ภาวะหายใจลำบากที่เกิดจากการที่ทารกสูดสำลักขี้เทาซึ่งปน
ในน้ำคร่ำเข้าทางเดินหายใจ ปอด มีความสัมพันธ์กับการขาดออกซิเจนของทารกขณะอยู่ในมดลูก หรือขณะคลอด

เมื่อทารกได้รับออกซิเจนระหว่างที่อยู่ในครรภ์ไม่พอ จะทำให้ทารกถ่ายขี้เทาออกมา ซึ่งการถ่ายขี้เทาออกมาเป็นเพราะว่ากล้ามเนื้อหูรูดที่ทวารหนักมีการคลายออก ร่วมกับมีการหายใจเข้า และการหายใจเข้า
ระหว่างที่อยู่ในครรภ์ (ซึ่งเต็มไปด้วยน้ำคร่ำ) จะทำให้ทารกหายใจเอาน้ำคร่ำเข้าสู่ปอด แล้วอุดกั้นทางเดินหายใจ

มื่อทารกสำลักขี้เทาเข้าปอด จะเกิดการอุดกั้นของทางเดินหายใจ (airway obstruction) เกิด ballvalve effect ในปอด ลมเข้าปอดได้แต่ระบายออกไม่ได้ ทำให้ถุงลมโป่งและแตก (pneumothorax)

เกิดจากขี้เทาเข้าไปอุดหลอดลม ทำให้การแลกเปลี่ยนกาซผิดปกติ
มีอาการหายใจเร็ว หอบเหนื่อย หายใจลำบาก มีการดึงรั้งของช่องซี่โครง (retraction) อาการเขียว อกโป่ง (barrel chest)

เสียงปอดผิดปกติจะได้ยินเสียง crepitation และ rhonchi อาจพบมีขี้เทาติดตามเล็บผิวหนังและสายสะดือ ทำให้สายสะดือมีสีเหลือง (yellowish staining)

• ขี้เทาทำให้เกิดการระคายเคืองต่อเยื่อบุในปอด ทำให้เกิดปอดอักเสบ (chemical inflammation)

• ขี้เทายับยั้งการทำงานของสารลดแรงตึงผิว ทำให้ปอดแฟบ (Atelectasis)

4. สังเกต ประเมิน ติดตามอาการแสดงของการแลกเปลี่ยนก๊าซไม่ดี ได้แก่ หายใจเร็ว อกบุ๋ม ีกจมูกบาน ใช้กล้ามเนื้อในการช่วยหายใจมากขึ้นหรือหายใจออกมีเสียงคราง เขียว ชีพจรเต้นเร็ว โดยประเมินทุก 2 ชั่วโมงหรือตามสภาพทารก

5. ประเมินค่าออกซิเจนในเลือดอย่างต่อเนื่องโดยเจาะค่าแก๊สในหลอดเลือดแดงตามแผนการรักษาและรายงานเมื่อค่าผิดปกติ

3. ดูแลให้ได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอตามแผนการรักษา เมื่อเกิดอาการแสดงการแลกเปลี่ยนก๊าซไม่ดีรีบรายงานแพทย์เพื่อทำการรักษาโดยด่วน

6. ประเมิน ติดตามและบันทึกอัตราการหายใจ การเต้นของหัวใจ ฟังเสียงลมที่เข้าปอดทั้ง2 ข้างทุก 2 ชั่วโมงเพราะการมีลมเข้าปอดลดลงอาจเกิดจากทางเดินหายใจอุดกั้นจากเสมหะ

2. จัดท่านอนทารกให้ปอดขยายตัวได้มากที่สุดโดย ใช้ม้วนผ้าเล็กๆหนุนใต้ไหล่ให้คอไม่งอหรือแหงนเกินไป หรือ ให้นอนศีรษะสูงเล็กน้อย 30 องศา และพลิกตะแคงตัวอย่างน้อยทุก 2 ชั่วโมง

7. ดูแลให้มีอุณหภูมิกายปกติ เพื่อลดการใช้ออกซิเจนของโดยควบคุมอุณหภูมิตู้อบให้เหมาะสมกับทารกและควบคุมอุณหภูมิห้องที่ 26-28 องศาเซลเซียส วัดอุณหภูมิกายทุก 4 ชั่วโมง

1. ดูแลทางเดินหายใจให้โล่ง โดยการดูดเสมหะด้วยเทคนิคปราศจากเชื้อ ดูดเสมหะเท่าที่จำเป็น

8. ลดการรบกวนทารกโดยไม่จำเป็น พยายามจัดกิจกรรมการรักษาพยาบาลให้อยู่ในเวลาเดียวกัน เพื่อลดการใช้ออกซิเจนของร่างกาย