Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

A beautiful mind, นางสาวณัฐรัตน์ เสร็จกิจ เลขที่ 22 ห้อง 2B รหัสนักศึกษา…

- - - - เป็นภาวะฉุกเฉินซึ่งอาจทำให้ผู้ป่วยเสียชีวิตได้
        อาการสำคัญ คือ muscle rigidity, hyperthermia และ
        autonomic instability และมักมี mental status change
    - - Acute dystonia การบิดเกร็งอย่างทันทีของกล้ามเนื้อในร่างกาย
        ทำให้มีอาการลิ้นแข็ง พูดหรือกลืนลำบาก ตาเหลือก (oculogyric crisis) คอบิด (torticollis) หรือหลังแอ่น (opisthotonos)
      - Akathisia รู้สึกกระวนกระวายใจ กระสับกระส่าย ไม่สามารถอยู่นิ่งได้อาจต้องขยับแขนขา เดินไปมา หรือเคลื่อนไหวตลอดเวลามักเกิดในช่วง 2-3 สัปดาห์แรกของของการได้รับยา
      - Parkinsonism มีอาการกล้ามเนื้อแข็งเกร็ง มี cogwheel rigidity สั่น (tremor) เคลื่อนไหวช้า (bradykinesia)
      - Tardive dyskinesia มีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อที่มากกว่าปกติและเกิดขึ้นซ้ำๆโดยไม่ตั้งใจ
    - - Anticholinergic effects ได้แก่ มีน้ำลายน้อย ตาพร่า
        ท้องผูก ปัสสาวะลำบาก
      - Cardiovascular effects ยาในกลุ่มนี้อาจส่งผลให้เกิด intraventricular conduction delay, atrioventricular block
        และ QT prolongation ได้
      - Somnolence เนื่องจากผลข้างเคียงเรื่องง่วงซึม
    - - Gastrointestinal effects พบอาการแน่นท้อง คลื่นไส้ท้องเสียได้บ่อยในช่วงแรกของการได้รับยา
      - Sexual dysfunction ในผู้ป่วยที่ได้รับยากลุ่มนี้
        ต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน
      - Neurocognitive effects อาจพบผลเรื่องปวดศรีษะได้ โดยเฉพาะ
        fluoxetine และอาจพบปัญหาเรื่องนอนไม่หลับหรือง่วงซึมได้
      - Serotonin syndrome จัดเป็นภาวะฉุกเฉิน ผู้ป่วยมีโอกาสเสียชีวิตได้โดยผู้ป่วยมักจะมีอาการท้องเสีย กระวนกระวาย สั่น ตรวจร่างกายพบสัญญาณชีพ ไม่คงที่และเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว
- - - - ๑) ในกรณีที่อาจเกิดอันตรายต่อผู้ป่วยอื่น
      - ๒) เพื่อความปลอดภัยของสาธารณชน
      - ๓) มีกฎหมายเฉพาะบัญญัติให้ต้องเปิดเผย
      - ห้ามมิให้ผู้ใดเปิดเผยข้อมูลด้านสุขภาพของผู้ป่วยในประการที่น่าจะทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ป่วย เว้นแต่
    - - การบำบัดรักษาโดยการผูกมัดร่างกาย
        การกักบริเวณ หรือแยกผู้ป่วยจะกระทำไม่ได้
      - เว้นแต่เป็นความจำเป็นเพื่อป้องกันการเกิดอันตรายต่อผู้ป่วยเอง บุคคลอื่น หรือทรัพย์สินของผู้อื่นโดยต้องอยู่ภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของผู้บำบัดรักษาตามมาตรฐานวิชาชีพ
