Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การพยาบาลบุคคลที่มีปัญหาสุขภาพจิตและจิตเวช ที่มีความผิดปกติด้านอารมณ์ -…

- - - - 2) ไม่สามารถควบคุมความวิตกกังวลได้
        
        3) มีอาการทางกายอย่างน้อย 3ใน6 อาการต่อไปนี้ คือ (1) กระสับกระส่าย
        (2) อ่อนเพลีย เหนื่อยง่าย (3) ไม่ค่อยมีสมาธิ (4) หงุดหงิดง่าย
        (5) ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ (6) มีปัญหาการอนหลับ
        
        4) เป็นอยู่นานมากกว่า 6 เดือน
        
        1) วิตกกังวลมากเกินกว่าเหตุหลายๆ เรื่องพร้อมกัน
    - - โรคกลัวการอยู่ที่โล่งหรือที่ชุมชน (Agoraphobia)
      - โรคหวาดกลัวสังคม (Social anxiety disorder) กลัว/กังวลอย่างมาก เมื่อต้ออยู่ในสถานการณ์ที่ถูกผู้อื่นจับจ้อง กลัวอย่างมากที่ต้องแสดงออกต่อหน้าผู้อื่น
      - โรคกลัวแบบจำเพาะ (Specific phobia หรือ Simple phobia) เป็นความกลัวอย่างไม่สมเหตุสมผลต่อบางสิงบางอย่างที่เฉพาะเจาะจง
  - - - การเปลี่ยนแปลงของชีวเคมี
      - ปัจจัยทางจิต
      - พันธุกรรม
      - ปัจจัยทางสังคม
  - - - 1) ระบบหัวใจและไหลเวียน ใจสั่น หัวใจเต้นเร็ว ความดันโลหิตสูงขึ้น หรือลดลง เป็นลมและอัตราการเต้นของชีพจรช้าลง หน้าซีด หรือหน้าแดง
      - 2) ระบบทางเดินหายใจ หายใจเร็ว หายใจสั้น แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก และหอบ
      - 3) ระบบประสาท รีเฟล็กซ์เพิ่มขึ้น ตื่นตกใจ ตากระตุก นอนไม่หลับ สั่น เกร็ง สีหน้าเครียด รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บางรายมีอาการคัน
      - 4) ระบบทางเดินอาหาร น้ำย่อยหลั่งน้อย คอขม เบื่ออาหาร คลื่นไส้ ไม่สบายท้อง ปวดท้องและท้องเสีย
      - 5) ระบบขับถ่าย ปัสสาวะบ่อย เหงื่อออกตามฝ่ามือ ฝ่าเท้า และตามตัว
  - - - 2) ยาคลายกังวล (กลุ่ม benzodiazepine) เช่น diazepam เพื่อลดอาการวิตกกังวลและอาการทางกาย แต่มีผลข้างเคียงที่พบบ่อยและพึงระวังคือ ง่วง ซึม อ่อนเพลีย
        
        3) ยากลุ่ม Beta blockers เช่น propanolol เฉพาะในกรณีที่มีอาการใจสั่น มือสั่น (เพราะยากลุ่มนี้ไม่ได้ช่วยลดความวิตกกังวลแต่อย่างใด)
        
