Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

ภาพยนต์สั้น เรื่อง A beautiful mind, อ้างอิง, นางสาวธนภรณ์ เกษศรี ห้องB…

- - - - ความเครียด
    - - โดนเพื่อนแกล้งเป็นประจำ
- - - - คิดว่าจะมีคนทำร้าย
      - มีคนสะกดรอยตาม
    - - หูแว่ว ได้ยินเสียงคนสั่งให้ทำตาม
      - คิดว่ามีคนอยู่ด้วยตลอดเวลา
      - คิดว่าจะมีคนมาทำร้าย
    - - ทำร้ายตนเอง
      - ทำร้ายบุคคลรอบตัว
    - - ไม่มีเพื่อน
      - ชอบอยู่คนเดียว
    - - เดินหลังค่อม
      - มองซ้าย ขวา ตลอดเวลา
      - กระสับกระส่าย เดินไปเดินมา
      - พยายามโต้ตอบกับใครบางคน
      - เฉยเมย ไร้ความรู้สึก
  - - - ชอบเก็บตัว
      - ไม่มีเพื่อนสนิทและมักมีปัญหาในการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อน
      - ผู้ป่วยเรียนเก่ง
      - ไม่ชอบกิจกรรมนันทนาการเเต่มีความสนใจใน
        ด้านวิทยาศาสตร์เเละทำการทดลองด้วยตนเองตั้งเเต่อายุ12ปี
    - - ผู้ป่วยหันมาสนใจทางด้านคณิตศาสตร์เเละมุ่งมั่นในการเรียน
      - ผู้ป่วยเริ่มมีบุคลิกที่ดูเเตกต่างจากผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด
      - เมื่อเริ่มทำงาน
        
        ชาร์ลส์อยู่กับเขาตลอดเเละเป็นเพื่อนคนเดียวที่สามารถพูดคุย
    - - มีความโดดเด่นทางด้านการเรียนในระดับอัจฉริยะ
      - เริ่มมีความคิดหมกมุ่นและมีพฤติกรรมแปลกๆเพิ่มมากขึ้น
      - พบว่าชาร์ลส์เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตเขา
        