    - - ๒) ได้รับการปกปิดข้อมูลเกี่ยวกับการเจ็บป่วยและการบำบัดรักษาไว้เป็นความลับ เว้นแต่มีกฎหมายบัญญัติให้เปิดเผยได้
      - ๓) ได้รับความคุ้มครองจากการวิจัย ตามมาตรา ๒๐
      - ๑) ได้รับการบำบัดรักษาตามมาตรฐานทางการแพทย์
        โดยคำนึงถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
      - ๔) ได้รับการคุ้มครองในระบบประกันสุขภาพและประกันสังคม และระบบอื่นๆ ของรัฐอย่างเสมอภาคและเท่าเทียมกัน
    - - และต้องรับทราบถึงเหตุผลความจำเป็น ความเสี่ยง
        ภาวะแทรกซ้อน ประโยชน์ของการบำบัด
      - การรักษาทางจิตเวชด้วยไฟฟ้า (Electroconvulsive Therapy, ECT) ให้กระทำได้ในกรณีที่ผู้ป่วยให้ความยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร
      - แต่ในกรณีมีเหตุฉุกเฉินหรือมีความจำเป็น การรักษาทางจิตเวชด้วยไฟฟ้าต้องได้รับความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์ของคณะกรรมการสถานบำบัดรักษา ส่วนการให้ความยินยอมเพื่อรับการรักษา
      - ในกรณีที่ผู้ป่วยมีอายุไม่ถึง ๑๘ ปีบริบูรณ์ หรือขาดความสามารถใน
        การตัดสินใจให้ความยินยอมรับการบำบัดรักษา
        เช่น ผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต หรือผู้บกพร่องทางพัฒนาการ
        หรือสติปัญญา ให้คู่สมรส บุพการี ผู้สืบสันดาน ผู้ปกครอง
        ผู้พิทักษ์ ผู้อนุบาล เป็นผู้ให้ความยินยอมแทน
    - - การทำหมันจะทำไม่ได้ เว้นแต่ผู้ป่วยให้ความยินยอม
        เป็นหนังสือเพื่อการบำบัดรักษา
      - หรือในกรณีที่ผู้ป่วยมีอายุไม่ถึง ๑๘ ปีบริบูรณ์ หรือขาดความสามารถในการตัดสินใจให้ความยินยอมรับการบำบัดรักษา
        ให้คู่สมรส บุพการี ผู้สืบสันดาน ผู้ปกครอง ผู้พิทักษ์ ผู้อนุบาล เป็นผู้ให้ความยินยอมแทน
    - - ต้องได้รับความยินยอมเป็นหนังสือจากผู้ป่วย และต้องผ่านความเห็นชอบของคณะกรรมการที่ดำเนินการเกี่ยวกับจริยธรรมการวิจัยในคนของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง และให้นำความในมาตรา ๒๑ วรรคสาม มาบังคับกับการให้ความยินยอมโดยอนุโลม
      - (มาตรา ๒๑ วรรคสาม ในกรณีที่ผู้ป่วยมีอายุไม่ถึงสิบแปดปีบริบูรณ์ หรือขาดความสามารถในการตัดสินใจให้ความยินยอมรับการบำบัดรักษา ให้คู่สมรส ผู้บุพการี ผู้สืบสันดาน ผู้ปกครอง ผู้พิทักษ์ ผู้อนุบาล หรือผู้ซึ่งปกครองดูแลบุคคลนั้น แล้วแต่กรณี เป็นผู้ให้ความยินยอมตามวรรคสองแทน)
  - - - เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่หรือตำรวจได้รับแจ้ง หรือพบบุคคลซึ่งมีพฤติการณ์ที่น่าเชื่อว่าบุคคลนั้นมีความผิดปกติทางจิต ให้ดำเนินการนำตัวผู้นั้นไปยังสถานพยาบาล เพื่อรับการตรวจวินิจฉัย โดยการนำตัวบุคคลดังกล่าวไปสถานพยาบาล จะไม่สามารถผูกมัดร่างกายของบุคลนั้นได้ เว้นแต่ความจำเป็นเพื่อป้องกันการเกิดอันตรายต่อบุคคลนั้นเอง บุคคลอื่น หรือทรัพย์สินของผู้อื่น
    - - ผู้รับผิดชอบดูแลสถานคุมขัง สถานสงเคราะห์ พนักงานคุมประพฤติ ถ้าพบบุคคลที่อยู่ในความดูแลมีพฤติการณ์ที่น่าเชื่อว่าบุคคลนั้นมีความผิดปกติทางจิต ให้ส่งตัวบุคคลผู้นั้นไปสถานพยาบาลโดยเร็ว
    - - ในกรณีฉุกเฉิน เมื่อพนักงานเจ้าหน้าที่ พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจได้รับแจ้งตามมาตรา ๒๓ หรือพบบุคคลซึ่งมีพฤติการณ์อันน่าเชื่อว่าบุคคลนั้นเป็นบุคคลที่มีความผิดปกติทางจิตซึ่งมีภาวะอันตรายและเป็นอันตรายที่ใกล้จะถึง ให้มีอำนาจนำตัวบุคคลนั้นหรือเข้าไปในสถานที่ใดๆ เพื่อนำตัวบุคคลนั้นส่งสถานพยาบาลของรัฐหรือสถานบำบัดรักษาซึ่งอยู่ใกล้โดยไม่ชักช้า เพื่อรับการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้นตามมาตรา ๒๗
      - ถ้าบุคคลนั้นขัดขวางหรือหลบหนีหรือพยายามจะหลบหนี ให้พนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจมีอำนาจใช้วิธีการเท่าที่เหมาะสมและจำเป็นแก่พฤติการณ์ในการนำตัวบุคคลนั้นส่งสถานพยาบาลของรัฐหรือสถานบำบัดรักษาตามวรรคหนึ่ง
    - - ผู้ใดพบบุคคลซึ่งมีพฤติการณ์ที่น่าเชื่อว่าบุคคลนั้นมีความผิดปกติทางจิต คือมีภาวะอันตรายหรือ มีความจำเป็นต้องได้รับการบำบัดรักษา ให้แจ้งต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ หรือตำรวจโดยเร็ว
    - - การตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้น ต้องให้แล้วเสร็จ ภายใน ๔๘ ชั่วโมง นับตั้งแต่บุคคลนั้นมาถึงสถานพยาบาล และผู้ที่ทำการตรวจวินิจฉัยต้องบันทึกรายละเอียดในแบบรายงานผลการตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการเบื้องต้น (ตจ.๑)
    - - คณะกรรมการบำบัดรักษากำหนดวิธีการและระยะเวลาการบำบัดรักษาตามความรุนแรงของความผิดปกติทางจิต แต่ต้องไม่เกิน ๙๐ วันนับแต่วันที่มีคำสั่ง ขยายระยะเวลาได้อีกครั้งละไม่เกิน ๙๐ วัน นับตั้งแต่วันที่มีคำสั่งครั้งแรกหรือครั้งถัดไป
      - ให้คณะกรรมการสถานบำบัดรักษาพิจารณาผลการบำบัดรักษาเพื่อมีคำสั่งตามาตรา ๒๙ แล้วแต่กรณี ก่อนสิ้นกำหนดระยะเวลาบำบัดรักษาในแต่ละครั้งตามวรรคหนึ่งไม่น้อยกว่าสิบห้าวัน
    - - สถานบำบัดรักษาทางสุขภาพจิต มีหน้าที่ในการตรวจวินิจฉัยบุคคลที่พนักงานเจ้าหน้าที่นำส่ง หรือส่งต่อจากแพทย์ ให้ตรวจวินิจฉัยและประเมินอาการบุคคลนั้นโดยละเอียด ภายใน ๓๐ วัน และให้มีการพิจารณาว่าบุคลนั้นต้องเข้ารับการบำบัดรักษาหรือไม่
