Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การประเมินสัญญาณชีพ - Coggle Diagram

- - - - ศีรษะ
      - ทรวงอก
      - ช่องท้อง
      - ช่องท้องน้อย
    - - แขน ขา อุณหภูมิผิวนอกนี้ จะเพิ่มขึ้นหรือลดลงตามสิ่งแวดล้อม
  - - - ชนิดกลไกของร่างกาย
        
        (1) การนําความร้อน
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อร่างกายต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งที่เย็นกว่าซึ่งอาจจะเป็นอากาศรอบตัวหรือวัตถุ เช่นการดื่มน้ําขณะมีไข้เมื่อปัสสาวะน้ําจะนําความร้อนออกจากร่างกายทําให้ไข้ลดลง
        
        (2) การพาความร้อน
        
        การระบายความร้อนโดยอาศัยตัวกลาง เช่น การเช็ดตัวขณะมีไข้น้ําจะเป็นตัวพาความร้อนออกจากร่างกายทําให้ไข้ลดลง
        
        (3) การแผ่รังสี
        
        การส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า จากพื้นผิววัตถุหนึ่งไปยังพื้นผิวของอีกวัตถุหนึ่ง โดยไม่มีการสัมผัสกันของทั้ง 2 พื้นผิว
        
        (4) การระเหยเป็นไอ
        
        การระบายความร้อนออกมาโดยการระเหยจากพื้นผิวของร่างกาย หรือการระบายความร้อนออกมาโดยการระเหยของน้ําไปเป็นไอ
    - - การถอดเสื้อผ้า หรือสิ่งตกแต่งที่ทําให้อุ่นการลดกิจกรรมต่างๆเพิ่มพื้นที่ผิวให้สามารถระบายความร้อนและเคลื่อนย้ายไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เย็น
  - - - (1) การวัดทางหู
      - (2) การวัดทางผิวหนัง
  - - - (4) นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - (5) ภาชนะใส่สําลีและกระดาษชําระที่สะอาด
      - (3) วาสลินสําหรับหล่อลื่น
      - (6) ชามรูปไต
      - (2) ถาดพร้อมแก้วที่บรรจุปรอท น้ําสบู่ และน้ํายาฆ่าเชื้อ ตามลําดับ
      - (7) ปากกาน้ําเงินและแดง
      - (1) เทอร์โมมิเตอร์
      - (8) กระดาษบันทึก
    - - (1) ล้างมือให้สะอาด
      - (2) บอกให้ผู้ป่วยทราบ
      - (3) ตรวจสอบการทํางานของปรอท
      - (4) จัดท่าของผู้ป่วยทางปากและรักแร้ จัดให้นั่งหรือนอนทางทวารหนัก จัดให้นอนตะแคง ขาบนงอ ขาล่างเหยียดตรง กั้นม่านหรือปิดประตู เปิดเฉพาะส่วนทวารหนัก
      - (5) วัดอุณหภูมิร่างกาย
        
        ทางปาก ให้ผู้ป่วยอ้าปาก และกระดกลิ้นขึ้น วางเทอร์โมมิเตอร์ให้กระเปาะอยู่ที่โคนลิ้นและบอกให้ผู้ป่วยหุบปากให้สนิท 2-3 นาที
        
        ทางรักแร้ ปลดแขนเสื้อที่วัดออกหรือตลบแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงรักแร้ ซับรักแร้ให้แห้ง วางเทอร์โมมิเตอร์ให้กระเปาะอยู่ตรงกลางรักแร้ หุบแขนให้สนิท 5 นาที
        
        ทางทวารหนัก ทาวาสลินที่ปลายปรอทใช้มือข้างที่ไม่ถนัดดึงก้นด้านบนขึ้น เพื่อเปิดให้เห็นรูทวารหนัก ให้ผู้ป่วยหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ แล้วสอดปรอท เด็กสอดลึก 0.5 -1 นิ้ว และผู้ใหญ่ 2นิ้ว นาน 1-2 นาที จับเทอร์โมมิเตอร์ไว้ขณะวัดในเด็ก
        
        ทางหูจับใบหูผู้ป่วยแล้วสอดปลายของปรอทเข้าไปในรูหูระวังโดนผิวหนังรอบ ๆ รูหู เมื่อเสียงสัญญาณดังให้อ่านค่าอุณหภูมิ
        
