Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การประเมินสัญญาณชีพ - Coggle Diagram

- - - - การวัดอุณหภูมิทางทวารหนัก Rectal temperature
        
        มักจะใช้วัดในเด็กเล็กที่ไม่สามารถอมปรอทได้(เด็กอายุต่ํากว่า3 ปี) หรือผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว โดยใช้ปรอทวัดไข้ทางก้น
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางทวารหนักเด็กทารก เด็กเล็ก ที่ท้องเสีย มีรอยโรคที่ทวารหนัก หรือได้รับการผ่าตัดทางทวารหนัก โรคหัวใจหรือหลังผ่าตัดหัวใจ มีเกล็ดเลือดต่ํามีก้อนอุจจาระแข็งค้างแน่น
      - การวัดอุณหภูมิโดยใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์ Electronic temperature
        
        วัดทางผิงหนัง
        
        ใช้เทอร์โมมิเตอร์แบบอิเล็กทรอนิกส์สัมผัสบริเวณดังกล่าวแล้วอ่านค่าที่วัดได้
        
        การวัดทางหู
        
        เป็นวัดอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย เนื่องจากอยู่ใกล้ hypothalamusซึ่งมีศูนย์ควบคุมอุณหภูมิร่างกายอยู่ด้วย โดยใช้อินฟาเรด
        
        ใช้ง่ายและอ่านค่าอุณหภูมิรวดเร็วภายใน 2-5วินาที
        
        ห้ามในผู้ป่วยที่แก้วหูทะลุหรือมีรอยแผลที่แก้วหู หรือในกรณีที่มีขี้หูหรือมีหูน้ําหนวก
      - การวัดทางปาก Oral temperature นิยมมากที่สุด
        
        ชนิดของปรอท
        
        ชนิดเป็นเเท่งเเก้วบรรจุปรอท Mercurial temperature
        
        ปรอทเเบบดิจิทัลบอกค่าตัวเลข
        
        สิ่งสำคัญ คือ ผู้ป่วยจะต้องปิดปากสนิทเมื่อ เทอร์โมมิเตอร์ 2-3 จึงจะวัดค่าได้
        
        ห้ามวัดในผู้ป่วยที่ไม่รู้สึกตัว โรคลมชักหรือเกร็ง โรคในช่องปาก ผ่าตัดบริเวณปากหรือจมูก
      - การวัดทางรักเเร้ Axillary temperature
        
        ข้อดีของการวัดอุณหภูมิทางนี้ คือสามารถวัดได้ทุกช่วงวัย ปลอดภัยและแพร่เชื้อจุลินทรีย์น้อยกว่าการวัดทางปากและทางทวารหนัก และรบกวนจิตใจน้อยกว่าวัดทางทวารหนัก
        
        ข้อเสียในการวัด คือต้องใช้เวลานาน5นาทีขึ้นไป ถ้าเพิ่งทําความสะอาดรักแร้หรือหลังอาบน้ําให้ยืดเวลาวัดออกไปประมาณ 15-30นาที
        
        การวัดอุณหภูมิทางรักแร้จะใช้ในกรณีที่ไม่สามารถวัดอุณหภูมิทางปากและทางทวารหนัก
        
        ห้ามวัดอุณหภูมิทางรักแร้ในผู้ป่วยที่มีระบบการไหลเวียนไม่ดี ผู้ป่วยที่ผอมมากๆ
    - - มีอุปกรณ์ ดังนี้
        
        นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
        
        ภาชนะใส่สําลีและกระดาษชําระที่สะอาด
        
        วาสลินสําหรับหล่อลื่น
        
        ชามรูปไต
        
        ถาดพร้อมแก้วที่บรรจุปรอท น้ำสบู่ และน้ํายาฆ่าเชื้อ ตามลําดับ
        
        ปากกาน้ําเงินและแดง
        
        เทอร์โมมิเตอร์
        
        กระดาษบันทึก
      - มีวิธีการดังนี้
        
        บอกให้ผู้ป่วยทราบ
        
        ตรวจสอบการทํางานของปรอท กรณีเป็นปรอทแท่งแก้วให้ตรวจสอบระดับปรอท โดยจับปรอทในระดับสายตาแนวนอน ถ้าอยู่สูงกว่า35 ̊C(95 ̊F) ให้สลัดปรอทลงต่ำกว่า
        