    - - ในระหว่างการบำบัดรักษา เมื่อแพทย์ผู้บำบัดรักษาเห็นว่า ผู้ป่วยได้รับการบำบัดรักษาจนความผิดปกติทางจิตหายหรือทุเลาและผู้ป่วยไม่มีภาวะอันตรายแล้ว ให้แพทย์จำหน่ายผู้ป่วยดังกล่าวออกจากสถานพยาบาล และรายงานผลการรักษาบำบัดรักษาและการจำหน่ายผู้ป่วยให้คณะกรรมการสถานบำบัดรักษาทราบโดยไม่ช้า ทั้งนี้ ให้แพทย์ติดตามผลการบำบัดรักษาเป็นระยะ
    - - ในกรณีที่ผู้ป่วยหรือผู้รับดูแลผู้ป่วยไม่ปฏิบัติตามมาตรา ๒๙ (๒) (การเข้ารับการบำบัดรักษา ณ สถานที่อื่นนอกจากสถานบำบัดรักษา เมื่อบุคคลนั้นไม่มีภาวะอันตราย) หรือการบำบัดไม่เป็นผล หรือพฤติการณ์ที่เป็นเหตุให้มีการออกคำสั่งตามมาตรา ๒๙(๒) เปลี่ยนแปลงไป คณะกรรมการสถานบำบัดรักษาอาจแก้ไขเพิ่มเติมหรือเพิกถอนคำสั่ง หรือมีคำสั่งให้รับผู้ป่วยไว้บำบัดรักษาตามมาตรา ๒๙(๑) ก็ได้
    - - ในกรณีที่ผู้ป่วยหลบหนีออกนอกเขต สถานพยาบาลของรัฐหรือสถานบำบัดรักษา ให้พนักงานเจ้าหน้าที่ประสานงานกับพนักงานฝ่ายปกครองหรือตำรวจและญาติเพื่อติดตามบุคคลนั้นกลับมาที่สถานพยาบาลของรัฐหรือสถานบำบัดรักษา ทั้งนี้มิให้นับระยะเวลาที่บุคคลนั้นหลบหนีเข้าในกำหนดระยะเวลาตามมาตรา ๒๗ มาตรา ๒๙ หรือมาตรา ๓๐ แล้วแต่กรณี
    - - เพื่อประโยชน์ในการบำบัดรักษาผู้ป่วย ให้คณะกรรมการสถานบำบัดรักษามีอำนาจสั่งย้ายผู้ป่วยไปรับการบำบัดรักษาในสถานบำบัดรักษาอื่นได้ ตามระเบียบที่คณะกรรมการกำหนด
    - - ในกรณีที่ผู้ป่วยได้รับการบำบัดรักษาจนอาการทุเลา ให้แจ้งญาติมารับกลับ ในกรณีที่ไม่มีผู้รับดูแล ให้แจ้งหน่วยงานด้านสังคมสงเคราะห์และสวัสดิการ ไม่มีสิทธิ์จำหน่ายผู้ป่วยกลับบ้านเอง
- - - - เช่น Risperidone, Olanzapine, Quetiapine
      - เป็นยาที่มีแนวโน้มการเกิดผลข้างเคียง
        แบบ EPS น้อยลง มีราคาสูงกว่ายากลุ่มดั้งเดิม
    - - ใช้สำหรับผู้ป่วยที่ดื้อต่อการรักษาด้วยยาอื่น
      - หรือผู้ป่วยที่มีผลข้างเคียงทางการเคลื่อนไหว (EPS)
        รุนแรงจากการใช้ยารักษาโรคจิตชนิดอื่น
    - - High Potency เช่น Haloperidol, Trifluoperazine
      - Low Potency เช่น Chlorpromazine, Thioridazine
      - เป็นยาที่มีใช้มานาน มีราคาไม่แพง มีประสิทธิภาพในการรักษากลุ่มอาการทางบวกเด่นกว่ากลุ่มอาการทางลบ
    - - Benzodiazepines เช่น Diazepam, Lorazepam เพื่อช่วยให้ผ่อนคลายและลดความวิตกกังวล
      - Antidepressants หรือ Mood stabilizers
        ในรายที่มีกลุ่มอาการทางอารมณ์ร่วมด้วย
      - Trihexyphenidyl (Benzhexol) เพื่อลดผลข้างเคียงชนิด EPS
    - - ให้ยาในระยะยาว
        เพื่อป้องกันการเป็นซ้ำ
        
