้ลดลงอย่างรวดเร็วจึงใช้แอลกอฮอล์ 25% เช็ดตัว อุณหภูมิประมาณ 30 °C
        
        ในผู้ป่วยบางรายที่มีไข้สูงมากอาจเกิดอาการชักได้
        
        อาจทำให้ผิวหนังแห้งแตกได้
      - การพยาบาลผู้ป่วย
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน ควรจัดสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมแก่การพักผ่อน
        
        จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกเพื่อเพิ่มการระบายความร้อนโดยการพาความร้อน
        
        ดูแลเช็ดตัวลดไข้(เช็ดตัวลดไข้ผู้ป่วยมีไข้สูง 38.0° C)
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการรักษาของแพทย์
        
        วัดอุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว หรือหลังให้ยาลดไข้ 30 นาที
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อทำลายเชื้อจุลชีพ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่นในระยะที่มีอาการหนาวสั่น
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารที่มีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง อาหารอ่อนย่อยง่าย
        
        แนะนำให้ดื่มน้ำมาก ๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        บันทึกปริมาณน้ำเข้า-น้ำออก (I/O)
        
        ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทำความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ ในกรณีที่ผู้ป่วยปากแห้ง เนื่องจากการสูญเสียน้ำ
        
        เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่เพื่อให้สามารถระบายความร้อนได้ดีโดยการนำความร้อน
        
        ติดตามการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
    - - ภาวะที่อุณหภูมิแกนกลางของร่างกายต่ำกว่าอุณหภูมิปกติ คือต่ำกว่า 36 °C (97° F)
        
        เนื่องมาจากการที่ร่างกายสูญเสียความร้อนมากไป การผลิตความร้อนไม่สมดุลกับการสูญเสียความร้อน หรือศูนย์ควบคุมความร้อนในไฮโปธาลามัสเสียหน้าที่ ผู้ป่วยอาจมีอาการหนาวสั่น
      - การพยาบาลผู้ป่วย
        
        จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น ปิดเครื่องปรับอากาศหรือปรับอุณหภูมิสูงขึ้น
        
        เพิ่มความหนาของผ้าห่มหรือเพิ่มจำนวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มขึ้น
        
        วางกระเป๋าน้ำร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า เพื่อเพิ่มความอบอุ่น ระวังอันตรายจากไฟฟ้า
        
        คลุมหรือโพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน
        
        ให้ดื่มน้ำหรือเครื่องดื่มอุ่นๆ เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนำความร้อน
        
        ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่มความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอดเพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย โดยการอยู่กับผู้ป่วย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        สังเกตอาการอย่างใกล้ชิด ค้นหาสาเหตุของอาการหนาวสั่น
- - - - Carotid pulse อยู่ด้านข้างของคอ
      - Brachial pulse คลำได้ที่บริเวณข้อพับแขนด้านใน
      - Radial pulse อยู่ที่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ
      - Femoral pulse อยู่บริเวณขาหนีบตรงกลาง ๆ
      - Popliteal pulse อยู่บริเวณตรงกลางข้อพับเข่า
      - Dorsalis pedis pulse อยู่บริเวณกลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
      - Temporal pulse จับที่เหนือและข้าง ๆ ตา
      - Apical pulse อยู่ที่ยอดของหัวใจ หน้าอกด้านซ้ายบริเวณที่ตั้งของหัวใจ
      - Posterior tibial pulse อยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
    - - พยาบาลไม่ควรใช่นิ้วหัวแม่มือในการคลำชีพจร
      - อธิบายแนะนำให้ผู้ป่วยไม่ควรพูดขณะวัดชีพจร
      - วัดชีพจรผู้ป่วยหลังทำกิจกรรม 5-10 นาที
    - - บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - พยาบาลวางปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง กดลงเบา ๆ ตรง Radial artery
      - ล้างมือให้สะอาด
      - ประเมินชีพจรใช้เวลา 1 นาที สิ่งที่ต้องสังเกต คือ อัตรา (จำนวน/ต่อนาที) จังหวะ การเต้นมีความสม่ำเสมอ และปริมาตรความแรง (เบาหรือแรง)
      - การนับอัตราการเต้นของหัวใจในเด็กอาจต้องใช้วิธีฟังอัตราการเต้นของหัวใจแทนการคลำชีพจร
      - บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
      - ล้างมือให้สะอาด
    - - ตรวจสอบการทำงานของหัวใจเบื้องต้น
      - ประเมินอัตรา จังหวะ และความแรงในการเต้นของชีพจรใน 1 นาที
    - - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - ปากกาน้ำเงินและแดง
      - กระดาษและแบบฟอร์มบันทึก
  - - - Pulse regularis ปกติ จะมีช่วงพักระหว่างจังหวะเท่ากัน ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ
      - Arrhythmia ชีพจรที่เต้นไม่เป็นจังหวะแต่ละช่วงพักไม่สม่ำเสมอ ชีพจรเต้นไม่สม่ำเสมอ
        