        ล้างมือให้สะอาดบอกให้ผู้ป่วยทราบ
        
        จัดท่าของผู้ป่วยทางปากและรักแร้ จัดให้นั่งหรือนอนทางทวารหนัก จัดให้นอนตะแคง ขาบนงอ ขาล่างเหยียดตรง กั้นม่านหรือปิดประตู เปิดเฉพาะส่วนทวารหนัก
        
        วัดอุณหภูมิร่างกาย
        
        ทางปาก ให้ผู้ป่วยอ้าปาก กระดกลิ้นขึ้น วางเทอร์โมมิเตอร์ให้กระเปาะอยู่ที่โคนลิ้นและบอกให้ผู้ป่วยหุบปากให้สนิท 2-3 นาที
        
        ทางรักแร้ ปลดแขนเสื้อที่วัดออกซับรักแร้ให้แห้ง วางเทอร์โมมิเตอร์ให้กระเปาะอยู่ตรงกลางรักแร้ หุบแขนให้สนิท 5 นาที
        
        ทางทวารหนัก ทาวาสลินที่ปลายปรอทใช้มือข้างที่ไม่ถนัดดึงก้นด้านบนขึ้น เพื่อเปิดให้เห็นรูทวารหนัก ให้ผู้ป่วยหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ แล้วสอดปรอท เด็กสอดลึก 0.5 -1 นิ้ว และผู้ใหญ่ 2นิ้ว นาน 1-2 นาที จับเทอร์โมมิเตอร์ไว้ขณะวัดในเด็ก
        
        ทางหูจับใบหูผู้ป่วยแล้วสอดปลายของปรอทเข้าไปในรูหูระวังโดนผิวหนังรอบ ๆ รูหู เมื่อเสียงสัญญาณดังให้อ่านค่าอุณหภูมิ
        
        ทางผิวหนัง เช่น หน้าผาก หลังใบหู ซอกคอ ใช้เทอร์โมมิเตอร์สัมผัสบริเวณดังกล่าวแล้วอ่านค่าที่วัดได้
        
        เอาเทอร์โมมิเตอร์ออก เช็ดด้วยกระดาษทิชชูจากบนลงปลายด้วยวิธีการหมุน
        
        อ่านค่าอุณหภูมิที่ได้
        
        บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้
        
        นําอุปกรณ์ไปล้างให้สะอาดและเก็บเข้าที่
  - - - กลไกของร่างกาย Physical mechanisms
        
        การพาความร้อน convection หมายถึง การระบายความร้อนโดยอาศัยตัวกลาง เช่น การเช็ดตัว
        
        การเเผ่รังสี Radiation หมายถึงการส่งผ่านความร้อนในรูปของคลื่นเเม่เหล็กไฟฟ้า เช่น หารยืนผิงไฟจะทำให้ได้รัยรังสีความร้อน
        
        การนำความร้อน Conduction หมายถึงการระบายความร้อนโดยอาศัยสื่อร่างกายต้องสัมผัสโดยตรงกับสิ่งเย็นกว่า
        
        การระเหยกลายเป็นไอ Evaporation หมายถึงการระบายความร้อนออกมาโดยการระเหยจากพื้นผิวของร่างกาย
        
        3 ทางการระบายความร้อน
        
        ทางลมหายใจร้อยละ 10.7
        
        ทางอุจจาระเเละปัสสาวะ ร้อยละ 1.7
        
        ผิวหนังร้อยละ 87.5
      - กลไกการเกิดพฤติกรรม Behavioral mechanism
        
        ได้เเก่
        
        การลดกิจกรรมต่างๆ เพิ่มพื้นที่ผิวให้สามารถระบายความร้อนเเละเคลื่อนย้ายไปอยู่ในสภ่พเเวดล้อมที่เย็น
        
        กานถอดเสื้อผ้า หรือถอดสิ่งที่ทำให้อุ่น
  - - - อุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติHyperthermia
        