        ทางผิวหนัง เช่น หน้าผาก หลังใบหู ซอกคอ ใช้เทอร์โมมิเตอร์สัมผัสบริเวณดังกล่าวแล้วอ่านค่าที่วัดได้
      - (6) เอาเทอร์โมมิเตอร์ออก เช็ดด้วยกระดาษทิชชูจากบนลงปลายด้วยวิธีการหมุน
      - (7) อ่านค่าอุณหภูมิที่ได้
      - (8) บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้
      - (9) นําอุปกรณ์ไปล้างให้สะอาดและเก็บเข้าที่
    - - (5) ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางทวารหนัก ต้องทาวาสลินให้ลื่น
      - (6) สลัดเทอร์โมมิเตอร์ให้ต่ํากว่าระดับ 35 ̊C หรือ 95 ̊F ก่อนวัดทุกครั้ง
      - (4) ถ้าใช้เทอร์โมมิเตอร์วัดทางรักแร้ ต้องเช็ดรักแร้ให้แห้งเสียก่อน และหุบรักแร้ให้แน่น
      - (7) เช็ดเทอร์โมมิเตอร์ด้วยสําลี หรือกระดาษชําระทันทีเมื่อเอาออกจากผู้ป่วย
      - (3) เทอร์โมมิเตอร์ทางปากและทางทวารหนักให้แยกภาชนะใส่และแยกทําความสะอาด
      - (8) ห้ามนําเทอร์โมมิเตอร์ไปวางไว้นอกภาชนะที่ใส่เทอร์โมมิเตอร์
      - (2) ห้ามนําเทอร์โมมิเตอร์ที่วัดทางปากไปวัดทางทวารหนักหรือนําเทอร์โมมิเตอร์ที่วัดทางทวารหนักไปวัดทางปาก
      - (9) ถ้าอุณหภูมิที่วัดได้สูงหรือต่ํากว่าปกติมาก ให้วัดซ้ํา ถ้าผิดปกติรายงานให้หัวหน้าเวร
      - (1) ไม่ควรวัดอุณหภูมิทางปากหลังจากดื่มน้ําเย็นหรือร้อน ให้รออย่างน้อย 15นาที
      - (10) ต้องบันทึกผลการวัดของผู้ป่วยแต่ละคนลงในสมุดบันทึกทันทีเพื่อป้องกันการลืม
  - - - 1)อุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ
        
        อุณหภูมิกายให้สูงขึ้นมากกว่า 37.5 ̊C (99.4 ̊F) เรียกว่าเป็น“ไข้” แบ่งออกเป็น3 ระยะ
        
        (2) ระยะไข้เกิดขึ้นเมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายมีอุณหภูมิสูงขึ้นถึงระดับใหม่ที่กําหนดไว้ อาการและอาการแสดง คือ หน้าแดง ผิวหนังอุ่น รู้สึกร้อนหรือหนาว
        
        (3) ระยะสิ้นสุดไข้
        
        (1) ระยะเริ่มต้น หรือระยะหนาวสั่น
        
        การลูบตัวลดไข้มี 4 วิธี
        
        (2) การลูบตัวด้วยน้ําเย็นจัด โดยมากใช้เช็ดตัวผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงมากๆ และต้องการให้ไข้ลดลงเร็วเช่น อุณหภูมิของร่างสูงเกิน 40°C
        
        (3) การลูบตัวด้วยน้ําอุ่น เป็นการลูบตัวเพื่อลดไข้ด้วยน้ําอุ่นที่มีอุณหภูมิประมาณ 40 °C
        
        1) การลูบตัวด้วยน้ําธรรมดา เป็นการลูบตัวเพื่อลดไข้ด้วยผ้าชุบน้ําให้เปียกหมาดๆโดยมีอุณหภูมิต่ํากว่าอุณหภูมิของร่างกายแต่สูงกว่า15 °C หรือประมาณ 30 °C
        
        (4) การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์ ในผู้ป่วยบางรายที่มีไข้สูงมากอาจเกิดอาการชักได้เนื่องจากไข้สูงเพื่อให้ไข้ลดลงอย่างรวดเร็วจึงใช้แอลกอฮอล์25% เช็ดตัว อุณหภูมิประมาณ 30 °C เนื่องจากแอลกอฮอล์ระเหยได้ง่ายสามารถพาความร้อนออกได้เร็ว
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ
        
