Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับนิติเวชและนิติจิตเวช - Coggle Diagram

- - - - ให้พิจารณาจากใบส่งตัว
        
        ใคร อะไร เมื่อไร ที่ไหน
  - - - โดยทีมจิตเวช
  - - - ซักถามหรือขอข้อมูลจากผู้ใกล้ชิด พฤติกรรมขณะประกอบคดี
        
        พยานบุคคล
        
        ตำรวจ
        
        พยานเอกสารอื่น ๆ จากทางราชการ
        
        สำเนาคำฟ้องจากอัยการ พฤติกรรมผู้ป่วยขณะอยู่ในโรงพัก
    - - การตรวจรักษาจากญาติ หรือจากเอกสารทางการแพทย์อื่น ๆ
  - - - โดยทีมงานจิตเวชในการประชุมร่วมกันของทุกฝ่ายในที่ประชุมนิติจิตเวช
  - - - การรักษาการพยากรณ์โรค
    - - ส่งที่ต้องพิจารณา
        
        ขณะตรวจ วิกลจริต และสามารถต่อสู้คดีได้หรือไม่
        
        ขณะประกอบคดี สามารถรู้ผิดชอบ หรือบังคับตนเองได้หรือไม่
        
        ความเห็นหรือข้อเสนอแนะ เช่น ภาวะอันตราย
- - - - กระทำความผิดในขณะไม่สามารถรู้ผิดชอบหรือไม่สามารถบังคับตนเองได้
        
        จิตบกพร่อง โรคจิตหรือจิตฟั่นเฟือน
        
        ไม่ต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น
      - กระทำความผิดยังสามารถรู้ผิดชอบอยู่บ้าง
        
        นั้นต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น แต่ศาลจะลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนด
      - การพิจารณาความผิดทางอาญา
        
        ความหมาย
        
        ไม่สามารถรู้ผิดชอบ
        
        ขณะประกอบคดีผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่รู้ว่าการกระทำของตนถูกหรือผิดดีหรือชั่วควรหรือไม่ควร
        
        ไม่สามารถบังคับตนเองได้
        
        ขณะประกอบคดี ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่สามารถห้ามจิตใจ ร่างกายทำการนั้นได้
        
        โรคจิต จิตบกพร่อง หรือจิตฟั่นเฟือน
  - - - ในระหว่างทำการสอบสวน
        
        เหตุควรเชื่อว่าผู้ต้องหา หรือจำเลยเป็นผู้วิกลจริต
        
        สั่งให้พนักงานแพทย์ตรวจผู้นั้น เสร็จแล้วให้เรียกพนักงานแพทย์ผู้นั้นมาให้ถ้อยคำ หรือให้การว่าตรวจได้ผลประการใด
      - กรณีที่พนักงานสอบสวน หรือศาลเห็นว่าผู้ต้องหา หรือจำเลยผู้วิกลจริต
        
        ให้มีอำนาจส่งตัว ผู้นั้นไปยังโรงพยาบาล รับไปดูแลรักษาตามแต่ จะเห็นสมควร
      - กรณีที่ศาลงดการไต่สวนมูลฟ้อง
        
        ศาลจะสั่งจำหน่ายคดีเสียชั่วคราวก็ได้
    - - รู้ว่าตนเองต้องคดีอะไร
      - รู้ถึงความหนักเบาของโทษที่จะได้รับ
      - สามารถเล่ารายละเอียดของคดีได้
      - สามารถเข้าใจขั้นตอนการดำเนินคดี
      - สามารถให้ปากคำต่อกระบวนการยุติธรรมได้
      - สามารถร่วมมือกับทนายในการปกป้องสิทธิตนเองได้
  - - - การปล่อยตัวผู้มีจิตบกพร่อง โรคจิต หรือจิตฟั่นเฟือน ซึ่งไม่ต้องรับโทษ ตามมาตรา 65
        
        จะเป็นการไม่ปลอดภัยแก่ประชาชน ศาลจะสั่งให้ส่งตัวไปควบคุมไว้ในสถานพยาบาล
    - - ในกรณีที่ศาลพิพากษาลงโทษ หรือพิพากษามีความผิด
        
        ถ้าศาลเห็นว่าเป็นผู้ติดยาเสพติดให้โทษ
        
        บุคคลนั้นจะต้องไม่เสพย์สุรายาเสพติดให้โทษอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือทั้งสองอย่างภายในระยะเวลาไม่เกินสองปี
  - - - โทษจำคุกไม่เกินสองปี โทษสำหรับความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ
      - สภาพความผิดหรือเหตุอื่นอันควรปราณีแล้วเห็นเป็นการสมควร
      - การกำหนดโทษไว้หรือกำหนดโทษแต่รอการลงโทษไว้แล้วปล่อยตัวเพื่อให้โอกาส
      - นั้นกลับตัวภายในระยะเวลาที่ศาลกำหนด แต่ต้องไม่เกินห้าปีนับแต่วันที่ศาลพิพากษา
      - เงื่อนไขเพื่อคุมความประพฤติของผู้กระทำผิดนั้นศาลจะกำหนดข้อเดียวหรือหลายข้อ
        