        ไข้ เเบ่งเเป็น 3 ระยะ
        
        ระยะไข้เกิดขึ้นเมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายมีอุณหภูมิสูงขึ้นถึงระดับใหม่ที่กําหนดไว้
        
        ระยะสิ้นสุดไข้เกิดขึ้นเมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายทํางานเพิ่มขึ้นพยายามที่จะลดอุณหภูมิภายในร่างกายไปสู่อุณหภูมิใหม่ ต่ํากว่าจุดที่กําหนดไว้
        
        ระยะเริ่มต้น หรือระยะหนาวสั่น เกิดขึ้นเมื่อกลไกการผลิตความร้อนของร่างกายพยายามที่จะเพิ่มอุณหภูมิร่างกายให้สูงขึ้น
        
        การลูบตัวลดไข้มี 4 วิธี
        
        การลูบตัวด้วยน้ำเย็นจัด วิธีนี้จะมีผลช่วยลดอุณหภูมิได้มากที่สุดในทันทีที่เช็ดตัวเสร็จ
        
        การลูบตัวด้วยน้ำอุ่นเป็นการลูบตัวเพื่อลดไข้ด้วยน้ําอุ่นที่มีอุณหภูมิประมาณ 40 °C โดยเชื่อว่าน้ําอุ่นซึ่งมีอุณหภูมิที่สูงกว่าจะทําให้หลอดเลือดขยายตัวและระเหยได้เร็วกว่าน้ําที่มีอุณหภูมิต่ํากว่า จึงพาความร้อนได้เร็ว
        
        การลูบตัวด้วยน้ำธรรมดา
        
        การเช็ดตัวด้วยแอลกอฮอล์ )ในผู้ป่วยบางรายที่มีไข้สูงมากอาจเกิดอาการชักได้เนื่องจากไข้สูงเพื่อให้ไข้ลดลงอย่างรวดเร็วจึงใช้แอลกอฮอล์25% เช็ดตัว
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติมีดังนี้
        
        ดูแลเช็ดตัวลดไข้ (Tepid sponge bath) เพื่อเพิ่มการระบายความร้อนโดยการนําความร้อน(เช็ดตัวลดไข้ผู้ป่วยมีไข้สูง 38.0°C)
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาลดไข้ตามแผนการรักษาของแพทย์ เพื่อลดอุณหภูมิ Set point ให้อยู่ในระดับต่ําลง
        
        จัดสภาพแวดล้อมให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกเพื่อเพิ่มการระบายความร้อนโดยการพาความร้อน (Convection)
        
        วัดอุณหภูมิร่างกายภายหลังการเช็ดตัว หรือหลังให้ยาลดไข้ 30 นาที
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยพักผ่อน ควรจัดสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมแก่การพักผ่อน
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยาปฏิชีวนะตามแผนการรักษาของแพทย์เพื่อทําลายเชื้อจุลชีพ
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับออกซิเจนตามแผนการรักษา
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับความอบอุ่นในระยะที่มีอาการหนาวสั่น
        
        ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับอาหารที่มีโปรตีน และคาร์โบไฮเดรตสูง อาหารอ่อนย่อยง่าย เพื่อเพิ่มพลังงานเพิ่มอัตราการเผาผลาญอาหารภายในเซลล์
        
        แนะนําให้ดื่มน้ำมากๆ ในรายที่ไม่มีข้อห้าม
        
        บันทึกปริมาณน้ำเข้า-น้ำออก เพื่อดูความสมดุลของสารน้ำในร่างกาย
        
        ดูแลช่องปากให้เยื่อบุชุ่มชื้นทําความสะอาดช่องปากบ่อย ๆ ในกรณีที่ผู้ป่วยปากแห้ง เนื่องจากการสูญเสียน้ำ
        
        เตรียมเสื้อผ้าแห้งให้ผู้ป่วยใส่เพื่อให้สามารถระบายความร้อนได้ดีโดยการนําความร้อน (conduction)
        
        ติดตามการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิร่างกาย
      - อุณหภูมิร่างกายต่ํากว่าปกติ Hypothermia
        
