Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ภาพยนต์สั้น A beautiful mind, อ้างอิง มันฑนา กิตติพีรชล ปัทมา ศิริเวช์…

- - - - กรรมพันธุ์
      - 2.ระบบสารเคมีในสมองกสารเคมีในสมองที่ชื่อว่าโดปามีน (dopamine) ในบางบริเวณของสมอง มีการทำงานมากเกินไป
      - ความผิดปกติในส่วนอื่นๆ ของสมองพบผู้ป่วยโรคจิตเภทอยู่จำนวนหนึ่งที่มีช่องในสมอง (ventricle) โตกว่าปกติ
    - - หูแว่วได้ยินเสียงดังขึ้นมาพร้อมๆ กันกับที่ตนเองคิด เนื้อหาใจความเหมือนกับที่คิดทุกอย่าง ผู้ป่วยบางคนบอกว่าเป็นเสียงสะท้อนของความคิด
      - รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตนเอง ร่วมไปกับเชื่อว่าความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเองนี้ เป็นมาจากการกระทำของบุคคลหรืออำนาจภายนอก
      - รู้สึกว่าจู่ ๆ ความคิดเกิดหายไปกระทันหัน จากการที่มีบุคคลหรืออำนาจภายนอกมาดึงความคิดออกไป
      - รู้สึกว่าความคิดที่มีนั้นไม่ใช่ความคิดของตนเอง หากแต่เป็นจากบุคคลหรืออำนาจภายนอกสอดแทรกความคิดนั้นเข้าสู่ตนเอง
      - รู้สึกว่าความคิดของตนเองแผ่กระจายออกไปภายนอก จนคนอื่น ๆ รอบข้างทราบกันหมดว่าตนเองคิดอะไรอยู่
      - มีการรับรู้ที่ปกติแต่เชื่อมโยงเหตุการณ์ที่รับรู้เข้ากับความหลงผิดของตนเองที่เกิดขึ้นมาในขณะเกิดเหตุการณ์นั้น ทั้งที่ไม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน
      - มีความเชื่อว่าอารมณ์ความรู้สึก แรงผลักดัน หรือการกระทำที่มีในขณะนั้นมิใช่ของตนเอง
    - - A.มีอาการต่อไปนี้ตั้งแต่ 2 อาการขึ้นไปนาน 1 เดือน โดยอย่างน้อยต้องมีอาการในข้อ 1-3 อยู่1 อาการ
      - อาการหลงผิด
      - อาการประสาทหลอน
      - การพูดอย่างไม่มีระเบียบแบบแผน (การพูดในลักษณะที่หัวข้อ วลีหรือประโยคที่กล่าวออกมาไม่สัมพันธ์กัน)
      - พฤติกรรมที่ไม่มีระเบียบแบบแผนที่คนในสังคมหรือวัฒนธรรมของผู้ป่วยไม่ทำกัน พฤติกรรมการเคลื่อนไหวมากเกินไป น้อยเกินไป หรือแปลกประหลาด (catatonic behavior)
      - อาการด้านลบ เช่น สีหน้าทื่อ เฉยเมย แยกตัวจากคนอื่น
      - B. ระดับความสามารถในด้านสำคัญๆ เช่น ด้านการทำงาน การมีสัมพันธภาพกับผู้อื่น หรือการดูแลตนเองลดลงไปจากเดิมอย่างชัดเจนอย่างน้อยหนึ่งด้าน
      - C. มีอาการต่อเนื่องกันนาน 6 เดือนขึ้นไปเช่น คิดแปลกๆ หรือมีอาการรับรู้ที่ไม่ปกติแต่ไม่ถึงขั้นประสาทหลอน
      - D. ต้องแยก โรคจิตอารมณ์โรคซึมเศร้า โรคอารมณ์สองขั้วออก
      - E. ต้องแยกอาการโรคจิตที่เกิดจากโรคทางกายและสารเสพติดออก
      - F. ผู้ป่วยที่มีประวัติกลุ ่มโรคออทิสติก หรือโรคเกี่ยวกับการสื่อสารตั้งแต่วัยเด็ก
    - - ส่วนใหญ่ผู้ที่เป็นจะเริ่มมีอาการขณะอายุราว 20 ปี ถึง 30 ปีเศษ พบว่าเพศชายเริ่มมีอาการขณะอายุน้อยกว่าเพศหญิง พบน้อยที่มีอาการก่อนช่วงวัยรุ่น โรคนี้ยังอาจพบได้ในคนสูงอายุ เช่น เริ่มมีอาการหลังอายุ 45 ปี แต่พบไม่มาก
  - - - ทางด้านร่างกาย
        
