Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

บทที่ 1 การดูแลเด็กเมื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล, นางสาวยุวดี ศรีรักษ์…

- - - - ระยะประท้วง
        
        ร้องไห้เสียงดัง กรีดเสียงร้อง
        
        การดูแลเด็กในระยะประท้วง
        
        ให้เด็กมีของรักหรือของคุ้นเคยไว้ติดตัว หรือมอบของเล่นประจำตัว เช่น ผ้าเช็ดหน้าไว้กับเด็ก เพื่อให้เด็กเกิดความมั่นใจว่าบิดามารดาจะต้องกลับมาหา
        
        เมื่อบิดามารดาจะกลับบ้านจะต้องบอกลาเด็กเสมอ
        ไม่ควรหลอกเด็กหรือแอบหนีกลับ
      - ระยะหมดหวัง
        
        เศร้าซึม
        
        การดูแลเด็กในระยะหมดหวัง
        
        ปลอบโยน อยู่ใกล้ชิต กอด โยกกล่อมเด็ก
      - ระยะปฏิเสธ
        
        การปฏิเสธบิดามารดา
        
        จะสร้างสัมพันธภาพอย่างผิวเผินกับเจ้าหน้าที่พยาบาล
        
        การดูแลเด็กในระยะปฏิเสธ
        
        ให้บิดามารดาได้แสดงบทบาทในการดูแลบุตร
    - - จะมีปฏิกิริยาไม่มากนัก
      - ร้องกวน จะเกาะติดมารดาตลอดวลา
      - แนวทางการพยาบาล : ของเล่นที่ชอบ
    - - กลัวสูญเสียความสมบูรณ์ของร่างกาย กลัวอวัยวะต่างๆถูกตัดขาด ยังแยกไม่ออกระหว่างความจริงกับจินตนาการ
      - แนวทางการพยาบาล : อธิบายเหตุผลต่างๆ ด้วยคำพูดที่เป็นรูปธรรมง่ายๆ
    - - กลัวร่างกายได้รับบาดเจ็บ เริ่มกลัวความตาย เด็กต้องการคำอธิบายที่เป็นเหตุเป็น ผลเชิงวิทยาศาสตร์มากขึ้น
      - แนวทางการพยาบาล : อธิบายให้เด็กฟังเกี่ยวกับโรค การรักษาพยาบาล การดูแลตนเอง อย่างเป็นเหตุเป็นผลในเชิงวิทยาศาสตร์ด้วยข้อความง่ายๆ และเป็นรูปธรรม
    - - วัยรุ่นตอนตัน (อายุ 12-14ปี)
        
        จะยินยอมพึ่งพาบิดามารดาโดยไม่มีปัญหา
        
        จะกังวลเกี่ยวกับร่างกาย หน้าที่ของร่างกายและการเคลื่อนไหว
      - วัยรุ่นตอนกลาง (อายุ 14-18 ปี)
        
        เมื่อต้องพึ่งพาคนอื่นมากขึ้น อาจรู้สึกขัดแย้งในใจ เพราะวัยนี้ต้องการเสรีภาพมาก
      - วัยรุ่นตอนปลาย (อายุ 18-21 ปี)
        
        ยอมรับความช่วยเหลือจากครอบครัวและทนต่อการต้องพึ่งพาผู้อื่นได้บ้าง
        
        ปัญหาของเด็กกลุ่มนี้ คือ การเป็นโรคที่จะเป็นอุปสรรคต่อการประกอบอาชีพและแบบแผนการดำเนินชีวิต
  - - - มีการตอบสนองต่อ ร่างกายทั้งหมด แขนขา อาจสั่นเกร็ง
      - แสดงออกทางสีหน้า
    - - ร้องเสียงดังเละพูดว่า"เจ็บ ๆ ๆ"
    - - ร้อง สามารถบอกตำแหน่งที่เจ็บปวดได้
      - อยู่ในระยะเริ่มต้นของ พัฒนาการถดถอยเละ แยกตัว
    - - เกรงว่าร่างกายจะบาดเจ็บ อาจต่อรอง หลีกเลี่ยงจาก สถานการณ์การเจ็บปวดได้
      - สามารถบอกความเจ็บปวดได้
    - - สามารถบอกตำแหน่งที่เจ็บปวด และระดับความรุนแรงได้
      - เข้าใจสาเหตุและผลของการเจ็บปวด
    - - วัยทารก
        