        ให้กำลังใจและคอยอยู่เป็นเพื่อนผู้ป่วยเสมอ
- - - - การที่ผู้ป่วยมีอาการประหม่า รู้สึกไม่สบายใจ อึดอัด กังวลใจ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่อาจมีผู้อื่นสังเกตจ้องมองตนเอง เช่น การพูดคุยกับคนที่ไม่คุ้นเคย การทำกิจกรรมในที่สาธารณะ หรือนำเสนองานหน้าชั้นเรียน เป็นต้น โดยมีอาการแสดงคือเมื่ออยู่ในสถานการณ์ดังกล่าว มักใจสั่น มือสั่น เสียงสั่น เหงื่อออกมาก อันเกิดจากความตื่นเต้นและความกังวลที่เกิดขึ้นในจิตใจ
    - - ผู้ป่วยจะไม่สบตากับใครในขณะที่พูดคุยกัน มักจะหลบดา พูดน้อยหรือตัดบทให้จบไวๆ
      - หลีกเลี่ยงการไปในที่ที่มีคนมากๆ ไม่อยากไปโรงเรียนเพราะมีคนเยอะ ไม่อยากทำงานในบริษัทที่มีคนมากๆ
      - วิตกกังวลอย่างมาก ว่าคนอื่นจะวิพากษ์วิจารณ์และคิดอย่างไร กับตัวเอง
      - เครียดล่วงหน้าเป็นวันหรือสัปดาห์ เมื่อรู้ว่าต้องปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน
      - กลัวว่าตัวเองจะแสดงอาการหน้าขายหน้าออกไป
      - มนุษยสัมพันธ์ค่อนข้างต่ำ และรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้ยาก
    - - การรักษาด้วยยา
      - การรักษาด้วยวิธีจิตวิทยา
  - - - เป็นความผิดปกติที่ยังไม่ทราบสาเหตุแน่ชัดผู้ป่วยส่วนใหญ่เริ่มมีอาการในช่วงวัยรุ่นเมื่อเป็นแล้วมักไม่หายขาดส่วนใหญ่มีอาการกำเริบเป็นช่วงๆโดยมีอาการหลงเหลืออยู่บ้างในระหว่างนั้นอาการในช่วงกำเริบจะเป็นกลุ่มอาการด้านบวกเช่นประสาทหลอนหลงผิดและในระยะหลังส่วนใหญ่จะมีกลุ่มอาการด้านลบเช่นพูดน้อย เฉื่อยชา แยกตนเอง
    - - หูแว่วได้ยินเสียงดังขึ้นมาพร้อมๆ กันกับที่ตนเองคิด เนื้อหาใจความเหมือนกับที่คิดทุกอย่าง ผู้ป่วยบางคนบอกว่าเป็นเสียงสะท้อนของความคิด
      - หูแว่วได้ยินเสียงคนมากกว่าสองคนถกเถียงหรือออกความคิดเห็นกัน โดยพูดถึงเรื่องของผู้ป่วย
      - หูแว่วเสียงพูดวิจารณ์การกระทำหรือกิจกรรมต่าง ๆ ของผู้ป่วย
      - รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตนเอง ร่วมไปกับเชื่อว่าความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของตนเองนี้ เป็นมาจากการกระทำของบุคคลหรืออำนาจภายนอก
      - รู้สึกว่าจู่ ๆ ความคิดเกิดหายไปกระทันหัน จากการที่มีบุคคลหรืออำนาจภายนอกมาดึงความคิดออกไป
      - รู้สึกว่าความคิดที่มีนั้นไม่ใช่ความคิดของตนเอง หากแต่เป็นจากบุคคลหรืออำนาจภายนอกสอดแทรกความคิดนั้นเข้าสู่ตนเอง
      - รู้สึกว่าความคิดของตนเองแผ่กระจายออกไปภายนอก จนคนอื่น ๆ รอบข้างทราบกันหมดว่าตนเองคิดอะไรอยู่
      - มีการรับรู้ที่ปกติแต่เชื่อมโยงเหตุการณ์ที่รับรู้เข้ากับความหลงผิดของตนเองที่เกิดขึ้นมาในขณะเกิดเหตุการณ์นั้น ทั้งที่ไม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน เช่น มองเห็นตำรวจโบกมือให้รถไป เกิดเชื่อขึ้นมาว่าตำรวจโบกมือเพื่อบอกว่าสามีจะต้องจากตนเองไปเร็วๆนี้
      - มีความเชื่อว่าอารมณ์ความรู้สึก แรงผลักดัน หรือการกระทำที่มีในขณะนั้นมิใช่ของตนเอง หากเป็นจากอำนาจภายนอกมาควบคุมบังคับให้เป็นเช่นนั้น ตนเองเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่คอยทำตามการควบคุม
    - - การรับผู้ป่วยไว้รักษาในโรงพยาบาล
        
        มีพฤติกรรมเป็นอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่นหรือก่อความเดือดร้อนรำคาญแก่ผู้อื่น
        
        มีปัญหาอื่นๆที่ต้องดูแลใกล้ชิดเช่นมีอาการข้างเคียงจากยารุนแรง
        
        เพื่อควบคุมเรื่องยาในกรณีที่ผู้ป่วยไม่ยอมรับประทานยา
      - การรักษาด้วยยา
        
        ระยะควบคุมอาการ
        
        เป้าหมายของการรักษาในระยะนี้คือการควบคุมหลังการให้สงบลงด้วยเร็วการที่อาการวุ่นวายหรือพิธีกรรมของผู้ป่วยโดยทั่วไปดีขึ้นตั้งแต่ระยะแรกนั้นเป็นมาจากรีบทำให้สงบของยาส่วนลิสในการรักษาอาการโรคจิตของยานั้นต้องใช้เวลาเป็นสัปดาห์จึงจะเห็นผล
        
