Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

นางสาวสุธาสินี อั๋นตุ่ม รหัสนักศึกษา 6001211276 เลขที่ 59A, บทที่ 3 …

- - - - การจัดเตรียมโครงสร้างการดำเนินงานช่วยเหลือ ด้านสุขภาพจิตผู้ประสบภาวะวิกฤต และแผนการดำเนินงานเพื่อรองรับสถานการณ์วิกฤต
      - เตรียมความพร้อมเพื่อรองรับสถานการณ์วิกฤตต่างๆ อย่างทันท่วงที จำเป็นต้องเป็นเตรียมความพร้อมทั้งระดับบุคคล องค์กรและชุมชน
      - การเตรียมความพร้อมของชุมชนเพื่อรับมือกับสถานการณ์วิกฤต
      - เตรียมทีมเพื่อปฏิบัติงานให้การช่วยเหลือเยียวยาจิตใจผู้ประสบภาวะวิกฤตโดยจะมีการพัฒนาความรู้และทักษะของบุคลากรโดยการฝึกอบรมเกี่ยวกับการช่วยเหลือเยียวยาจิตใจผู้ประสบภาวะวิกฤตอย่างสม่ำเสมอ
      - การใช้แบบประเมิน/ แบบคัดกรองภาวะสุขภาพจิตทั้งเด็กและผู้ใหญ่ตลอดจนความรู้เรื่องวัฒนธรรม
        ธรรมเนียมปฏิบัติ และหลักคำสอน ทางศาสนา
      - มีการซ้อมแผนการช่วยเหลือด้านสุขภาพจิตผู้ประสบภาวะวิกฤต
      - จัดต้ังศูนย์อำนวยการช่วยเหลือด้านสุขภาพจิต
    - - ระยะวิกฤต (ภายใน 72 ชั่วโมงแรกหลังเกิดเหตุ)
        
        ผู้คนจำนวนมากเข้ามาให้การช่วยเหลืออย่างไม่มีระบบ/ระเบียบ การช่วยเหลือจะมุ่งให้ความช่วยเหลือเฉพาะหน้า
        
        ผู้ประสบภาวะวิกฤตจะมีการตื่นตัวทาง สรีระและพฤติกรรม มีพลังอย่างมากเพื่อให้รอดชีวิต เกิดความเครียด หวาดผวา หวาดกลัว ช็อก วิตกกังวล สับสน ผู้ประสบภาวะวิกฤตจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
        
        ช่วยเหลือตามสภาพสภาก่อน และความต้องการพื้นฐาน
        
        อาหาร
        
        เครื่องนุ่มห่ม
        
        ที่อยู่อาศัย
        
        ของใช้ที่จำเป็น
        
        การปฐมพยาบาลด้านจิตใจแก่ผู้ประสบภาวะวิกฤต (PFA) และให้การช่วยเหลือที่ตรงตามความต้องการ
      - ระยะฉุกเฉิน (72 ชั่วโมง - 2 สัปดาห์)
        
        ประเมินคัดกรองภาวะสุขภาพจิตเพื่อค้นหากลุ่มเสี่ยงในแต่ละวัย และนำมาวางแผนในการช่วยเหลือ ที่ถูกต้องเหมาะสม
        
        การจัดลำดับความต้องการของกลุ่มเสี่ยงที่ต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนและต่อเนื่อง
        
        สำรวจหาข้อมูลของสถานการณ์และความต้องการของ ผู้ประสบภาวะวิกฤตได้ชัดเจนมากขึ้น ในวางแผนในการให้ความช่วยเหลือได้ตรงกับความต้องการของผู้ประสบภาวะวิกฤต
        
        การดูแลช่วยเหลือกลุ่มเป้าหมายก่อน
        
        กลุ่มผู้ได้รับผลกระทบหลังประสบภาวะวิกฤต
        
        ผู้สูงอายุและเด็ก
        
        ประวัติการรักษาทางจิตเวชหรือใช้สารเสพติด
        
        ผู้พิการและเจ็บป่วยโรคเรื้อรัง
        
        กลุ่มผู้สูญเสียบุคคลในครอบครัว/ทรัพย์สิน
        
        กลุ่มผู้ที่ต้องการบริการด้านสุขภาพจิต
        
        ขั้นตอนเข้าไปช่วยเหลือ
        
        คัดกรองและค้นหากลุ่มเสี่ยงต่อปัญหาสุขภาพจิต โดยใช้เวชระเบียนสำหรับผู้ประสบภาวะ วิกฤต/ภัยพิบัติ (ผู้ใหญ่และเด็ก) และให้การปฐมพยาบาลด้านจิตใจ
        
