มีอำนาจอันชอบธรรมที่จะกระทำการใดๆ ได้อย่างอิสระโดยได้รับการรับรองคุ้มครองจากกฎหมาย

พบบ่อยในวัยเด็ก 6 เดือน - 3 ปี โดยมี พฤติกรรมแต่ละวัยแตกต่างกัน

เป็นความรู้สึกไม่มั่นคงหรือกลัวว่าจะได้รับอันตราย เกิดจากการที่เด็กถูกแยกจากบุคคลสำคัญของเด็ก

ให้เด็กมีของรักหรือของคุ้นเคยไว้ติดตัว หรือมอบของเล่นประจำตัว เช่น ผ้าเช็ดหน้าไว้กับเด็ก เพื่อให้เด็กเกิดความมั่นใจว่าบิดามารดาจะต้องกลับมาหา

เมื่อบิดามารดาจะกลับบ้านจะต้องบอกลาเด็กเสมอ
ไม่ควรหลอกเด็กหรือแอบหนีกลับ

จะสร้างสัมพันธภาพอย่างผิวเผินกับเจ้าหน้าที่พยาบาล

กลัวสูญเสียความสมบูรณ์ของร่างกาย กลัวอวัยวะต่างๆถูกตัดขาด ยังแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับจินตนาการ

แนวทางการพยาบาล : อธิบายเหตุผลต่างๆ ด้วยคำพูดที่เป็นรูปธรรมง่ายๆ

กลัวร่างกายได้รับบาดเจ็บ เริ่มกลัวความตาย เด็กต้องการคำอธิบายที่เป็นเหตุเป็น ผลเชิงวิทยาศาสตร์มากขึ้น

แนวทางการพยาบาล : อธิบายให้เด็กฟังเกี่ยวกับโรค การรักษาพยาบาล การดูแลตนเอง อย่างเป็นเหตุเป็นผลในเชิงวิทยาศาสตร์ด้วยข้อความง่ายๆ และเป็นรูปธรรม

จะกังวลเกี่ยวกับร่างกาย หน้าที่ของร่างกายและการเคลื่อนไหว

เมื่อต้องพึ่งพาคนอื่นมากขึ้น อาจรู้สึกขัดแย้งในใจ เพราะวัยนี้ต้องการเสรีภาพมาก

ยอมรับความช่วยเหลือจากครอบครัวและทนต่อการต้องพึ่งพาผู้อื่นได้บ้าง

ปัญหาของเด็กกลุ่มนี้ คือ การเป็นโรคที่จะเป็นอุปสรรคต่อการประกอบอาชีพและแบบแผนการดำเนินชีวิต

มีการตอบสนองต่อ ร่างกายทั้งหมด แขนขา อาจสั่นเกร็ง

ร้องเสียงดังเละพูดว่า"เจ็บ ๆ ๆ"

อยู่ในระยะเริ่มต้นของ พัฒนาการถดถอยเละ แยกตัว

เกรงว่าร่างกายจะบาดเจ็บ อาจต่อรอง หลีกเลี่ยงจาก สถานการณ์การเจ็บปวดได้

สามารถบอกตำแหน่งที่เจ็บปวด และระดับความรุนแรงได้

ช่วยโดยเล่นบทบาทสมมุติ – ครอบครัวมีส่วนร่วมในการทำหัตถการ

ช่วยโดย อธิบายทำความเข้าใจ – อยู่คุยขณะทำหัตถการ

เด็กอายุ 3-8 ปี,ผู้ป่วยที่รู้สึกตัวดีแต่สื่อสารด้วยการให้คะแนนไม่ได้

เด็กอายุ >8 ปี,ผู้ป่วยที่รู้สึกตัวดีและสามารถให้คะแนนความปวดได้

สูญเสียความควบคุมจากการที่กิจวัตรประจำวันเปลี่ยนแปลงถูกกำหนดโดยเจ้าหน้าที่แทน

ทำให้เด็กสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง

เด็กมีความเป็นอิสระ เด็กกลัวถูกควบคุม กลัวร่างกายพิการ กลัวตาย กลัวทอดทิ้ง สูญเสียการยอมรับจากเพื่อน