        ระยะให้ยาต่อเนื่อง
        
        หลังจากที่อาการสงบลงแล้วผู้ป่วยยังจำเป็นต้องได้รับยาต่อเนื่องเพื่อป้องกันมีให้กลับมามีอาการกำเริบซ้ำยิ่งผู้ป่วยที่มีการพยากรณ์โรคที่ไม่ดีการควบคุมด้วยยายิ่งเป็นสิ่งสำคัญขนาดของยาจะต่ำกว่าที่ใช้ในระยะแรกโดยทั่วไปจะค่อยค่อยลดยาจึงถึงขนาดต่ำสุดที่ควบคุมอาการได้ซึ่งขึ้นอยู่กับผู้ป่วยแต่ละคน
        
        การรักษาด้วยไฟฟ้า
        
        การรักษาด้านจิตสังคม
        
        จิตบำบัด
        
        ใช้วิธีการของจิตบำบัดชนิดประคับประคลองผู้รักษาเพิ่งตั้งเป้าหมายตามที่เป็นจริงและผู้ป่วยสามารถนำไปปฏิบัติได้
        
        การให้คำแนะนำแก่ครอบครัว
        
        ผู้ปกครองมักเข้าใจว่าเป็นเพราะตนดูแลเลี้ยงดูไม่ดีจึงทำให้ผู้ป่วยเป็นโรคจิตเกิดความรู้สึกผิดหรือกล่าวโทษตนเองนอกจากนี้บางครอบครัวมีการใช้อารมณ์ต่อกันสูงและอยู่ใกล้ชิดกับผู้ป่วยเป็นเวลานานในแต่ละวันซึ่งอาจเป็นการเพิ่มความกดดันแก่ผู้ป่วยทั้งสองกรณีนี้การทำครอบครัวบำบัดหรือให้ความรู้ในเรื่องโรครวมทั้งสิ่งที่ยากควรปฏิบัติต่อผู้ป่วยจะช่วยได้เป็นอย่างยิ่ง
        
        กลุ่มบำบัด
        
        เป็นการจัดกิจกรรมกลุ่มระหว่างผู้ป่วยโดยส่งเสริมให้เกิดความรู้สึกว่ามีเพื่อนมีคนเข้าใจไม่โดดเดี่ยวมีการช่วยเหลือแก้ไขปัญหาและให้คำแนะนำแก่การฝึกทักษะทางสังคมเน้นการสนับสนุนให้กำลังใจ
        
        นิเวศน์บำบัด
        
        เป็นการจัดสภาพแวดล้อมในโรงพยาบาลเพื่อช่วยส่งเสริมขบวนการรักสาประกอบด้วยการจัดกิจกรรมต่างๆภายในหอผู้ป่วยการจัดสภาพแวดล้อมภายในหอผู้ป่วยให้น่าอยู่ระบบการบริการเป็นแบบให้ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในการตัดสินใจเป็นบางส่วนผู้ป่วยต้องช่วยในกิจกรรมต่างๆเท่าที่พอทำได้เพื่อส่งเสริมความรู้สึกเชื่อมั่นในตนเองของผู้ป่วย
  - - - โรควิกลจริตชนิดหนึ่งที่ส่งผลให้ผู้ป่วยไม่เชื่อหรือยอมรับความจริง รวมทั้งมีอาการประสาทหลอนหรือพฤติกรรมแปลก ๆ หากไม่ได้รับการรักษาจะใช้ชีวิตตามปกติไม่ได้ เป็นกลุ่มโรคจิตเวชที่มีอาการหวาดระแวงรุนแรงมากที่สุด
    - - ไม่ไว้ใจใครง่าย ๆ ระแวดระวังผู้อื่นตลอดเวลา
      - คิดว่าคนอื่นจะทำร้ายหรือพูดถึงตนเองในทางเสียหาย
      - มีพฤติกรรมก้าวร้าว ประพฤติตัวไม่เป็นมิตรกับบุคคลรอบข้าง
      - อ่อนไหวและรับไม่ได้กับการถูกวิจารณ์
      - หงุดหงิดหรือโกรธง่าย
      - ปล่อยวางและให้อภัยได้ยาก
      - มองโลกในแง่ร้าย
      - ชอบแยกตัวอยู่คนเดียว
      - เข้าสังคมหรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนยาก
      - เคลือบแคลงสงสัยในเรื่องที่มีหลักฐานอธิบาย แต่เชื่อข่าวลือต่าง ๆ อย่างไม่มีเหตุผล
    - - การรักษาด้วยยา
        
