Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กาารประเมินสัญญาณชีพ, สัญญาณชีพ-Vital-Sign-re, n20171127135900_4253,…

- - - - ผู้ที่มีความเครียดจะทำให้ไปกระตุ้นระบบประสาทซิมพาธิติก (Sympathetic nervous system) มีผลทำให้มีการผลิตความร้อนเพิ่มมากขึ้น
    - - เพศหญิงมีการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกายมากกว่าเพศชาย
    - - ขณะออกกำลังกายพลังงานความร้อน
        และมีการทำงานเพิ่มขึ้นของระบบอื่น ๆ
    - - อุณหภูมิของสภาพแวดล้อม สามารถเพิ่มหรือลดอุณหภูมิของร่างกายได้
    - - การเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อมจึงมีผลต่อ
        อุณหภูมิร่างกายเด็ก ผู้สูงอาย
    - - การรับประทานเครื่องดื่มร้อนหรือเย็น สามารถทำให้
        อุณหภูมิภายในช่องปากเปลี่ยนแปลงได้
    - - อุณหภูมิร่างกายปกติจะมีการ
        เปลี่ยนแปลงตลอดทั้งวัน
        
        ต่ำสุดช่วงที่นอนหลับ 04.00-06.00 น.
        
        ระหว่างช่วงเช้าและช่วงบ่าย ๆ อุณหภูมิ
        สูงสุดระหว่าง 20.00 และ 24.00 น.
    - - ร่างกายจะผลิตทอกซิน ส่งผลทำให้อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น
  - - - การวัดอุณหภูมิทางรักแร้
        (Axillary temperature)
        
        สามารถวัดได้ทุกช่วงวัย
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางรักแร้ในผู้ป่วยที่มี
        ระบบการไหลเวียนไม่ดี ผู้ป่วยที่ผอมมากๆ
        
        การวัดอุณหภูมิทางรักแร้จะใช้ในกรณีที่ไม่สามารถ
        วัดอุณหภูมิทางปากและทางทวารหนัก
      - การวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก
        (Rectal temperature)
        
        ใช้วัดในเด็กเล็กที่ไม่สามารถอมปรอทได้ (เด็กอายุต่ำกว่า 3 ปี)
        หรือผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว (Unconscious)
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิ
        
        ทางทวารหนัก เด็กทารก เด็กเล็ก ที่ท้องเสีย
        
        มีรอยโรคที่ทวารหนัก
        
        โรคหัวใจหรือหลังผ่าตัดหัวใจ
      - การวัดอุณหภูมิโดยใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์ (Electronic temperature)
        
        การวัดทางหู
        
        เป็นวัดอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย
        
        การวัดทางผิวหนัง
        
        หลังใบหู
        
        ซอกคอ
        
        หน้าผาก
      - การวัดอุณหภูมิทางปาก
        (Oral temperature)
        
        สิ่งสำคัญในการวัดอุณหภูมิทางปาก
        
        ผู้ป่วยจะต้องปิดปากสนิทเมื่ออมเทอร์โมมิเตอร์
        
        หากใช้ชนิดเป็นแท่งแก้วบรรจุปรอทต้องสลัดปรอทลงไปอยู่ในกระเปาะให้หมดก่อน
        
        แล้วจึงวางกระเปาะปรอทไว้ใต้ลิ้นข้างใดข้างหนึ่งของลิ้น
        ปิดปากให้สนิทนาน2-3 นาที จึงอ่านค่าที่วัดได้
        
        เป็นวิธีที่นิยมใช้มากที่สุด ใช้อุปกรณ์ที่
        เรียกว่า ปรอทวัดไข้ชนิดอมในปาก
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางปาก
        