        ประเมินด้วยเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
        
        ทำการประเมิน Apical pulse เป็นเวลา 1 นาทีเต็ม
    - - ขึ้นอยู่กับปริมาตรของเลือดในการกระทบผนังของหลอดเลือดแดง
      - ระดับ
        
        ระดับ 0 ไม่มีชีพจร คลำชีพจรไม่ได้
        
        ระดับ 1 Thready มีลักษณะชีพจรแผ่วเบา
        
        ระดับ 2 Weak ชีพจรแรงกว่าระดับ 1 ค่อนข้างเบา
        
        ระดับ 3 Regular ลักษณะชีพจรเต้นจังหวะสม่ำเสมอ
        
        ระดับ 4 Bounding pulse ลักษณะชีพจรเต้นแรง
    - - Tachycardia ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่มากกว่า 100 ครั้ง/นาที
      - Bradycardia ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่น้อยกว่า 60 ครั้ง/นาที
  - - - ภาวะไข้
      - ยา
      - อารมณ์
      - การออกกำลัง
      - ท่าทาง
      - เพศ
      - ภาวะเครียด
      - อายุ
- - - - ปากกาน้ำเงินและแดง
      - กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
      - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
    - - ล้างมือให้สะอาด
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - เริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากำลังนับชีพจร เพื่อป้องกันผู้ป่วยเกร็งและควบคุมการหายใจด้วยตนเอง
      - นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ ในผู้ใหญ่ สังเกตการเคลื่อนไหวของทรวงอก ในเด็กสังเกตการเคลื่อนไหวของท้อง
      - ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
      - บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อ
      - ล้างมือให้สะอาด
  - - - Orthopnea เป็นอาการหายใจลำบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่งหรือยืนเท่านั้น
      - Paroxysmal nocturnal dyspnea เป็นอาการหายใจลำบากในตอนกลางคืน
      - Dyspnea เป็นอาการหายใจลำบาก
      - Air hunger เป็นการพยายามหายใจโดยใช้ทั้งทางจมูก และปากอย่างรุนแรง
      - Paroxysmal dyspnea เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง ต้องลุกนั่ง ไอมีเสมหะ
    - - Wheeze เป็นเสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก
      - Stridor เสียงฟืด
    - - Cheyne stokes เป็นการหายใจเป็นช่วง ๆ ไม่สม่ำเสมอ
      - Biot เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก ไม่สม่ำเสมอเป็นช่วงสั้นๆ 2-3 ครั้ง แล้วตามด้วยหยุดหายใจช่วงสั้น ๆ อีก
    - - Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
      - Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
    - - Cyanosis พบเยื่อบุและผิวหนังมีสีม่วงคล้ำ
      - สาเหตุจาก การอุดกั้นของทางเดินหายใจ
    - - Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24 ครั้ง/นาที
      - Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10 ครั้ง/นาที
      - Apnea การหยุดหายใจ
  - - - External respiration
        
        การหายใจเข้า
        
        การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอด
        
        ก๊าซออกซิเจนประมาณ ร้อยละ 21.00
        
        การหายใจออก
        
        การไล่อากาศออกจากปอด
        
        ออกซิเจนเหลือประมาณร้อยละ 16.00-18.00
      - Internal respiration
        
        ออกซิเจนที่ได้จากการหายใจเข้าถูกนำไปสู่เซลล์ต่าง ๆ โดยเส้นเลือดแดง
        
        คาร์บอนไดออกไซด์ จะซึมผ่านเข้าเส้นเลือดดำ เพื่อนำกลับไปฟอกที่ปอด
    - - สามารถควบคุมได้เป็นพัก ๆ
        
        การเจ็บป่วย
        
        สภาพแวดล้อม
- - - - วิธีใส่สายสวนเข้าไปใน Superior vena cava
      - ใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
    - - วิธี
        
        การฟัง
        
        การคลำ
      - เครื่องมือที่ใช้สำหรับวัดความดันโลหิต
        
        Sphygmomanometer
        
        แท่งปรอท
        
        แป้นกลม
        
        Stethoscope
      - ขั้นตอนในการปฏิบัติ
        
        2.จัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบาย
        
        3.วางเครื่องวัดให้อยู่ในระดับเดียวกับหัวใจของผู้ป่วย
        
        1.แจ้งให้ผู้ป่วยทราบ
        
        4.ไล่ลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        5.คลำชีพจรที่ข้อพับแขนด้านใน
        