        มักใช้ยารักษาโรคจิตในขนาดต่ำกว่าระยเฉียบพลัน
        
        โดยให้ยาไปเป็นระยะเวลายาวนานหลายปีในขนาดที่เพียงพอต่อการป้องกันการกลับเป็นซ้ำ
      - ยารักษาโรคจิตชนิดออกฤทธิ์ยาว
        
        ในผู้ป่วยที่รับประทานยาไม่สม่ำเสมอ
        
        อาจใช้ยาชนิดฉีดเข้ากล้ามที่ออกฤทธิ์ยาว 2-4 สัปดาห์
        
        เช่น Fluphenazine Decanoate,
        Haloperidol Decanoate
      - รักษาอาการเฉียบพลัน
        
        แก้ไขให้พฤติกรรมผู้ป่วยเป็นปกติโดยเร็วที่สุด
        
        เป็นการป้องกันอันตราย ซึ่งอาจเกิดกับผู้ป่วยหรือผู้อื่น
        
        อาจจำเป็นต้องใช้ยาขนาดสูงในระยะแรก
  - - - ผู้ป่วยมีอาการ catatonia รุนแรง เช่น ซึมเฉย ไม่พูด ไม่กินอาหารและยา หรือในรายที่มีอาการเอะอะ
        โวยวายก้าวร้าวมากๆ
      - มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง ไม่ว่าจะเป็นจากอาการหลงผิด ประสาทหลอน หรืออาการซึมเศร้า
      - รักษาด้วยยาแล้วไม่ได้ผล
        หรือมีข้อจำกัดในการรักษาด้วยยา
  - - - อธิบายให้ผู้ป่วยทราบแนวทางการรักษาและรับประทานครบตามกำหนด
      - แนะแนวทางแก่ผู้ป่วย
        ในการแก้ไขปัญหาทางด้านจิตใจ
      - เพื่อส่งเสริมให้กำลังใจ
      - และให้ผู้ป่วยมีการปรับตัวต่อ
        สิ่งแวดล้อมดีขึ้น
- - - - ขาดความสนใจในการเข้าสังคมและกิจกรรมที่เคยสนใจ
      - อารมณ์ทื่อ (blunted affect) และเฉยเมย
      - ความคิดอ่านและการพูดลดลง
    - - อาการประสาทหลอนอย่างชัดเจน
        (prominent hallucination)
        
        เช่น หูแว่วได้ยินเสียงคนพูดด้วยโดยที่่มองไม่เห็นตัว
        เห็นภาพคน สัตว์ หรือสิ่งของโดยไม่มีสิ่งเหล่านั้นอยู่จริง เป็นต้น
        
        โดยความเชื่อดังกล่าวต้องไม่ใช่ความเชื่อที่พบได้ตามปกติในสังคมหรือวัฒนธรรมของผู้ป่วย
        
        การกำหนดรู้ที่เกิดขึ้นโดยไม่มีสิ่งเร้าภายนอก
      - อาการหลงผิด (delusion)
        
        การมีความคิดหรือความเชื่อที่ไม่ตรงกับความเป็นจริง
        
        ซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
        
        เช่น การหลงผิดว่ามีคนจะมาทำร้าย
        การหลงผิดว่าตนเองยิ่งใหญ่เป็นต้น
  - - - อาการนี้มักเป็นอยู่นานบางรายเป็นตลอดชีวิต
      - เนื้อหาความหลงผิดพบได้แตกต่างกัน ไม่พบว่ามีประสาทหลอน
        หรือถ้ามีก็เป็นครั้งคราวไม่เด่นชัด และมีความสัมพันธ์กับเรื่องที่หลงผิด หรือมีอาการแบบโรคจิตเภท
      - ความผิดปกติหลัก คือ มีอาการหลงผิดเรื่องเดียว
        หรือหลงผิดเป็นเรื่องราวเชื่อมโยง
      - เช่น หลงผิดคิดว่าถูกควบคุม และ อารมณ์เฉยเมย ไม่พบโรคทางสมองชนิดใดที่เข้ากับอาการนี้อย่างไรก็ตาม
        การมีอาการหูแว่วเป็นครั้งคราว
    - - มีความผิดปกติของการรู้คิดร่วมด้วย เช่น ความจำบกพร่อง สับสน
        เรื่องเวลา สถานที่ บุคคล การใช้ภาษาผิดปกติหรือ
        มีความแปรปรวนในการรับรู้ (perceptual disturbances)
      - ความผิดปกติที่เกิดขึ้นมิได้เป็นผลจาก neurocognitive disorder
        ที่มีอยู่เดิม และมิได้เกิดในภาวะที่ระดับความรู้สึกตัวลดลงอย่างมาก
      - ความผิดปกตินี้เกิดขึ้นภายในช่วงเวลาสั้นๆ (โดยทั่วไปตั้งแต่ไม่กี่ชั่วโมงจนถึงไม่กี่วัน)
        โดยเป็นการใส่ใจและการตระหนักรู้ (awareness) ที่เปลี่ยนไปจากปกติ
        และมีอาการรุนแรงขึ้นๆลงๆตลอดทั้งวัน
      - มีหลักฐานจากประวัติการตรวจร่างกายหรือ
        ข้อมูลทางห้องปฏิบัติการว่ามีความผิดปกติ
      - มีความผิดปกติของการใส่ใจ (attention) ได้แก่ ความสามารถ
        ในการควบคุม การจดจ่อ การคงไว้และการเปลี่ยนการใส่ใจลดลง
        ร่วมกับมีการตระหนักรู้ต่อสิ่งแวดล้อมลดลง
    - - เกณฑ์วินิจฉัย ICD-10
        