        (6) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อทําลายเชื้อจุลชีพ
        
        (7) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        (5) วัดอุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว หรือหลังให้ยาลดไข้ 30 นาที
        
        (8) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่นในระยะที่มีอาการหนาวสั่น
        
        (4) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการรักษาของแพทย์
        
        9) ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารที่มีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง อาหารอ่อนย่อยง่าย
        
        (3) ดูแลเช็ดตัวลดไข้
        
        (10) แนะนําให้ดื่มน้ํามากๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        (2) จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกเพื่อเพิ่มการระบายความร้อนโดยการพาความร้อน
        
        (11) บันทึกปริมาณน้ําเข้า-น้ําออก (I/O) เพื่อดูความสมดุลของสารน้ําในร่างกาย
        
        (1) ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน ควรจัดสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมแก่การพักผ่อน
        
        (12) ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทําความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ
        
        (13) เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่เพื่อให้สามารถระบายความร้อนได้ดีโดยการนําความร้อน
        
        (14) ติดตามการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
      - 2)อุณหภูมิร่างกายต่ํากว่าปกติ
        
        ภาวะที่อุณหภูมิแกนกลางของร่างกายต่ํากว่าอุณหภูมิปกติ คือต่ํากว่า 36 °C (97°F) เรียกว่า Subnormal temperature หรือHypothermia เนื่องมาจากการที่ร่างกายสูญเสียความร้อนมากไป
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายต่ํากว่าปกติ
        
        (5) ให้ดื่มน้ําหรือเครื่องดื่มอุ่นๆ เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนําความร้อน
        
        (6) ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่มความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        (4) คลุมหรือโพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน
        
        (7) ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอดเพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        (3) วางกระเป๋าน้ําร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า เพื่อเพิ่มความอบอุ่นระวังอันตรายจากไฟฟ้า
        
        (8) ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย โดยการอยู่กับผู้ป่วย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        (2) เพิ่มความหนาของผ้าห่มหรือเพิ่มจํานวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มขึ้น
        
        (9) สังเกตอาการอย่างใกล้ชิด
        
        (1) จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น ปิดเครื่องปรับอากาศหรือปรับอุณหภูมิสูงขึ้น
- - - - ชีพจร
        
