Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับนิติเวชและนิติจิตเวช, image, สุรางค์ เชื้อวณิชชาการ.…

- - - - ผู้ที่ทำผิดโดยไม่สามารถบังคับตนเองได้หรือมีจิตบกพร่องไม่ต้องรับโทษ
      - ถ้ายังพอรู้ตัวจะโดนโทษน้อย
      - การพิจารณาความผิดทางอาญา
        
        ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำถูกหรือผิด
        
        ไม่สามารถคุมตนเองได้
  - - - ถ้าตรวจแล้วว่าวิลจริตให้แพทย์มาให้ปากคำ
      - กรณีไม่สามารถต่อสู้คดีได้ จะงดการไต่สวนให้รักษาให้หายหรือดีขึ้นก่อน
      - หลักการพิจารณาความสามารถในการต่อสู้คดี
        
        รู้ว่าตนเองต้องคดีอะไร
        
        รู้ถึงความหนักเบาของโทษที่จะได้รับ
        
        สามารถเล่ารายละเอียดของคดีได้
        
        สามารถเข้าใจขั้นตอนการดำเนินคดี
        
        สามารถให้ปากคำต่อกระบวนการยุติธรรมได้
        
        สามารถร่วมมือกับทนายในการปกป้องสิทธิตนเองได้
  - - - เมื่อศาลเห็นว่าปล่อยบุคคลตามม.65ไปอาจเป็นอันตรายศาลอาจจะให้รับการรักษาที่สถานพยาบาล
    - - ถ้าศาลรอการกำหนดโทษ ถ้าเห็นว่าเป็นผู้เสพยาศาลจะกำหนดคำพิพากย์ห้ามเสพยาในระยะ2ปีที่ปล่อยตัว
  - - - ผู้ใดเคยจำคุกไม่เกิน2ปีมาก่อน แล้วกระทำความผิดโดยประมาทศาลจะพิจารณาปล่อยตัวเพื่อรอกำหนดโทษ ถ้าไม่ทำผิดเลยภายใน5ปีโดยมีเงื่อนไขดังนี้
        
        ให้ไปรายงานตัวต่อเจ้าพนักงานที่ศาลระบุไว้เป็นครั้งคราว
        
        แนะนำ ช่วยเหลือ หรือตักเตือนตามที่เห็นสมควรในเรื่องความประพฤติและการประกอบอาชีพ
        
        ให้ฝึกหัดหรือทำงานอาชีพอันเป็นกิจลักษณะ
        
        ให้ละเว้นการคบหาสมาคม
    - - หากทำผิด หรือมีคดีเพิ่ม ศาลสามารถกำหนดโทษได้
    - - หากทำความผิด ตามมาตรา56ให้ศาลจำคุกบวกของเก่าและของใหม่
      - ถ้าไม่ได้ทำผิดผู้จะถูกพ้นจากการกำหนดโทษ แล้วแต่กรณี
  - - - ผู้ที่กระทำความผิดเพราะความมึนเมา แล้วไม่รู้ว่าสิ่งนั้นทำให้มึนเมาสามารถเว้นโทษเหมือนม.65ได้
      - แต่ถ้ารู้ ไม่สามารถเว้นโทษได้
  - - - ศาลมีอำนาจสั่งให้ทุเลาการบังคับให้จำคุกไว้ก่อน จนกว่าเหตุอันสมควร
        