        โรคลมชักหรือเกร็ง
        
        โรคในช่องปาก
        
        ผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว
        
        ผ่าตัดบริเวณจมูกหรือปากในเด็กเล็กๆ
        
        ผู้ป่วยที่ให้ออกซิเจนทางหน้ากาก
        
        บุคคลที่ดื่มน้ำหรือของเหลวที่ร้อนหรือเย็น
        จะต้องรอประมาณ 15-30 นาทีจึงจะวัด
    - - เทอร์โมมิเตอร์
      - ถาดพร้อมแก้วที่บรรจุปรอท น้ำสบู่ และน้ำยาฆ่าเชื้อ ตามลำดับ
      - วาสลินสำหรับหล่อลื่น
      - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - ภาชนะใส่สำลีและกระดาษชำระที่สะอาด
      - ชามรูปไต
      - ปากกาน้ำเงินและแดง
      - กระดาษบันทึก
    - - ล้างมือให้สะอาด
      - บอกให้ผู้ป่วยทราบ
      - วัดอุณหภูมิร่างกาย
      - ตรวจสอบการทำงานของปรอท
      - จัดท่าของผู้ป่วย
      - เอาเทอร์โมมิเตอร์ออก เช็ดด้วยกระดาษทิชชูจากบนลงปลายด้วยวิธีการหมุน
      - อ่านค่าอุณหภูมิที่ได้
      - บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้
      - นำอุปกรณ์ไปล้างให้สะอาดและเก็บเข้าที่
  - - - การแผ่รังสี (Radiation)
        
        การส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า
        จากพื้นผิววัตถุหนึ่งไปยังพื้นผิวของอีกวัตถุหนึ่ง
        โดยไม่มีการสัมผัสกันของทั้ง 2 พื้นผิว
      - การระเหยเป็นไอ (Evaporation)
        
        การระบายความร้อนออกมา
        โดยการระเหยจากพื้นผิวของร่างกาย
        
        การระบายความร้อนได้ 3 ทาง
        
        ทางลมหายใจ ร้อยละ 10.7
        
        ทางอุจจาระปัสสาวะ ร้อยละ 1.7
        
        ทางผิวหนัง ร้อยละ 87.5
      - การพาความร้อน (Convection)
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยตัวกลาง
      - การนำความร้อน (Conduction)
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อร่างกาย
        ต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งที่เย็นกว่า
        ซึ่งอาจจะเป็นอากาศรอบตัวหรือวัตถุ
    - - การลดกิจกรรมต่าง ๆ เพิ่มพื้นที่ผิวให้สามารถระบายความร้อน
      - เคลื่อนย้ายไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เย็น
  - - - อุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ (Hyperthermia)
        
        เป็นภาวะที่ร่างกายมีการผลิตหรือรับความร้อนมาก
        แต่ไม่สามารถระบายความร้อนออกไปนอกร่างกายได้
        
        อุณหภูมิกายสูงขึ้น มากกว่า 37.5˚C
        (99.4˚F) เรียกว่าเป็น “ไข้”
        
        แบ่งออกเป็น 3 ระยะ
        
        ระยะไข้
        
        เมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายมีอุณหภูมิสูงขึ้นถึงระดับใหม่ที่กำหนดไว้
        
        อาการและอาการแสดง
        
        4 more items...
        
        ระยะสิ้นสุดไข้
        
        เมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายทำงานเพิ่มขึ้นพยายามที่จะลดอุณหภูมิภายในร่างกายไปสู่อุณหภูมิใหม่ที่ต่ำกว่าจุดที่กำหนดไว้
        
        อาการและอาการแสดง
        
        2 more items...
        
        ระยะเริ่มต้น หรือระยะหนาวสั่น
        
        อาการและอาการแสดง
        
        6 more items...
        
        เมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกาย
        พยายามที่จะเพิ่มอุณหภูมิร่างกายให้สูงขึ้น
        
        การลูบตัวลดไข้ มี 4 วิธี
        
        การลูบตัวด้วยน้ำอุ่น
        (Warm sponge)
        
        การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์
        (Alcohol sponge)
        
        การลูบตัวด้วยน้ำเย็นจัด
        (Cold sponge)
        
        การลูบตัวด้วยน้ำธรรมดา
        (Tepid sponge)
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มี
        อุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน
        
        จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเทได้สะดวก
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่นในระยะที่มีอาการหนาวสั่น
        
        ดูแลเช็ดตัวลดไข้ (Tepid sponge bath)
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการรักษาของแพทย์
        
        วัดอุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อทำลายเชื้อจุลชีพ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารที่มีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง อาหารอ่อนย่อยง่าย
        
        แนะนำให้ดื่มน้ำมาก ๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        บันทึกปริมาณน้ำเข้า-น้ำออก (I/O)
        
        ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทำความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ
        
        เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่
        
        ติดตามการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
      - อุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ (Hypothermia)
        
        ภาวะที่อุณหภูมิแกนกลางของ
        ร่างกายต่ำกว่าอุณหภูมิปกติ
        
        ต่ำกว่า 36 °C (97° F) เรียกว่า Subnormal temperature หรือ Hypothermia
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติ
        
        จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น
        ปิดเครื่องปรับอากาศหรือปรับอุณหภูมิสูงขึ้น
        
