Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับนิติเวชและนิติจิตเวช, ส่งตัวผู้นั้นไปยังโรงพยาบาล…

- - - - ความผิดปกติของอารมณ์และบุคลิกภาพ
  - - - เพื่อคลี่คลายข้อพิพาทและพิสูจน์ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับคดีความ
  - - - เพื่อประโยชน์ในกระบวนการยุติธรรมและความสงบของสังคม
- - - - ข้อมูลจากทีมนิติจิตเวช
    - - ส่วนที่เกี่ยวกับคดี
      - ส่วนที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บป่วยทางจิต
  - - - ต้องกระจ่างในความมุ่งหมาย
        
        พิจารณาจากใบส่งตัว
        
        เพื่อที่จะทราบว่าใคร นำส่ง
        
        คดีอยู่ชั้นไหน
        
        ส่งมาจากแหล่งใด
        
        ผู้ป่วยต้องคดีอะไร
        
        1 more item...
        
        ตำรวจ ศาล เรือนจำ คุมประพฤติ
    - - รีบทำอย่างละเอียด
        
        การตรวจสภาพจิต
        
        ตรวจร่างกาย
        
        ตรวจทางระบบประสาท
        
        ตรวจทางห้องปฏิบัติการ
        
        ทดสอบทางจิตวิทยา
        
        การเฝ้าดูพฤติกรรม
        
        จิตแพทย์
        
        พยาบาลจิตเวช
        
        นักจิตวิทยา
        
        นักสังคมสงเคราะห์
        
        นักอาชีวบำบัด
    - - 2 ส่วน
        
        ส่วนที่เกี่ยวข้องกับการก่อคดี
        
        ซักถามหรือขอข้อมูลจากผู้ใกล้ชิด
        
        พฤติกรรมขณะประกอบคดีจากพยานบุคคล ตำรวจ
        
        พยานเอกสารอื่น ๆ
        
        สำเนาคำฟ้องจากอัยการ
        
        พฤติกรรมผู้ป่วยขณะอยู่ในโรงพัก
        
        ความเจ็บป่วยทางจิตเวช
        
        การตรวจรักษาจากญาติ
        
        เอกสารทางการแพทย์อื่น ๆ
    - - พิจารณาข้อสรุปเพื่อการวินิจฉัยดำเนินการ
        
        ทีมงานจิตเวชในการประชุมร่วมกันของทุกฝ่ายในที่ประชุมนิติจิตเวช
        
        เพื่อความรอบด้านและยุติธรรม
    - - การวินิจฉัยทางคลินิก (clinical diagnosis)
      - การวินิจฉัยทางกฎหมาย (legal diagnosis)
        
        ต้องพิจารณา
        
        ขณะตรวจ วิกลจริต สามารถต่อสู้คดีได้หรือไม่
        
        ขณะประกอบคดี สามารถรู้ผิดชอบ หรือบังคับตนเองได้หรือไม่
        
        ความเห็นหรือข้อเสนอแนะ
        
        ภาวะอันตราย
- - - - ผู้ใดกระทำความผิดในขณะไม่สามารถรู้ผิดชอบหรือไม่สามารถบังคับตนเองได้
        
        มีจิตบกพร่อง โรคจิตหรือจิตฟั่นเฟือน
        
        ผู้นั้นไม่ต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น
      - กระทำความผิดยังสามารถรู้ผิดชอบอยู่บ้าง
        
        สามารถบังคับตนเองได้บ้าง
        
        ต้องรับโทษสำหรับความผิดนั้น
        
        ลงโทษน้อยกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้นเพียงใดก็ได้
      - การพิจารณาความผิดทางอาญา
        
        1) ไม่สามารถรู้ผิดชอบหมายถึงขณะประกอบคดี
        
        ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่รู้ว่าการกระทำของตนถูกหรือผิดดีหรือชั่วควรหรือไม่ควร
        
