โปรโตซัว เชน Entamoeba histolytica ทําให้เกิดโรคบิด

เชื้อรา เช่น Candida albicans และ Canduda glabrata

ไวรัส เช่นเชื้อหัด อีสุกอีใส เริม ไข้หวัดใหญ่Corona virus

พยาธิ เช่น พยาธิเส้นด้าย (พบมากในเด็ก) พยาธิใบไม้ในตับ พยาธิตัวตืด

แหล่งของเชื้อโรคเป็นที่ให้เชื้อโรคเจริญเติบโตและมี การขยายตัว เชื้อโรคแต่ละชนิดจะเจริญเติบโตได้ดีในแหล่งเชื้อโรคเฉพาะ แหล่งเชื้อโรคอาจเป็นคน สัตว์ พืช ดิน และแมลงต่าง ๆ

เชื้อจุลชีพออกจากร่างกายของคนซึ่งเป็นโรคได้หลาย ทาง ได้แก่ ระบบทางเดินหายใจน้ํามูก ลมหายใจ เชื้อออกทางระบบสืบพันธุ์ระบบทางเดินปัสสาวะ เชื้อที่อยู่บนแผลที่ผิวหนัง เชื้อจากมารดาสู่ทารกในครรภ์โดยผ่านทางสายสะดือ หรือโรค บางชนิดที่เชื้อโรคออกจากร่างกายผู้ป่วยหรือผู้ติดเชื้อจากการที่แมลงกัดและดูดเลือดไปกัดผู้อื่น

เชื้อแพร่กระจายจากผู้ติดเชื้อ หรือผู้ป่วยไปสู่ผู้อื่นได้หลายทาง เชื้อจุลชีพแต่ละชนิดมีวิธีการแพร่กระจายที่แตกต่างกันซึ่งสามารถแบ่ง ออกได้เป็น การสัมผัส การหายใจ การแพร่กระจายโดยมีตัวนํา

เมื่อเชื้อโรคออกจากแหล่งเชื้อโรคแล้วจะทําให้เกิด โรคได้ โดยการหาทางเข้าไปในร่างกายมนุษย์ใหม่ (Host) โดยมากทางเข้ามักเป็นทางเดียวกับที่ออกมา ที่ พบบ่อยๆ ได้แก่ ทางเดินหายใจ ทางเดินอาหาร อวัยวะสืบพันธุ์ และผิวหนังที่ฉีดขาด

ภายหลังที่เชื้อจุลชีพเข้าไปใน ร่างกายและจะทําให้บุคคลติดเชื้อง่ายหรือยากขึ้นอยู่กับลักษณะของเชื้อจุลชีพ ธรรมชาติของเนื้อเยื่อที่รับ เชื้อ สุขภาพทั่วไปของแต่ละบุคคล ภูมิคุ้มกันโรค

ถ้าบุคคลมีความเครียดเกิดขึ้น จะมีความไวต่อการติดเชื้อได้ง่ายกว่า

บุคคลที่ได้รับอาหารครบถ้วนความไวต่อการติดเชื้อจะน้อยกว่าคนที่ขาด อาหาร

พบว่าคนที่อ่อนเพลีย พักผ่อนไม่เพียงพอจะติดเชื้อง่ายกว่า มีความ ต้านทานต่อเชื้อโรคน้อยกว่า

คนที่ได้รับความร้อนหรือเย็นจัดจนเกินไปมีความไวต่อการติดเชื้อ มากกว่า

คนที่มีอาการแพ้ต่าง ๆ หรือมีโรคเรื้อรัง มีความต้านทานต่ํากว่า คนปกติ

เป็นปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการรับการติดเชื้อเหมือนกัน พบว่าโรคบางชนิดพบมากในแต่ ละเพศไม่เท่ากัน

บางคนขาดสาร Immunoglobulin ซึ่งเป็นตัวการสําคัญในการสร้าง ภูมิคุ้มกันให้แก่ร่างกาย

ในเด็กมีความไวต่อการติดเชื้อง่ายกว่าผู้ใหญ่ ้คนสูงอายุมีภูมิต้านทานน้อยกว่า

บางอาชีพมีโอกาสที่จะสัมผัสกับเชื้อได้ง่าย หรือลดประสิทธิภาพของกลไกการ ป้องกันตนเอง

เชื้อโรค ส่วนใหญ่เป็นเชื้อประจําถิ่น หรือเชื้อที่พบบนร่างกายผู้ป่วยเอง

คน ผู้ที่ติดเชื้อในโรงพยาบาลส่วนใหญ่เป็นผู้ป่วย แต่อาจจะเป็นบุคลากรใน โรงพยาบาลได

สิ่งแวดล้อม สิ่งแวดล้อมผู้ป่วยในโรงพยาบาลครอบคลุมถึง อาคาร สถานที่ เครื่องมือ เครื่องใช่ บุคลากรในโรงพยาบาล และญาติที่มาเยี่ยม

การล้าง ผู้ล้างต้องระมัดระวังมิให้เชื้อโรคเข้าสู่ร่างกายได้

การต้ม เป็นวิธีการทําลายเชื้อที่ดีที่สุดทําง่าย ประหยัด และมีประสิทธิภาพดี

การใช้สารเคมี เป็นวิธีการสุดท้ายที่จะใช้ถ้าไม่มีวิธีอื่น เนื่องจากฤทธิ์ของการทําลาย

การทําความสะอาดฝีเย็บก่อนคลอดหรือก่อนการตรวจภายใน

การใช้ความร้อนชื้น

การล้างมือภายหลังสัมผัสผู้ป่วยหรือสิ่งปนเปื้อนเชื้อโรค

การใช้ Alcohol hand rub ทดแทนการล้างมือในกรณีเร่งด่วน

หยิบจับอุปกรณ์ที่มีคมที่ใช้กับผู้ป่วยด้วยความระมัดระวัง

บรรจุผ้าเปื้อนในถุงพลาสติกผูกปากถุงให้แน่น เพื่อป้องกันการแพร่กระจายเชื้อ

ทําความสะอาดสิ่งแวดล้อมที่เปื้อนเลือดหรือสารคัดหลั่งอย่างถูกวิธี

แยกผู้ป่วยที่เป็นโรคติดต่อไว้ในห้องแยกพิเศษ

ผู้ป่วยด้วยโรคเดียวกัน จัดให้อยู้ห้องเดียวกันได้

การป้องกันการแพร่กระจายเชื้อจากฝอยละอองน้ํามูกน้ําลาย

ผู้ที่จะเข้าไปในห้องผู้ป่วยหรือต้องใส่ผ้าปิดปาก-จมูก ชนิด N95

การซักประวัติ และตรวจร่างกายเกี่ยวกับโรคของผู้ป่วย

ล้างมือก่อนและหลังการให้การพยาบาลผู้ป่วย

ให้คําแนะนําการปฏิบัติตัวที่ถูกต้องแก่ผู้ป่วยและญาติ

รายงานอุบัติการณ์การเฝ้าระวังการเกิดโรคต่อคณะกรรมการการติดเชื้อของ โรงพยาบาล

ไม่มีการแพร่กระจายเชื้อสู่ญาติและบุคลากรในหอผู้ป่วย