        ภาวะที่อุณหภูมิแกนกลางของร่างกายต่ำกว่าอุณหภูมิปกติ คือต่ํากว่า 36 °C
        
        การพยาบาลผู้ป่วยที่มีอุณหภูมิร่างกายต่ำกว่าปกติมีดังนี้
        
        จัดสิ่งแวดล้อมให้อบอุ่น ปิดเครื่องปรับอากาศหรือปรับอุณหภูมิสูงขึ้น
        
        เพิ่มความหนาของผ้าห่มหรือเพิ่มจํานวนผ้าห่มให้เกิดความอบอุ่นเพิ่มขึ้น
        
        วางกระเป๋าน้ําร้อนหรือผ้าห่มไฟฟ้า เพื่อเพิ่มความอบอุ่นระวังอันตรายจากไฟฟ้า
        
        คลุมหรือโพกศีรษะด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ เพื่อป้องกันการสูญเสียความร้อน
        
        ให้ดื่มน้ําหรือเครื่องดื่มอุ่นๆ เป็นการเพิ่มอุณหภูมิแก่ร่างกายโดยการนําความร้อน
        
        ถูและนวดผิวหนัง จะช่วยเพิ่มความร้อนให้กับผิวหนังโดยการเสียดสี
        
        ถ้าเป็นเด็กเล็กอาจใช้การโอบกอดเพื่อได้รับไออุ่นจากผู้สวมกอด
        
        ให้ความมั่นใจแก่ผู้ป่วย โดยการอยู่กับผู้ป่วย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความวิตกกังวล
        
        สังเกตอาการอย่างใกล้ชิดค้นหาสาเหตุของอาการหนาวสั่น
- - - - เพศ
      - ตรวจในขณะพัก
      - อายุ
      - หลังการเคลื่อนไหว
    - - อุณหภูมิ 36.5 - 37.5 องศาเซลเซียส
      - ชีพจร 60 - 100 ครั้ง/นาที
      - หายใจ 12 - 20 ครั้ง/นาที
      - ความดันโลหิต Systolic 90-140mmHg
      - ความดันโลหิต Diastolic 60-90 mmHg
  - - - เป็นสิ่งที่เเสดงถึงการมีชีวิต
      - สามารถสังเกตเเละตรวจพบได้จาก อุณหภูมิ ชีพจร การหายใจเเละความดันโลหิต สิ่งเหล่านี้เกิดจากการทำงานของอวัยวะร่างกายที่สำคัญมากต่อชีวิต ได้เเก่ หัวใจ ปอด สมอง
- - - - Brachial pulse อยู่ด้านในของกล้ามเนื้อBicepคลําได้ที่บริเวณข้อพับแขนด้านใน
      - Radial pulseอยู่ที่ข้อมือด้านในบริเวณกระดูกปลายแขนด้านนอกหรือด้านหัวแม่มือ
        
        เป็นตําแหน่งที่ง่ายต่อการจับและสะดวกสําหรับผู้ป่วย จึงนิยมใช้ในการวัดสัญญาณชีพเบื้องต้น
      - Carotid pulseอยู่ด้านข้างของคอคลําได้ชัดเจนที่สุดบริเวณมุมขากรรไกรล่าง
      - Femoral pulseอยู่บริเวณขาหนีบตรงกลางๆส่วนของเอ็นที่ยึดขาหนีบ
      - Temporal pulse จับที่เหนือและข้างๆตาบริเวณTemporal bone
      - Popliteal pulse อยู่บริเวณตรงกลางข้อพับเข่าถ้างอเข่าจะสามารถคลําได้ง่ายขึ้น
      - Dorsalis pedis pulse อยู่บริเวณกลางหลังเท้าระหว่างนิ้วหัวแม่เท้ากับนิ้วชี้
      - Apical pulseอยู่ที่ยอดของหัวใจหน้าอกด้านซ้ายบริเวณที่ตั้งของหัวใจ
      - Posterior tibial pulseอยู่บริเวณหลังปุ่มกระดูกข้อเท้าด้านใน
    - - บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
      - พยาบาลวางปลายนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนาง กดลงเบาๆตรงRadial artery ของผู้ป่วยทําให้รู้สึกถึงการหดตัว และขยายตัวของหลอดเลือด
      - ล้างมือให้สะอาด
      - ประเมินชีพจรใช้เวลา 1 นาที
        