        6.พันผ้าพันรอบแขนเหนือข้อพับขึ้นไป 1 นิ้ว ไม่ให้แน่นหรือหลวมจนเกินไป
        
        7.เหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย
        
        8.ใส่หูฟังและวางแป้นของหูฟังตรงตำแหน่งชีพจรที่คลำได้
        
        9.บีบลูกยางด้วยอุ้งมือให้ลมเข้าไปในผ้าพันแขน ดันให้ปรอทในเครื่องวัดสูงกว่าค่าปกติของ Systolic pressure ประมาณ 20 มิลลิเมตรปรอท (140+20=160)
        
        10.ค่อย ๆ คลายเกลียวลูกยางปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนและให้ตั้งใจฟังเสียงเต้นของผนังเส้นเลือดเสียงตุบแรกที่ได้ยินระดับปรอทอยู่ที่ตำแหน่งใด ก็คือค่า Systolic pressure
        
        11.ค่อย ๆ ปล่อยลมออกจากลูกยางช้า ๆ สังเกตเสียงที่ดังเป็นระยะ ๆ เรียกว่า Korotkoff’s sound จนถึงระยะหนึ่ง เสียงจะเริ่มเป็นเสียงฟู่ ๆ หรือหยุดหายไปเลย คือค่า Diastolic pressure
        
        12.เมื่อวัดเสร็จแล้วปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        13.ทำความสะอาดหูฟังและแป้นของหูฟังด้วยสำลีชุบด้วย 70 % แอลกอฮอล์
        
        14.ล้างมือให้สะอาด
        
        15.บันทึกผล
    - - สายยางทั้งสองของผ้าพันแขนอยู่ระหว่างตำแหน่งของเส้นเลือดแดงพอดี
      - ขณะปล่อยลมออก สายตาควรจับอยู่ที่เครื่องวัดตลอดเวลา
      - ผ้าพันแขนต้องเลือกใช้ให้ถูกขนาดกับผู้ป่วย
      - ลำของปรอทที่วัดต้องตั้งฉากในขณะอ่านค่าความดันโลหิต
      - ขณะวัดความดันโลหิตแขนของผู้ป่วยควรวางในระดับเดียวกันกับหัวใจ
      - ก่อนพันผ้าเพื่อวัดความดันโลหิตทุกครั้ง ควรพิจารณาแขนที่พันผ้าก่อน
      - การเก็บเครื่องวัดความดันโลหิต ต้องบีบลมออกจากผ้าพันให้หมด พันให้เรียบร้อยเก็บเข้าที่ โดยระวังไม่ให้สายยางหักพับงอ
  - - - Systolic ต่ำกว่า 90 mmHgและ Diastolic ต่ำกว่า 60 mmHg
      - อ่อนเพลีย ไม่มีแรง เหนื่อยง่ายกว่าปกติ หน้าซีด เหงื่อออก ตัวเย็น เป็นลมหมดสติ
      - คำแนะนำ
        
        จัดให้ผู้ป่วยนอนพัก
        
        ควรมีการตรวจสัญญาณชีพ
        
        ในผู้ที่ต้องนอนนาน ๆ ควรป้องกันภาวะวิงเวียนขณะลุก
        
        การออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และควรเคร่งครัดในการเลือกรับประทานอาหารที่มีประโยชน์
    - - แนะนำให้มีการเปลี่ยนท่าทาง อิริยาบถอย่างช้าพอประมาณ
    - - Systolic สูงกว่า 140 mmHg และ Diastolic สูงกว่า 90 mmHg
      - ปวดศีรษะ บริเวณท้ายทอย ตาพร่า หรือมองไม่เห็น คลื่นไส้ อาเจียน ชักและหมดสติในที่สุด
      - คำแนะนำ
        
        จำกัดอาหารพวกแป้ง ไขมัน น้ำตาล
        
        พักผ่อนให้เพียงพอ และหลีกเลี่ยงภาวะเครียด
        
        จำกัดเกลือ หรืออาหารเค็ม
        
        ออกกำลังกายอย่างเหมาะสม
  - - - Systolic pressure ซึ่งเป็นความดันที่เกิดจากการหดรัดตัวของหัวใจห้องล่างซ้าย
      - Diastolic pressure เป็นความดันที่วัดเมื่อหัวใจห้องล่างซ้ายคลายตัว
    - - อายุ
      - ความเครียดและการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์
      - อิริยาบถขณะวัดความดันโลหิตและการออกกำลังกาย
      - ลักษณะของร่างกายและปัจจัยอื่น ๆ
        
        รูปร่าง
        
        เพศ
        
        ยา
- - - - Diastolic = 60-90 mmHg
      - Systolic = 90-140 mmHg