        2) ไม่สามารถบังคับตนเองได้
        
        ขณะประกอบคดี ผู้ต้องหาหรือจำเลยไม่สามารถห้ามจิตใจไม่ให้ทำร้ายไม่ได้
        
        โรคจิต จิตบกพร่อง หรือจิตฟั่นเฟือน
  - - - การสอบสวน ไต่สวนมูลฟ้อง
        
        ถ้ามีเหตุควรเชื่อว่าผู้ต้องหา หรือจำเลยเป็นผู้วิกลจริต
        
        ไม่สามารถต่อสู้คดีได้
        
        เรียกพนักงานแพทย์ผู้นั้นมาให้ถ้อยคำ หรือให้การว่าตรวจได้ผลประการใด
        
        ไม่สามารถต่อสู้คดีให้งด การสอบสวนไต่สวนมูลฟ้อง
        
        พิจารณาไว้จนกว่าผู้นั้นหายวิกลจริต หรือสามารถต่อสู้คดีได้
      - กรณีที่ศาลงดการไต่สวนมูลฟ้อง
        
        หลักการพิจารณาความสามารถในการต่อสู้คดี
        
        รู้ว่าตนเองต้องคดีอะไร
        
        รู้ถึงความหนักเบาของโทษที่จะได้รับ
        
        สามารถเล่ารายละเอียดของคดีได้
        
        สามารถเข้าใจขั้นตอนการดำเนินคดี
        
        สามารถให้ปากคำต่อกระบวนการยุติธรรมได้
        
        สามารถร่วมมือกับทนายในการปกป้องสิทธิตนเองได้
  - - - การปล่อยตัวผู้มีจิตบกพร่อง โรคจิต หรือจิตฟั่นเฟือ
        
        ไม่ต้องรับโทษ หรือได้รับการลดโทษตามมาตรา 65
        
        เป็นการไม่ปลอดภัยแก่ประชาชน
        
        ศาลจะสั่งให้ส่งตัวไปควบคุมไว้ในสถานพยาบาลก็ได้
        
        ศาลจะเพิกถอนเสียเมื่อใดก็ได้
    - - กรณีที่ศาลพิพากษาลงโทษ หรือพิพากษามีความผิด
        
        ถ้าศาลเห็นว่าเป็นผู้ติดยาเสพติดให้โทษ
        
        ศาลจะกำหนดในคำพิพากษาว่า บุคคลนั้นจะต้องไม่เสพย์สุรายาเสพติดให้โทษ
        
        ภายในระยะเวลาไม่เกินสองปี นับแต่วันพ้นโทษหรือวันปล่อยตัว
        
        เพราะรอการกำหนดโทษหรือรอการลงโทษก็ได้
  - - - ผู้ใดกระทำความผิดซึ่งมีโทษจำคุกไม่เกินสองปี
        
        ไม่ปรากฏว่าได้รับโทษจำคุกมาก่อน
        
        เป็นโทษสำหรับความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโท
      - สภาพความผิดหรือเหตุอื่นอันควรปราณี
        