        ต้องสังเกต
        
        อัตรา (จํานวน/ต่อนาที)จังหวะ การเต้นมีความสม่ําเสมอ
        
        ปริมาตรความแรง (เบาหรือแรง)
      - การนับอัตราการเต้นของหัวใจในเด็กอาจต้องใช้วิธีฟังอัตราการเต้นของหัวใจแทนการคลําชีพจร เพราะในเด็กเล็กคลําชีพจรได้ไม่ชัดเจน
      - บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
      - ล้างมือให้สะอาด
    - - นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - ปากกาน้ําเงินและแดง
      - กระดาษและแบบฟอร์มบันทึก
    - - ตรวจสอบการทํางานของหัวใจเบื้องต้น
      - ประเมินอัตรา จังหวะและความแรงในการเต้นของชีพจรใน 1 นาที
    - - พยาบาลไม่ควรใช่นิ้วหัวแม่มือในการคลําชีพจร เพราะหลอดเลือดที่นิ้วหัวแม่มือเต้นแรงอาจทําให้สับสนกับชีพจรของตนเอง
      - วัดชีพจรผู้ป่วยหลังทํากิจกรรม 5-10 นาที
      - อธิบายแนะนําให้ผู้ป่วยไม่ควรพูดขณะวัดชีพจร เพราะจะรบกวนการได้ยินเสียง
  - - - ระบบประสาทพาราซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมีผลให้อัตราการเต้นของชีพจรลดลง
      - ระบบประสาทซิมพาธิติค เมื่อถูกกระตุ้นมีผลเพิ่มอัตราการเต้นของชีพจร
    - - จังหวะ(Rhythm)
        
        ชีพจรจะเต้นเป็นจังหวะ และมีช่วงพักระหว่างจังหวะดังนี้
        
        จังหวะของชีพจรปกติ จะมีช่วงพักระหว่างจังหวะเท่ากัน ชีพจรเต้นสม่ำเสมอ เรียกว่า Pulse regularis
        
        จังหวะของชีพจรผิดปกติ จังหวะการเต้นสม่ำเสมอสลับกับไม่สม่ําเสมอเรียกว่า Arrhythmiaหรือ Irregular
      - ความยืดหยุ่นของผนังของหลอดเลือด
      - อัตรา(Rate)
        
        เป็นการเต้นของชีพจร จํานวนครั้งของความรู้สึกที่ได้จากคลื่นบนหลอดเลือดแดงกระทบนิ้วหรือการฟังที่ Apex ของหัวใจในเวลา 1นาที หน่วยเป็นครั้ง/นาที
        
        ชีพจรปกติในวัยผู้ใหญ่อยู่ระหว่าง 60-100 ครั้งต่อนาที
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจผิดปกติ ได้แก่
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่มากกว่า100ครั้ง/นาที เรียกว่าTachycardia
        
        ภาวะที่อัตราการเต้นของหัวใจในผู้ใหญ่น้อยกว่า 60 ครั้ง/นาที เรียกว่า Bradycardia
      - ปริมาตรความแรง(Volume)
        