        ระยะให้ยาต่อเนื่อง
        
        ระยะควบคุมอาการ
      - การรับผู้ป่วยไว้รักษาในโรงพยาบาล
        
        การรับผู้ป่วยไว้ในโรงพยาบาลจะช่วยลดความเครียดที่มีใจผู้ป่วยและครอบครัวลงได้ผู้ป่วยได้รับการดูแลภายจากบุคลากรด้านจติเวชซึ่งจะช่วยในด้านอื่น ๆ
        
        ผู้ป่วยได้รับการดูแลภายจากบุคลากรด้านจิตเวชซึ่งจะช่วยในด้านอื่นๆ
      - การรักษาด้วยไฟฟ้า (electroconvulsive therapy)
    - - ประเมินสภาพผู้ป่วยจากการรวบรวมข้อมูลต่างๆ ตามแบบประเมินผู้รับบริการในแต่ละแบบแผน ผู้ป่วยที่มีความหวาดระแวง อาจประเมินได้ในแบบแผน สติปัญญาและการรับรู้
      - ยอมรับในพฤติกรรมหวาดระแวง ไม่โต้แย้ง ต่อต้าน และประเมินระดับความรุนแรงของอาการ
      - สร้างความไวว้างใจในการติดต่อกับผู้ป่วยแบบตัวต่อตัว (One to one relationship) โดยเน้นการสร้างความวางใจและความเชื่อถือ
      - ผู้ป่วยที่มีความหวาดระแวงในบางสิ่ง เช่น อาหารมียาพิษ มีคนจะลอบฆ่า พยาบาลต้องยอมรับ และจัดบรรยากาศให้ผู้ป่วยรู้สึกปลอดภัย การให้ความจริงกับผู้ป่วยจะกระทำได้ต้องแน่ใจว่าผู้ป่วยรับได้ การให้เหตุผลเพียงอย่างเดียวผู้ป่วยอาจไม่เชื่อถือ พยาบาลอาจจะต้องแสดงพฤติกรรมให้ผู้ป่วยแน่ใจด้วย เช่น ชิมอาหารให้ดู เป็นต้น
      - ใหผู้ป่วยมีกิจกรรม ลดเวลาที่ผู้ป่วยอยู่คนเดียว ซึ่งอาจทำให้มีความคิดหมกมุ่นอยู่ในเรื่องเดิมๆ
      - ผู้ป่วยหวาดระแวง มักจะมีความโกรธก้าวร้าวควบคู่ไปด้วยเสมอควรใช้วิธีโอนอ่อนผ่อนปรน อดทนในสิ่งที่ผู้ปวยแสดงออกและให้ผุ้ป่วยทำกิจกรรมที่ระบายความก้าวร้าว
      - ผู้ป่วยหวาดระแวงจะมีความเคลือบแคลงสงสัยไม่แน่ใจในการพบปะผู้คน หรือการเข้าร่วมกิจกรรมโดยออกมาในรูปแบบของการแยกตัวเอง รุกรานผู้อื่นก่อนเพื่อป้องกัน ตนเองหรือกล่าวหาผู้อื่น กล่าวหาว่ากิจกรรมบำบัดกลุ่มไม่น่าสนใจ พยาบาลต้องคอยสังเกตและระมัดระวังการก่อความวุ่นวายการทำร้ายผู้อื่นและถ้าผู้ป่วยสามารถเข้าร่วมกิจกรรมได้ควรชมเชยเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความมั่นใจและภาคภูมิใจในตัวเอง
      - การสื่อสารกับผู้ป่วยต้องเปิดเผยจริงใจรักษาคำพูด ให้ข้อมูลอย่างชดัเจนตรงไปตรงมา หลีกเลี่ยงการมองเห็นจ้องหรือระมัดระวังการกระซิบกระซาบต่อหน้าผู้ป่วยเพราะผู้ปวยอาจเข้าใจว่าพยาบาลนินทาให้ร้ายหรือระแวง
      - ระมัดระวังอันตรายจากอุบัติเหตุหรืออารมณ์รุนแรงที่เกิดจากการหลงผิด ประสาทหลอนของผู้ป่วย
      - แสดงความเห็นใจพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้ปวยทันทีที่ผู้ป่วยต้องการ
  - - - ความผิดปกติของความคิด ซึ่งผู้ป่วยมีความเชื่ออย่าสนิทใจ ในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง ไม่สมกับเชาวน์ปัญญา และภูมิหลังทางวัฒนธรรม และไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการใช้เหตุผล