        รอการกำหนดโทษไว้หรือกำหนดโทษแต่รอการลงโทษไว้แล้วปล่อยตัวเพื่อให้โอกาส
        
        ผู้นั้นกลับตัวภายในระยะเวลาที่ศาลกำหนด
        
        ไม่เกินห้าปีนับแต่วันที่ศาลพิพากษา
        
        เงื่อนไขเพื่อคุมความประพฤติของผู้กระทำผิด
        
        1) ให้ไปรายงานตัวต่อเจ้าพนักงานที่ศาลระบุไว้เป็นครั้งคราว
        
        2) แนะนา ช่วยเหลือ หรือตักเตือนตามที่เห็นสมควร
        
        ความประพฤติและการประกอบอาชีพ
        
        3) ให้ฝึกหัดหรือทางานอาชีพอันเป็นกิจลักษณะ
        
        4) ให้ละเว้นการคบหาสมาคม
        
        การประพฤติใดอันอาจนาไปสู่การกระทำความผิดเช่นเดียวกันนั้นอีก
        
        ผู้กระทำความผิดได้เปลี่ยนแปลงไป
        
        ศาลเห็นสมควรอาจแก้ไจเพิ่มเติมหรือเพิกถอนข้อเหนึ่งข้อใดก็ได้
    - - ผู้กระทำความผิด ไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขดังที่ศาลกำหนดไว้ในคดี ตามมาตรา 56
      - กำหนดการลงโทษที่ยังไม่ได้กำหนดหรือลงโทษ
    - - ภายในเวลาที่ศาลกำหนดตามมาตรา 56
        
        ผู้ที่ถูกศาลพิพากษาให้กระทำความผิด
        
        มิใช่ความผิดที่ได้กระทำโดยประมาทหรือความผิดลหุโทษ
        
        ศาลที่พิพากษาคดีหลังกำหนดโทษที่รอการกำหนดไว้ในคดีก่อนบวกเข้ากับโทษในคดีหลัง
      - มาตรา 56 ผู้นั้นมิได้กระทำความผิดดังกล่าวมาในวรรคแรก
        
        นั้นพ้นจากการที่ถูกกำหนดโทษหรือถูกลงโทษในคดีนั้น แล้วแต่กรณี
  - - - ความมึนเมาเพราะเสพย์สุรา หรือสิ่งเมาอย่างอื่น
        
        ยกขึ้นเป็นข้อแก้ตัวตามมาตรา 65 ไม่ได้
        
        เว้นแต่ ความมึนเมานั้นจะได้เกิดโดยผู้เสพย์ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นจะทำให้มึนเมา
        
        เสพย์โดยถูกขืนใจให้เสพย์และได้กระทำความผิดในขณะไม่สามารถรับผิดชอบ
        
        ไม่สามารถบังคับตนเองได้
        
        ผู้กระทำความผิดจึงจะได้รับยกเว้นโทษสำหรับความผิดนั้น
        
        ถ้าผู้นั้นยังสามารถรู้ผิดชอบอยู่บ้าง หรือยังสามารถบังคับตนเองได้บ้าง
        
        ศาลจะลงโทษน้อยกว่า ที่กฎหมายกำหนดไว้สำหรับความผิดนั้นเพียงใดก็ได้
  - - - ศาลมีอำนาจสั่งให้ทุเลาการบังคับให้จำคุกไว้ก่อน
        
        จนกว่าเหตุอันสมควรทุเลาจะหมดไปในกรณีต่อไปนี้
        
        1) เมื่อจำเลยวิกลจริต
        
        2) เมื่อเกรงว่าจำเลยจะถึงอันตรายแก่ชีวิตถ้าต้องจำคุก
        
        3) ถ้าจำเลยมีครรภ์แต่เจ็ดเดือนขึ้นไป
        
        4) ถ้าจำเลยคลอดบุตรแล้วยังไม่ถึงเดือนในระหว่างทุเลาการบังคับอยู่นั้น
        
        ศาลสั่งพนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจจัดให้บุคคลดังกล่าวแล้วอยู่ในสถานที่อันควร
    - - บุคคลซึ่งต้องคำพิพากษาให้ประหารชีวิต
        
        เกิดวิกลจริตก่อนประหารชีวิต
        
        รอการประหารชีวิตไว้ก่อนจนกว่าผู้นั้นจะหาย
        
        ขณะทุเลาการประหารชีวิตอยู่นั้น ศาลมีอำนาจยกมาตรา 46 วรรค (2)
        
        บุคคลวิกลจริตนั้นหายภายหลังปีหนึ่ง นับแต่วันพิพากษาถึงที่สุด
        
        ให้ลดโทษประหารชีวิตลงเหลือจำคุกตลอดชีวิต
      - คนวิกลจริตถูกข่มขืนกระทำชาเรา
        
        วิกลจริตจริงก็ถือว่าไม่รู้ตัว เป็นการยินยอมเอาผิดไม่
        
        คนปัญญาอ่อนขึ้นอยู่กับการพิจารณา และพยาน อาจจะเป็นการยินยอมหรือไม่ยินยอมก็ได้
  - - - ผู้ใดควบคุมดูแลบุคคลวิกลจริต
        