        ให้ไปรายงานตัวต่อเจ้าพนักงานที่ศาลระบุไว้เป็นครั้งคราว เพื่อเจ้าพนักงานจะได้สอบสวน
        
        แนะนำ ช่วยเหลือ หรือตักเตือนตามที่เห็นสมควรในเรื่องความประพฤติและการประกอบอาชีพ
        
        ให้ฝึกหัดหรือทางานอาชีพอันเป็นกิจลักษณะ
        
        ให้ละเว้นการคบหาสมาคม หรือการประพฤติใดอันอาจนาไปสู่การกระทำความผิดเช่นเดียวกันนั้นอีก
    - - ความปรากฏแก่ศาลหรือความตามคำแถลงของพนักงานอัยการหรือเจ้าหนักงาน
        
        ผู้กระทำความผิด ไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขดังที่ศาลกำหนดไว้ในคดีก่อนบวกเข้ากับโทษในคดีหลัง
      - ศาลอาญาตักเตือนผู้กระทำความผิด หรือกำหนดการลงโทษที่ยังไม่ได้กำหนดหรือลงโทษซึ่งรอไว้นั้นก็ได้
    - - ภายในเวลาที่ศาลกำหนดตามมาตรา 56
        
        ผู้ที่ถูกศาลพิพากษาให้กระทำความผิด
        
        ศาลพิพากษาให้ลงโทษจำคุกสำหรับความผิดนั้นให้ศาลที่พิพากษาคดีหลังกำหนดโทษที่รอการกำหนดไว้ในคดีก่อนบวกเข้ากับโทษในคดีหลัง
        
        ผู้นั้นพ้นจากการที่ถูกกำหนดโทษหรือถูกลงโทษในคดีนั้น แล้วแต่กรณี
  - - - ความมึนเมาเพราะเสพย์สุรา หรือสิ่งเมาอย่างอื่น
        
        ยกขึ้นเป็นข้อแก้ตัวตามมาตรา 65 ไม่ได้ เว้นแต่ ความมึนเมานั้นจะได้เกิดโดยผู้เสพย์ไม่รู้
      - แต่ถ้าผู้นั้นยังสามารถรู้ผิดชอบอยู่บ้างหรือยังสามารถบังคับตนเองได้บ้างศาลจะลงโทษน้อยกว่า ที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้นเพียงใด
  - - - ศาลมีอำนาจสั่งให้ทุเลาการบังคับให้จำคุกไว้ก่อน จนกว่าเหตุอันสมควรทุเลาจะหมดไป
        
        1) เมื่อจำเลยวิกลจริต
        
        2) เมื่อเกรงว่าจำเลยจะถึงอันตรายแก่ชีวิตถ้าต้องจำคุก
        
        3) ถ้าจำเลยมีครรภ์แต่เจ็ดเดือนขึ้นไป
        
        4) ถ้าจำเลยคลอดบุตรแล้วยังไม่ถึงเดือนในระหว่างทุเลาการบังคับอยู่นั้น ให้ศาลสั่งพนักงาน
    - - ถ้าบุคคลซึ่งต้องคำพิพากษาให้ประหารชีวิต
        
        เกิดวิกลจริตก่อนประหารชีวิต ให้รอการประหารชีวิตไว้ก่อนจนกว่าผู้นั้นจะหาย ขณะทุเลาการประหารชีวิตอยู่นั้น
        
        ผู้ที่ศาลสั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถ สามารถที่จะทำนิติกรรมเองได้ ยกเว้นแต่บางเรื่องที่ศาลกำหนดไว้มีกฎหมายที่เกี่ยวข้อง
        
        ประมวลกฎหมายแพ่ง และพาณิชย์
  - - - ผู้ใดควบคุมดูแลบุคคลวิกลจริต ปล่อยปละละเลยให้บุคคลวิกลจริต
      - ระวางโทษปรับไม่เกินห้าร้อยบาท
  - - - บุคคลวิกลจริตผู้ใด ผู้บุพการี ผู้สืบสันดาน ร้องขอต่อศาลแล้วศาลจะสั่งให้บุคคลผู้นั้นเป็นคนไร้ความสามารถก็ได้
    - - บุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถนั้น ท่านว่าต้องจัดให้อยู่ในความอนุบาล
    - - การใด ๆ อันบุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถได้ทำลงไปการนั้นท่านว่าเป็นโมฆียะ
    - - การใด ๆ อันบุคคลวิกลจริตได้ทำลง จะเป็นโมฆียะ ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่าได้ทำลงในเวลาซึ่งบุคคลนั้นวิกลจริตอยู่ และคู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่งได้รู้แล้วด้วยว่าผู้ทำเป็นคนวิกลจริต
    - - บุคคลใดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริต ย่อมต้องรับผิดชอบร่วมกับเขาด้วย เว้นแต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร แก่หน้าที่ดูแลซึ่งทำอยู่นั้น
    - - ครูบาอาจารย์ นายจ้างหรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่เป็นนิตย์ ต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิดซึ่งเขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน
- - - - ปล่อยตัวถ้าพิสูจน์ได้ว่าไม่ได้กระทำความคิด
      - มีหลักฐานว่ากระดำความผิด
        