เด็กทุกข์จากความไม่เป็นอิสระ การเจ็บป่วยที่จำกัดร่างกาย

อยู่โรงพยาบาล ทำให้เด็กพึ่งพาและลดความเป็นบุคคล มีผลให้สูญเสียการควบคุม

สนับสนุนให้สมาชิกของครอบครัวช่วยเหลือในกิจกรรมการพยาบาล

เปิดโอกาสให้ครอบครัวมีส่วนร่วมในการดูแลเด็กป่วย

ให้กำลังใจเด็กและพ่อแม่ อธิบายให้ครอบครัวเข้าใจ
เกี่ยวกับโรคที่เด็กเป็น

สร้างความไว้วางใจและเรียนรู้โดยผ่านประสาทสัมผัส

พยาบาลควรแนะนำพ่อแม่ให้อิสระแก่เด็กทั้งที่บ้านและโรงพยาบาล

พยาบาลควรส่งเสริมให้เด็กประสบความสำเร็จตามพัฒนาการ

ต้องให้เด็กมีส่วนร่วมในการดูแลตนเองและการตัดสินใจเพื่อส่งเสริมความรู้สึกควบคุมและเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ

พยาบาลจะต้องตอบคำถามอย่างเข้าใจ เพื่อให้เด็กมีความรู้สึกที่ดีและเห็นคุณค่าในตนเอง

ให้วัยรุ่นมีส่วนร่วมในการรักษาพยาบาลร่วมให้คำยินยอมในการรักษา และกำหนดแผนการพยาบาลร่วมกัน

การลดความรู้สึกที่แตกต่างและส่งเสริมการมีกิจกรรมที่ปกติ

มักเริ่มด้วยตกใจ ไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้รับทราบ งง พูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ใจสั่น

ช่วยเหลือโดยการให้เวลาและสร้างสัมพันธภาพ รับฟังความทุกข์ หลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้ปฏิเสธมากขึ้น

โกรธตัวเอง บุคคลรอบข้าง โยนความผิด กล่าวโทษคนอื่นหงุดหงิด แสดงอาการไม่พอใจ หรืออาจนิ่งเฉย

ช่วยเหลือโดยการรับฟัง เปิดโอกาสให้ระบายความโกรธ ไม่ควรอธิบายเหตุผลหรือแก้ต่างแทน

มีท่าทีที่สงบ ไม่โต้ตอบ การนั่งเป็น เพื่อนหรือสัมผัส จะช่วยลดอารมณ์โกรธได้

เริ่มยอมรับและตระหนักถึงความจริงที่หลีกหนีไม่ได้ หาที่พึ่งทางใจ พึ่งไสยศาสตร์ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ช่วยเหลือโดยการสนับสนุนในสิ่งที่อยากทำ ให้ข้อมูลที่เป็นจริง

แสดงอาการเสียใจ ร้องไห้ ไม่สนใจดูแลตนเอง หมดหวัง ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ รู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว

ช่วยเหลือโดยการนั่งเงียบๆ เป็นเพื่อน สัมผัสด้วยความอ่อนโยนแทนการพูด รับฟังสิ่งที่เป็นทุกข์ กังวลใจ

ยอมรับความจริงในธรรมชาติแห่งชีวิต เป็นการยอมรับการสูญเสียโดยสมบูรณ์ ไม่เศร้าโศก หรือกลัวสิ่งใดอีก

เมื่อเจ็บป่วยร่างกายจะเปลี่ยนแปลงรูปร่างลักษณะภายนอก

ไม่สามารถรับรู้หรือมีความเข้าใจเกี่ยวกับความตาย

เด็กจะมีความวิตกกังวลกับการพลัดพรากจากบิดา มารดา

การสูญเสียผู้ดูแลเท่านั้น มองหาความ ปลอดภัย มีพฤติกรรม ถดถอย

เข้าใจว่า ความตายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และไม่สามารถฟื้น กลับได้

ความตายเป็นการจากไปอย่างถาวรและ หลีกเลี่ยงไม่ได้ เด็กไม่ค่อยยอมรับการจบชีวิต ลงโดยเฉพาะการสิ้นสุดของชีวิตตนเอง