        ช่วยเหลือโดยอุ้ม – สัมผัส - ทำหัตถการ
      - วัยเตาะแตะและวัยก่อนเรียน
        
        ช่วยโดยเล่นบทบาทสมมุติ – ครอบครัวมีส่วนร่วมในการทำหัตถการ
      - วัยเรียน
        
        ช่วยโดย อธิบายทำความเข้าใจ – อยู่คุยขณะทำหัตถการ
      - วัยรุ่น
        
        ช่วยโดยอธิบายเป็นเหตุผลแบบผู้ใหญ่
    - - NIPS
        
        ทารก อายุ 0-1 เดือน
      - FLACC
        
        เด็กอายุ 1 เดือน - 3 ปีหรือเด็กที่ไม่รู้สึกตัว
      - CHEOPS
        
        เด็กอายุ 3-6 ปี หรือไม่รู้สึกตัว
      - FACE scale
        
        เด็กอายุ 3-8 ปี,ผู้ป่วยที่รู้สึกตัวดีแต่สื่อสารด้วยการให้คะแนนไม่ได้
      - Numeric rating scale
        
        เด็กอายุ >8 ปี,ผู้ป่วยที่รู้สึกตัวดีและสามารถให้คะแนนความปวดได้
      - Behavior pain scale
        
        ผู้ป่วยเด็กและผู้ใหญ่ที่อยู่ในภาวะวิกฤต
  - - - สูญเสียความควบคุมจากการที่กิจวัตรประจำวันเปลี่ยนแปลงถูกกำหนดโดยเจ้าหน้าที่แทน
    - - ทำให้เด็กสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง
    - - ทำให้เด็กรู้สึกเหมือนถูกทำโทษ
    - - เด็กมีความเป็นอิสระ เด็กกลัวถูกควบคุม กลัวร่างกายพิการ กลัวตาย กลัวทอดทิ้ง สูญเสียการยอมรับจากเพื่อน
    - - เด็กทุกข์จากความไม่เป็นอิสระ การเจ็บป่วยที่จำกัดร่างกาย
      - อยู่โรงพยาบาล ทำให้เด็กพึ่งพาและลดความเป็นบุคคล มีผลให้สูญเสียการควบคุม
      - เด็กอาจตอบสนองด้วยการปฏิเสธ ไม่ร่วมมือ
    - - สนับสนุนให้สมาชิกของครอบครัวช่วยเหลือในกิจกรรมการพยาบาล
      - เปิดโอกาสให้ครอบครัวมีส่วนร่วมในการดูแลเด็กป่วย
      - ให้กำลังใจเด็กและพ่อแม่ อธิบายให้ครอบครัวเข้าใจ
        เกี่ยวกับโรคที่เด็กเป็น
- - - - สร้างความไว้วางใจและเรียนรู้โดยผ่านประสาทสัมผัส
    - - พยาบาลควรแนะนำพ่อแม่ให้อิสระแก่เด็กทั้งที่บ้านและโรงพยาบาล
    - - พยาบาลควรส่งเสริมให้เด็กประสบความสำเร็จตามพัฒนาการ
    - - ต้องให้เด็กมีส่วนร่วมในการดูแลตนเองและการตัดสินใจเพื่อส่งเสริมความรู้สึกควบคุมและเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ
      - พยาบาลจะต้องตอบคำถามอย่างเข้าใจ เพื่อให้เด็กมีความรู้สึกที่ดีและเห็นคุณค่าในตนเอง
    - - ให้วัยรุ่นมีส่วนร่วมในการรักษาพยาบาลร่วมให้คำยินยอมในการรักษา และกำหนดแผนการพยาบาลร่วมกัน
    - - การลดความรู้สึกที่แตกต่างและส่งเสริมการมีกิจกรรมที่ปกติ
  - - - 1) ระยะตกใจและปฏิเสธ(Shock & denial)
        