        ความผิดปกติที่เกิดจากพันธุกรรม
        
        การทำงานของ Neurotransmitter
        ในสมองผิดปกติ
        
        การได้รับสารพิษ สารเคมีต่าง ๆ
        
        การได้รับอุบัติเหตุ
        
        การขาดการพักผ่อนที่เพียงพอ
      - ทางด้านจิตใจ
        
        ความวิตกกงัวลในระดับสูง
        
        การใช้กลไกทางจิตป้องกันตนเองมากเกินไป
    - - การมีความเชื่อ หรือความคิดไม่ตรงกับความเป็นจริง
      - ระแวงว่าตนถูกกลั่นแกล้ง
      - ผูกเรื่องเชื่อมโยงไปในแนวทางเดียวกัน ส่วนใหญ่ไม่พบว่ามีประสาทหลอน เช่น หูแว่ว
    - - สามารถพบได้ในคนที่มีความเครียดสูง ผู้อพยพย้ายถิ่นฐาน มีฐานะไม่ดี ทำให้มีการปรับตัวที่ผิดปกติ และเกิดความหวาดระแวงได้ ซึ่งสามารถพบได้ตั้งแต่ช่วงอายุ 18-90 ปี และพบมากในคนอายุ 40 ปีขึ้นไป
- - - - 1.ยอมรับในพฤติกรรมหวาดระแวง ไม่โต้แย้ง ต่อต้าน และประเมินระดับความรุนแรงของอาการ
      - 2.สร้างความไว้วางใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว เน้นการสร้างความวางใจและความเชื่อถือ
      - 3.ผู้ป่วยที่มีความหวาดระแวงในบางสิ่งเช่นมีคนลอบฆ่าตนเอง พยาบาลต้องยอมรับและจัดสิ่งแวดล้อมให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัยและให้ความจริงกับผู้ป่วย
      - 4.ให้ผู้ป่วยมีกิจกรรม ลดเวลาที่ผู้ป่วยอยู่คนเดียว เพื่อให้ผู้ป่วยไม่คิดหมกหมุ่นในเรื่องเดิมๆ
      - 5.ผู้ป่วยหวาดระแวง มักจะมีความโกรธ ก้าวร้าวควบคู่ไปด้วยเสมอ ควรใช้วิธีอ่อนโอนผ่อนปรน อดทนในสิ่งที่ผู้ป่วยแสดงออกและให้ผู้ป่วยระบายความก้าวร้าว
      - 6.ถ้าผู้ป่วยสามารถเข้าร่วมกิจกรรมได้ควรชมเชยเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดควมมั่นใจและภูมิใจในตนเอง
      - 7.สื่อสารด้วยความจริงใจ รักษาคำพูดให้ข้อมูลอย่างชัดเจนตรงไปตรงมาหลีกเลี่ยงการมองหรือการจ้อง ระมัดระวังการกระซิบกระซาบต่อหน้าผู้ป่วยเพื่อไม่ให้ผู้ป่วยเข้าใจว่ากำลังนินทาหรือให้ร้าย
      - 8.แสดงความเห็นใจพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้ป่วยทันทีที่ผู้ป่วยต้องการ
  - - - สร้างสัมพันธภาพกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัวและรับฟังในสิ่งที่ผู้ป่วยหลงผิดโดยไม่ได้โต้เเย้งหรือไม่ขัดขังหวะ แต่ควรใช้เทคนิดตั้งข้อสงสัยบ้งในขณะสนทนากับผู้ป่วย เช่น "มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อนะ"
      - ใช้เทคนิคตรวจสอบความเข้าใจ และขอความกระจ่างเพื่อสะท้อนความคิดผู้ป่วยขณะสนทนาพยาบาลต้องอยู่บนพื้นฐานการยอมรับผู้ป่วย
      - สนใจและให้ความช่วยเหลือผู้ป่วย ในด้านความรู้สึกที่เกิดจากความคิดหลงผิด และประสาทหลอน
      - สนทนากับผู้ป่วยในเรื่องที่เปีนจริง เช่น สิ่งที่เกิดขึ้นจริง สถานการณ์จริงและพยายามกระตุ้นผู้ป่วยให้เข้าร่วมกลุ่มกิจกรรมให้มากที่สุด เพื่อลดอาการหลงผิดประสาทหลอน
      - แนะนำให้ลดความคิดหลงผิด และประสาทหลอน
        โดยสนทนกับบุคคลอื่น ทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่นในสถานการณ์จริง
      - ให้การเสริมแรงทางบวกถ้าผู้ป่วยสามารถแยกได้ว่าความคิดใดอยู่ในโลกของความจริง และความคิดใดเป็นความคิดหลงผิด
      - ดูแลให้ผู้ป่วยได้รับยารักษาอาการทางจิตหรือการรักษาโดยการใช้ไฟฟ้าตามแผนการรักษาพร้อมทั้งสังเกตผลและอาการข้างเคียงของยา