        วัดเป็นระดับ 0ถึง 4
        
        ระดับ 0 ไม่มีชีพจร คลําชีพจรไม่ได้ระดับ
        
        ระดับ 1 Thready มีลักษณะชีพจรแผ่วเบาระดับ
        
        ระดับ 2 Weak ชีพจรแรงกว่าระดับ 1 ค่อนข้างเบา
        
        ระดับ 3 Regular ลักษณะชีพจรเต้นจังหวะสม่ําเสมอ
        
        ระดับ 4 Bounding pulse ลักษณะชีพจรเต้นแรง
        
        ความแรงของชีพจรขึ้นอยู่กับปริมาตรของเลือดในการกระทบผนังของหลอดเลือดแดง การจับชีพจรได้ด้วยการกดนิ้วลงตรงบริเวณหลอดเลือดแดง ผู้จับจะรู้สึกได้เมื่อเลือดกระทบผนังหลอดเลือดแล้วเกิดการสั่นสะเทือนเป็นจังหวะ
  - - - ชีพจร(Pulse) หมายถึง การหดและขยายตัวของผนังหลอดเลือด ซึ่งเกิดจากการบีบตัวของหัวใจห้องล่างซ้าย ทําให้คลื่นความดันเลือดไปดันผนังเส้นเลือดแดงให้ขยาย ในขณะที่เลือดไหลผ่านไปตามเส้นเลือด ถ้าใช้นิ้วมือกดเส้นเลือดไว้ จะรู้สึกเส้นเลือดมีการเต้นเป็นจังหวะ
    - - การออกกําลังกาย ในระหว่างการออกกําลังกายกล้ามเนื้อต้องการออกซิเจนเพิ่มขึ้น จึงทําให้เพิ่มการเต้นของหัวใจเพื่อจะได้นําออกซิเจนไปกับกระแสเลือดเพิ่มขึ้น
      - ภาวะไข้ อัตราการเต้นของชีพจรเพิ่มขึ้น เพื่อปรับตัวให้เข้ากับความดันเลือดที่ต่ําลง ซึ่งเป็นผลมาจากเส้นเลือดส่วนปลายขยายตัวทําให้อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้น
      - เพศ เพศหญิงจะเร็วกว่าชายเล็กน้อยในช่วงวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่
      - ยา ยาบางชนิด ลดอัตราการเต้นของชีพจร
      - อายุ เมื่ออายุเพิ่มขึ้นอัตราการเต้นของชีพจรจะลดลง ในผู้ใหญ่อัตราการเต้นของชีพจร 60-100 ครั้งต่อนาที
      - อารมณ์ เช่น ความกลัว ความโกรธ ความวิตกกังวล การรับรู้ความเจ็บปวด จะไปกระตุ้นระบบประสาทซิมพาเทติกทําให้หัวใจบีบตัวเร็วขึ้นเป็นต้น
      - ท่าทางขณะอยู่ในท่ายืนหรือนั่งชีพจรจะเต้นเร็วขึ้นท่านอนชีพจรจะช้าลง
      - ภาวะเสียเลือด จะมีผลทําให้เพิ่มการกระตุ้นระบบประสาทซิมพาธิติค ทําให้อัตราการเต้นของชีพจรสูงขึ้นลักษณะชีพจรเบาเร็วเป็นอาการช็อกซึ่งเกิดจากการเสียเลือด
- - - - อุปกรณ์
        
        ปากกาน้ําเงินและแดง
        
        กระดาษและแบบฟอร์มการบันทึก
        
        นาฬิกาที่มีเข็มวินาที
      - วิธีการปฏิบัติ
        
        ล้างมือให้สะอาด
        
        บอกให้ผู้ป่วยทราบและขออนุญาตจับต้องตัวผู้ป่วย
        
        เริ่มนับการหายใจหลังจากการนับชีพจรเสร็จแล้วโดยพยาบาลยังคงจับข้อมือผู้ป่วยไว้เสมือนว่ากําลังนับชีพจร เพื่อป้องกันผู้ป่วยเกร็งและควบคุมการหายใจด้วยตนเอง
        
        นับอัตราการหายใจ สังเกตความลึก จังหวะ และลักษณะการหายใจ ในผู้ใหญ่ สังเกตการเคลื่อนไหวของทรวงอกในเด็กสังเกตการเคลื่อนไหวของท้อง
        
        ประเมินการหายใจเต็ม 1 นาที
        
        บันทึกลงกระดาษที่เตรียมไว้และบันทึกในแบบฟอร์มต่อไป
        
        ล้างมือให้สะอาด
  - - - จังหวะของการหายใจ
        
        จังหวะของการหายใจที่ผิดปกติ ได้แก่
        
        Biot เป็นการหายใจปกติสลับกับการหายใจเร็วลึก ไม่สม่ําเสมอเป็นช่วงสั้นๆ 2-3ครั้ง แล้วตามด้วยหยุดหายใจช่วงสั้นๆ อีก
        