        1) ยาต้านเศร้า (กลุ่ม Selective Selective Serotonin Reuptake inhibitor, SSRI) เช่น sertraline paroxetion การให้ยาต้านเศร้าในขนาดต่ำๆมีฤทธิ์ในการคลายกังวลและได้ผลดีในการลดอาการทางจิตใจ เช่น วิตกกังวล คิดฟุ้งซ่าน
  - - - 1) ยอมรับว่าผู้ป่วยอยู่ในภาวะวิตกกังวลสุดขีด และไม่ตำหนิพฤติกรรมของผู้ป่วย
      - 2) ควรมีสมาธิ และมีจิตใจสงบขณะอยู่กับผู้ป่วย เพื่อป้องกันการเพิ่มความวิตกกังวลในผู้ป่วย
      - 3) ควรอยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วย ขณะที่ผู้ป่วยมีความวิตกกังวลสุดขีด และควรให้ความมั่นใจผู้ป่วยในด้านความรู้สึกมั่นคง และปลอดภัย
      - 4) สนทนากับผู้ป่วยด้วยประโยคสั้นๆ และเข้าใจง่าย หลีกเลี่ยงการให้กำลังใจที่ผิด
      - 5) ให้ผู้ป่วยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สงบ มีแสงสว่างพอเหมาะ ตกแต่งห้องด้วยเครื่องใช้ที่จำเป็น และเปิดโอกาสให้พบกับบุคคลอื่นอย่างจำกัด
      - 6) ให้ผู้ป่วยได้รับยารักษาอาการวิตกกังวล หรือยารักษาอาการซึมเศร้าตามแผนการรักษาของแพทย์ พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียงของยา
      - 7) ถ้าจำเป็นต้องผูกมัดผู้ป่วย ควรอยู่กับผู้ป่วยตลอดเวลา และสัมผัสผู้ป่วยเป็นระยะๆ
      - 8) เมื่อผู้ป่วยมีความวิตกกังวลลดลง อธิบายว่าความวิตกกังวลและพฤติกรรมการแสดงออกของผู้ป่วย เกิดจากการปรับตัวของเขาที่พยายามรักษาสมดุลทางอารมณ์ เช่นเดียวกับคนทั่วๆ ไป
      - 9) เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยระบายความรู้สึก ขณะเผชิญกับสิ่งที่กลัวหรือความรู้สึกที่ถูกคุกคาม หรือเล่าประสบการณ์ชีวิตที่เจ็บปวดในอดีต โดยจัดสิ่งแวดล้อมขณะนั้นให้สงบและไม่คุกคามผู้ป่วย
      - 10) ให้ความรู้ผู้ป่วยเกี่ยวกับอาการและอาการแสดงของความวิตกกังวล และการลดความวิตกกังวลให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมด้วยวิธีต่างๆ เช่น เทคนิคการผ่อนคลายกล้ามเนื้อ การสะกดจิต การทำสมาธิ การออกกำลังกาย การทำงานอดิเรก การเดินเล่น เป็นต้น
- - - - โรคซึมเศร้า (Major Depressive Disorder)
        
        ลักษณะที่สำคัญของโรคซึมเศร้า เป็นอาการเด่นชัดรวมกับอาการอย่างอื่น เช่น ความรู้สึกเบื่อหน่าย นอนไม่หลับมีลักษณะทางคลินิกคือ ผู้ป่วยมีอารมณ์ซึมเศร้าหรือหมดความสนใจในสิ่งต่างๆ เป็นเวลานานติดต่อกันอย่างน้อย 2 สัปดาห์
        
        อาการและอาการแสดง
        
        1) อารมณ์เศร้า
        
        2) หมดความสนใจหรือความสุข
        
        3) อาการเบื่ออาหาร
        
        4) นอนไม่หลับ
        
        5) เชื่องช้าลงหรือกระวนกระวาย
        
        6) อ่อนเพลียง่ายและไม่มีแรง
        
        7) ความรู้สึกไร้ค่าหรือรู้สึกผิด
        
        8) ไม่มีสมาธิหรือมีความลังเลใจ
        
        9) มีความคิดอยากตายหรือคิดฆ่าตัวตาย
      - โรคอารมณ์เศร้าเรื้อรัง (Dysthymic Disorder)
        
        ลักษณะที่สำคัญของโรคนี้ คือ ผู้ป่วยมีอารมณ์เศร้าเรื้อรังติดต่อกันเป็นเวลาอย่างน้อย 2 ปี ร่วมกับอาการอื่น เช่น นอนไม่หลับ เบื่ออาหาร และรู้สึกไม่มีค่า อาการต่าง ๆ คล้ายกันใน major depressive disorder แต่ความรุนแรงน้อยกว่า
        