    - - Delusion of grandeur (Grandios delusion) : ผู้ป่วยคิดว่าตนเองเป็นคนสําคัญผิดธรรมดาหรือมีอํานาจพิเศษ เช่น ตนเองเป็นพระเจ้าหรือมหาเศรษฐีจึงมักมีการเรียกร้องที่จะได้มาหรือมีการกระทําสิ่งนี้อยู่เสมอ
      - Delusion of Persecution (Persecutory delusion) ผู้ป่วยหลงผิดว่ามีคนคิดที่จะทำร้าย หรือคอยปองร้ายตนเอง เช่น คิดว่ามีคนคอยติดตามไปทุกหนทุกแห่งเพื่อที่จะทำร้ายตน
      - Delusion (idea) of reference ู้ป่วยคิดว่ามีคนพูดจาเกี่ยวกับตนหรือเหตุการณ์รอบตัวมีความหมายเกี่ยวข้องกับตนเช่นผู้ป่วยเห็นคนคุยตั้งคิดว่าเค้ากำลังพูดเรื่องของตนหรือฟังเพลงจากวิทยุก็คิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับตนหรือดูโทรทัศน์ก็คิดว่าเค้าเอาเรื่องตนไปแสดงเป็นละคร
      - Delusion of Central (Ides of passivity) ผู้ป่วยคิดว่ามีอำนาจบางอย่างจากภายนอกสามารถควบคุมความคิดและการกระทำของตนได้ผู้ป่วยลงผิดคิดว่าคนอื่นบังคับตนได้หรือตนตกอยู่ใต้อำนาจของบุคคลนั้นเช่นคนอื่นรู้ความคิดอ่านใจของผู้ป่วยได้
      - Delusion of infidelity (delusional jealousy) ความเชื่อผิดๆว่าสามีหรือภรรยาของผู้ป่วยประพฤตินอกใจ
      - Paranoid delusion ผู้ป่วยระแวงสงสัยไม่เชื่อใจและไม่ไว้วางใจในบุคคลหรือสิ่งแวดล้อมต่างๆรอบตัวมากเกินไปอันจะนำไปสู่ความหลงผิดคิดว่าตนถูกแกล้งหรือถูกปองร้าย
      - Hypochondriacal delusion (Somatic delusion) ผู้ป่วยหลงผิดคิดว่าตนมีโรคทางกายโรคใดโรคหนึ่งหรือหลายโรคเช่นคิดว่าตนเป็นเนื้องอกในสมองทั้งทั้งที่การตรวจร่างกายพบว่าปกติ พบในโรคจิตเภทที่มีอารมณ์เศร้า
      - Delusion of sin and guilt ผู้ป่วยหลงผิดคิดว่าตนทำความผิดอย่างมากและสมควรถูกลงโทษพบในผู้ป่วยซึมเศร้าอย่างรุนแรง
    - - สร้างสัมพันธภาพเพื่อให้ผู้ป่วยเกิดความไว้วางใจตามหลักการพยาบาลจิตเวชศาสตร์
      - รับฟังความคิดของผู้ป่วยโดยไม่ตัดสินหรือตำหนิผู้ป่วย
      - ไม่ได้เถียงกับผู้ป่วยหรือให้เหตุผลว่าความเชื่อของผู้ป่วยนั้นผิด
      - จัดให้เข้าร่วมกิจกรรมบำบัดเพื่อให้ผู้ป่วยได้ติดต่อกับสิ่งที่เป็นจริง
      - การสนทนากับผู้ป่วยที่มีความหลงผิดควรนำเทคนิคการสนทนาการให้คำปรึกษาต่างๆมาใช้
      - แก้ไขปัญหาที่เกิดจากความคิดหลงผิดเช่นความคับข้องใจความวิตกกังวลความกลัวความเศร้า
  - - - เป็นอาการทางประสาทที่ทำให้เห็นภาพ ได้ยินเสียง ได้กลิ่น รับรู้รสชาติ หรือเกิดความรู้สึก ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่มีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น สาเหตุที่ทำให้เกิดอาการดังกล่าวมักเป็นโรคทางจิต เช่น โรคจิตเภท (Schizophrenia) หรือโรคที่เกี่ยวกับระบบประสาท เช่น โรคพาร์กินสัน นอกจากนั้น ยังพบได้บ่อยในผู้ที่ใช้ยาบางชนิดซึ่งทำให้เกิดผลข้างเคียง หรือผู้ที่มีอาการถอนยาและใช้ยาเสพติด หากรู้สึกว่าตนเองมีอาการหลอนหรือพบคนใกล้ชิดมีอาการดังกล่าว ควรพบแพทย์โดยเร็ว เพื่อช่วยควบคุมอาการและดูแลให้อาการดีขึ้นได้ในระยะยาว
    - - เห็นภาพหลอน (Visual Hallucination)
        