        60-100 ครั้ง/นาที
      - หายใจ
        
        12-20 ครั้ง/นาที
      - อุณหภูมิ
        
        36.5-37.5 องศาเซลเซียส
      - ความดันโลหิต
        
        Systolic
        
        90-140 mmHg
        
        Diastolic
        
        60-90 mmHg
- - - - 4)ภาวะไข้
      - 5)ยา ยาบางชนิด ลดอัตราการเต้นของชีพจร
      - 3)การออกกําลังกาย
      - 6)อารมณ์
      - 2)เพศ
      - 7)ท่าทางขณะอยู่ในท่ายืนหรือนั่งชีพจรจะเต้นเร็วขึ้นท่านอนชีพจรจะช้าลง
      - 1)อายุ
      - 8)ภาวะเสียเลือด
  - - - 5)Femoral pulseอยู่บริเวณขาหนีบตรงกลางๆส่วนของเอ็นที่ยึดขาหนีบ
      - 6)Popliteal pulse อยู่บริเวณตรงกลางข้อพับเข่าถ้างอเข่าจะสามารถคลําได้ง่ายขึ้น
      - 4)Radial pulseอยู่ที่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ
      - 7)Dorsalis pedis pulse อยู่บริเวณกลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
      - 3)Brachial pulse อยู่ด้านในของกล้ามเนื้อBicepคลําได้ที่บริเวณข้อพับแขนด้านใน
      - 8)Apical pulseอยู่ที่ยอดของหัวใจหน้าอกด้านซ้ายบริเวณที่ตั้งของหัวใจ
      - 2)Carotid pulseอยู่ด้านข้างของคอคลําได้ชัดเจนที่สุดบริเวณมุมขากรรไกรล่าง
      - 9)Posterior tibial pulseอยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
      - 1)Temporal pulse จับที่เหนือและข้างๆตาบริเวณTemporal bone
    - - (1)ประเมินอัตรา จังหวะและความแรงในการเต้นของชีพจรใน 1 นาที
      - (2)ตรวจสอบการทํางานของหัวใจเบื้องต้น
    - - (1)นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - (2)ปากกาน้ําเงินและแดง
      - (3)กระดาษและแบบฟอร์มบันทึก
    - - (1)ล้างมือให้สะอาด
      - (2)บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - (3) พยาบาลวางปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง กดลงเบาๆตรงRadialartery ของผู้ป่วยทําให้รู้สึกถึงการหดตัว และขยายตัวของหลอดเลือด
      - (4)ประเมินชีพจรใช้เวลา 1 นาที สิ่งที่ต้องสังเกต คือ อัตรา (จํานวน/ต่อนาที)จังหวะ การเต้นมีความสม่ําเสมอและปริมาตรความแรง (เบาหรือแรง)
      - (5)การนับอัตราการเต้นของหัวใจในเด็กอาจต้องใช้วิธีฟังอัตราการเต้นของหัวใจแทนการคลําชีพจร เพราะในเด็กเล็กคลําชีพจรได้ไม่ชัดเจน
      - (6)บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
      - (7)ล้างมือให้สะอาด
    - - (2)วัดชีพจรผู้ป่วยหลังทํากิจกรรม 5-10 นาที
      - (3)อธิบายแนะนําให้ผู้ป่วยไม่ควรพูดขณะวัดชีพจร เพราะจะรบกวนการได้ยินเสียงชีพจรและอาจทําให้สับสน
      - (1)พยาบาลไม่ควรใช่นิ้วหัวแม่มือในการคลําชีพจร เพราะหลอดเลือดที่นิ้วหัวแม่มือเต้นแรงอาจทําให้สับสนกับชีพจรของตนเอง
  - - - ระบบประสาทพาราซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมีผลให้อัตราการเต้นของชีพจรลดลง
      - ระบบประสาทซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมีผลเพิ่มอัตราการเต้นของชีพจร
    - - 1)อัตรา(Rate) การเต้นของชีพจร อัตราการเต้นของชีพจรปกติในวัยผู้ใหญ่อยู่ระหว่าง 60-100 ครั้งต่อนาที
        
        (1) ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่มากกว่า100ครั้ง/นาที เรียกว่าTachycardia
        
        (2) ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่น้อยกว่า 60 ครั้ง/นาที เรียกว่า Bradycardia
      - 2)จังหวะ(Rhythm) การเต้นชีพจร จังหวะและช่วงพักของชีพจร ชีพจรจะเต้นเป็นจังหวะ
        
        (1) จังหวะของชีพจรปกติ จะมีช่วงพักระหว่างจังหวะเท่ากัน ชีพจรเต้นสม่ําเสมอ เรียกว่า Pulse regularis
        
        (2) จังหวะของชีพจรผิดปกติ ชีพจรที่เต้นไม่เป็นจังหวะแต่ละช่วงพักไม่สม่ําเสมอ ชีพจรเต้นไม่สม่ําเสมอ หรืออาจจะมีจังหวะการเต้นสม่ําเสมอสลับกับไม่สม่ําเสมอเรียกว่า Arrhythmia
        
        3) ปริมาตรความแรง(Volume)
        
        ระดับ 0 ไม่มีชีพจรคลําชีพจรไม่ได้
        
        ระดับ 1 Threadyมีลักษณะชีพจรแผ่วเบา
        
        ระดับ 2 Weak ชีพจรแรงกว่าระดับ 1 ค่อนข้างเบา
        
        ระดับ 3 Regular ลักษณะชีพจรเต้นจังหวะสม่ําเสมอ
        
        ระดับ 4 Bounding pulse ลักษณะชีพจรเต้นแรง
        
        4) ความยืดหยุ่นของผนังของหลอดเลือดปกติผนังหลอดเลือดจะมีลักษณะตรงและเรียบมีความยืดหยุ่นดี ในผู้สูงอายุผนังหลอดเลือดแดงมีความยืดหยุ่นน้อยขรุขระ และไม่สม่ําเสมอ
- - - - 1) การหายใจเพื่อแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ระหว่างปอดกับอากาศภายนอก
        
        (1) การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอดเรียกว่าการหายใจเข้า
        
