Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

Anxiety or Fear-Related Disorders, นาย อิบรอฮิม สิเดะ เลขที่ 88 - Coggle…

- - - - สีหน้ากังวล กระวนกระวาย ลุกลี้ลุกลน
        
        หายใจลำบาก หรือหายใจไม่ออก แน่นหน้าอก
        
        ใจสั่น
        
        ชาบริเวณแขน หรือขา
        
        เหงื่อออกตามฝ่ามือ ฝ่าเท้า และตามตัว
        
        รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
    - - ความวิตกกังวลอยู่ในระดับที่เหมาะสม ก่อนจำหน่ายออกจากโรงพยาบาลการพยาบาล
    - - 1)ยอมรับว่าผู้ป่วยอยู่ในภาวะวิตกกังวลสุดขีด และไม่ตำหนิพฤติกรรมของผู้ป่วย
      - 2) ควรมีสมาธิ และมีจิตใจสงบขณะอยู่กับผู้ป่วย
      - 3) ควรอยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วย ขณะที่ผู้ป่วยมีความวิตกกังวลสุดขีด
      - 4) สนทนากับผู้ป่วยด้วยประโยคสั้นๆ และเข้าใจง่าย
      - 5)ให้ผู้ป่วยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สงบ มีแสงสว่างพอเหมาะ
      - 6) ให้ผู้ป่วยไดรั้บยารักษาอาการวิตกกังวล
      - 7) ถ้าจำเป็นต้องผูกมัดผู้ป่วย ควรอยู่กับผู้ป่วยตลอดเวลา และสัมผัสผู้ป่วยเป็นระยะๆ
      - 8) เมื่อผู้ป่วยมีความวิตกกังวลลดลงอธิบายว่าความวิตกกังวลและพฤติกรรมการแสดงออกของผู้ป่วยเกิดจากการปรับตัวของเขาที่พยายามรักษาสมดุลทางอารมณ์ เช่นเดียวกับคนทั่วๆ ไป
      - 9) เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยยระบายความรู้สึ้ก
      - 10)ให้ความรู้ผู้ป่วยเกี่ยวกับอาการและอาการแสดงของความวิตกกังวลและการลดความวิตกกังวลให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมด้วยวิธีต่างๆ
    - - ไม่มีสีหน้าวิตกกังวล
      - ความไม่สุขสบายทางด้านร่างกาย ที่เกิดจากความวิตกกังวลหายไป
      - ไม่รู้สึกว่าชีวิตถูกคุกคาม
      - ไม่ฝันร้ายเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตที่เจ็บปวด
  - - - ตกใจกลัว
      - หายใจลำบาก หรือหายใจไม่ออกแน่นหน้าอก ใจสั่น ชาบริเวณแขนหรือขา
      - ไม่ยอมออกจากบ้านคนเดียว
    - - สามารถเผชิญกับสิ่งที่กลัวโดยไม่แสดงความวิตกกังวล
        ก่อนจำหน่ายออกจากโรงพยาบาล
    - - ยอมรับว่าผู้ป่วยอยู่ในภาวะกลัวผิดธรรมดา และไม่ตำหนิพฤติกรรมของผู้ป่วย
      - ควรอยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วยขณะที่ผู้ป่วยมีความกลัว และควรให้ความมั่นใจผู้ป่วยในด้านความรู้สึกมั่นคง และปลอดภัย
      - ค้นหาปัจจัยที่กระตุ้นให้ผู้ป่วยเกิดความกลัว และร่วมกับผู้ป่วยในการค้นหาสาเหตุ
      - สนทนากับผู้ป่วยเกี่ยวกับสิ่งที่กลัว
      - ฝึกให้ผู้ป่วยเผชิญกับสิ่งที่ทำให้เกิดความกลัวทีละน้อยอาจเริ่มจากการจินตนาการ
        หรือเผชิญกับความจริง
      - ให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย ์
        พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียงของยา
    - - สามารถเผชิญกับสิ่งที่ทำให้เกิดความกลัว เช่น การออกจากบ้านคนเดียว
        การรับประทานอาหารร่วมกับผู้อื่น การพุดต่อหน้าฝูงชนโดยไม่แสดงความวิตกกังวล เช่น ตกใจ หายใจลำบากแน่นหน้าอก ใจสั่น เป็นต้น
  - - - -คิดซํ้าๆ เรื่องใดเรื่องหนึ่ง โดยไม่สามารถหยุดคิดได้
      - ทำชํ้าๆ อยู่เป็นเวลานานอย่างหักห้ามไม่ได้
    - - สามารถปรับตัวได้โดยปราศจากพฤติกรรมยํ้าคิดยํ้าทำ
        ก่อนจำหน่ายออกจากโรงพยาบาล
    - - ยอมรับว่าผู้ป่วยอยู่ในภาวะยํ้าคิดยํ้าทำไม่ลงโทษ หรือตำหนิ
      - ตระหนักอยู่เสมอว่าพฤติกรรมของผู้ป่วยเกิดจากการพยายามลดความวิตกกังวล
      - เปิดโอกาสให้ผู้ป่วยระบายความวิตกกังวลและความรู้สึกเกี่ยวกับพฤติกรรมยํ้าคิด ยํ้าทำ
      - ร่วมกับผู้ป่วยในการจัดตารางทำกิจกรรม
      - ร่วมกับผู้ป่วยในการค้นหาสาเหตุ หรือความขัดแย้งในจิตใต้สำนึก
        โดยให้ผู้ป่วยเล่าประสบการณ์ในอดีต
      - ก่อนนำผู้ป่วยเข้ากลุ่มควรชี้แจงให้ผู้ป่วยอื่นเข้าใจพฤติกรรมของผู้ป่วย
      - จำกัดพฤติกรรมยํ้าคิดยํ้าทำโดยเปิดโอกาสให้มีพฤติกรรมยํ้าคิดหรือยํ้าบ้าง
      - ให้การเสริมแรงทางบวกถ้าผู้ป่วยสามารถทำกิจกรรมได้สำเร็จ
      - ให้ผู้ป่วยได้รับยาตามแผนการรักษาของแพทย์พร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียงของยา
      - ระมัดระวังผลกระทบที่เกิดจากพฤติกรรมยํ้าคิดยํ้าทำ เช่น ล้างมือล้างเท้าบ่อยจนเน่าเปื่อยเป็นแผลติดเชื้อ
    - - ไม่มีพฤติกรรมคิดซํ้าๆ หรือทำซํ้าๆ อย่างหักห้ามไม่ได้
        
        ไม่มีสีหน้าวิตกกังวล กระวนกระวาย ลุกลี้ลุกลน
        
        สามารถแก้ไขความขัดแย้งทางจิตใช้กลไกทางจิตอย่างเหมาะสม