        งดสอบสวนหรือพิจารณาคดี
        
        ตรวจวินิจตาม มาตรา 14
        
        รักษาตามขั้นตอน
        
        อาการทางจิตทุเลา
        
        อาการทางจิตไม่ทุเลา
        
        แจ้งผลการรักษาเป็นระยะ
        
        1 more item...
- - - - กรณีมีผู้ถูกสัตว์ทำร้ายตาย และตายโดยอุบัติเหตุ
        
        ถ้าแพทย์ตามมาตรา 150 วรรคหนึ่งมีเหตุจำเป็นไม่สามารถไปชันสูตรพลิกศพได้
        
        แพทย์อาจมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล ผ่านการอบรมทางนิติเวชศาสตร์ไปร่วมชันสูตรพลิกศพในที่เกิดเหตุเบื้องต้น
    - - 1) การฆ่าตัวตาย (committed suicide)
      - 2) ถูกผู้อื่นทำให้ตาย (homicide)
      - 3) ถูกสัตว์ทำร้ายตาย
      - 4) ตายโดยอุบัติเหตุ (accident)
      - 5) ตายโดยยังมิปรากฏเหตุ (sudden & unexpected death) ซึ่งต้องทำการชันสูตรพลิกศพในกรณีที่สงสัยว่ามีการตายโดยผิดธรรมชาติหรือตายในระหว่างความควบคุมของเจ้าหน้าที่ (มาตรา 148)
    - - 1) เขียนรายงาน ณ ที่เกิดเหตุ โดยมีการจดบันทึกเกี่ยวกับข้อเท็จจริงทั่วไป ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับศพ ความเห็นเกี่ยวกับศพ การดำเนินการเกี่ยวกับศพ
      - 2) รายงานการผ่าศพชันสูตร ซึ่งเป็นตรวจสอบสภาพภายนอก / ภายในของศพนั้นๆ
      - 3) การตรวจชิ้นเนื้อ เพื่อดูพยาธิสภาพ
      - 4) การตรวจทางห้องปฏิบัติการ เพื่อดูสารในร่างกาย
      - 5) การลงความเห็นในเรื่องเหตุ และพฤติการณ์ที่ตาย
    - - การชันสูตรและบันทึกเกี่ยวกับบาดแผลนั้นสามารถใช้เป็นพยานเอกสารได้
        
        สิ่งที่พยาบาลต้องบันทึก
        
        1) ข้อเท็จจริง (จำนวน ชนิด ตำแหน่ง ขนาด สิ่งแปลกปลอมที่พบในแผล ผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ วิธีการรักษาพยาบาล และความผิดปกติที่เป็นผลจากการบาดเจ็บ)
        
        2) ความเห็นเกี่ยวกับแผล
    - - บทบาทในการจัดการกับสิ่งของหรือทรัพย์สินที่มีติดตัวผู้ป่วยหรือศพมา หลักปฏิบัติ ในการเก็บรักษาสิ่งของหรือทรัพย์สิน
        
        เป็นวัตถุพยาบาล
        
        1) รวบรวมวัตถุพยานหรือสิ่งที่สงสัยว่าเป็นวัตถุพยาน
        
        2) แยกหีบห่อ การบรรจุซอง เขียนรายละเอียด
        
        3) ป้องกันการปลอมแปลงเจือปน หรือเสื่อมสภาพ
        
        4) ส่งมอบวัตถุพยานด้วยความระมัดระวัง รัดกุม มีบันทึกการส่งมอบและผู้รับผิดชอบ
    - - การบันทึกอาการและอาการสามารถถือเป็นพยาบาลเอกสาร
        
        1) บันทึกอย่างถูกต้อง ตรงตามความเป็นจริง กระชับ ชัดเจน ใช้การขีดฆ่าและเขียนชื่อกำกับแทนการลบ
        
        2) ต้องมีการสังเกตและบันทึกอาการ อาการแสดงเป็นระยะๆ
        
        3) ในการบันทึกต้องระมัดระวังการใช้ภาษา อย่าใช้อารมณ์ในการเขียน
        
        4) ควรเขียนให้สื่อความหมายในแง่การรักษาและกรณีที่เป็นพยานเอกสาร
        
        5) พึงระลึกไว้เสมอว่าบันทึกอาการ และอาการแสดงของผู้ป่วยเป็นเอกสารลับ และผู้ป่วยสามารถขอดูได้ จึงไม่ควรเปิดเผยเอกสารนี้กับผู้อื่น ยกเว้นแพทย์ หรือในกรณีที่ต้องที่ต้องมีการเปิดเผยตามข้อกำหนดของศาล