        Cheyne stokes เป็นการหายใจเป็นช่วงๆไม่สม่ําเสมอ โดยจะเพิ่มอัตราการหายใจหายใจเร็วลึกและตามด้วยช่วงที่หยุดหายใจ แล้วกลับมาหายใจเร็วอีก
      - ลักษณะของการหายใจปกติ Eupnea
        
        ลักษณะของการหายใจที่ผิดปกติ
        
        Orthopnea เป็นอาการหายใจลําบากในท่านอนราบจะหายใจได้ต้องลุกขึ้นนั่งหรือยืนเท่านั้น
        
        Paroxysmal nocturnal dyspnea เป็นอาการหายใจลําบากในตอนกลางคืน เกิดอาการหายใจหอบรุนแรงจนต้องลุกนั่งหายใจเข้าลึกๆอาการจึงทุเลาลงสาเหตุจากภาวะหัวใจล้มเหลว
        
        Dyspnea เป็นอาการหายใจลําบาก การหายใจต้องใช้แรงมากกว่าปกติ
        
        Paroxysmal dyspnea เป็นอาการหอบอย่างรุนแรง ต้องลุกนั่ง ไอมีเสมหะลักษณะเป็นฟองละเอียดออกมา กระวนกระวาย หายใจมีเสียงดังทั้งหายใจเข้าและออก
        
        Air hunger เป็นการพยายามหายใจโดยใช้ทั้งทางจมูก และปากอย่างรุนแรง พบในผู้ป่วยระยะสุดท้ายของชีวิต
      - ความลึกของการหายใจ
        
        ความลึกของการหายใจที่ผิดปกติได้แก่
        
        Hypoventilation เป็นการหายใจช้าและตื้น
        
        Hyperventilation เป็นการหายใจเร็วและลึก
      - สีของผิวหนังที่ผิดปกติ
        
        Cyanosis
      - อัตราเร็วของการหายใจ
        
        อัตราการหายใจที่ผิดปกติได้แก่
        
        Bradypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ น้อยกว่า 10ครั้ง/นาที
        
        Apnea การหยุดหายใจ
        
        Tachypnea อัตราการหายใจในผู้ใหญ่ มากกว่า 24ครั้ง/นาที
        
        มีหน่วยเป็นครั้งต่อนาทีซึ่งการหายใจ1 ครั้งหมายถึงการหายใจเข้าและหายใจออก1 รอบ
        
        แตกต่างกันตามวัยและอายุ
      - ลักษณะเสียงหายใจที่ผิดปกติ
        
        Stridor เสียงฟืด เป็นเสียงที่ได้ยินขณะหายใจเข้า เนื่องจากมีการอุดกั้นในหลอดลมใหญ่ หรือกล่องเสียง
        
        Wheeze เสียงวี๊ดได้ยินขณะหายใจออก พบในผู้ป่วยที่มีหลอดลมตีบแคบ
  - - - การหายใจเพื่อแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ระหว่างปอดกับอากาศภายนอก
        
        แบ่งออกเป็น2 ประเภท
        
        การสูดเอาอากาศเข้าไปในถุงลมของปอดเรียกว่าการหายใจเข้า(Inspiration or Inhalation)
        
        การไล่อากาศออกจากปอดเรียกว่าการหายใจออก(Expiration or Exhalation)
      - การแลกเปลี่ยนก๊าซออกซิเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งอยู่ในเลือดกับเซลล์ของเนื้อเยื่อต่างๆในร่างกาย
        
        ออกซิเจนที่ได้จากการหายใจเข้าถูกนําไปสู่เซลล์ต่างๆโดยเส้นเลือดแดงส่วนคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งเกิดจากการเผาผลาญของเซลล์นั้นๆจะซึมผ่านเข้าเส้นเลือดดําเพื่อนํากลับไปฟอกที่ปอดเมื่อถึงถุงลมคาร์บอนไดออกไซด์จะซึมออกจากเส้นเลือดดําเข้าสู่ถุงลมในปอดแล้วขับออกพร้อมลมหายใจออก
    - - การหายใจเป็นการทํางานแบบอัตโนมัติ
      - จังหวะและความลึกของการหายใจบางขณะก็สามารถควบคุมได้เป็นพักๆ เช่นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ สภาวะแวดล้อม หรืออิทธิพลจากความเจ็บป่วย
- - - - การวัดความดันโลหิตโดยทางตรง(Central venous blood pressure: C.V.P) โดยวิธีใส่สายสวนเข้าไปในSuperior vena cavaและใช้เครื่องมือวัดความดันของเลือดที่จะเข้าหัวใจห้องบนขวา
      - การวัดความดันโลหิตโดยทางอ้อม
        