        เพิ่มความหนาของผ้าห่มหรือ
        เพิ่มจำนวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มขึ้น
        
        วางกระเป๋าน้ำร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า
        เพื่อเพิ่มความอบอุ่น ระวังอันตรายจากไฟฟ้า
        
        คลุมหรือโพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่
        เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน
        
        ให้ดื่มน้ำหรือเครื่องดื่มอุ่นๆ
        เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนำความร้อน
        
        ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่ม
        ความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอด
        เพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย โดยการอยู่กับผู้ป่วย
        เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        สังเกตอาการอย่างใกล้ชิด
        ค้นหาสาเหตุของอาการหนาวสั่น
  - - - ช่องท้อง (Abdominal cavity)
      - ทรวงอก (Thoracic)
      - ช่องท้องน้อย (Pelvic cavity)
      - ศีรษะ (Cranium)
    - - แขน
      - ขา
- - - - ตรวจสอบการทำงานของปอด และทางเดินของลมหายใจ
        
        อุปกรณ์
        
        นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
        
        ปากกาน้ำเงินและแดง
        
        กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
        
        วิธีการปฏิบัติ
        
        ล้างมือให้สะอาด
        
        บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
        
        เริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากำลังนับชีพจร
        
        นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ
        
        ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
        
        บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
        
        ล้างมือให้สะอาด
  - - - จังหวะของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        Cheyne stokes
        
        เป็นการหายใจเป็นช่วง ๆ ไม่สม่ำเสมอ
        
        Biot
        
        เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก
    - - การหายใจที่ผิดปกติ
        
        Dyspnea
        
        อาการหายใจลำบาก การหายใจต้องใช้แรงมากกว่าปกติ
        
        Orthopnea
        
        อาการหายใจลำบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่งหรือยืนเท่านั้น
        
        Paroxysmal nocturnal dyspnea
        
        อาการหายใจลำบากในตอนกลางคืน เกิดอาการหายใจหอบรุนแรงจนต้องลุกนั่งหายใจเข้าลึก ๆ
        
        Paroxysmal dyspnea
        
        เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง ต้องลุกนั่ง ไอมีเสมหะ
        ลักษณะเป็นฟองละเอียดออกมา
        
        Air hunger
        
        การพยายามหายใจโดยใช้ทั้งทางจมูก และปากอย่างรุนแรง
    - - ความลึกของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
        
        Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
    - - Stridor
        
        เสียงฟืด เป็นเสียงที่ได้ยินขณะหายใจเข้า
      - Wheeze
        
        เป็นเสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก
    - - อัตราการหายใจปกติอยู่ระหว่าง 12-20 ครั้งต่อนาที
      - อัตราการหายใจที่ผิดปกติ
        
        Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24 ครั้ง/นาที
        
        Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10 ครั้ง/นาที
        
        Apnea การหยุดหายใจ
    - - Cyanosis พบเยื่อบุและผิวหนังมีสีม่วงคล้ำ
        
        สาเหตุที่พบบ่อย
        
        การอุดกั้นของทางเดินหายใจ
  - - - แบ่งได้เป็น 2 ขั้นตอน
        
        การหายใจเพื่อแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ ระหว่างปอดกับอากาศภายนอก (External respiration)
        
        แบ่งออกเป็น 2 ประเภท
        
        การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอด
        เรียกว่าการหายใจเข้า (Inspiration or Inhalation)
        
        การไล่อากาศออกจากปอด
        เรียกว่าการหายใจออก (Expiration or Exhalation)
        
        การแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งอยู่ในเลือด กับเซลล์ของเนื้อเยื่อต่าง ๆ ในร่างกาย (Internal respiration)
    - - การหายใจเป็นการทำงานแบบอัตโนมัติ จังหวะและความลึกของการหายใจ บางขณะก็สามารถควบคุมได้เป็นพัก ๆ
        