        สำรวจความต้องการช่วยเหลือทั้งด้านร่างกายและจิตใจ และการให้การช่วยเหลือเยียวยาจิตใจ โดยใช้วิธีให้การปฐมพยาบาลด้านจิตใจ (PFA) สร้างสัมพันธภาพกับผู้ประสบภาวะวิกฤต สำรวจความต้องการของผู้ประสบภาวะวิกฤต ด้านปัจจัยสี่
        
        เข้าพื้นที่ให้การช่วยเหลือผู้ประสบภาวะวิกฤตในพื้นที่เสี่ยง โดยลงพื้นที่ร่วมกับทีมให้การช่วยเหลือทางกายและด้านจิตใจ
        
        ให้ผู้ประสบภาวะวิกฤต ระบายความรู้สึกให้มากที่สุด และการช่วยเหลือทางด้านสุขภาพจิตผู้ประสบภาวะวิกฤต
        
        ประสบภาวะวิกฤตทั้งผู้สูญเสียหรือผู้รอดชีวิตจะ มองโลกในแง่ดี การช่วยเหลือหลั่งไหลเข้ามา ผู้ประสบภาวะวิกฤตเกิดกำลังใจว่าครอบครัวและชุมชนจะสามารถฟื้นตัวได้
        
        สำรวจความต้องการช่วยเหลือทั้งด้านร่างกายและจิตใจ เพื่อให้การเยียวยาจิตใจก่อน
- - - - ภาวะโกรธ
        
        การดูแลทางกาย โดยให้อยู่ในสถานที่ปลอดภัย ให้มีการดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่รุกเข้าไป จัดระยะห่างที่เหมาะสมระหว่างผู้ประสบภาวะวิกฤต และผู้ให้การช่วยเหลือต้องมีท่าทีสงบนิ่ง ยอมรับพฤตกิรรมที่แสดงออกมาของผู้ประสบภาวะวิกฤต
        
        การดูแลทางใจ โดยให้ระบายความรู้สึกโดยใช้ทักษะการฟังอย่างตั้งใจ (Active Listening Skill) และพูดสะท้อนอารมณ์
      - ภาวะช็อกและปฏิเสธ
        
        การดูแลทางจิตใจ ให้ผู้ประสบภาวะวิกฤตได้ระบายความรู้สึก และใช้เทคนิคการสัมผัสตาม ความเหมาะสม เพื่อให้เกิดความรู้สึกอบอุ่น และความปลอดภัย
        
        การช่วยเหลือทางสังคม สอบถามความต้องการเร่งด่วนของผู้ประสบภาวะวิกฤต ให้ความช่วยเหลือตามความต้องการอย่างรีบเร่ง
        
        การดูแลทางกายโดยให้อยู่ในสถานที่ที่สงบ รู้สึกปลอดภัย เตรียมนํ้า ยาดมให้นั่งหรือนอนราบ
      - ภาวะต่อรอง
        
        สนองความต้องการในสิ่งที่สามารถให้ได้
        
        การให้ข้อมูลที่ถูกต้อง ที่เป็นจริงตามความเหมาะสม
        
        อดทน รับฟัง ไม่แสดงอาการท่าทางเบื่อหน่าย
        
        ทักษะการประเมินอารมณ์ ความรู้สึกผู้ประสบภาวะวิกฤตและทักษะการบอกข่าวร้าย
      - ภาวะเสียใจ
        
        การช่วยเหลือทางกายทำได้โดยหาผ้าเช็ดหน้า ผ้าเย็นในรายที่มีอาการหายใจไม่ออก อาจใช่การฝึกหายใจแบบ Breathing Exercise หรือใช้การสัมผัส (Touching)
      - การประเมินภาวะฆ่าตัวตาย
        
        ตัวชี้วัด
        
        อารมณ์สงบ
        
        ลดเงื่อนไขในการต่อรองลง อาจต่อรองในสิ่งที่มีความเป็นไปได้มากขึ้น ยอมรับความจริงมากขึ้น
        
