Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Mood Disorders, นายอิบรอฮิม สิเดะ เลขที่88 - Coggle Diagram

- - - - ก. พันธุกรรม
        
        (1) ญาติสนิทของผู้ป่วยมีโอกาสเป็นโรคด้วยสูงกว่า ประชากรทั่วไป 1.5 – 3 เทา่
        
        (2) คู่แฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกัน
        
        (3) บุตรบุญธรรมที่เกิดจากบิดาและมารดาที่เป็นโรค
      - ค. สาเหตุทางด้านจิตใจ
      - ข. ความผิดปกติทางชีวเคมีของสมอง
      - ง.พฤติกรรมการเรียนรูผิ้ดปกติ
    - - (1) อารมณ์เศร้า
      - (2) หมดความสนใจหรือความสุข
      - (3) อาการเบื่ออาหาร
      - (4) นอนไม่หลับ
      - (5) เชื่องช้าลงหรือกระวนกระวาย
      - (6) อ่อนเพลียง่ายและไม่มี่แรง
      - (7) ความรู้สึกไร้ค่าหรือรู้สึกผิด
      - (8) ไม่มีสมาธิหรือมีความลังเลใจ
      - (9) มีความคิดอยากตายหรือคิดฆ่าตัวตาย
    - - ก. ผู้ป่วยมีอาการ 5 อย่าง หรือมากกว่าติดต่อกันเป็นเวลาอย่างน้อย 2 สัปดาห์และต้องมีอาการอย่างน้อย 1 อย่าง คือ (1) อารมณ์เศร้าหรือ (2)หมดความสนใจหรือความสุขในกิจกรรมต่างๆ
      - ข. อาการดังกล่าวไม่เข้าเกณฑ์การวินิจฉัยอาการแบบผสม
      - ค. อาการดังกล่าวทำให้ผู้ป่วยมีความทุกข์ใจ หรือมีปัญหาทางด้านกิจกรรมเกี่ยวกับสังคมอาชีพ การงานหรืองานในหน้าที่สำคัญอย่างอื่น
      - ง. อาการไม่ได้เกิดจากโรคทางกาย ยารักษาโรคหรือสารเสพติด
      - จ. อาการไม่ได้เป็นเพราะความเศร้าโศกเสียใจตามธรรมดา
    - - ผู้ป่วยอาจมีอาการเพียงเล็กน้อยนำมาก่อนหลายสัปดาห์หรือเดือนก่อนที่จะมีอาการครบเกณฑ์การวินิจฉัย ระยะเวลาของการเป็นโรคแตกต่างกันมากผู้ซึ่งไม่ได้รับการรักษาจะมีอาการนานประมาณ 4 เดือน หรือมากกว่านั้น
    - - ก.จิตบำบัด
        
        (1) อธิบายให้ผู้ป่วยและครอบครัวทราบธรรมชาติของโรครวมทั้งวิธีการรักษา
        
        (2) สนับสนุนให้กำลังใจผู้ป่วยว่าโรคนี้สามารถรักษาให้หายได ้ โดยการรับประทานยาAnti -depressants
        
        (3) แนะนำผู้ป่วยในการแก้ปัญหาชีวิตที่ถูกต้อง
      - ข.พฤติกรรมบำบัด
      - ค.ครอบครัวบำบัด
      - ง. การรักษาด้วยยา
        
        (1) ระยะเริ่มต้นในการรักษาด้วยยาในกลุ่ม tricyclic
        
        amitriptylineวันละ 100 มก.
        