        เช่น
        
        การเปลี่ยนแปลงของอารมณ์สภาวะแวดล้อม หรืออิทธิพลจากความเจ็บป่วย
- - - - จับที่เหนือและข้าง ๆ ตา บริเวณ Temporal bone
    - - อยู่ด้านข้างของคอ คลำได้ชัดเจนที่สุดบริเวณมุมขากรรไกรล่าง
    - - อยู่ด้านในของกล้ามเนื้อ Bicep คลำได้ที่บริเวณข้อพับแขนด้านใน
    - - อยู่ที่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ
    - - อยู่บริเวณขาหนีบตรงกลาง ๆ ส่วนของเอ็นที่ยึดขาหนีบ
    - - อยู่บริเวณตรงกลางข้อพับเข่า ถ้างอเข่าจะสามารถคลำได้ง่ายขึ้น
    - - อยู่บริเวณกลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
    - - อยู่ที่ยอดของหัวใจ หน้าอกด้านซ้ายบริเวณที่ตั้งของหัวใจ
    - - อยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
    - - External Maxillary
      - Brachial
      - Posterior Tibial
      - Superficial Temporal
      - Carotid
      - Ulnar Radial
      - Femoral
      - Popliteal
      - Dorsalis Pedis
    - - วัตถุประสงค์
        
        ประเมินอัตรา จังหวะ และความแรงในการเต้นของชีพจรใน 1 นาที
        
        ตรวจสอบการทำงานของหัวใจเบื้องต้น
      - อุปกรณ์
        
        นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
        
        ปากกาน้ำเงินและแดง
        
        กระดาษและแบบฟอร์มบันทึก
      - ข้อควรจำในการวัดชีพจร
        
        พยาบาลไม่ควรใช่นิ้วหัวแม่มือในการคลำชีพจร
        
        วัดชีพจรผู้ป่วยหลังทำกิจกรรม 5-10 นาที
        
        อธิบายแนะนำให้ผู้ป่วยไม่ควรพูดขณะวัดชีพจร
      - วิธีการปฏิบัติ
        
        ล้างมือให้สะอาด
        
        บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
        
        พยาบาลวางปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง กดลงเบา ๆ ตรง Radial artery ของผู้ป่วยทำให้รู้สึกถึงการหดตัว และขยายตัวของหลอดเลือด
        
        ประเมินชีพจรใช้เวลา 1 นาที สิ่งที่ต้องสังเกต คือ อัตรา (จำนวน/ต่อนาที) จังหวะ การเต้นมีความสม่ำเสมอ และปริมาตรความแรง (เบาหรือแรง)
        
        การนับอัตราการเต้นของหัวใจในเด็กอาจต้องใช้วิธีฟังอัตราการเต้นของหัวใจแทนการคลำชีพจร เพราะในเด็กเล็กคลำชีพจรได้ไม่ชัดเจน
        
        บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
        
        ล้างมือให้สะอาด
  - - - ระบบประสาทพาราซิมพาธิติค
      - ระบบประสาทซิมพาธิติค
    - - จังหวะ (Rhythm)
        
        การเต้นชีพจร จังหวะและช่วงพักของชีพจร
        ชีพจรจะเต้นเป็นจังหวะ
        
        มีช่วงพักระหว่างจังหวะ
        
        จังหวะของชีพจรปกติ
        
        จังหวะของชีพจรปกติ จะมีช่วงพักระหว่างจังหวะเท่ากัน ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ เรียกว่า Pulse regularis
        
        จังหวะของชีพจรผิดปกติ
        
        ชีพจรที่เต้นไม่เป็นจังหวะแต่ละช่วงพักไม่สม่ำเสมอ
        ชีพจรเต้นไม่สม่ำเสมอ
      - ปริมาตรความแรง (Volume)
        
        ความแรงของชีพจรขึ้นอยู่กับปริมาตรของเลือด
        ในการกระทบผนังของหลอดเลือดแดง
        
        การจับชีพจรได้ด้วยการกดนิ้วลงตรงบริเวณหลอดเลือดแดง ผู้จับจะรู้สึก
        ได้เมื่อเลือดกระทบผนังหลอดเลือดแล้วเกิดการสั่นสะเทือนเป็นจังหวะ
        
        ปริมาตรความแรงของชีพจร
        
        ระดับ 0 ไม่มีชีพจร คลำชีพจรไม่ได้
        
        ระดับ 1 Thready มีลักษณะชีพจรแผ่วเบา
        
        ระดับ 2 Weak ชีพจรแรงกว่าระดับ 1 ค่อนข้างเบา
        
        ระดับ 3 Regular ลักษณะชีพจรเต้นจังหวะสม่ำเสมอ
        
        ระดับ 4 Bounding pulse ลักษณะชีพจรเต้นแรง
      - อัตรา (Rate)
        