        เมื่อจำเลยวิกลจริต
        
        เมื่อเกรงว่าจำเลยจะถึงอันตรายแก่ชีวิตถ้าต้องจำคุก
        
        ถ้าจำเลยมีครรภ์แต่เจ็ดเดือนขึ้นไป
        
        ถ้าจำเลยคลอดบุตรแล้วยังไม่ถึงเดือนในระหว่างทุเลาการบังคับอยู่นั้น ให้ศาลสั่งพนักงานฝ่ายปกครองจัดให้บุคคลดังกล่าวแล้วอยู่ในสถานที่อันควร
    - - ถ้าเกิดวิกลจริตตอนจะประหารชีวิต ให้ชะลอการประหารชีวิตไปก่อน
      - ถ้าบุคคลวิกลจริตนั้นหายภายหลังปีหนึ่ง นับแต่วันพิพากษาถึงที่สุด ให้ลดโทษประหารชีวิตลงเหลือจำคุกตลอดชีวิต
  - - - ผู้ที่ดูแลผู้วิกลจริต ปล่อยปละละเลยต้องโดนปรับไม่เกิน500บาท
  - - - บุคคลวิกลจริตที่มีการร้องขอต่อศาล จะถือว่าเป็นผู้ไร้ความสามารถก็ได้
    - - บุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถนั้น ท่านว่าต้องจัดให้อยู่ในความอนุบาล
    - - การใด ๆ อันบุคคลผู้ซึ่งศาลได้สั่งให้เป็นคนไร้ความสามารถได้ทำลงไปการนั้นท่านว่าเป็นโมฆียะ
    - - การกระทำใดถ้ายังไม่ได้รับว่าเป็นผู้ไร้ความสามารถจะถือว่าเป็นโมฆียะ
      - จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าทำตอนวิกลจริตแล้วอีกฝ่ายรู้ว่าวิกลจริต
    - - บุคคลใดไร้ความสามารถ ละเมิดต่อบิดาและมารดาหรือผู้ดูแลต้องได้รับโทษไปด้วย เว้นแต่พิสูจน์ว่าทำหน้าที่อย่างระมัดระวังแล้ว
    - - ผู้ที่ดูแลผู้ไร้ความสามารถ ถ้าเขาทำผิดขณะอยู่ในความดูแลให้รับโทษด้วยกัน
- - - - ฆ่าตัวตาย
      - ถูกผู้อื่นทำให้ตาย
      - ถูกสัตว์ทำร้าย
      - ตายโดยอุบัติเหตุ
      - ตายโดยยังมิปรากฏเหตุ
    - - เขียนรายงาน ณ ที่เกิดเหตุ โดยมีการจดบันทึกเกี่ยวกับข้อเท็จจริงทั่วไป ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับศพ ความเห็นเกี่ยวกับศพ การดำเนินการเกี่ยวกับศพ
      - รายงานการผ่าศพชันสูตร ซึ่งเป็นตรวจสอบสภาพภายนอก / ภายในของศพนั้นๆ
      - การตรวจชิ้นเนื้อ
      - การตรวจทางห้องปฏิบัติการ
      - การลงความเห็นในเรื่องเหตุ และพฤติการณ์ที่ตาย
    - - สิ่งที่ต้องบันทึก
        
        ข้อเท็จจริง
        
        ความเห็นเกี่ยวกับแผล
    - - รวบรวมวัตถุพยานหรือสิ่งที่สงสัยว่าเป็นวัตถุพยาน
      - แยกหีบห่อ การบรรจุซอง เขียนรายละเอียด
      - ป้องกันการปลอมแปลงเจือปน หรือเสื่อมสภาพ
      - ส่งมอบวัตถุพยานด้วยความระมัดระวัง รัดกุม มีบันทึกการส่งมอบและผู้รับผิดชอบ
    - - บันทึกอย่างถูกต้อง ตรงตามความเป็นจริง กระชับ ชัดเจน ใช้การขีดฆ่าและเขียนชื่อกำกับแทนการลบ
      - ต้องมีการสังเกตและบันทึกอาการ อาการแสดงเป็นระยะๆ
      - ในการบันทึกต้องระมัดระวังการใช้ภาษา อย่าใช้อารมณ์ในการเขียน
      - ควรเขียนให้สื่อความหมายในแง่การรักษาและกรณีที่เป็นพยานเอกสาร
      - พึงระลึกไว้เสมอว่าบันทึกอาการ และอาการแสดงของผู้ป่วยเป็นเอกสารลับ