        การสูญเสียด้านการรู้คิดจะค่อยๆ ปรากฏขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป
        
        ปรากฏการณ์ทางจิตพยาธิสภาพที่สำคัญที่สุด ได้แก่
        ความคิดแพร่กระจาย การหลงผิดในการรับรู้
        หลงผิดว่าถูกควบคุม หูแว่ว ได้ยินคนอื่นนินทาผู้ป่วย
        มีความคิดที่ผิดปกติและมีอาการด้านลบ
        
        มีอารมณ์ไม่เหมาะสมหรือเฉยเมย โดยระดับความรู้สึกตัว
        และสติปัญญามักยังปกติอยู่
        
        ไม่ควรวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท ถ้ามีความผิดปกติทางอารมณ์
        แบบอารมณ์เศร้ามากหรือ mania ยกเว้นทราบชัดเจนว่า
        อาการทางอารมณ์เกิดภายหลังอาการของโรคจิตเภท
        
        มีความผิดปกติทางความคิดและการรับรู้
        
        ไม่วินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท ถ้ามีอาการทางสมองชัดเจน
        หรือเกิดจากภาวะเป็นพิษจากยาหรือภาวะถอนยา
        และต้องไม่เกิดจากโรคลมชัก หรือโรคอื่นทางสมอง
      - เกณฑ์วินิจฉัย DSM-5
        
        B. ระดับความสามารถในด้านสำคัญๆ เช่น ด้านการทำงาน
        การมีสัมพันธภาพกับผู้อื่น หรือการดูแลตนเอง
        ลดลงไปจากเดิมอย่างชัดเจนอย่างน้อยหนึ่งด้าน
        
        C. มีอาการต่อเนื่องกันนาน 6 เดือนขึ้นไป โดยต้องมี active phase
        (ตามข้อ A) อย่างน้อยนาน 1เดือน(อาจน้อยกว่านี้หากรักษาได้ผล)
        และรวมช่วงเวลาที่มีอาการในระยะ prodromal หรือ residual phase
        โดยอาการที่พบอาจเป็นเพียงอาการด้านลบ หรืออาการตามข้อ A
        ตั้งแต่ 2 อาการขึ้นไปแต่แสดงออกแบบเล็กน้อย
        
        A. มีอาการต่อไปนี้ตั้งแต่2 อาการขึ้นไปนาน 1 เดือน
        โดยอย่างน้อยต้องมีอาการในข้อ 1-3 อยู่ 1 อาการ
        
        (2) อาการประสาทหลอน
        
        (3) การพูดอย่างไม่มีระเบียบแบบแผน
        (การพูดในลักษณะที่กล่าวออกมาไม่สัมพันธ์กัน)
        
        (1) อาการหลงผิด
        
        (4) พฤติกรรมที่ไม่มีระเบียบแบบแผน
        พฤติกรรมการเคลื่อนไหวมากเกินไป น้อยเกินไป
        หรือแปลกประหลาด (catatonic behavior)
        
        (5) อาการด้านลบ เช่น สีหน้าทื่อ เฉยเมย แยกตัวจากคนอื่น
        
        D. ต้องแยก โรคจิตอารมณ์โรคซึมเศร้า โรคอารมณ์สองขั้วออก
        
        E. ต้องแยกอาการโรคจิตที่เกิดจากโรคทางกายและสารเสพติดออก
        
        F. ผู้ป่วยที่มีประวัติกลุ่มโรคออทิสติก หรือโรคเกี่ยวกับการสื่อสาร
        ตั้งแต่วัยเด็ก จะวินิจฉัยโรคจิตเภทก็ต่อเมื่อมีอาการหลงผิดหรือ
        อาการประสาทหลอนที่เด่นชัดเป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือน ร่วมด้วย
      - อาการของโรคจิตเภท
        