        มี 2วิธี
        
        การคลำ
        
        การฟัง
        
        เครื่องมือที่ใช้
        
        Stethoscope
        
        Sphygmomanometer
    - - เหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย
      - ใส่หูฟังและวางแป้นของหูฟังตรงตําแหน่งชีพจรที่คลําได้
      - พันผ้าพันรอบแขนเหนือข้อพับขึ้นไป1 นิ้วไม่ให้แน่นหรือหลวมจนเกินไปโดยให้ตําแหน่งชีพจรที่คลําได้อยู่ระหว่างสายยาง2 สายเพื่อฟังเสียงความดันเลือดได้ชัดเจน
      - บีบลูกยางด้วยอุ้งมือให้ลมเข้าไปในผ้าพันแขนดันให้ปรอทในเครื่องวัดสูงกว่าค่าปกติของSystolic pressureประมาณ20 มิลลิเมตรปรอท(140+20=160) แรงดันปรอทที่บีบขึ้นไปไม่ควรมากเกินไป
      - คลําชีพจรที่ข้อพับแขนด้านในเป็นการหาตําแหน่งของเส้นเลือดแดงที่จะวัด
      - ค่อยๆคลายเกลียวลูกยางปล่อยลมออกจากผ้าพันแขน
      - ล่ลมออกจากผ้าพันแขนให้หมดเพื่อป้องกันการอ่านค่าคลาดเคลื่อน
      - ค่อยๆปล่อยลมออกจากลูกยางช้าๆสังเกตเสียงที่ดังเป็นระยะๆเรียกว่าKorotkoff’s sound
      - มื่อวัดเสร็จแล้วปล่อยลมออกจากผ้าพันแขนให้หมด
      - วางเครื่องวัดให้อยู่ในระดับเดียวกับหัวใจของผู้ป่วย
      - ทําความสะอาดหูฟังและแป้นของหูฟังด้วยสําลีชุบด้วย70 % แอลกอฮอล์
      - จัดท่าให้ผู้ป่วยอยู่ในท่าที่สบาย
      - ล้างมือให้สะอาด
      - แจ้งให้ผู้ป่วยทราบว่าจะวัดความดันโลหิตที่บริเวณใด
      - บันทึกผล
  - - - อิริยาบถขณะวัดความดันโลหิตและการออกกําลังกาย
      - ความเครียดและการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์
      - ลักษณะของร่างกายและปัจจัยอื่นๆ
        
        เพศ เพศชายมักมีความดันโลหิตสูงกว่าเพศหญิงในวัยเดียวกันยกเว้นเพศหญิงในวัยหมดประจําเดือน
        
        ยา ยาที่มีผลต่อการหดรัดตัวของหลอดเลือดจะทําให้ความดันโลหิตสูงตรงข้ามกับยาที่มีผลต่อการขยายตัวของหลอดเลือดจะทําให้ความดันโลหิตต่ํา
        
        รูปร่าง คนอ้วนความดันโลหิตมักสูงกว่าคนผอม
      - อายุ
    - - หมายถึง แรงดันของเลือดที่ไปกระทบกับผนังเส้นเลือดแดงมีหน่วยเป็นมิลลิเมตรปรอท(มม.ปรอทหรือmm.Hg.)
        
        มี 2 ค่า
        
        Systolic pressure เป็นความดันที่เกิดจากการหดรัดตัวของหัวใจห้องล่างซ้าย
        
        Diastolic pressureเป็นความดันที่วัดเมื่อหัวใจห้องล่างซ้ายคลายตัว