        การดำเนินโรค ส่วนใหญ่มักมีอาการตั้งแต่วัยเด็กตอนปลาย หรือวัยรุ่น อาการเริ่มแบบค่อยเป็นค่อยไป และเป็นโรคที่ค่อนข้างเรื้อรัง อาการขึ้นลงเป็นช่วงๆ ระยะเวลาที่เป็นตั้งแต่ 2 – 20 ปี โดยเฉลี่ยเป็นนาน 5 ปี
    - - โรคไบโพลาร์ I (Bipolar I Disorder)ลักษณะทางคลินิก ผู้ป่วยมีอาการแมเนียหรืออาการแบบผสมและมักมีอาการของโรคซึมเศร้าร่วมด้วย
        
        การวินิจฉัยโรค
        
        (1) ผู้ป่วยมีอาการแมเนียหรือาการแบบผสมอย่างน้อย1ครั้งและมักมีอาการของโรคซึมเศร้า 1 ครั้ง
        
        (2) อาการไม่ได้เกิดจากโรคจิตเภทอารมณ์แปรปรวนหรือโรคจิตชนิดอื่น
        
        (3) อาการไม่ได้เกิดจากโรคทางกาย ยารักษาโรคหรือสารเสพติด
      - โรคไบโพลาร์ II (Bipolar II Disorder) ลักษณะที่สำคัญของโรคนี้ คือ ผู้ป่วยเคยมีอาการของโรคซึมเศร้า 1 ครั้งหรือมากกว่าและมีอาการไฮโปแมเนีย (hypomanic episodes) อย่างน้อย 1 ครั้ง และต้องไม่เคยมีอาการแมเนียหรืออาการแบบผสม
      - ลักษณะที่สำคัญของโรคนี้คือผู้ป่วยมีหรือเคยมีอาการแมเนีย (Manic episodes) อาการแบบผสม (Mixed episodes) หรืออาการไฮโปแมเนีย (Hypomanic episodes) และมักมีหรือเคยมีอาการของโรคซึมเศร้า
    - - ช่วยเหลือผู้ป่วยในการจัดการกิจกรรมประจำวัน เช่น อาบน้ำ สระผม ถ้าผู้ป่วยมีอารมณ์ซึมเศร้าในระดับรุนแรง
      - กระตุ้นผู้ป่วยและจัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม เช่น สบู่ ผ้าเช็ดตัว เพื่อให้ผู้ป่วยกระทำกิจกรรมด้วยตนเอง ถ้าผู้ป่วยมีอารมณ์ซึมเศร้าในระดับปานกลาง
      - บันทึกพฤติกรรมและปริมาณ อาหารและน้ำที่ผู้ป่วยได้รับ พร้อมกับกระตุ้นให้ผู้ป่วยได้รับให้เพียงพอ และควรมีการตรวจสอบน้ำหนักผู้ป่วยทุกอาทิตย์
      - กระตุ้นให้ผู้ป่วยได้มีการเคลื่อนไหว หรืออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ อาจเป็นการเดิน หรือการทำกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย เพราะผู้ป่วยซึมเศร้ามักอยู่เฉยๆ ทำให้เกิดปัญหาทางร่างกาย เช่น ท้องผูก อาหารไม่ย่อย
      - การนอนหลับและการพักผ่อน จัดสภาพแวดล้อมให้ได้นอนถ้าจำเป็นใช้ยานอนหลับ ช่วยตามแพทย์สั่ง และในตอนกลางวันจัดให้ได้นอนในช่วงสั้นๆ
      - ในกรณีผู้ป่วยมีปัญหาทางกายอื่น ๆ เช่น ปวดศีรษะ ต้องช่วยบรรเทาปัญหาเหล่านี้ด้วย
      - ติดตามอาการข้างเคียงจากการได้รับยารักษาอารมณ์เศร้า (Antidepressant drugs)
      - ป้องกันการทำอันตรายตนเอง พยาบาลจึงควรประเมินท่าทีของผู้ป่วยอย่างสม่ำเสมอว่าผู้ป่วยกำลังมีความคิดด้านการทำร้ายตนเองอยู่หรือไม่