        2 ระยะอาการกำเริบ
        (active phase)
        
        กระบวนความคิด มีความคิดที่มีเหตุผลแปลกๆ หรือไม่เป็นเหตุเป็นผล หมกมุ่นกับความคิดที่ตนเองเข้าใจคนเดียว (autistic thinking) พูดจาไม่ต่อเนื่องกันหรือเกี่ยวเนื่องเพียงเล็กน้อย (loosening of association) หรือตอบไม่ตรงคำถาม
        
        เนื้อหาความคิด อาการหลงผิด (delusion) มีหลายรูปแบบเช่น หวาดระแวง เชื่อว่ามีคนปองร้ายหรือไม่ประสงค์ดีกับตนเอง (persecutory delusions) หลงผิดคิดว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวล้วนเกี่ยวข้องกับตนเอง (delusion of reference) เช่น เห็นคนคุยกันก็เชื่อว่าเขาคุยเรื่องของตนเอง และคิดว่าตนเองไม่มีความผิดปกติ (lack of insight)
        
        อารมณ์ อาจพบลักษณะเฉยเมย (blunt) ไร้อารมณ์ (apathy)
        หรือแสดงออกของอารมณ์ที่ไม่เหมาะสม (inappropriate)
        
        การรับรู้ อาการประสาทหลอน (hallucination) ในโรคจิตเภทที่พบบ่อย คือ เสียงแว่วหรือเสียงหลอน เช่น แว่วเสียงคนพูดคุยกัน หรือวิพากษ์ตัวผู้ป่วย (voice discussing) หรือเป็นเสียงคนพูดต่อว่า หรือตำหนิ (voice commenting) อาการประสาทหลอนชนิดอื่นๆ ที่พบรองลงมาคือ ภาพหลอน ส่วนอาการประสาทหลอนชนิดอื่น ๆ อาจพบได้ แต่ไม่บ่อย
        
        ด้านพฤติกรรม มีพฤติกรรมเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งอาจเกิดจากความหลงผิดหรือมีความคิดแปลกๆ บางรายเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่นอน เดินไปมา หรือทำท่าทางแปลกๆ ไม่สนใจสิ่งรอบตัว ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ หงุดหงิด ฉุนเฉียวง่ายและก้าวร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
        
        3 ระยะอาการหลงเหลือ
        (residual phase)
        
        เมื่อได้รับการรักษาอาการหลงผิดหรือประสาทหลอนจะทุเลาหรือหายไป ผู้ป่วยจะพูดรู้เรื่องขึ้น
        แต่อาจมีอาการหลงเหลืออยู่บ้าง
        
        1 ระยะเริ่มมีอาการ
        (prodromal phase)
        
        เป็นระยะที่เริ่มมีอาการเปลี่ยนแปลงน้อยๆ
        แบบค่อยเป็นค่อยไป
        
        มักมีปัญหาในด้านหน้าที่ความรับผิดชอบ
        หรือด้านสัมพันธภาพ
        
        ผู้ป่วยมีท่าทีเปลี่ยนไป เช่น เก็บตัวมากขึ้น
        ไม่สนใจเรื่องของร่างกายหรือการแต่งตัว
        
        มีความคิด คำพูด หรือมีพฤติกรรมแปลกๆ
        แต่ก็ไม่ชัดเจนมาก
- - - - 6.1 พยาบาลต้องไม่ทำให้ผู้ป่วยสงสัยในพฤติกรรมของพยาบาล
        เพราะผู้ป่วยจะระมัดระวังตัว
      - 6.2 การเข้าไปสนทนากับผู้ป่วยต้องแนะนำตัว
        และบอกวัตถุประสงค์ให้ชัดเจน
      - 6.3 การปฏิบัติต่อผู้ป่วยต้องคงเส้นคงวา
        เมื่อมีข้อตกลงต่อกันแล้วจะต้องปฏิบัติตามข้อตกลง
      - 6.4 หลีกเลี่ยงการเข้าไปจับต้องตัวผู้ป่วยและไม่ควรใช้ภาษาหรือกิริยาที่ก่อใหเ้กิดความสงสัยหรือตีความได้ไม่ชัดเจน