        ปล่อยปละละเลยให้บุคคลวิกลจริต
        
        ต้องระวางโทษปรับไม่เกินห้าร้อยบาท
  - - - บุคคลวิกลจริตผู้ใด
        
        มีครอบครัว มีผู้อนุบาลหรือผู้พิทักษ์
        
        ร้องขอต่อศาลจะสั่งให้บุคคลผู้นั้นเป็นคนไร้ความสามารถ
    - - บุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถนั้น
        
        จัดให้อยู่ในความอนุบาล
    - - การใด ๆ อันบุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถได้ทำลงไป
        
        เป็นโมฆียะ
    - - การใด ๆ อันบุคคลวิกลจริตได้ทำลง
        
        ศาลยังมิได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถ
        
        จะเป็นโมฆียะ
        
        ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่าได้ทำลงในเวลาซึ่งบุคคลนั้นวิกลจริตอยู่
        
        คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง
        
        ได้รู้แล้วด้วยว่าผู้ทำเป็นคนวิกลจริต
    - - บุคคลใดแม้ไร้ความสามารถเพราะเหตุเป็นผู้เยาว์หรือวิกลจริต
        
        ต้องรับผิดในผลที่ตนละเมิดบิดา มารดา หรือผู้อนุบาล
        
        ย่อมต้องรับผิดชอบร่วมกับเขาด้วย
        
        แต่จะพิสูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังตามสมควร แก่หน้าที่ดูแลซึ่งทำอยู่นั้น
    - - ครูบาอาจารย์ นายจ้างหรือบุคคลอื่นซึ่งรับดูแลบุคคลผู้ไร้ความสามารถอยู่
        
        ต้องรับผิดร่วมกับผู้ไร้ความสามารถในการละเมิด
        
        เขาได้กระทำลงในระหว่างที่อยู่ในความดูแลของตน
        
        พิสูจน์ได้ว่าบุคคลนั้น ๆ มิได้ระมัดระวังตามสมควร
- - - - ปล่อยตัวถ้าพิสูจน์ได้ว่าไม่ได้กระทำความคิด
      - มีหลักฐานว่ากระดำความผิด
        
        งดสอบสวนหรือพิจารณาคดี
        
        ตรวจวินิจตาม มาตรา 14
        
        รักษาตามขั้นตอน
        
        อาการทางจิตทุเลา
        
        อาการทางจิตไม่ทุเลา
        
        แจ้งผลการรักษาเป็นระยะ
        
        อาการทางจิตทุเลา
        
        ส่งกลับผู้นำส่งกระบวนการยุติธรรม
        
        1 more item...
- - - - พยาบาลต้องแจ้งให้แพทย์เจ้าของไข้ทราบ
      - แพทย์อาจจะให้พยาบาลช่วยดำเนินการในการรวบรวมข้อมูล
        
        จากนั้นให้ผนึกซอง
        
        ตีตราลับและส่งถึง ฝ่ายแพทย์ของบริษัทประกันให้เร็วที่สุด
    - - พยาบาลควรแจ้งให้แพทย์ทราบเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วยที่อาจก่อนให้เกิดอันตราย ในอนาคต
  - - - หลักการในการเขียนรายงาน
        
