Please enable JavaScript.

Coggle requires JavaScript to display documents.

การจัดการในภาวะวิกฤตและฉุกเฉิน, นางสาว อรพิมล ปิ่นปี เลขที่ 60 612001141…

- - - - มีความเข้มแข็งและทาหน้าที่ได้เหมือนเดิม
      - มีความเข้มแข็งและทำหน้าที่ได้ดีกว่าเดิม
      - มีความเข้มแข็งและทำหน้าที่ได้ต่ำกว่าเดิม
- - - - วิตกกังวลจนไม่สามารถเผชิญปัญหาได้เนื่องจากภาวะวิกฤต
      - มีความรู้สึกสิ้นหวัง
      - เสี่ยงต่อพฤติกรรมรุนแรงเนื่องจากไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธได้
- - - - ค้นหาสิ่งยึดเหนี่ยวและคุณค่าของต้นเอง
      - ช่วยผู้รับบริการค้นหาศักยภาพของตนเอง
    - - ให้ผู้รับบริการได้ตระหนักถึงความคิดทางลบของตนเอง คืออะไร
      - ผู้ให้การปรึกษาช่วยผู้รับบริการค้นหาการคิดทางบวกท้าทายความคิดทางลบ
- - - - ระยะวิกฤตภายหลังเหตุการณ์ทันที (Acute phase)
        
        หมดสติ หรือช็อก เก็บซ่อนความรู้สึกด้วยอารมณ์ที่สงบ อาจมีปฏิกิริยาทางร่างกายที่แสดงออกให้เห็น เช่น นอนไม่หลับ
      - ระยะปรับตัวภายหลังเหตุการณ์ (Long termreorganizationprocess)
        
        ค่อยๆ ปรับตัวทำใจรับเหตุการณ์ร้าย และประคับประคองตนเองให้ดำรงชีวิตต่อไป
        
        อ่อนแอ หวั่นไหวต่อคำพูด ท่าทีของคนอื่น อาจจะฆ่าตัวตายหรือมีอาการทางจิต
- - - - ช่วยให้ครอบครัว และผู้ป่วยได้มีโอกาสมาแก้ปัญหาร่วมกัน
      - สนับสนุนให้ครอบครัวมีส่วนร่วมรับผิดชอบ และร่วมมือในการรักษา
      - ควรรับไว้ในโรงพยาบาล ในกรณีที่บิดามารดาไม่ให้ความร่วมมือเด็กมีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูงหรือยังมีอาการของโรคจิต
  - - - รับไว้ในโรงพยาบาลระยะหนึ่งและให้การรักษาเพื่อปกป้องให้เด็กพ้นอันตรายเป็นสิ่งสำคัญที่สุด และดูปฏิกิริยาของบิดา มารดาว่าต้องการบุตรหรือไม
      - ประเมินเด็กทั้งทางร่างกายและจิตใจ
      - ในกรณี sexual abuse การพยาบาลและการช่วยเหลือผู้ถูกข่มขืนกระทำชำเรา (Rape)
      - ไม่ควรกล่าวโทษหรือแสดงท่าทีรังเกียจบิดา มารดาหรือผู้เลี้ยงดูควรให้ความสนใจดูแลไต่ถามปัญหา และช่วยเหลือปัญหา
      - แพทย์ต้องรายงานต่อหน่วยงานภาครัฐและเอกชนที่ให้ความคุ้มครองดูแลเด็กตามกฎหมายสิทธิเด็ก
      - ปรึกษาจิตแพทย์เด็กทุกราย เพราะเป็นปัญหาซับซ้อนและต้องดูแลรักษาโดยทีมสหวิชาชีพ
  - - - เด็กมักบอกอาการทางกายที่เป็นสาเหตุให้ไปโรงเรียนไม่ได้ ต้องตรวจร่างกายเพื่อค้นหาโรคทางกายให้ชัดเจน
      - ประเมินสภาพจิตใจเด็ก โดยประเมินปัญหาต่างๆ ที่ทำให้เด็กปฏิเสธการไปโรงเรียน
      - หาบุคคลที่จะมีส่วนร่วมในการรักษาพยาบาล เช่น ครูประจำชั้น
      - อธิบายให้ครอบครัวทราบถึงผลเสียจากการขาดโรงเรียน เพื่อจะได้รับความร่วมมือในการรักษา
      - แจ้งครูที่โรงเรียนให้ทราบถึงแผนการรักษาที่จะนำเด็กกลับไปเรียน
      - ให้กำลังใจ แนะนำ สนับสนุนแก่เด็ก บิดา มารดา และครูที่โรงเรียน
      - ติดตามการช่วยเหลืออย่างต่อเนื่อง ถึงแม้เด็กจะไปโรงเรียนได้แล้ว