        (2) การไล่อากาศออกจากปอดเรียกว่าการหายใจออก
      - 2) การแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งอยู่ในเลือดกับเซลล์ของเนื้อเยื่อต่างๆในร่างกาย
    - - การหายใจเป็นการทํางานแบบอัตโนมัติแต่อย่างไรก็ตามจังหวะและความลึกของการหายใจบางขณะก็สามารถควบคุมได้เป็นพักๆ เช่นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์สภาวะแวดล้อมหรืออิทธิพลจากความเจ็บป่วย
  - - - (1)นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - (2)ปากกาน้ําเงินและแดง
      - (3)กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
    - - (4)นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ ในผู้ใหญ่ สังเกตการเคลื่อนไหวของทรวงอกในเด็กสังเกตการเคลื่อนไหวของท้อง
      - (5)ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
      - (3)เริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากําลังนับชีพจร เพื่อป้องกันผู้ป่วยเกร็งและควบคุมการหายใจด้วยตนเอง
      - (6)บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
      - (2)บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - (7)ล้างมือให้สะอาด
      - (1)ล้างมือให้สะอาด
  - - - อัตราการหายใจที่ผิดปกติ
        
        (1)Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24ครั้ง/นาที
        
        (2)Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10ครั้ง/นาที
        
        (3)Apnea การหยุดหายใจ
    - - ความลึกของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        (2)Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
        
        (1)Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
    - - จังหวะของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        (1)Cheyne stokes เป็นการหายใจเป็นช่วงๆไม่สม่ําเสมอ โดยจะเพิ่มอัตราการหายใจหายใจเร็วลึกและตามด้วยช่วงที่หยุดหายใจ แล้วกลับมาหายใจเร็วอีก
        
        2)Biot เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก ไม่สม่ําเสมอเป็นช่วงสั้นๆ 2-3ครั้ง แล้วตามด้วยหยุดหายใจช่วงสั้นๆ อีก
    - - ลักษณะของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        (1)Dyspnea เป็นอาการหายใจลําบาก การหายใจต้องใช้แรงมากกว่าปกติ สังเกตการเคลื่อนไหวของทรวงอก การหดรัดตัวของกล้ามเนื้อบริเวณคอ
        
        (2)Orthopnea เป็นอาการหายใจลําบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่งหรือยืนเท่านั้น
        
        (3)Paroxysmal nocturnal dyspnea เป็นอาการหายใจลําบากในตอนกลางคืน เกิดอาการหายใจหอบรุนแรงจนต้องลุกนั่งหายใจเข้าลึกๆ
        
        (4)Paroxysmal dyspnea เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง ต้องลุกนั่ง ไอมีเสมหะลักษณะเป็นฟองละเอียดออกมา
        
        (5)Air hunger เป็นการพยายามหายใจโดยใช้ทั้งทางจมูก และปากอย่างรุนแรง พบในผู้ป่วยระยะสุดท้ายของชีวิต
    - - (1)Stridor เสียงฟืด เป็นเสียงที่ได้ยินขณะหายใจเข้า เนื่องจากมีการอุดกั้นในหลอดลมใหญ่ หรือกล่องเสียง
      - (2)Wheeze เป็นเสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก พบในผู้ป่วยที่มีหลอดลมตีบแคบ
- - - - ค่าความดันโลหิตที่วัดมี2 ค่า
        
        Systolic pressure ซึ่งเป็นความดันที่เกิดจากการหดรัดตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายเพื่อฉีดเลือดออกจากหัวใจจึงเป็นความดันที่สูงสุด
        
        Diastolic pressure เป็นความดันที่วัดเมื่อหัวใจห้องล่างซ้ายคลายตัวจึงเป็นความดันที่ต่ําสุดและจะอยู่ระดับนี้ตลอดเวลาภายในหลอดเลือดแดง
    - - 1)อายุ
      - 2)อิริยาบถขณะวัดความดันโลหิตและการออกกําลังกาย
      - 3)ความเครียดและการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์
      - 4)ลักษณะของร่างกายและปัจจัยอื่นๆ
        
        (1)รูปร่างคนอ้วนความดันโลหิตมักสูงกว่าคนผอม
        
        (2)เพศเพศชายมักมีความดันโลหิตสูงกว่าเพศหญิงในวัยเดียวกัน
        
        3)ยายาที่มีผลต่อการหดรัดตัวของหลอดเลือดจะทําให้ความดันโลหิตสูง
  - - - 1)การวัดความดันโลหิตโดยทางตรง(Central venous blood pressure: C.V.P) โดยวิธีใส่สายสวนเข้าไปในSuperior vena cavaและใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
      - 2)การวัดความดันโลหิตโดยทางอ้อมเป็นการวัดความดันของหลอดเลือดแดงมี2 วิธีคือวิธีการฟังและวิธีการคลํา
        