        การเต้นของชีพจร จำนวนครั้งของความรู้สึกที่ได้จากคลื่นบนหลอดเลือดแดง
        
        กระทบนิ้วหรือการฟังที่ Apex ของหัวใจในเวลา 1 นาที หน่วยเป็นครั้ง/นาที
        
        อัตราการเต้นของชีพจรปกติใน
        วัยผู้ใหญ่อยู่ระหว่าง 60-100 ครั้งต่อนาที
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่
        มากกว่า 100 ครั้ง/นาที เรียกว่า Tachycardia
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่
        น้อยกว่า 60 ครั้ง/นาที เรียกว่า Bradycardia
      - ความยืดหยุ่นของผนังของหลอดเลือด
        
        ปกติผนังหลอดเลือดจะมีลักษณะตรง
        และเรียบมีความยืดหยุ่นดี
  - - - ทำให้คลื่นความดันเลือดไปดันผนังเส้นเลือดแดงให้ขยาย
    - - ภาวะไข้
      - ยา
      - อารมณ์
      - ท่าทาง
      - การออกกำลังกาย
      - ภาวะเสียเลือด
      - เพศ
      - อายุ
- - - - การวัดความดันโลหิตโดยทางตรง
        (Central venous blood pressure: C.V.P)
        
        โดยวิธีใส่สายสวนเข้าไปใน Superior vena cava และใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
      - การวัดความดันโลหิตโดยทางอ้อม
        
        การวัดความดันของหลอดเลือดแดง มี 2 วิธี
        
        วิธีการฟัง
        
        วิธีการคลำ
        
        เครื่องมือที่ใช้สำหรับวัดความดันโลหิต
        
        Stethoscope และ
        Sphygmomanometer
        
        มี 2 ชนิด
        
        แบบแท่งปรอท
        
        แบบแป้นกลม
        
        ขั้นตอนในการวัดความดันโลหิตทางอ้อม
        
        แจ้งให้ผู้ป่วยทราบ
        
        จัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบาย
        
        บีบลูกยางด้วยอุ้งมือให้ลมเข้าไปในผ้าพันแขน
        
        วางเครื่องวัดให้อยู่ในระดับเดียวกับหัวใจของผู้ป่วย ห่างจากตาไม่เกิน 3 ฟุต
        
        ไล่ลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        คลำชีพจรที่ข้อพับแขนด้านใน
        
        พันผ้าพันรอบแขนเหนือข้อพับขึ้นไป 1 นิ้ว
        
        เหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย
        
        ใส่หูฟังและวางแป้นของหูฟังตรงตำแหน่งชีพจรที่คลำได้
        
        ทำความสะอาดหูฟังและแป้นของหูฟังด้วยสำลีชุบด้วย 70 % แอลกอฮอล์
        
        ค่อย ๆ คลายเกลียวลูกยางปล่อยลมออกจากผ้าพันแขน
        
        ค่อย ๆ ปล่อยลมออกจากลูกยางช้า ๆ สังเกตเสียงที่ดังเป็นระยะ ๆ เรียกว่า Korotkoff’s sound จนถึงระยะหนึ่ง เสียงจะเริ่มเป็นเสียงฟู่ ๆ
        
        เมื่อวัดเสร็จแล้วปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        บันทึกผล
        
        ล้างมือให้สะอาด
        
        ข้อควรระวังในการวัดความดันโลหิต
        
        การรัดผ้าพันแขนต้องให้แนวของสายยางทั้งสองของผ้าพันแขนอยู่ระหว่างตำแหน่งของเส้นเลือดแดงพอดี (ตำแหน่งที่คลำชีพจรได้)
        
        ขณะปล่อยลมออก สายตาควรจับอยู่ที่เครื่องวัดตลอดเวลา เพื่อจะได้อ่านค่าได้ทันทีที่ได้ยินเสียงตุบ
        
        การเก็บเครื่องวัดความดันโลหิต
        
        ผ้าพันแขนต้องเลือกใช้ให้ถูกขนาดกับผู้ป่วย กว้างประมาณ 3 ใน 4 ของความยาวช่วงแขนตอนต้น
        
        ลำของปรอทที่วัดต้องตั้งฉากในขณะอ่านค่าความดันโลหิต
        
        ขณะวัดความดันโลหิตแขนของผู้ป่วยควรวางในระดับเดียวกันกับหัวใจ
        
        ก่อนพันผ้าเพื่อวัดความดันโลหิตทุกครั้ง
  - - - ความดันโลหิตสูง โดย Systolic สูงกว่า 140 mmHg และ Diastolic สูงกว่า 90 mmHg
        