        ผู้ป่วยอาจเห็นภาพหรือเหตุการณ์ขึ้นมาเองโดยที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง อาจเห็นเป็นวัตถุ รูปภาพ ผู้คน หรือแสง ตัวอย่างเช่น เห็นแมลงไต่อยู่ที่มือหรือใบหน้าผู้อื่น หรือเห็นแสงสว่างที่คนอื่นไม่เห็นหรือไม่ได้เกิดขึ้นจริง
      - อาการหูแว่ว (Auditory Hallucination)
        
        ผู้ป่วยอาจได้ยินเสียงที่ดังมาจากจิตใจหรือดังมาจากภายนอก มักจะได้ยินเสียงคนกำลังพูดคุยกันหรือบอกให้ทำอะไรบางอย่าง ซึ่งในความเป็นจริงไม่มีใครพูดอยู่ หรืออาจได้ยินเสียงอื่น ๆ เช่น คนกำลังเดิน มีเสียงเคาะ เป็นต้น
      - ประสาทหลอนทางการได้กลิ่น (Olfactory Hallucination)
        
        ผู้ป่วยอาจจะคิดว่าสิ่งที่ตนเองกำลังได้กลิ่นเป็นกลิ่นที่มาจากบางสิ่งบางอย่างรอบ ๆ ตัว หรือเป็นกลิ่นที่มาจากตนเอง เช่น ได้กลิ่นไม่พึงประสงค์เมื่อตื่นนอนมากลางดึก หรือได้กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์จากร่างกายตนเอง แต่ในความจริงแล้วไม่มีกลิ่นนั้น นอกจากนั้น อาจเป็นกลิ่นที่ตนเองชอบ เช่น กลิ่นหอมของดอกไม้ เป็นต้น
      - ประสาทหลอนทางการรับรส (Gustatory Hallucination)
        