        โดยขั้นตอนในการวัดความดันโลหิตทางอ้อมมีขั้นตอนในการปฏิบัติดังนี้
        
        (1) แจ้งให้ผู้ป่วยทราบว่าจะวัดความดันโลหิตที่บริเวณใด
        
        (2)จัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบาย
        
        (3)วางเครื่องวัดให้อยู่ในระดับเดียวกับหัวใจของผู้ป่วย
        
        (4)ไล่ลมออกจากผ้าพันแขนให้หมดเพื่อป้องกันการอ่านค่าคลาดเคลื่อน
        
        (5)คลําชีพจรที่ข้อพับแขนด้านใน
        
        (6)พันผ้าพันรอบแขนเหนือข้อพับขึ้นไป1 นิ้วไม่ให้แน่นหรือหลวมจนเกินไป
        
        (7)เหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย
        
        (8)ใส่หูฟังและวางแป้นของหูฟังตรงตําแหน่งชีพจรที่คลําได้
        
        (9)บีบลูกยางด้วยอุ้งมือให้ลมเข้าไปในผ้าพันแขน
        
        (10)ค่อยๆคลายเกลียวลูกยางปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนโดยให้ระดับปรอทค่อยๆลดลงช้าๆและให้ตั้งใจฟังเสียงเต้นของผนังเส้นเลือด
        
        11)ค่อยๆปล่อยลมออกจากลูกยางช้าๆสังเกตเสียงที่ดังเป็นระยะๆ
        
        (12)เมื่อวัดเสร็จแล้วปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
        
        (13)ทําความสะอาดหูฟังและแป้นของหูฟังด้วยสําลีชุบด้วย70 % แอลกอฮอล์เพื่อป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อโรค
        
        (14)ล้างมือให้สะอาดป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อโรคและลดการสัมผัสเชื้อ
        
        (15)บันทึกผลเพื่อประโยชน์ในการวางแผนการดูแลและให้การดูแลได้อย่างต่อเนื่อง
    - - (2)ขณะปล่อยลมออกสายตาควรจับอยู่ที่เครื่องวัดตลอดเวลาเพื่อจะได้อ่านค่าได้ทันทีที่ได้ยินเสียงตุบ
      - 3)ผ้าพันแขนต้องเลือกใช้ให้ถูกขนาดกับผู้ป่วยกว้างประมาณ3 ใน4 ของความยาวช่วงแขนตอนต้นหรือประมาณ4-5 นิ้ว
        
        ขนาดความกว้าง
        
        ขนาดความกว้างของผ้าพันแขน1.5 นิ้วใช้กับเด็กอายุไม่เกิน1 ปี
        
        ขนาดความกว้างของผ้าพันแขน3 นิ้วใช้กับเด็กอายุ2-8 ปี
        
        ขนาดความกว้างของผ้าพันแขน4 นิ้วใช้กับเด็กอายุ7-12 ปี
      - 1)การรัดผ้าพันแขนต้องให้แนวของสายยางทั้งสองของผ้าพันแขนอยู่ระหว่างตําแหน่งของเส้นเลือดแดงพอดี
      - (4)ลําของปรอทที่วัดต้องตั้งฉากในขณะอ่านค่าความดันโลหิตถ้าเอียงไปด้านใดด้านหนึ่งจะได้ค่าที่ผิดพลาด
      - (5)ขณะวัดความดันโลหิตแขนของผู้ป่วยควรวางในระดับเดียวกันกับหัวใจ
      - (6)ก่อนพันผ้าเพื่อวัดความดันโลหิตทุกครั้งควรพิจารณาแขนที่พันผ้าก่อนว่ามีข้อห้ามหรือไม่ถ้าแขนทั้งสองข้างไม่สามารถใช้วัดความดันโลหิตได้ต้องพิจารณาวัดทางขาแทน
      - (7)การเก็บเครื่องวัดความดันโลหิตต้องบีบลมออกจากผ้าพันให้หมด