        คำแนะนำการรักษาระดับความ
        ดันโลหิตให้อยู่ในระดับที่ปกติ
        
        จำกัดเกลือ
        
        จำกัดอาหารพวกแป้ง ไขมัน น้ำตาล
        
        ออกกำลังกายอย่างเหมาะสม
        
        พักผ่อนให้เพียงพอ และหลีกเลี่ยงภาวะเครียด
    - - ความดันโลหิตตกในท่ายืน การเปลี่ยนจากท่า
        นอนราบเป็นท่ายืนทันที
        
        มีผลทำให้ความดันโลหิตลดต่ำลงทันที
      - การให้คำแนะนำดูแลแก่ผู้ที่มีภาวะความดันโลหิตต่ำ
        
        จัดให้ผู้ป่วยนอนพัก
        
        ควรมีการตรวจสัญญาณชีพ และตรวจร่างกาย
        
        สำหรับผู้ที่มีร่างกายแข็งแรง แต่มีความดันโลหิตค่อนข้างต่ำ
        
        ในผู้ที่ต้องนอนนาน ๆ ควรป้องกันภาวะวิงเวียนขณะลุก โดยค่อย ๆ ลุกนั่งและยืนช้า ๆ
    - - ความดันโลหิตต่ำโดย Systolic ต่ำกว่า 90 mmHg
        และ Diastolic ต่ำกว่า 60 mmHg
        
        ่สาเหตุที่พบบ่อย
        
        การที่ลุกนั่ง หรือยืนทันที หลังจากนอนนาน ๆ แล้วมีอาการหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม
  - - - Systolic pressure
        
        เป็นความดันที่เกิดจากการหดรัดตัวของหัวใจห้องล่างซ้าย เพื่อฉีดเลือดออกจากหัวใจจึงเป็นความดันที่สูงสุด
      - Diastolic pressure
        
        เป็นความดันที่วัดเมื่อหัวใจห้องล่างซ้ายคลายตัวจึงเป็นความดันที่ต่ำสุดและจะอยู่ระดับนี้ตลอดเวลาภายในหลอดเลือดแดง
    - - เรียกว่า Pulse pressure
        
        มีค่าประมาณ 30-50 มิลลิเมตรปรอท
    - - อิริยาบถขณะวัดความดันโลหิตและการออกกำลังกาย
      - ความเครียดและการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ
      - อาย
      - ลักษณะของร่างกายและปัจจัยอื่น ๆ
        
        เพศ
        
        ยา
        
        รูปร่าง
- - - - ความดันโลหิต
        
        Systolic = 90-140 mmHg
        
        Diastolic = 60-90 mmHg
      - หายใจ = 12-20 ครั้ง/นาที
      - ชีพจร = 60-100 ครั้ง/นาที
      - อุณหภูมิ = 36.5-37.5 องศาเซลเซียส
  - - - ชีพจร
      - การหายใจ
      - อุณหภูมิ
      - ความดันโลหิต
- - - - การประเมินสภาพ
        
        ซักประวัติการสัมผัสเชื้อ ระยะเวลา การรักษาก่อนมาโรงพยาบาล
        
        ตรวจร่างกาย และประเมินสัญญาณชีพ
        
        จากผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ ผลการตรวจพิเศษอื่นๆ
      - ข้อวินิจฉัยทางการพยาบาล
        
        ไม่สุขสบายเนื่องจากอุณหภูมิร่างกายสูง
        
        มีภาวะติดเชื้อในร่างกาย.....(หากทราบผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ)
      - การประเมินผลสัญญาณชีพ
        
        ผู้ป่วยมีสีหน้าสดชื่น สัญญาณชีพอยู่ในเกณฑ์ปกติ ไม่มีภาวะแทรกซ้อน ให้ความร่วมมือในการรักษาพยาบาล
      - การปฏิบัติการพยาบาล
        
        ประเมินสัญญาณชีพ
        
        เช็ดตัวลดไข้โดยใช้น้ำธรรมดาหรือน้ำอุ่น
        
        ดูแลให้ได้รับน้ำอย่างเพียงพอ
        
        จัดสิ่งแวดล้อมให้เงียบสงบ อาการถ่ายเทได้สะดวก
        
        ให้ยา Paracetmol ลดไข้/ดูแลให้ได้รับยาปฏิชีวนะ (กรณีมีการติดเชื้อร่วมด้วย) ตามแผนการรักษา
        
        ติดตามผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ
      - การวางแผนการพยาบาล
        
        การวางแผนการพยาบาลเพื่อให้ผู้ป่วยมีอุณหภูมิร่างกายปกติ
        และให้ผู้ป่วยสุขสบายขึ้น