        (2) ระยะที่ยาได้ผล
        
        2 – 4เดือน พบว่าร้อยละ 80 ของผู้ป่วยตอบสนองดีต่อการรักษา
        
        (3) ระยะให้ยาต่อเนื่อง
        
        ผู้ป่วยไม่มีอาการซึมเศร้าแล้วให้ยาขนาดเท่าเดิมต่อ่ไปนี้อีก 6 เดือน
        
        (4) ระยะหยุดยา
        
        หลักการโดยทั่วไป คือ ลดยาลงมา 1 ใน 3 ทุก 2 –3 เดือน
        
        (5) ระยะให้ยาเพื่อป้องกันการเป็นซํ้า
        
        ผู้ป่วยบางรายอาจต้องใช้ยาต่อเป็นเวลานานเพื่อป้องกันการเป็นซํ้า
  - - - ผู้ป่วยมีอารมณ์เศร้าเรื้อรังติดต่อกันเป็นเวลาอย่างน้อย 2 ปีคล้ายกันใน major depressive disorder แต่ความรุนแรงน้อยกว่า
    - - (1) มีอารมณ์ซึมเศร้าแทบทั้งวัน เป็นนานกว่า 2 ปี
      - (2) ขณะที่ซึมเศร้าผู้ป่วยจะต้องมีอาการต่อไปนี้ อย่างน้อย 2 อาการขึ้นไป
        
        เบื่ออาหาร หรือกินจุ
        
        นอนไม่หลับ หรือนอนหลับมาก
        
        อ่อนเพลีย ไม่มีเรี่ยวแรง
        
        Low self – esteem
        
        สมาธิไม่ดี หรือตัดสินใจลำบาก
        
        รู้สึกท้อแท้
      - (3) ในช่วงที่เป็นตลอด 2 ปี ต้องไม่มีช่วงที่หายติดต่อกันนานเกินกว่า 2 เดือน
    - - (1) พันธุกรรม
      - (2) สาเหตุทางด้านจิตใจ
    - - มักมีอาการตั้งแต่วัยเด็กตอนปลาย หรือวัยรุ่นอาการเริ่มแบบค่อยเป็นค่อยไป และเป็นโรคที่ค่อนข้างเรื้อรัง อาการขึ้นลงเป็นช่วงๆ ระยะเวลาที่เป็นตั้งแต่2 – 20 ปี โดยเฉลี่ยเป็นนาน 5 ปี
    - - (1) จิตบำบัด พฤติกรรมบำบัดและครอบครัวบำบัด
      - (2) ยาแก้เศร้า
        
        ยาที่ใช้อาจใกล้เคียงกับที่ใช้รักษาMajor depressive disorder อาจใช้เวลา 6 – 8 สัปดาห์
  - - - ช่วยเหลือผู้ป่วยในการจัดการกิจกรรมประจำวัน
      - กระตุ้นผู้ป่วยและจัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม เช่น สบู่ ผ้าเช็ดตัว
      - บันทึกพฤติกรรมและปริมาณ อาหารและน้ำที่ผู้ป่วยได้รับ
      - กระตุ้นให้ผู้ป่วยได้มีการเคลื่อนไหว หรืออกกำลังกายอย่างสมํ่าเสมอ
      - การนอนหลับและการพักผ่อน จัดสภาพแวดล้อมให้ได้นอนถ้าจำเป็นใช้ยานอนหลับ
      - ในกรณีผู้ป่วยมีปัญหาทางกายอื่น ๆ เช่น ปวดศีรษะ ต้องช่วยบรรเทาปัญหาเหล่านี้ด้วย
      - ติดตามอาการข้างเคียงจากการได้รับยารักษาอารมณ์เศร้า (Antidepressant drugs)
      - ป้องกันการทำอันตรายตนเอง
    - - เปิดโอกาสและส้งเสริมให้ผู้ป่วยได้พูดหรือระบายความรู้สึก
      - ให้ความเคารพและให้เกียรติผู้ป่วยโดยการยอมรับและให้กำลังใจ
    - - ควรกระตุ้นและเปิดโอกาสให้ผู้ป่วย ได้มีเวลาปฏิสัมพันธ์กับผู้ป่วยคนอื่นๆ
      - ควรมีสมาชิกกลุ่มไม่มาก กิจกรรมที่เข้าร่วมไม่ควรซับซ้อน
      - จัดให้ผู้ป่วยได้ทำกิจกรรมจะได้ลดเวลาหมกมุ่นเกี่ยวกับตนเอง
      - จัดเวลาสำหรับทำกิจกรรมทางด้านจิตวิญญาณ
      - การเรียนรู้ทักษะทางสังคมบางอย่าง เช่น ความกล้าเป็นตัวของตัวเอง การสร้างสัมพันธภาพกับผู้อื่น
      - จัดกลุ่มครอบครัวบำบัด