        มักเริ่มด้วยตกใจ ไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้รับทราบ งง พูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ใจสั่น
        
        ช่วยเหลือโดยการให้เวลาและสร้างสัมพันธภาพ รับฟังความทุกข์ หลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้ปฏิเสธมากขึ้น
      - 2) ระยะโกรธ (Anger)
        
        โกรธตัวเอง บุคคลรอบข้าง โยนความผิด กล่าวโทษคนอื่นหงุดหงิด แสดงอาการไม่พอใจ หรืออาจนิ่งเฉย
        
        ช่วยเหลือโดยการรับฟัง เปิดโอกาสให้ระบายความโกรธ ไม่ควรอธิบายเหตุผลหรือแก้ต่างแทน
        
        มีท่าทีที่สงบ ไม่โต้ตอบ การนั่งเป็น เพื่อนหรือสัมผัส จะช่วยลดอารมณ์โกรธได้
      - 3) ระยะต่อรอง (Bargaining)
        
        เริ่มยอมรับและตระหนักถึงความจริงที่หลีกหนีไม่ได้ หาที่พึ่งทางใจ พึ่งไสยศาสตร์ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์
        
        ช่วยเหลือโดยการสนับสนุนในสิ่งที่อยากทำ ให้ข้อมูลที่เป็นจริง
      - 4) ระยะซึมเศร้า (Depression)
        
        แสดงอาการเสียใจ ร้องไห้ ไม่สนใจดูแลตนเอง หมดหวัง ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ รู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว
        
        ช่วยเหลือโดยการนั่งเงียบๆ เป็นเพื่อน สัมผัสด้วยความอ่อนโยนแทนการพูด รับฟังสิ่งที่เป็นทุกข์ กังวลใจ
      - 5) ระยะยอมรับ (Acceptance)
        
        ยอมรับความจริงในธรรมชาติแห่งชีวิต เป็นการยอมรับการสูญเสียโดยสมบูรณ์ ไม่เศร้าโศก หรือกลัวสิ่งใดอีก
        
        ช่วยเหลือโดยการวางแผนการดูแลเด็ก
    - - การดูแลให้เด็กตายอย่างสงบโดยไม่มีอาการปวด
      - เป็นการดูแลที่คงไว้ซึ่งศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์
    - - เป็นการรับรู้ของบุคคลต่อลักษณะภายนอกของตน
      - เมื่อเจ็บป่วยร่างกายจะเปลี่ยนแปลงรูปร่างลักษณะภายนอก
    - - วัยทารก
        
        ไม่สามารถรับรู้หรือมีความเข้าใจเกี่ยวกับความตาย
      - วัยหัดเดิน
        
        เด็กจะมีความวิตกกังวลกับการพลัดพรากจากบิดา มารดา
        
        การสูญเสียผู้ดูแลเท่านั้น มองหาความ ปลอดภัย มีพฤติกรรม ถดถอย
      - วัยก่อนเรียน
        
        ตายแล้วฟื้นได้
        
        คิดว่า ความตายเป็นการจากไป เป็นการนอนหลับ
      - วัยเรียน
        
        เข้าใจว่า ความตายเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และไม่สามารถฟื้น กลับได้
      - วัยรุ่น
        
        ความตายเป็นการจากไปอย่างถาวรและ หลีกเลี่ยงไม่ได้ เด็กไม่ค่อยยอมรับการจบชีวิต ลงโดยเฉพาะการสิ้นสุดของชีวิตตนเอง