        ผู้ประสบภาวะวิกฤตรับฟังมากขึ้น ยอมรับข้อมูล
        
        หลังจากผู้ประสบภาวะวิกฤตยอมรับความจริงมีอารมณ์สงบลง อาจมีการหดหู่ท้อแท้ ไม่มีกำลังใจ อาจเข้าสู่อาการภาวะซึมเศร้าได้ ผู้ให้การช่วยเหลือต้องประเมินสภาพการณ์เฉพาะหน้า
    - - ไร้ญาติขาดมิตร ประสานกำนัน หรือผู้ใหญ่บ้าน หรือหน่วยงานที่ให้ความช่วยเหลือ ด้านที่พักอาศัย หรือสถานสงเคราะห์ มูลนิธิหรือวัด เพื่อหาที่พักพิงชั่วคราว
      - ต้องการความช่วยเหลือ ด้านการเงิน ทุนการศึกษา ให้ติดต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
      - ต้องการพบญาติ หรือครอบครัวให้ติดต่อประสานโดยการโทรศัพท์
    - - มีอาการอ่อนเพลีย ควรจัดหานํ้าให้ดื่ม หาอาหารใหรับประทาน
      - เป็นลม ควรจัดหายาดมแอมโมเนีย ผ้าเย็นเช็ดหน้าและแขน
      - ได้รับบาดเจ็บทางด้านร่างกายก็ตอ้งบรรเทาความเจบ็ปวดด้วยการให้ยา
      - กำลังอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ปลอดภัย เช่น มีเศษแก้วตกอยู่ให้เคลื่อนย้าย
        ผู้ประสบภาวะวิกฤตไปอยู่ในที่ปลอดภัย
  - - - การฟังอย่างใส่ใจ (Active Listening)
      - การสะท้อนความรู้สึก
      - การเงียบ
      - การทวนซ้ำ
    - - การเรียนรู้การเสริมสร้าง Coping skills สามารถช่วยลดความกังวล ปฏิกิริยาที่เป็นทุกข์อื่นๆช่วยแก้ไขสถานการณ์
      - ช่วยผู้ประสบเหตุการณ์วิกฤตให้ผ่านพ้นช่วงเวลาอันเลวร้าย
  - - - ควรเริ่มพูดคุยเบื้องต้นเมื่อผู้ประสบเหตุการณ์วิกฤตมีความพร้อม
        
        เพื่อให้พูดระบายความรู้สึก แต่ไม่ควรซักถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นอกจากผู้ประสบเหตุการณ์วิกฤตอยากเล่า
        
        รับรู้ว่ารอบตัวเขา เป็นสถานที่ใด โดยเน้นถึงความรู้สึกขณะนั้น
        
        เริ่มสบตามีท่าทีที่ผ่อนคลายมีสติรู้ตัว รับรู้สิ่งแวดล้อมรอบตัวชัดเจนขึ้น
    - - Nonverbal
        
        สีหน้า แววตา ท่าทาง การเคลื่อนไหวของร่างกาย
        
        ผุดลุกผุดนั่ง ลุกลี้ลุกลน น้ำเสียงกรีดร้อง ตะโกน แผ่วเบาละล่ำละลักจับใจความไม่ได้ ลั่นสะอื้น
      - Verbal
        
        พูดสับสนฟังไม่รู้เรื่อง ด่าทอ ร้องขอความช่วยเหลือ พูดซ้ำไปซ้ำมา พูดวกวน
    - - การแสดงออกของ ผู้ให้การช่วยเหลือควรเหมาะสมกบัเหตุการณ์อารมณ์ความรู้สึกและสภาพสังคม วัฒนธรรม ศาสนาของผู้ประสบเหตุการณ์วิกฤต
      - เริ่มจากการที่ผู้ให้การช่วยเหลือควรมีท่าทีสงบนิ่ง มีการแนะนำตัวเอง มีการมองหน้าสบตา รับฟังด้วยท่าทีที่สงบให้กำลังใจ ด้วยการพยักหน้า การสัมผัส
  - - - ให้ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับอาการที่เกิดขึ้นจากความเครียด และผลกระทบทางจิตใจที่อาจเกิดขึ้น
      - ทั้งบอกวิธีการปฏิบัติตัวเพื่อลดความเครียด แหล่งช่วยเหลือต่างๆ ทั้งของภาครัฐและเอกชน
    - - ร่วมกันวางแผนและหาแนวทางในการรับการช่วยเหลือต่างๆเพิ่มเติม ควรมีการพูดคุยวางแผนร่วมกันระหว่างผู้ให้การช่วยเหลือกับผู้ประสบภาวะวิกฤต
      - ด้านการดูแลติดตามอย่างต่อเนื่องโดย อาจใช้วิธีการติดตามโดยการนัดหมายมาพบที่สถานบริการสาธารณสุข การโทรศัพท์ติดตามผล และการเยี่ยมบ้าน
    - - ไต่ถามถึงข้อมูลและตรวจสอบความต้องการช่วยเหลือที่จำเป็นและ เร่งด่วน การตรวจสอบความต้องการของผู้ประสบภาวะวิกฤตจะใช้วิธีสอบถามเพื่อสำรวจในเรื่อง ความต้องการ การสนับสนุนในด้านเศรษฐกิจ