        1) เขียนรายงาน ณ ที่เกิดเหตุ
        
        การจดบันทึกเกี่ยวกับข้อเท็จจริงทั่วไป
        
        ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับศพ
        
        ความเห็นเกี่ยวกับศพ
        
        การดำเนินการเกี่ยวกับศพ
        
        2) รายงานการผ่าศพชันสูตร
        
        เป็นตรวจสอบสภาพภายนอก / ภายในของศพนั้นๆ
        
        3) การตรวจชิ้นเนื้อ
        
        เพื่อดูพยาธิสภาพ
        
        4) การตรวจทางห้องปฏิบัติการ
        
        เพื่อดูสารในร่างกาย
        
        5) การลงความเห็นในเรื่องเหตุ และพฤติการณ์ที่ตาย
    - - ผู้ป่วยหรือแม้แต่ศพ อาจมีบาดแผลเกิดขึ้น
      - ชันสูตรและบันทึกเกี่ยวกับบาดแผลนั้นสามารถใช้เป็นพยานเอกสารได้
      - สิ่งที่พยาบาลต้องบันทึก
        
        1) ข้อเท็จจริง
        
        จำนวน ชนิด ตำแหน่ง ขนาด
        
        สิ่งแปลกปลอมที่พบในแผล
        
        ความผิดปกติที่เป็นผลจากการบาดเจ็บ
        
        ผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการ
        
        วิธีการรักษาพยาบาล
        
        2) ความเห็นเกี่ยวกับแผล
    - - พยาบาลจะต้องเข้าไปมีบทบาทในการจัดการกับสิ่งของหรือทรัพย์สินที่มีติดตัวผู้ป่วยหรือศพมา
      - 1) รวบรวมวัตถุพยานหรือสิ่งที่สงสัยว่าเป็นวัตถุพยาน
      - 2) แยกหีบห่อ การบรรจุซอง เขียนรายละเอียด
      - 3) ป้องกันการปลอมแปลงเจือปน หรือเสื่อมสภาพ
      - 4) ส่งมอบวัตถุพยานด้วยความระมัดระวัง รัดกุม มีบันทึกการส่งมอบและผู้รับผิดชอบ
    - - 1) บันทึกอย่างถูกต้อง ตรงตามความเป็นจริง กระชับ ชัดเจน
        
        การขีดฆ่าและเขียนชื่อกำกับแทนการลบ
      - 2) ต้องมีการสังเกตและบันทึกอาการ อาการแสดงเป็นระยะๆ
      - 3) การบันทึกต้องระมัดระวังการใช้ภาษา อย่าใช้อารมณ์ในการเขียน
      - 4)เขียนให้สื่อความหมายในแง่การรักษาและกรณีที่เป็นพยานเอกสาร
      - 5) พึงระลึกไว้เสมอว่าบันทึกอาการอาการแสดงของผู้ป่วยเป็นเอกสารลับ
        
        ผู้ป่วยสามารถขอดูได้
        
        ไม่ควรเปิดเผยเอกสารนี้กับผู้อื่น ยกเว้นแพทย์
        
        หรือในกรณีที่ต้องที่ต้องมีการเปิดเผยตามข้อกำหนดของศาล
    - - ระบุว่าในกรณีมีผู้ถูกสัตว์ทำร้ายตาย
      - ตายโดยอุบัติเหตุ
      - ถ้าแพทย์ตามมาตรา 150 วรรคหนึ่งมีเหตุจำเป็นไม่สามารถไปชันสูตรพลิกศพได้
        
        แพทย์อาจมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล หรือเจ้าหน้าที่ในสังกัดงานสาธารณสุขจังหวัดผ่านการอบรมทางนิติเวชศาสตร์
        
        ร่วมชันสูตรพลิกศพในที่เกิดเหตุเบื้องต้น
        
        รีบรายงานให้แพทย์ทราบโดยเร็ว
        
        ดำเนินการตามมาตรา 150 วรรคหนึ่ง
    - - 1) การฆ่าตัวตาย (committed suicide)
      - 2) ถูกผู้อื่นทำให้ตาย (homicide)
      - 3)ถูกสัตว์ทำร้ายตาย
      - 4) ตายโดยอุบัติเหตุ (accident)
      - 5) ตายโดยยังมิปรากฏเหตุ (sudden & unexpected death)