        ผู้ป่วยอาจได้รับรสชาติของอาหารที่แปลกไปหรือเป็นรสชาติที่ไม่พึงประสงค์ และมักพบในผู้ป่วยโรคลมชัก
      - ประสาทหลอนทางการสัมผัส (Tactile Hallucination)
        
        ผู้ป่วยอาจรู้สึกเหมือนถูกสัมผัสหรือมีบางสิ่งขยับอยู่ในร่างกาย ตัวอย่างเช่น รู้สึกเหมือนมีแมลงไต่อยู่บนผิวหนัง อวัยวะภายในกำลังเคลื่อนที่ รวมไปถึงอาจรู้สึกเหมือนมีมือของคนอื่นมาสัมผัสร่างกายหรือจั๊กจี้
    - - รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการประสาทหลอนของผู้ป่วยทุกโอกาสที่สามารถจะรวบรวมได้โดยให้ครอบคลุม
        
        เกิดขึ้นอย่างไรเวลาไหนความถี่ของการเกิดสาเหตุน้ำหรือกระตุ้นก่อนการเกิดอาการและมีประสาทหลอนทางไหน
        
        พฤติกรรมตอบสนองต่ออาการประสาทหลอนเนื้อหาของประสาทหลอนเฉพาะที่อาจเป็นอันตรายต่อผู้ป่วยและผู้ป่วยคนอื่นความสัมพันธ์ของประสาทหลอนกับสถานการณ์หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยรวมทั้งวิธีการต่อสู้ปัญหาของผู้ป่วย
      - เข้าใจและยอมรับในอาการของผู้ป่วยไม่ตำหนิหรือผู้เชิงขบขันว่าเป็นอาการที่ไม่น่าเป็นไปได้พยาบาลควรสอบถาม content ของประสาทหลอนเพื่อประเมินอาการของผู้ป่วยและผลกระทบที่เกิดขึ้น เช่น รู้สึกผิด กลัว ว้าเว่ สูญเสียอัตมโนทัศน์หรือความคิดที่จะทำร้ายตนเองเพื่อหลีกหนีเสียงรบกวนนั้นความรู้สึกต่างๆเหล่านี้เป็นสิ่งที่ผู้ป่วยควรได้รับการช่วยเหลืออย่างมาก
      - สร้างสัมพันธภาพให้ผู้ป่วยรู้สึกไว้วางใจปลอดภัยโดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ผู้ป่วยมีอาการควรใช้เทคนิคการสนทนาที่จำเป็น เช่น การเสนอตัวช่วยเหลือ การให้ข้อเท็จจริง การตั้งข้อสังเกต เป็นต้น พยาบาลควรให้คำแนะนำผู้ป่วยรู้จักควบคุมตนเองให้สัมผัสความเป็นจริงไม่ควรสนใจเสียงแว่วหรืออาการประสาทหลอนนั้นนั้น ช่วยให้ผู้ป่วยรับรู้และยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างสถานการณ์น้ำและการเกิดอาการประสาทหลอน
      - หลีกเลี่ยงการเกิดภาวะประสาทหลอน
        
        ให้ผู้ป่วยได้พบปะกับบุคคลอื่นโดยชักชวนให้ผู้ป่วย พูดคุยกับผู้ป่วยอื่น
        
        ให้เข้ากลุ่มกิจกรรมบำบัดที่เหมาะสมกับอาการหรือพฤติกรรมของผู้ป่วยอย่างน้อย 2 กลุ่มใน 1 สัปดาห์
        
        มอบหมายงานของตึกที่ผู้ป่วยสามารถช่วยทำได้เช่น รถน้ำต้นไม้ เช็ดโต๊ะอาหาร
        
        จัดให้ผู้ป่วยได้รับประสบการณ์ตรงในการเรียนรู้วิธีการเผชิญความวิตกกังวลขณะที่อยู่ในษาการนั้นเพื่อป้องกันการเกิดอาการประสาทหลอนโดยการใช้กระบวนการกลุ่มสัมพันธ์เพื่อการบำบัด